บทที่ 2 ยินดีต้อนรับสู่ขุมนรก

          เป็นเวลากว่าสามวันแล้วที่พริมพริตาไม่มีแม้แต่ข้าวสักเม็ดหรือน้ำสักหยดตกลงถึงกระเพาะของตัวเอง หญิงสาวนอนซมคุดคู้อยู่ริมผนังห้องที่ฉาบไปด้วยปูนทั้งสี่ด้านเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมจตุรัสด้วยอาการหนาวสั่น มีเพียงแสงและอากาศเพียงเล็กน้อยที่ลอดเข้ามาจากทางช่องใต้ประตูและช่องลมขนาดเล็กเพียงคืบพอให้ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอยู่บ้าง

          ใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม หางตาเฉี่ยวแต่กลมโตเหมือนลูกแมวตัวน้อย จมูกที่เรียวยาวรับกับใบหน้ารูปไข่ และพวงแก้มใสที่เคยเป็นสีชมพูระเรื่อ แต่ในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยฝุ่นผง เศษดิน เศษหินตามพื้นปูนเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งตัวและใบหน้า

          ริมฝีปากบางซีดเผือดแตกแห้งกร้านจากการที่ร่างกายขาดน้ำอย่างหนัก ร่างกายของเธอในตอนนี้มันหิวกระหายน้ำจนร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ และไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะลุกขึ้นยืนได้ด้วยซ้ำ

          เธอไม่รู้เลยว่าคนที่จับตัวเธอมากักขังไว้แบบนี้เขาเป็นใครและเขาต้องการอะไรกันแน่ เธอรู้เพียงแต่ว่าเขาถามถึงแต่พี่พีท พี่ชายคนเดียวของเธอ

          พี่พีทไม่ได้ติดต่อกับเธอมาเป็นอาทิตย์แล้ว เธอเองก็ไม่รู้จริงๆว่าเขาหายไปไหน แต่โดยปกติแล้วเขาจะไม่หายไปไหนเกินหนึ่งอาทิตย์โดยที่เขาไม่ได้บอกไม่ได้กล่าวก่อน เธอรู้เพียงแต่ว่าเขามีธุระสำคัญมากที่จะต้องไปทำ

          แต่ต่อให้พริมพริตารู้ว่าพี่ชายของเธอเขาไปซุกซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เธอก็สาบานกับตัวเองเลยว่าเธอจะไม่มีวันบอกให้คนพวกนี้รู้เด็ดขาด ขนาดเธอที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรเลยยังต้องทนทรมานถึงขนาดนี้ พี่ชายตัวดีของเธอคงจะต้องไปทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจอย่างมากแน่ๆ

          แกร๊ก…

          เสียงไขประตูเหล็กดังขึ้นด้านนอกก่อนที่บานประตูจะถูกผลักเข้ามา ไฟที่แขวนอยู่บนเพดานวาบสว่างจ้าพร้อมกับแสงจากด้านนอกสาดเข้ามาภายในห้องที่มืดมิดจนคนที่ถูกขังอยู่ด้านในมาเป็นเวลากว่าสามวันสามคืนเต็มต้องรีบหลับตาแน่นสนิทและค่อยๆกะพริบตาถี่ๆเผื่อปรับรับกับแสงสว่างที่ไม่คุ้นชิน

          โคมไฟแขวนผนังที่ส่องสว่างอยู่เหนือศีรษะเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำประมาณ 4-5 คนที่เดินเข้ามาภายในห้อง แต่คนที่ดูจะโดดเด่นเป็นพิเศษก็เห็นจะเป็นคนที่อยู่ด้านหลังสุดจากทั้งหมด

          ภายใต้แว่นกันแดดสีชาอันนั้นสายตาของเธอสบกับนัยน์ตาสีครามน้ำทะเลที่แสนจะดุดันและแข็งกร้าวจนพริมพริตาต้องรีบหลุบตาลงต่ำด้วยความหวาดกลัว

          ราวกับว่าเขาจะรู้ความในใจของหญิงสาว โรมินิกเยื่องย่างเข้ามาใกล้ร่างบางที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น รองเท้าหนังราคาหลายพันดอลลาร์อยู่ห่างออกไปตรงหน้าเพียงคืบ

          “ตายยากดีนี่…”

          มาเฟียหนุ่มย่อตัวนั่งลงตรงหน้าหญิงสาว มือแกร่งเชยปลายคางมนขึ้นสบสายตาของตัวเอง ราวกับราชสีห์ที่กำลังต้อนลูกกวางน้อยให้จนมุมอย่างเชื่องช้า ก่อนที่นิ้วทั้งห้าจะเลื่อนต่ำลงมาและบีบเข้าที่กลางลำคอระหง โรมินิกออกแรงกดปลายนิ้วหัวแม่มือลงตรงจุดหลอดลมพอดี จนคนตัวเล็กที่แทบไม่มีเสียงอยู่ก่อนหน้าแล้วต้องอ้าปากพะงาบเพื่อหอบหาอากาศหายใจ ดวงตากลมโตเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว หัวใจเต้นแรงจนราวกับว่ามันจะหลุดออกมาอยู่นอกทรวง พร้อมกับกำสาบเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น นัยน์ตามีหยาดน้ำใสๆเอ่อรื้นขึ้นมาเพราะความเจ็บปวด

          “ยินดีต้อนรับสู่ขุมนรกนะพริมพริตา”

          พูดจบก็ละฝ่ามือออกจากลำคอระหง รอยแดงช้ำจากการถูกบีบเด่นชัดตัดกับสีผิวขาวซีดเผือด พริมพริตาหอบหายใจอย่างรุนแรงเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ สายตาพร่าเลือนรางขึ้นเรื่อยๆจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของคนตรงหน้า ภายในลำคอแห้งผาก ยิ่งหายใจแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บแสบมากขึ้นเท่านั้น ราวกับว่ากำลังกลืนกินเม็ดทรายนับล้านลงไปในหลอดลม

          “...น้ำ”

          พริมพริตารวบรวมสติสัมปชัญญะที่ยังพอมีเหลือประกอบกับเรี่ยวแรงทั้งหมดเค้นเสียงออกจากลำคอเพื่อบอกในสิ่งที่ร่างกายต้องการอย่างรุนแรงให้กับคนตรงหน้าได้รับรู้

          โลกเบื้องหน้าของพริมพริตามืดมนไปหมดทั้งที่ยังคงลืมตาอยู่ สติของหญิงสาวเลือนรางลงไปทุกขณะจนเกือบจะวูบดิ่งไปอยู่รอมร่อ

          “ไปเอาน้ำมา”

          เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กสายตาเลื่อนลอยเกินกว่าจะพูดรู้เรื่อง โรมินิกจึงสั่งให้ลูกน้องไปนำสิ่งที่เธอต้องการหนักหนามาให้

          วิลล์รับคำอย่างรู้งานและหันไปพยักเพยิดหน้ากับการ์ดคนอื่นให้ไปนำในสิ่งที่คนเป็นนายสั่งมาให้

          เพียงไม่กี่นาทีถัดมาถังน้ำสองใบขนาดเท่าหัวเข่าก็ถูกยกมาตั้งไว้ตรงหน้าของพริมพริตา

          รอยยิ้มพราวผุดขึ้นที่มุมปากของโรมินิกอย่างมีเลศนัยพลางปลดกระดุมแขนเสื้อและพับทบขึ้นมาให้ถนัดมือทั้งสองข้าง สายตาที่ว่างเปล่าคาดเดาได้ยากก็มองจ้องไปยังร่างบอบบางที่นอนหายใจรวยรินอย่างเหนื่อยอ่อน

          ซ่าาาา!

          พริมพริตาสะดุ้งจนตัวโยน ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง ร่างทั้งร่างของเธอเปียกปอนไปด้วยน้ำในถังที่ถูกสาดมาจากฝีมือของคนตรงหน้า ร่างอรชรสั่นเทาด้วยความเย็นยะเยือก ทั้งอากาศที่หนาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทั้งร่างกายยังขาดน้ำและสารอาหารอย่างรุนแรง ทั้งยังเสื้อผ้าและเนื้อตัวที่ชุ่มไปด้วยน้ำเย็นจัดนี่อีก

          แต่ถึงอย่างนั้นน้ำที่กระเซ็นผ่านริมฝีปากของพริมพริตาเข้าไปก็ช่วยหล่อเลี้ยงให้ลำคอที่แห้งผากกลับมาชุ่มชื้นขึ้นได้อยู่บ้าง แม้มันจะเป็นเพียงน้ำไม่กี่หยดก็ตาม แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันเป็นยิ่งกว่าโอเอซิสกลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาเสียอีก

          “หิวน้ำมากสินะ”

          โรมินิกว่าพร้อมกับหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดมวนบุหรี่แล้วอัดควันเข้าปอดเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่คุกรุ่นของตัวเอง

          “เอาน้ำให้ยัยนี่กินซะ”

          สิ้นเสียงคำสั่งของผู้เป็นนาย การ์ดสองคนก็เข้ามาประคองร่างบอบบางที่เปียกปอนไปทั้งตัวให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเลื่อนถังที่เต็มไปด้วยน้ำมาไว้ตรงหน้าของหญิงสาว และกดศีรษะเล็กลงไป

          “อึก…อึก…ก…มะ…ไม่”

          พริมพริตาดิ้นพล่าน ร่างเล็กอรชรไม่สามารถต้านทานแรงของชายฉกรรจ์ถึงสองคนที่พยายามช่วยกันทรมานเธอตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่มได้ หญิงสาวกลืนน้ำเข้าไปไม่รู้กี่อึก ลำคอที่แห้งผากก่อนหน้านี้ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำจนแทบไม่มีที่ให้อากาศได้ไหลผ่านเข้าไปในปอด

          “ถ้ายังไม่อยากตายคาถังน้ำนี่ ก็บอกมาว่าไอ้ห่าลากพี่ชายของเธอมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน!”

          “ฉ…ฉัน…มะ…ไม่รู้” พริมพริตาลนลานพูดพลางส่ายหน้าทั้งที่หอบหายใจแทบไม่ทัน

          “กดลงไป”

          “มะ…ไม่…อึกกก!”

          เสียงของพริมพริตาถูกกลืนหายไปกับมวลน้ำที่อยู่ในถังใบใหญ่ ร่างเล็กดีดดิ้นจนตัวโยนแต่ก็ไม่สามารถที่จะขัดขืนได้

          “แค่กๆๆๆๆ…แค่ก”

          “ช่วยใช้สมองโง่ๆของเธอคิดหน่อยไหมว่ามันไปอยู่ที่ไหน!”

          “ฉันไม่รู้จริงๆ…แค่กๆ…อึกก”

          ยังไม่ทันที่จะได้หายใจทั่วท้องคนตัวเล็กก็โดนกดศีรษะจมหายลงไปในถังน้ำอีกครั้ง และมันก็ยิ่งกินระยะเวลานานขึ้นเรื่อยๆ…

          “แค่กๆๆ…”

          “เป็นพี่น้องกัน อยู่บ้านเดียวกันประสาอะไร ถึงไม่รู้ว่าพี่ตัวเองมันไปทำระยำไว้กับใครบ้าง!”

          “แค่กๆๆ…ฉันไม่รู้จริงๆ พะ…พี่พีทไม่ได้ติดต่อกลับมา…แค่กๆ…เป็นอาทิตย์แล้ว”

          “ตอแหลทั้งพี่ทั้งพี่น้อง”

          “ดะ…ได้โปรด…”

          พริมพริตาอ้อนวอนทั้งที่น้ำตาอาบพวงแก้ม นัยน์ตาแดงก่ำเพราะระคายเคืองจากการลืมตาในน้ำเป็นเวลานาน จมูกขึ้นสีแดงจัด แต่ปากกลับซีดเผือดราวกับไม่มีเลือดไหลเวียนผ่าน

          สิ้นเสียงอ้อนวอนที่แหบพร่านั้น สติของพริมพริตาก็วูบดับไปด้วยเช่นกัน คนตัวเล็กเหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะทนรับความทรมานจากมาเฟียหนุ่มได้ไหว

          “สลบไปแล้วครับนาย” หนึ่งในการ์ดที่ประคองร่างเล็กของพริมพริตาไว้รายงานกับคนเป็นนาย

          “สำออยชิบ”

          โรมินิกว่าก่อนจะทิ้งมวนบุหรี่ที่มอดไปเกินครึ่งแล้วลงกับพื้นและบดขยี้มันด้วยปลายรองเท้าหนังราคาแพง

          “ไปตามหมอมา ถ้าฉันไม่อนุญาตใครก็ห้ามตาย”