บทที่ 238

Latest chapter

• คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว   บทที่ 298

  ขณะที่หรงฉือกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็เป็นตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของเฟิงถิงเซินดังขึ้นมาอีกครั้งน่าจะเป็นโทรศัพท์จากหลินอู๋ เพราะเฟิงถิงเซินเดินออกไปด้านนอก พลางกดรับสายด้วยน้ำเสียงอบอุ่นไปด้วยว่า “อาการไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก...”หลังเฟิงถิงเซินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกและกลับเข้ามา เฟิงจิ่งซินก็ตื่นแล้วเธอร้องเรียกด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือทันทีที่เห็นหน้าพวกเขา “พ่อ แม่”หรงฉือกับเฟิงถิงเซินต่างคนต่างขานรับขึ้นพร้อมกัน “อื้อ”อาจเป็นเพราะปวดหัวอย่างหนัก เฟิงจิ่งซินที่นอนเอนตัวอยู่บนเตียงก็หันไปมองเฟิงถิงเซินที แล้วหันไปมองหรงฉือที เพิ่งตื่นมาได้ไม่นานก็ต้องนอนหลับไปอีกครั้งทั้งที่ขมวดคิ้วเล็ก ๆ น่ารัก ๆ นั่นเพราะความปวดด้วยกังวลว่าจะรบกวนการพักผ่อนของเฟิงจิ่งซิน เฟิงถิงเซินกับหรงฉือจึงเงียบลงพักหนึ่งอย่างเป็นที่เข้าใจกัน กระทั่งเฟิงจิ่งซินนอนหลับสนิท เฟิงถิงเซินถึงได้มองหรงฉือ “อยากอยู่ค้าง?”หรงฉือไม่ได้พูดอะไร แต่การที่เธอนั่งนิ่งไม่ขยับเลยก็แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของเธอแล้วเฟิงถิงเซินก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแต่เขาก็ไม่ได้ปลีกตัวจากไป กลับเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้า

• คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว   บทที่ 297

  ยามบ่าย ขณะที่หรงฉือกำลังอยู่ในการประชุม เฟิงจิ่งซินก็โทรศัพท์เข้ามาหาเธออีกครั้งหรงฉือมองดู แล้วกดวางสายทันทีโดยไม่แม้แต่คิดอะไรให้มากเธอเพิ่งวางสายไป เฟิงจิ่งซินก็โทรเข้ามาอีกครั้งแล้วหรงฉือขมวดคิ้ว ยังคงไม่กดรับสายคราวนี้ เฟิงจิ่งซินก็ไม่ได้โทรเข้ามาหาเธออีกหรงฉือประชุมต่อไปเพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น โทรศัพท์ของเธอพลันดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้ เป็นสายจากเฟิงถิงเซินหรงฉือเม้มปากแน่น แล้วกดปิดเครื่องไปเสียดื้อ ๆจนกระทั่งหนึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากเธอประชุมเสร็จแล้ว ถึงได้เปิดโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งเธอเพิ่งกดเปิดโทรศัพท์ ก็เห็นข้อความที่เฟิงถิงเซินส่งมาหาเธอพอดี[ซินซินเข้าโรงพยาบาลเพราะตกบันไดที่โรงเรียน]หรงฉือชะงักไป หัวสมองของเธอขาวโพลนในทันทีเธอคว้าโทรศัพท์และกระเป๋าขึ้น รีบร้อนออกจากบริษัทและตรงไปยังโรงพยาบาลทันทีเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เธอก็รีบโทรศัพท์ไปหาเฟิงถิงเซิน เพื่อถามเขาว่าตอนนี้อยู่ตรงส่วนไหนของโรงพยาบาลเฟิงถิงเซินรับสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และบอกเลขที่ห้องผู้ป่วยแก่เธออย่างละเอียดพอถึงชั้นที่เป็นห้องผู้ป่วยวีไอพี หรงฉือก็รีบผลักบานประตูเข้าไปทันทีเธ

• คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว   บทที่ 296

  ผู้อาวุโสอวี๋โมโหเข้าให้แล้วจริง ๆเขาเมินเฟิงถิงเซิน หันไปมองหรงฉือแล้วว่า “ไปกันเถอะยัยหนูหรง เดี๋ยวปู่อวี๋จะพาหนูออกไปกินข้าวข้างนอก”หรงฉือวางแก้วชาลง ลุกขึ้นแล้วว่า “ค่ะ”พูดจบ ผู้อาวุโสอวี๋ก็ไม่แม้แต่จะมองเฟิงถิงเซินอีก เขาเดินออกไปพร้อมกับหรงฉือเฟิงถิงเซินนั่งนิ่งดื่มชาอยู่บนโซฟาไม่ไหวติง ทั้งไม่ได้ตามไป แล้วไม่ได้รั้งคนไว้หลินอู๋มองเงาหลังของหรงฉือกับผู้อาวุโสอวี๋ที่จากไป “นี่...”เฟิงถิงเซินว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกสักพักก็หายเอง”ก็หมายความว่า พอเวลาผ่านไปนานแล้ว ผู้อาวุโสอวี๋ก็จะยอมรับความจริงได้ ทั้งค่อย ๆ ยอมรับเธออย่างนั้นเหรอ?......เกี่ยวกับเรื่องราวการแต่งงานของหรงฉือกับเฟิงถิงเซินนั้น ในช่วงสองสามปีที่พวกเขาเพิ่งแต่งงานกัน ผู้อาวุโสอวี๋ล้วนได้รับรู้อยู่ในสายตาตลอดเฟิงถิงเซินไม่ชอบหรงฉือมาตั้งแต่แรกที่ยิ่งไปกว่านั้นคือในตอนนี้เขามีคนอื่นที่ชอบแล้วเฟิงถิงเซินสนิทสนมกับคุณย่าเฟิง ผู้อาวุโสอวี๋และผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ไม่เลวทีเดียวทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่ใช่คนที่ถูกผู้อาวุโสควบคุมได้ดังนั้น ไม่ว่าคุณย่าเฟิงหรือผู้อาวุโสอวี๋ ต่อให้ให้พวกเขาเห็นเฟิงถิงเซิน

• คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว   บทที่ 295

  คราวนี้เฟิงถิงเซินตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”เช้าวันเสาร์หรงฉือขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านเดิมตระกูลอวี๋คนตระกูลอวี๋ส่วนมากมักอยู่ที่ต่างประเทศ ยามที่หรงฉือมาถึงบ้านตระกูลอวี๋นั้น นอกจากคนรับใช้ไม่กี่คนแล้ว ในบ้านเดิมก็มีแค่ผู้อาวุโสอวี๋อยู่เพียงคนเดียวพอรู้ว่าหรงฉือมาถึงแล้ว ผู้อาวุโสอวี๋ถึงกับออกมาต้อนรับเธอด้วยตัวเอง “เสี่ยวฉือของพวกเรามาแล้ว?”“ค่ะ” หรงฉือยิ้ม ครั้นเห็นว่าเขามีกำลังวังชาไม่เลว ก็เบาใจลงเล็กน้อย แต่ก็ยังอดพูดออกไปไม่ได้อยู่ดี “คุณปู่ผอมลงไปเยอะเลย”ผู้อาวุโสอวี๋ยิ้มพลางว่า “ใช่ผอมไปเยอะเลยละ แต่ยังมีกำลังวังชาไม่เลวเลยนา หนูไม่ต้องห่วง”หรงฉือกับผู้อาวุโสอวี๋เดินเข้าไปด้านในบ้านผู้อาวุโสอวี๋เรียกให้เธอไปดื่มชา แม้จะเห็นว่าเธอล่วงหน้ามาคนเดียว ไม่เห็นเฟิงถิงเซิน เขาก็ไม่ได้ถามอะไร หรงฉือเห็นแบบนี้แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจะต้องรับเรื่องที่เธอกับเฟิงถิงเซินกำลังเตรียมตัวหย่ากันแล้วแน่ผู้อาวุโสอวี๋ไม่เพียงแต่ไม่ถามถึงเฟิงถิงเซิน เขายังไม่ถามถึงเฟิงจิ่งซินด้วย ดูท่าว่าไม่เพียงแต่เรื่องที่เธอจะหย่ากับเฟิงถิงเซินเท่านั้น กระทั่งเรื่องสิทธิ์เลี้ยงดูเฟ

• คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว   บทที่ 294

  พออวี้มั่วซวินมองตามสายตาเธอไป จึงเห็นเฟิงถิงเซินกับหลินอู๋เช่นกันความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลอวี้กับตระกูลเฟิงนั้นอยู่ในขั้นธรรมดาทั่วไป อวี้มั่วซวินยังไม่เคยไปบ้านเดิมของตระกูลเฟิงมาก่อน ไม่รู้ว่าบ้านเดิมตระกูลเฟิงจะใกล้ขนาดนี้เห็นเฟิงถิงเซินกับหลินอู๋แล้ว เขาเลยเบะปาก “ทำไมพวกนั้นถึงมาที่นี่ด้วย?”หรงฉือดึงสายตากลับมาแล้วพูดว่า “นั่นเป็นถนนที่มุ่งหน้าสู่บ้านเดิมตระกูลเฟิงเพียงเส้นเดียว”อวี้มั่วซวินชะงักไปเล็กน้อย แล้วอยู่ ๆ ก็ได้สติพูดขึ้นมาว่า “ก็คือเฟิงถิงเซินพาหลินอู๋กลับไปพบคนตระกูลเฟิงตรง ๆ แล้ว?”หรงฉือยังไม่ทันได้เอ่ยปาก อวี้มั่วซวินก็หัวเราะออกมาด้วยความโกรธแล้วว่า “ใบหย่าของพวกคุณสองคนยังจัดการไม่เสร็จนี่? นี่เขาพาคนมาที่บ้านเดิมแล้ว? ร้อนใจขนาดนั้นเลย?”พอแบบนี้แล้วก็ดูว่าเฟิงถิงเซินรีบร้อนจริง ๆทว่าเธอรู้ดี ว่าที่จริงแล้วเฟิงถิงเซินเคยลองพาหลินอู๋กลับไปพบคนตระกูลเฟิงที่บ้านตระกูลเฟิงมาแล้วเพียงแต่คุณหญิงย่าไม่อนุญาต กอปรกับก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสตระกูลเฟิงกำลังป่วยหนัก ดังนั้นภายใต้การคัดค้านจากหลาย ๆ ฝ่าย เฟิงถิงเซินจึงได้แต่ประนีประนอมยามตามไปจวบจนบัดนี้ที่เฟิง

• คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว   บทที่ 293

  ยิ่งไปกว่านั้นคือ พวกเขายังมีเฟิงถิงเซินอยู่ดูจากที่เฟิงถิงเซินให้ความสำคัญกับเสี่ยวอู๋ของพวกเขาแล้ว หากภายภาคหน้าทั้งสองคนได้แต่งงานกัน แบบนั้นตระกูลหลินกับตระกูลซุนของพวกเขาก็จะเลื่อนระดับขึ้นไปอีกหนึ่งขั้นอย่างรวดเร็วถึงเวลานั้น เกรงว่าแม้แต่เงาของพวกเขา ตระกูลหรงก็ไม่คงเอื้อมไม่ถึงด้วยซ้ำเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซี่ยงหรูฟางถึงกับแอบหัวเราะอยู่ในใจ ชายตามองไปทางหรงฉืออย่างเหยียดหยาม แล้วไปส่งหลินเช่อที่หอนักเรียนชายพร้อมกับคนอื่น ๆหลังเดินทางออกจากโรงเรียนหลังช่วยหรงสวินจัดการเรื่องสัมภาระเรียบร้อยแล้ว หรงฉือจึงกลับไปยังที่พำนักของตัวเองเธอเพิ่งเข้าบ้านไปได้ไม่เท่าไร เสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังลอดเข้ามาเป็นคุณแม่เถียนเถียนกับเถียนเถียนสองแม่ลูกนี่เองพวกเขาสองคนแม่ลูกเพิ่งกลับมาจากบ้านเก่าเมื่อสองวันก่อน พอเห็นหรงฉือกลับมา เลยตั้งใจนำของฝากประจำท้องถิ่นมาให้เธอหรงฉือรับมาพลางว่า “ขอบคุณ”เถียนเถียนพูดอย่างว่าง่าย “ยินดีค่ะ!”เธอพูดแล้วล้วงพวกกุญแจเล็ก ๆ พวงหนึ่งออกมาจากเสื้อ “นี่เป็นพวงกุญแจที่หนูตั้งใจเก็บไว้เพื่อเอามาให้ซินซิน ไว้พอพรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว หนูจะเอาไปให