Home / รักโบราณ / จอมนางพญามาร / ตอนที่5 วางแผนแต่งงาน 2

Share

ตอนที่5 วางแผนแต่งงาน 2

Author: LiHong
last update Last Updated: 2025-02-12 14:48:55

ภายในห้องส่วนตัวด้านในที่ลึกที่สุดของตัวเรือน

โม๋เอ๋อร์ถูกเรียกเข้ามาเพียงผู้เดียว หญิงสาวนั่งคุกเข่าต่อหน้าวั่นหรงอย่างงุนงงเป็นที่สุด

นางทำอันใดผิดไปหรือไร แต่นางไม่เคยสำแดงฤทธิ์เดชใส่ผู้ใดเลยนี่นา

หญิงสาวเอียงหน้าเล็กน้อยกลอกตาไปมาอย่างไม่เข้าใจในชีวิต

การถูกฮูหยินใหญ่เรียกเข้ามาพบเป็นการส่วนตัวเพียงลำพัง นั่งจ้องหน้ากันเพียงสองต่อสอง ทำนางอดหวาดหวั่นมิได้

นางนับถือฮูหยินใหญ่ประหนึ่งมารดา จึงไม่แปลกหากนางจะเกรงใจเป็นอย่างมาก ไม่กล้าล่วงเกินเลยแม้แต่น้อย

หมาแมวหากได้ข้าวได้น้ำย่อมซื่อสัตย์สุดชีวิตอยู่เหย้าเฝ้าเรือนยินดีรับใช้ตลอดไป

บุญคุณแค่เพียงน้ำหยดย่อมทดแทนด้วยน้ำทั้งทะเลสาบ

โม๋เอ๋อร์แม้โง่เขลา แต่เรื่องนี้อย่าได้ดูเบานางเชียว

แต่สิ่งไม่คาดคิดพลันบังเกิด เมื่อวั่นหรงคุกเข่าลงตรงหน้าของโม๋เอ๋อร์

หญิงสาวให้รู้สึกตกใจนัก “ฮูหยินใหญ่ ท่านจะทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ? คุกเข่าให้ข้าทำไม?”

วั่นหรงถามเสียงเบา “โม๋เอ๋อร์ ข้าดูแลเจ้าดีหรือไม่?”

โม๋เอ๋อร์พยักหน้าตอบรับ “ดีเจ้าค่ะ”

“แล้วข้าเลี้ยงดูเจ้าขาดตกบกพร่องสิ่งใดหรือไม่?”

หญิงสาวรีบส่ายหน้า “ไม่เลยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่ได้ฟังเช่นนั้นก็พยักหน้าพึงพอใจไม่น้อย

หากเทียบกับโทษฐานความผิดร่วมที่โม๋เอ๋อร์อาจจะต้องเผชิญในภายภาคหน้าแล้ว การคุกเข่าอย่างเสียเกียรติเช่นนี้ สำหรับวั่นหรงแล้วไม่นับว่าเป็นอะไร นางจึงข่มใจก้มหน้ากลั้นหายใจพร่างพรูออกมาในที่สุด

“โม๋เอ๋อร์ บุญคุณที่เลี้ยงดูเจ้ามา ข้าไม่ขอสิ่งใดเป็นการตอบแทนทั้งนั้น แต่เพื่อหยูเสวี่ยแล้ว แม่คนนี้ขอเห็นแก่ตัวแบกรับความอัปยศอดสูเอาไว้ทั้งหมดแต่ผู้เดียว ขอเพียงเจ้ายอมไปเป็นพระชายาให้องค์รัชทายาทสูงศักดิ์ได้หรือไม่?”

“หา!”

เหตุที่วั่นหรงตัดสินใจเช่นนี้

ก็เพราะมั่นใจในรูปโฉมของโม๋เอ๋อร์เหลือเกิน

เด็กคนนี้นางมองออกได้ไม่ยากว่าจักสะคราญโฉมเหนือสตรีใดตั้งแต่ได้พบพานสบตากันคราแรกแล้ว ยิ่งเติบใหญ่ก็ยิ่งเลอโฉมเลิศล้ำโดดเด่นเป็นสาวงามสะพรั่งยากหาใครเทียม

อีกเรื่องที่สำคัญก็คือ วั่นหรงคิดเรื่องนี้เผื่อเอาไว้แล้วตั้งแต่รับตัวโม๋เอ๋อร์เข้าบ้านเมื่อสามปีก่อน จากนั้นก็จัดการเก็บตัวหยูเสวี่ยกับโม๋เอ๋อร์เอาไว้แต่ในเรือน งานเลี้ยงใดก็ไม่เคยให้ไปปรากฏโฉมที่ไหนทั้งนั้น

วั่นหรงทำกระทั่งว่ายินยอมให้โหวเซินผู้เป็นสามีของตนพาฮูหยินรองที่เขารักหนักหนาพาธิดาสุดที่รักของพวกเขาออกงานแทนนาง โดยที่นางทำทีว่าเจ็บป่วยไม่สะดวกเดินทางเสียทุกครั้งไป

แม้แต่วันเกิดแต่ละปี ยังมีเล่ห์กลสารพัดมิให้ผู้ใดได้ยลโฉมบุตรสาว กระทั่งพิธีปักปิ่นอันสลักสำคัญ วั่นหรงยังให้หยูเสวี่ยแกล้งเป็นหวัดปิดหน้าเหลือแต่ดวงตา เพื่อที่ว่าไม่ต้องการให้ผู้ใดที่มาร่วมพิธี ได้เห็นใบหน้าของบุตรสาวทั้งสิ้น

ตระกูลใหญ่สูงส่ง หากมีบุตรหลานเป็นบุรุษ แน่นอนว่าต้องออกย่ำพสุธาประกาศกร้าวให้ก้องฟ้า ว่าข้าคือใคร

แต่บุตรหลานที่เป็นสตรีกลับตรงกันข้าม พวกนางไม่ได้รับสิทธิ์ในการออกเที่ยวเตร่หรือปรากฏโฉมต่อธารกำนัลอยู่แล้ว สิบกว่าปีที่ได้รับการเลี้ยงดูแต่ในบ้าน เติบใหญ่อย่างมิดชิด ประคบประหงมภายในเรือนเร้น นับว่าสมควรยิ่ง  

การแต่งงานที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวได้เห็นหน้ากันครั้งแรกเมื่อผ้าสีแดงมงคลเปิดขึ้น จึงไม่นับว่าเป็นอะไร

ทั้งนี้ในวันที่ราชโองการมอบสมรสพระราชทานมาถึงจวนโหวโดยขันทีผู้หนึ่ง

วั่นหรงยังให้หยูเสวี่ยแกล้งเจ็บป่วยหนัก ผื่นขึ้นเต็มหน้าและเนื้อตัว จำต้องน้อมรับพระราชโองการอยู่หลังฉากบังตา

ยามต้องมารับกระดาษผ้าสีทองจากมือขันที ยังเป็นนางที่ยอบกายรับเองแต่เพียงผู้เดียว

ทุกสิ่งก็เพื่อการณ์นี้ การที่วันหนึ่ง หยูเสวี่ยสุดที่รักจักต้องถูกจับยัดเยียดให้แก่บุรุษสูงศักดิ์มากภรรยา จนชีวิตไร้ความสุขเฉกเช่นนาง

โม๋เอ๋อร์จะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพื่อหยูเสวี่ยของนาง

ไม่นานต่อมา...

เมื่อความชัดเจนบังเกิดในใจด้านมืดดำจนไม่สนใจความถูกต้องในทุกสิ่ง ไม่เห็นแล้วว่าเรื่องใดควรมิควร ขอเพียงบุตรสาวสุดที่รักผู้อ่อนหวานบอบบาง ไม่ต้องมีชีวิตที่ลำบากด้วยมีสามีมากภรรยาทั้งยังโหดเหี้ยมเย็นชาน่าสะพรึง

วั่นหรงจึงแอบเคี่ยวกรำโม๋เอ๋อร์เป็นพิเศษโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้หรือระแคะระคาย

เนื่องจากแต่ไหนแต่ไรมา ฮูหยินใหญ่แห่งจวนโหวก็ดูแลสาวใช้คนสนิทของบุตรีผู้นี้อย่างดีเสมอมา

ยามฝึกฝนทุกสิ่งที่สตรีพึงมี ทั้งหยู่เสวี่ยและโม๋เอ๋อร์ก็ได้ร่ำเรียนด้วยกันอยู่แล้ว จึงไม่แปลกอันใดทั้งนั้น

ท่ามกลางการถูกฝึกหนักให้เป็นสตรีดีพร้อม โม๋เอ๋อร์ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูของฮูหยินใหญ่ตลอดเวลาว่า

“โม๋เอ๋อร์เด็กดี ต่อให้เจ้าดีดพิณไม่เก่ง วาดภาพไม่งาม ร่ายกลอนไม่ไพเราะ แต่ขอเรื่องเดียว เจ้ายั่วยวนให้มากหน่อย  ร่ายมารยาเข้าไป ใส่เสน่ห์เข้าไว้ มีจริตเป็นที่สุด ทำให้ชายผู้นั้นหลงใหลเจ้าให้ได้ แล้วเจ้าจะปลอดภัย ทุกสิ่งจะลงตัว เจ้ามีอำนาจมากพอที่จะสามารถปกป้องหยูเสวี่ยได้ เพียงแค่เท่านี้    ข้าก็นอนตายตาหลับแล้ว...”

ถึงแม้ว่าโม๋เอ๋อร์จะไม่ค่อยจะเข้าใจนัก หากแต่เรื่องสมสู่ระหว่างเพศเมียและเพศผู้ เป็นสิ่งที่ต้องเป็นไปอยู่แล้วตามธรรมชาติ ไม่นับว่าเป็นอันใด

นางจึงแย้มยิ้มพยักหน้าหงึกหงักตอบรับทุกสิ่งไม่มีดื้อดึง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • จอมนางพญามาร   อ๋องนักรบ7

    จนสุดท้ายเฉินหย่งจื้อจึงใช้วิธีต่ำช้า แผนนารีพิฆาตที่มีมาสมัยบรรพบุรุษถูกเลือกใช้อย่างเลือดเย็นเยวี่ยเหรินมีใบหน้างดงามพิลาศล้ำปานล่มบ้านล่มเมืองนางมีกิริยาอ่อนโยน นิสัยอ่อนหวาน กิริยาวาจาล้วนสมเกียรติสูงส่ง ใบหน้าพิสุทธิ์ซื่อสัตย์ มีดวงเนตรงามดั่งวารีทั้งใสกระจ่าง ทั้งเปี่ยมเสน่ห์แห่งสตรีเพศมากล้นนางคือคุณหนูในห้องหอที่เพียบพร้อมทุกสิ่ง คือสตรีของเฉินหย่งจื้อที่ยังไม่ถูกเรียกตัวเข้าวัง มีเดิมพันเป็นตำแหน่งฮองเฮาและคนทั้งตระกูลเยวี่ยเหรินเข้าหาเฉินเหอไท่ที่ยามนั้นเขายังพำนักอยู่ที่วังเจี้ยนอ๋องไม่ไกลจากวังหลวงของเฉินหย่งจื้อเวลาเนิ่นนานทีเดียวที่หญิงสาวใช้เสน่ห์มนต์มารทุกแขนงจนสำเร็จได้ด้วยดี กระทั่งกลายเป็นคนรักของเฉินเหอไท่ อย่างเต็มตัว รอเพียงแต่งงานอย่างเอิกเกริกยิ่งใหญ่ทว่าเมื่อสบโอกาสหลอกล่อเขาออกจากวังเจี้ยนอ๋องได้สำเร็จ เยวี่ยเหรินไม่อาจปล่อยผ่านรอให้เนิ่นนานจนตำแหน่งฮองเฮาหลุดมือใจกลางหุบเขาไค่กู่จึงเหมาะสมที่จะกลายเป็นสุสานของเฉินเหอไท่ ที่นั่นมีทหารนับพันพร้อมอาวุธครบมือซุ่มรออยู่ ในขณะที่เฉินเหอไท่เดินทางพร้อมราชองครักษ์ไม่มากทุกสิ่งล้วนเกินคาดการณ์ตามแผนสังหารที่

  • จอมนางพญามาร   อ๋องนักรบ6

    บ่าวรับใช้ทั้งชายและหญิงที่หน้าประตูห้องต่างพากันลอบมองสบตากันไปมา ก่อนจะแอบชำเลืองไปทางเฉินเหอไท่ด้วยความระมัดระวัง สายตาของพวกเขาล้วนแสดงความยำเกรงต่อเขา บางคนถึงกับตัวสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุมได้ชายผู้นี้นับว่าโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนไม่กะพริบตา หรือต่อให้ไม่ฆ่าใครก็ยังมีวิธีสยบได้อย่างน่าสะพรึงเป็นที่สุดดูอย่างสตรีที่ถูกส่งตัวไปเมื่อครู่นี่ปะไรร่วมรักจนหนำใจ ยังทิ้งคราบหลังเสร็จกิจเอาไว้ แล้วส่งให้คนรักของนางได้ดูชมไม่ต้องคาดเดาก็รู้ได้ว่า ชายคนรักของนางจะมีสีหน้าอย่างไรและข่าวนั้นก็ไวปานไฟไหม้บนหญ้าฟางเมื่อเยวี่ยเหรินถูกส่งตัวไปปรากฏต่อหน้าพระพักตร์ของเฉินหย่งจื้อฮ่องเต้ พระองค์ทรงกริ้วจนเลือดขึ้นตา คว้ากระบี่สังหารเยวี่ยเหรินต่อธารกำนัลในทันทีทุกคนที่ได้เห็นและได้รับรู้ข่าวนี้ ล้วนรู้สึกพรั่นพรึงหวาดผวาต่อการกระทำของบุรุษทั้งสองคนที่ฝ่ายหนึ่งคือชายคนรักและอีกฝ่ายคือชายชู้ และสมเพชเวทนาต่อสตรีนามว่าเยวี่ยเหรินเหลือจะกล่าวข่าวนั้นถูกส่งให้เฉินเหอไท่ด้วยความรวดเร็วเช่นกันชายหนุ่มเพียงแสยะยิ้มสาแก่ใจ ความโหดเหี้ยมเลือดเย็นของเขาฉาบทับบนใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะเย็นชา สายตามีเพีย

  • จอมนางพญามาร   อ๋องนักรบ5

    คฤหาสน์แห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นดินอันเป็นชายแดนที่แสนจะทุรกันดารของแคว้นต้าซ่งภายในห้องนอนกว้างขวาง บนเตียงบุนวมขนาดใหญ่ กำลังมีกิจกรรมเคาะจังหวะผสานเสียงหอบครางดังระงมชายหนุ่มร่างใหญ่กำลังคร่อมหญิงสาวร่างเล็กตามอารมณ์กระสัน สองมือหนากอบกุมเอวบางเพื่อสอดใส่กลางลำตัวนาง แล้วกระแทกกระทั้นอย่างแรง ปราศจากความปรานีฝ่ายบุรุษคือเฉินเหอไท่ เจ้าของเรือนกายกร้าวแกร่งทรงพลังเปี่ยมเสน่ห์มากล้น กระทั่งตรึงโสตประสาทของฝ่ายสตรีเอาไว้อย่างหมดจด ทำเอานางสมองขาวโพลนไปหมด ฝ่ามือน้อยๆ กำปิ่นปักผมเอาไว้แน่น หาทางแทงอีกฝ่ายมิได้เสียทีสตรีใต้ร่างของเฉินเหอไท่มีนามว่าเยวี่ยเหริน ในมือนางมีมีดสั้นลักษณะพิเศษทำเลียนแบบปิ่นปักผมได้อย่างแนบเนียนเฉินเหอไท่หาได้สนใจปิ่นปักผมที่มีลักษณะปลายแบนบางเฉียบสาดประกายคมกริบในมือนาง เขายังคงควบจังหวะบนร่างนางอย่างโหดร้าย แววตาคมปลาบเผยเพียงความร้อนแรงแห่งเพลิงอารมณ์อึดใจเยวี่ยเหรินพลันสบโอกาสแทงปิ่นในมือปักฉึกที่หน้าอกด้านซ้ายของเฉินเหอไท่ ลึกเข้าไปยังตำแหน่งหัวใจที่กำลังเต้นแรง เลือดลมกำลังสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง ชั่วพริบตานั้นชายหนุ่มจึงได้สติกลับคืน แววตาคมกริบ

  • จอมนางพญามาร   อ๋องนักรบ4

    เสียงเหล่านี้ดังมากจนกลบเสียงฮึกเหิมของเหล่าทหารหลายร้อย กลบกระทั่งเสียงอาวุธกระทบกันและเสียงเกือกม้าย่ำพื้นดินเพื่อรุมระห่ำมาทางเฉินเหอไท่ทุกผู้คนรู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนที่ปลายเท้า ลำตัวของพวกเขาล้วนสั่นไหว ต่อมายังสั่นเทิ้มจนไม่อาจควบคุมได้ทหารทุกคนพากันชะงักนิ่งตะลึงลาน ทันใดนั้นแผ่นดินรอบด้านของพวกมันพลันปริแตกแล้วแยกออกจากกัน“อะ...อะไร?” ทหารหลายคนเริ่มส่งเสียงเซ็งแซ่“อ๊าก!” เริ่มมีเสียงร้องโหยหวนชวนผวา เมื่อจู่ๆ พื้นธรณีใต้ฝ่าเท้าของพวกมันเคลื่อนที่แยกตัวออกจนเป็นวงกว้าง แล้วดูดกลืนทั้งม้าทั้งร่างของทหารทุกคนให้ตกลงไป ไม่ใช่แค่ทีละคน แต่พวกมันตกลงไปทีเดียวทั้งหมด ซากศพกองเท่าภูเขาขนาดย่อมล้วนตกตามกันไปราวกับห้วงมหาสมุทรดูดกลืนทุกสรรพสิ่งไม่ต่างจากวังน้ำวน“ย๊า!”พวกทหารแหกปากผสานเสียงกันทันตาจนดังระงมกึกก้องไปทั่วน่านฟ้า เมื่อจู่ๆ พวกมันก็ถูกพื้นพสุธาทั้งผืนกลืนกินจนร่วงหล่นลงไปยังใต้พิภพพื้นดินแยกตัวออกจนเกิดหลุมขนาดใหญ่ดำลึกกว้างขวางกินพื้นที่ไกลมาก ทหารหลายร้อยคนก็คล้ายถูกสูบลงไปในนั้นจนสิ้นพวกมันทำได้เพียงร่ำร้องโหยหวนไม่เป็นภาษา สองมือแหวกว่ายอากาศอย่างน่าเวทนา นรกกำ

  • จอมนางพญามาร   อ๋องนักรบ3

    “เหล่าพี่น้องทั้งหลาย เบื้องหน้าเราคือกบฏเฉินเหอไท่! จงจับตายสถานเดียว นำหัวของมันไปเสียบประจานหน้าประตูเมืองต้าซ่งถวายแด่องค์จักรพรรดิเฉิน!”ฉับพลันนั้นฟ้าสลัวรางที่มีแสงจันทรานวลเนียนสาดส่องลงมา ราวกับมีเมฆดำทะมึนของห่าฝนกระหน่ำโครมดั่งฟ้ารั่วครอบคลุมเหนือศีรษะของเฉินเหอไท่ เมื่อเหล่าอาชาไนยต่างพากันควบตะบึงยกดาบขึ้นเหนือหัวพุ่งตัวชายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอคราหนึ่ง ถ่มโลหิตในปากออกไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง รอรับการปะทะอย่างยินดี ไร้ท่าทีหวาดหวั่นแม้แต่น้อยบนกองศพหลายร้อยประหนึ่งภูเขาลูกเล็ก กีบม้าศึกหลายร้อยตัวเริ่มขยับเมื่อถูกเจ้าของรองเท้าหนังหนาหนักตะปบสีข้างเหล่าทหารบนหลังม้ากระชับอาวุธในมือพร้อมพุ่งทะยานไปทางเจี้ยนอ๋อง หมายเผด็จศึกอันน่าพรั่นพรึงที่กินเวลาข้ามวันข้ามคืนนี้ให้จงได้ไม่มีการต่อสู้แบบยุติธรรมหนึ่งต่อหนึ่ง หากแต่เป็นการสังหารโหดแบบต่ำช้าที่เรียกว่าหมาหมู่รุมกินโต๊ะเสียงครืนครืนของม้าศึกที่ควบตะบึงอย่างพร้อมเพรียง ผสานเสียงกับการขู่คำรามของทหารหลายร้อยดังกึกก้องไปทั่วธรณี ยังมีเสียงโลหะกระทบกันหมายข่มขวัญยามประจัญบานทว่าการณ์กลับพลิกผัน หมาหมู่พ

  • จอมนางพญามาร   อ๋องนักรบ2

    พื้นพิภพที่อยู่ระหว่างสวรรค์กับนรก อันเป็นที่อยู่อาศัยของภพมนุษย์พวกเขาบูชาเทพทุกองค์ สักการะฟ้าดินมาอย่างยาวนาน แม้จะมีจิตใจยึดเหนี่ยวในสิ่งเดียวกัน ปฏิบัติตามจารีตประเพณีแบบเดียวกันเสมอมา แต่ทว่ากลับชอบแข่งขันแย่งชิงกันเองอย่างโหดร้ายมาโดยตลอดรัชศกผู่เฮ่าปีที่เจ็ดเดือนสิบวันที่ห้าคืนเดือนเพ็ญภายในหุบเขาไค่กู่ ใจกลางมีพื้นที่ราบลุ่มอันกว้างใหญ่ไพศาล ลักษณะเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตาอันเป็นสมรภูมิรบที่กำลังปะทุดุเดือดร้อนระอุชวนเลือดลมพลุ่งพล่านในยามนี้ รอบด้านมีแต่ซากศพคนตาย รอบทิศเต็มไปด้วยเศษร่างที่กระจัดกระจายของเนื้อหนังมนุษย์นับร้อยอาณาบริเวณแปดทิศมียอดหญ้าที่ควรเขียวขจีชุ่มโชกไปด้วยธารโลหิตสีแดงฉานที่สาดกระเซ็นไหลเป็นทางจนเจิ่งนองพื้นดิน โชยกลิ่นคาวคละคลุ้งตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ ชวนสะอิดสะเอียดเหลือจะกล่าวกลิ่นสาบสางชวนคลื่นเหียนเหล่านี้กำลังลอยวนในอากาศ อยู่รอบกายแกร่งทรงพลังของบุรุษผู้หนึ่ง เขาอยู่ในชุดเกราะสีดำสนิทเรือนกายหนาแน่นกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา เผยให้เห็นเลือดสีแดงสดไหลทะลัก ตามแนวชุดเกราะที่ปริแตก ตามรอยแยกนั้นมีบาดแผลฉกรรจ์มากมายหลายสายใบหน้าหล

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status