บทที่ 11 ความจริงอีกด้านของท่านอ๋องใบ้

จวนจวิ้นอ๋อง

ด้านเติ้งหมิงซีนั้น หลังจากมอบของขวัญให้ฮูหยินผู้เฒ่าที่จวนตระกูลไป๋เรียบร้อยแล้ว เขาก็มุ่งหน้ากลับมาที่จวนจวิ้นอ๋องของตนเองในทันที เมื่อกลับมาถึง พ่อบ้านเหรินก็ประคองเขาเข้ามาที่ห้องนอน ก่อนจะให้เขานอนพักผ่อน เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนนอนพักแล้ว จึงสั่งให้สาวใช้ออกไปให้หมด ไม่ให้มารบกวนเวลาพักผ่อนของเจ้านาย

เมื่อคนออกไปหมดแล้ว เติ้งหมิงซีก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ท่าทีเหมือนคนเสียสติและยิ้มตลอดเวลาพลันมลายหายไปจนหมดสิ้น บัดนี้เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ดวงตาที่ดูเลื่อนลอยกลับกลายเป็นเย็นเยียบ มือเรียวยาวราวหยกแกะสลักยื่นไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มดับกระหาย ก่อนจะปรายตามองพ่อบ้านเหรินที่ยืนอยู่

"ข้าไปงานเลี้ยงวันนี้คงมีคนของราชสำนักจับตาดูอยู่ไม่น้อย ต่อไปข้าคงต้องไปที่งานเลี้ยงให้น้อยลง หากวันนี้ไม่ใช่เพราะเป็นวันเกิดท่านยาย ข้าคงไม่ไป"

พ่อบ้านเหรินที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"ท่านอ๋อง ได้ยินว่าระยะที่ฮ่องเต้ทรงมีพระอาการไม่สู้ดี มักจะทรงประชวรอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังให้องค์รัชทายาทว่าราชการแทน แต่เราจะประมาทไม่ได้ เพราะสายลับของเรารายงานมาว่า ฮ่องเต้ยังคงสั่งให้คนออกตามหากองกำลังลับของอดีตจวิ้นอ๋องท่านพ่อของพระองค์อยู่"

เติ้งหมิงซีที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่งเสียงเหอะออกมา ก่อนจะครุ่นคิดถึงคำพูดของท่านพ่อก่อนจะจากไปได้

"จำไว้นะอาหมิง หาอยากกมีชีวิตรอดจงหาทางหลบหนีไปจากเมืองหลวงเสีย เสด็จลุงของเจ้าใจคอคับแคบอำมหิต เขาหวาดระแวงทุกคน ย่อมไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้เมื่อหมดผลประโยชน์ย่อมหาทางกำจัด เพราะเกรงว่าวันหนึ่งเจ้าอาจจะมีใจคิดก่อกบฏ"

เติ้งหมิงซีวางถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะ ดวงตาฉายแววเย็นชาน่าหวาดกลัว การตายของท่านพ่อย่อมมีเงื่อนงำ เขาไม่เชื่อว่าคนที่แข็งแรงเช่นท่านพ่อจะตายไปอย่างง่ายดายเช่นนั้น ต้องเป็นเพราะท่านพ่อหมดผลประโยชน์และอาจจะเป็นภัยต่อแผ่นดิน เสด็จลุงจึงกำจัดท่านพ่อของเขาทิ้ง

แต่จะกำจัดด้วยวิธีใดนั้น นั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องหาคำตอบ

นับแต่วันนั้นก็เกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง ตอนนั้นเขามีอายุสิบหกปีออกนำทัพด้วยตนเอง ตอนตีฝ่าวงล้อมศัตรูและกำลังจะเอาชนะมาได้ เขากลับถูกธนูอาบยาพิษยิงเข้ามาที่หน้าอกฝังซ้ายและพลัดตกจากหลังม้า เดิมทีอาการไม่ได้สาหัสมากเท่าใดนัก ขอเพียงถอนพิษได้ก็ปลอดภัยแล้ว แต่ว่าเขาเขาจำคำที่ท่านพ่อบอกเอาไว้ก่อนตายได้เป็นอย่างดี

เขาจึงใช้การบาดเจ็บในครั้งนี้ให้เป็นประโยน์

นับตั้งแต่วันนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสี่ปีแล้ว เขาต้องแกล้งเป็นคนใบ้และสติไม่ดี ใช้ข้ออ้างว่าเป็นเพราะพิษแทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือดทำลายลมปราณภายในจนไม่เหลือชิ้นดี วรยุทธ์ของเขาถูกทำลายสิ้น อีกทั้งผลข้างเคียงจากพิษที่ตามมาภายหลังทำให้เขาพูดไม่ได้อีกตลอดชีวิต ซ้ำร้ายยังได้เพราะผลัดตกจากหลังม้าศีรษะกระแทกพื้น ทำให้สมองบาดเจ็บกลายเป็นคนสติไม่ดี เป็นคนบ้าใบ้ที่น่าเวทนา ไม่สามารถออกรบและเป็นภัยต่อราชสำนักได้อีก

เรื่องนี้ไม่ง่ายเลย เขาต้องให้พ่อบ้านเหรินไปหายาพิษชนิดหนึ่งมา ที่ทำให้คนเสียสติและเป็นใบ้ในเวลาชั่วขณะหนึ่งเพื่อตบตาคนในราชสำนัก แต่ต้องแลกกับการขจัดพิษนี้ออกร่วมปีด้วยความทรมาณ เมื่อผ่านความทรมาณจากการถอนพาครั้งนั้นมาได้เขาก็กลับมามีสติแจ่มชัดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

แต่ทว่าก็ต้องแลกด้วยการเป็นคนบ้าใบ้ในสายตาของผู้คนทั่วไปเพื่อเอาชีวิตรอด ช่วงเวลาสี่ปีที่ผ่านมาเสด็จลุงมักส่งคนมาตรวจสอบว่าเขาบ้าใบ้จริงหรือไม่ นานวันเข้าเมื่อไม่พบสิ่งใดก็คลายความสงสัยลง เขาเริ่มทำหลายอย่างได้สะดวกขึ้น

เขาไม่เพียงต้องทำเช่นนี้เพื่อปกป้องตนเองเท่านั้น แต่ยังต้องปกป้องตระกูลไป๋ ตระกูลของท่านแม่ด้วย โชคดีที่หลายปีมานี้ลูกหลานตระกูลไป๋ค่อนข้างมีตำแหน่งมั่นคงในราชสำนัก และเพราะเขาเองก็มีสภาพเช่นนี้จะไปปลุกปั่นผู้ใดให้คิดก่อกบฏได้ได้ ย่อมไม่มีทาง และคนตระกุลไป๋ก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากติดต่อคบหากับเขา ทุกคนจึงยังใช้ชีวิตได้ยอย่างปลอดภัยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา

เพราะอย่างนี้เขาจึงอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ ท่านแม่ของเขานั้นตายจากไปตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสองขวบ ท่านพ่อไม่แต่งงานใหม่ตั้งใจเลี้ยงดูเขาอย่างสุดกำลัง สอนเขาทุกอย่าง

มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เสด็จลุงต้องการมากที่สุดคือกองกำลังลับของท่านพ่อ หากได้กองกำลังนี้ก็เท่ากับได้ใต้หล้ามาไว้ในกำมือ

อีกสิ่งหนึ่งที่เสด็จลุงต้องการนั่นก็คือ ต้องการให้ขุนนางทุกจวนสยบแทบเท้า จากการที่เขาส่งสายลับไปจับตาดูในช่วงหลายปีมานี้ เขาพบว่าอีกไม่นานเมืองหลวงอาจจะมีการนองเลือดครั้งใหญ่

หากตามหากองกำลังของท่านพ่อไม่พบ แน่นอนว่าเสด็จลุงต้องพุ่งเป้าหมายไปที่กองทัพตระกูลเสี่ยวเป็นแน่

เสด็จลุงมีนิสัยหวาดระแวงเพียงใดมีหรือเขาจะไม่รู้ แต่ทว่าตราบใดที่ยังหากองกำลังของท่านพ่อไม่พบ ย่อมยากที่จะกระทำการได้ตามใจชอบ อีกทั้งยังต้องต้านรับกับศัตรูแคว้นอื่น หากรีบกำจัดคนตระกูลเสี่ยวตอนนี้ย่อมเท่ากับเป็นการฆ่าตนเองและเปิดหนทางให้ศัตรูบุกชิงแคว้นได้อย่างราบรื่น

ยิ่งคิดเติ้งหมิงซีก็ยิ่งเจ็บแค้นไม่น้อย พี่น้องสายเลือดเดียวกัน เป็นเชื้อพระวงศ์เหมือนกันแต่กับหวาดระแวงคิดฆ่าแกงกันเองเช่นนี้!!

เขาสูดลมหายใจเข้าแล้วจึงยกถ้วยชาขึ้นดื่มเพื่อระงับความแค้นภายในจิตใจ ก่อนจะครุ่นคิดเรื่องอื่นขึ้นมาแทน

ระยะหลังมานี้เขามักจะฝันเห็นสตรีนางหนึ่ง นางกำลังตกจากหน้าผาลงไปเบื้องล่าง แววตาของนางโศกเศร้าสิ้นหวัง ใบหน้าอาบน้อมไปด้วยหยาดน้ำตา ในฝันเขายื่นมือไปหมายจะคว้าจับตัวนาง แต่กลับคว้าจับไม่ได้แม้เพียงปลายอาภรณ์

บางคืนก็ฝันเห็นนางวิ่งหนีไปในความมืด ยิ่งเขาวิ่งตามก็ยิ่งวิ่งไม่ทันตัวนาง เขาฝันเช่นนี้ติดต่อกันมาหลายคืนแล้ว จนกระทั่งได้พบนางในวันนั้น

สตรีนางนั้นที่เขาพบวันนี้ เขาพบนางสองครั้งแล้ว ครั้งแรกที่วัดไป๋หวาแต่นางไม่เห็นเขา ครั้งที่สองคือที่จวนตระกูลไป๋ ครั้งนี้นางเห็นเขา และดูเหมือนว่านางจะมีท่าทีสงสัยใคร่รู้ในตัวเขาไม่น้อยเลย

ไม่คาดคิดว่านางจะมีตัวตนอยู่จริงๆ!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เติ้งหมิงซีจึงเอ่ยถามพ่อบ้านเหรินทันที

"เจ้ารู้จักสตรีที่มาพร้อมกับเสี่ยวฮูหยินหรือไม่"

"คนใดหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"สตรีนางนั้นที่จ้องมองข้าอย่างไม่ละสายตา ตอนที่ทุกคนกำลังจะแยกย้ายกันกลับไป สตรีที่มีใบหน้างดงามนางนั้น นางปักปิ่นดอกเหมยบนศรีษะด้วย"

พ่อบ้านเหรินทำท่าทางครุ่นคิดครู่หนึ่ง สตรีในงานเลี้ยงงดงามมีไม่น้อยเลย เขาคิดแล้วคิดอีกก่อนจะคิดขึ้นมาได้

"อ้อ จำได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ สตรีใบหน้างดงามที่ปักปิ่นดอกเหมย สวมชุดสีเขียวอ่อนใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“อืม”

“คล้ายว่านางจะเป็นคุณหนูรองจวนตระกูลเสี่ยวพ่ะย่ะค่ะ เหมือนว่าจะเป็นน้องสาวร่วมมารดากับคุณชายเสี่ยวไป่ฟงด้วย ชื่อว่าเสี่ยวจิ่วฮวา"

"น้องสาวของอาไป่หรือ"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เติ้งหมิงซีครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขากับเสี่ยวไป่ฟงเป็นสหายกัน แม้เสี่ยวไป่ฟงจะอายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปีแต่ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาใหญ่ ตอนที่เขาออกรบก็มีเสี่ยวไป่ฟงร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน แต่หลังจากเกิดเรื่องก็ไม่ได้พบเจอกันบ่อยเท่าแต่ก่อน เพียงส่งจดหมายพูดคุยกันบ้างเท่านั้น เขามักจะไม่ได้ไปมาหาสู่กับผู้ใด เพราะไม่ต้องการให้เป็นที่จับตามอง เขามักจะเก็บตัวอยู่ในจวนเหมือนกับคนป่วยคนหนึ่ง นอกจากมีงานเลี้ยงในวังหรืองานสำคัญจึงจะออกจากจวนสักครั้ง ทำได้เพียงใช้ชีวิตไร้แก่นสารไปวันๆ เพียงเท่านั้น

ตอนที่อายุเพียงสิบสี่ปีเขาเคยไปที่จวนตระกูลเสี่ยวครั้งหนึ่ง เพื่อไปพูดคุยสนทนากับเสี่ยวไป่ฟงตามประสาสหาย เขาเคยพบเจอเสี่ยวฮูหยินอยู่บ้าง และรู้อีกว่าเสี่ยวไป่ฟงมีพี่สาวต่างมารดาหนึ่งคนชื่อว่าเสี่ยวเย่วหยาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา และน้องสาวร่วมมารดาชื่อว่าเสี่ยวจิ่วฮวา จำได้รางๆ ว่าเขาเคยเห็นเสี่ยวจิ่วฮวาตอนยังเป็นเด็กแต่ไม่ได้ทำความรู้จักกันมากนัก หลังจากนั้นเขาออกรบก็ไม่เคยพบนางอีกเลย และเขาเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องสตรีเท่าใดนัก

ไม่น่าเชื่อว่าพอเติบโตขึ้นมาจะงดงามถึงเพียงนี้

พ่อบ้านเหรินรินชาให้เจ้านายอีกถ้วย ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ

"บ่าวได้ยินคนในตลาดพูดกันว่า คุณหนูรองนางนั้นไม่มีใครอยากคบหากับนางเลยสักคน เพราะชื่อเสียงของนางไม่ดี ไปจวนใดก็มักจะก่อเรื่องก่อราว เอาเปรียบผู้อื่น เหยียดหยามคนที่ต่ำกว่าพ่ะย่ะค่ะ ที่แย่กว่านั้นมีข่าวเล่าลืออีกว่า นางมักจะเอาโทสะไประบายกับบ่างไพร่ในจวน และมักจะด่าทอทุบตีพี่สาวต่างมารดาอยู่เป็นประจำเลยพ่ะย่ะค่ะ"

เติ้งหมิงซีที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม

"นางนิสัยไม่ดีถึงเพียงนั้น?"

"คนเขาเล่าลือกันเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้านี่รู้เรื่องภายนอกไม่น้อยเลยนะ"

"ย่อมต้องรู้เขารู้เราพ่ะย่ะค่ะ"

พ่อบ้านเหรินเอ่ยพร้อมกับหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นนาย

"เหตุใดท่านอ๋องจึงเอ่ยถามถึงนางเล่าพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่มีอันใด เพียงอยากรู้เท่านั้น เจ้ามีสิ่งใดก็ไปทำเถอะ ข้าจะพักเสียหน่อย ตื่นมายังต้องแสร้งเป็นคนบ้าใบ้ต่ออีก"

เขาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ พ่อบ้านเหรินยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะดึงผ้าม่านเตียงนอนลงและออกไปไม่รบกวนเจ้านายของตนพักผ่อนอีก เขาเลี้ยงท่านอ๋องมาตั้งเล็กแต่น้อยย่อมรักราวบุตรของตนเอง ท่านอ๋องเป็นเช่นนี้เขาเองก็เห็นใจไม่น้อย

แต่หากไม่ทำเช่นนี้ก็เท่ากับตัดทางรอดของตน หนทางยังอีกยาวไกล เขาเชื่อว่าท่านอ๋องจะทนอยู่ในสภาพเช่นนี้อีกไม่นานแน่นอน