ข้าไม่ให้อภัยท่าน

최신 챕터

• ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม   เจ็บปวดยิ่งนัก

  ไป๋อวี้พยักหน้า แล้วควบม้าประคองเกี้ยวฮองเฮาจิวฮัวภายใต้แสงจันทร์ซีดจางในคืนไร้ดวงดาวเพิงไม้รกร้างกลางหุบเขาห่างไกลจากเส้นทางการค้าถูกเปลี่ยนเป็นเรือนคุมขังอย่างชั่วคราวภายใน… โตวโฮฉิน ฮ่องเต้แห่งแคว้นเป่ยเอียนถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนา ผูกติดกับเสาหลักกลางเพิง แต่… แววตาของโตโฮฉินยังมั่นคงและสูงศักดิ์ไม่ยินยอมตกอยู่ใต้อำนาจของใครเป่ยซวี่ผู้บัดนี้ก่อกบฏโดยการซุ่มโจมตีราวกับโจรป่าก้าวเท้าเข้ามาช้าๆ ใบหน้าประดับรอยยิ้มเหยียดหยันในมือของเขา…มีเพียงดาบยาวเล่มหนึ่ง ปลายคมสะท้อนแสงจันทร์วับวาว“ท่านพี่โตวโฮฉิน…” เป่ยซวี่กล่าวเรียกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า“ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตราบใดที่ท่านยังหายใจ บัลลังก์ก็ไม่มีวันเป็นของข้า…ขุนนางเก่า ราษฎรที่ซื่อสัตย์…ยังสรรเสริญท่านทุกเช้าเย็นต่อให้ข้ายึดเมืองได้ ข้าก็ไม่มีวันครองใจคนได้อย่างแท้จริง หากยังมีท่าน”โตวโฮฉินเงยหน้าขึ้นดวงเนตรอันเฉียบคมเปล่งแสงเย็นยะเยือกไร้ความหวาดหวั่น“ข้าเกิดมาบนบัลลังก์ มิใช่เพื่อหวงแหนอำนาจ หากแต่เพื่อประโยชน์ของแผ่นดินเจ้าฆ่าข้าได้แต่เจ้าจะไม่มีวันได้ใจคน และไม่มีวันหลุดพ้นจากคำว่า กบฏ…”“ข้าสมควรได้นั่งบัลลังก์

• ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม   ไม่เคยพ่าย

  เสียงเกือกม้าดังสนั่นไปทั่วผืนป่า เมื่อกองทัพของเฉิงอู๋อ๋องบุกฝ่าแนวป้องกันของกองทัพเป่ยซวี่ลงด้วยกลยุทธ์เฉียบขาดและอาวุธหนักเต็มกำลัง ธงสีดำของอ๋องไร้พ่ายโบกสะบัดกลางพายุทราย เสียงคำรามของแม่ทัพดังกึกก้องราวพญาสัตว์ป่าประจัญบาน“กุนไฉ่ นำปีกซ้ายล้อมป่าทางทิศเหนือให้หมด หยวนฮุ่ย ลากคนของมันออกมาให้ข้าดูหน้า”"รับคำสั่ง!!"ในขณะที่ธนูปลิวว่อนดั่งฝน พื้นดินก็เปียกชุ่มด้วยโลหิต ทัพเป่ยซวี่ที่ถูกซุ่มโจมตีกลับ ถูกเฉิงอู๋อ๋องตีโอบได้ทั้งสามด้านอย่างเด็ดขาด เสียงฆ้องศึกของจวนอ๋องไร้พ่ายสะท้อนสะเทือนภูผา บดขยี้ขวัญศัตรูเฉิงอู๋อ๋องควบม้านำทัพตะลุยเข้าไปกลางสมรภูมิด้วยท่วงท่าองอาจ มือขวากวัดแกว่งกระบี่ชี้นำ เหล่าทหารของเขากระหน่ำโจมตี เพียงไม่นานวงล้อมของกองกบฏก็ถูกตัดขาด เว่ยจินบนหลังม้าใบหน้าเปื้อนเลือดเคียงข้างเฉิงอู่อ๋อง“จับอ๋องกบฏเป่ยซวี่เยี่ยนให้ได้!” เสียงสั่งการของเฉิงอู๋อ๋องแผดดังเป่ยซวี่ที่แม้จะมีฝีมือ แต่เมื่อเจอการวางกลศึกของอ๋องไร้พ่ายก็ไม่อาจต้านทานได้ ถูกบีบจนล่าถอย กระทั่งกระบี่ในมือหลุดร่วงลงกับพื้นถูกกดเข่าลงกลางลานเปื้อนเลือดต่อหน้าฮ่องเต้โตวโฮฉินและฮองเฮาจิวฮัว ทหารกระชับ

• ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม   ลืมไปแล้วหรือว่าข้าคืออ๋องไร้พ่าย

  ทุ่งหญ้ากว้างนอกชายแดนเป่ยเหลียง ยามสายลมพัดสะบัดผืนธงราชวงศ์เหนือหลังม้า ขบวนเสด็จของฮ่องเต้โตวโฮฉิน เคลื่อนพลไปด้วยความสงบ องค์ฮ่องเต้ประทับอยู่กลางขบวน ริมข้างคือ ฮองเฮาจิวฮัว กับ เว่ยจิน ที่ขี่ม้าเคียงข้างมารดาเหล่าองครักษ์คุ้มกันแน่นหนา ทหารของ อ๋องไร้พ่าย เฉิงอู๋อ๋อง ยังคงตามมาไม่ทัน“เสด็จพ่อ ท่านลุงเฉิงอู่อ๋องร่วมเดินทางกับเราด้วยหรือ” เว่ยจินชักมามาเคียงข้างถามบิดาเบาๆ“แน่นอน ครั้งที่ที่ต้องเดินทางมาร่วมดื่มชามิใช่แค่ร่วมดื่มชาเราใช้งานดื่มชาเพื่อบังหน้า สินเดิมทั้งของเจ้าและของฮองเฮาข้าได้ส่งให้นำมาพร้อมเครื่องบรรณาการเพื่อฝากไว้ที่จวนอ๋องไร้พ่าย ที่ทำให้ผู้คนโจษจันกันว่าเราขนเครื่องบรรณาการมากมากมายด้วยเหตุนี้”“เสด็จพ่อรอบคอบจนลูกคิดไม่ถึง” โตวโฮฉินยิ้มเศร้าๆ ภัยคุกคามครั้งนี้ยากจะป้องกันในเมื่อทุกอย่างก่อตัวสั่งสมมานาน หากไม่อาจยื้บัลลังก์หรือชีวิตของข้าไว้ ขอเพียงเจ้าไท่จือกับแม่ของเจ้าฮองเฮา กลับไปที่แค้วนเป่ยเหลียงอย่างปลอดภภัยเฉิงอู่อ๋องจะไม่มีทางใฝห้เจ้าสองคนพบกันอันตรายแน่” เว่ยจินก้มหน้าเศร้าสร้อยก่อนหน้านั้นบิดาส่งเขามาท่แค้วนเป่ยเหลียงเขาที่เอาแต่เล่นสนุกๆ ไป

• ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม   ลาแล้วคนงาม

  ลานหน้าจวนอ๋องไร้พ่ายอบอวลด้วยกลิ่นดอกหลินเซียงที่โรยกลีบปลิวในสายลมยามค่ำนั้นงานเลี้ยงเลิกราไปเมื่อกว่าหนึ่งชั่วยามเจียวหยูยังช่วย สั่งการคนของจวนอ๋องให้เก็บกวาด อี้หลินกับอี้เหยาก็ลงแรงช่วยกันเก็บ กวาดขบวนราชรถแห่งแคว้นเป่ยเอียนจอดเรียงราย พร้อมนำเสด็จ โตวโฮฉินฮ่องเต้ และ ฮองเฮาจิวฮัว เสด็จกลับแคว้นท่ามกลางเสียงล่ำลาและความครึกครื้นหลังงานเลี้ยงเว่ยจินยืนแน่วแน่ ทว่าสีหน้ากลับเศร้าสร้อยราวสายหมอกในฤดูเหมันต์เว่ยจิน ก้มศีรษะลาทุกคนอย่างสง่างามก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าไป๋ฮวา“ไป๋ฮวา…” เสียงเขาเรียกแผ่วเบา แต่หนักแน่น ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอาลัย...ไม่ใช่ความสิ้นหวัง แต่เป็น ความยอมรับ ในสิ่งที่ไม่อาจบีบบังคับ“ข้าจะกลับแคว้นเป่ยเอียนพร้อมเสด็จพ่อและเสด็จแม่…” เขากล่าวช้าๆ“แต่ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ใด…ข้าก็จะคิดถึงเจ้าไม่สิพวกเจ้าเสมอ” อี้เหยาเง่ยหูฟังบทสนทนาจากที่ไม่ไกลนักไป๋ฮวายิ้มบาง ๆ แม้หัวใจจะชัดเจนในบางเรื่องแล้วแต่มิตรภาพยังคงอยู่ นางพยักหน้ารับคำเบา ๆ ไม่กล่าวสิ่งใดเพราะบางถ้อยคำ...แค่ยิ้มให้กันก็เพียงพอแล้วเว่ยจินโบกมือลา ลมหอบชายอาภรณ์สีมรกตให้พลิ้วไปตามทางเดินราวเงาไ

• ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม   รอยยิ้มงดงาม

  ในลานกว้างหน้าเรือนกลาง สายลมแห่งยามบ่ายยังพัดเอื่อยราวกระซิบขับกล่อมความรู้สึกขณะผู้ใหญ่สนทนากันอย่างสงบ ท่ามกลางสายตาทอดมองมายังเด็กๆเสียงหัวเราะใสๆ ดังขึ้นจากทางเดินด้านข้าง เป็นเสียงของ อี้เหยา ที่กำลังเดินเคียงมากับ เว่ยจิน ที่ยังคงวางท่าเงียบขรึมแต่ใบหน้าเริ่มผ่อนคลายมากขึ้นทุกทีเบื้องหลังอีกด้าน ไป๋ฮวา เดินพลางถือพัดแกะสลัก เดินเยื้องย่างเหมือนดอกไม้บานสะพรั่งในสวนฤดูใบไม้ผลิ ข้างกายคือ ไท่จือซางหลาง ที่ยามนี้สีหน้าราวกับดอกเหมยแรกแย้มเช่นกัน"ซางหลาง ท่านไม่ต้องทำหน้าเหมือนเพิ่งถูกตัดสิทธิ์จากงานสอบขุนนางก็ได้นะ" เว่ยจินเอ่ยเย้า แววตาแพรวพราว"ข้าเพียงสงสัยว่า เหตุใดสตรีบางคนจึงชอบยั่วโมโชข้าแล้วทำเฉยราวกับไร้เดียงสา" ซางหลางเอ่ยเนิบช้า แต่ดวงตากลับจ้องไป๋ฮวาไม่ละ"ข้าเนี่ยนะ? เด็กน้อยใสซื่อเช่นข้าจะยั่วโมโหไท่จือผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไรกัน" ไป๋ฮวาเชิดหน้าระคนยิ้มซางหลางพ่นลมหายใจ คล้ายจนปัญญา ก่อนจะหลุดยิ้ม "เจ้านี่…สมแล้วที่ทำให้ข้าต้องวนเวียนมาที่จนอ๋องไร้พ่าย"“ทำไมต้องมา”“ก็เพราะข้าอาจต่อคำเจ้าจนชนะอย่างไรเล่า จึงต้องแวะมาต่อคำเจ้าจากคนพูดน้อยกลายเป็นคนพูดมาก” คนทั้งหม

• ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม   เลือดใหม่

  ณ มุมสวนด้านตะวันตกของจวนอ๋องไร้พ่าย ภายหลังการแสดงและพิธีรินชา ผู้คนต่างทยอยแยกย้ายไปตามมุมพักผ่อน แต่เสียงหัวเราะใสๆ กลับดังขึ้นจากใต้ต้นเหมยซึ่งกำลังออกดอกบานสะพรั่ง“เจ้ารู้หรือไม่” ไป๋ฮวาเดินเข้ามาด้วยดวงหน้าเปื้อนยิ้ม ขณะในมือถือถาดขนมเปี๊ยะหอมใหม่แกะจากห้องเครื่อง “การที่อี้หลินยกชาส่งให้เจ้า นั่นหมายถึงนางให้โอกาสเจ้าได้แก้ตัวแล้ว”ไป๋อวี้ยกจอกชาขึ้นจิบเบาๆ แววตาแฝงความหมายจนยากจะปิดบัง “แต่ข้าก็ยังไม่กล้าพอจะเอื้อมขออะไรจากนาง…”“ก็ดีแล้ว” ไป๋ฮวาหัวเราะพลางเอื้อมมือหยิบขนมเปี๊ยะส่งให้ “ถือว่าฟ้าให้โอกาส อย่ารีบเร่งนักต้องใจเย็นๆ นางยังไม่ไปไหน”ก่อนที่ไป๋อวี้จะทันตอบเสียงทุ้มหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“เมื่อใดข้าจึงจะได้โอกาสดีๆ เช่นนั้นบ้างเล่า”เสียงนั้นอ่อนโยนแต่แฝงรอยตัดพ้อบางเบาไท่จือซางหลางยืนพิงเสาไม้ ทอดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา…ไป๋ฮวายกคิ้ว ทำทีเป็นไม่เข้าใจในความหมาย “ท่านหมายถึง…อี้หลินหรือ เช่นนั้นเจ้าต้องข้ามศพเจ้ากบไปก่อนล่ะ ข้าจะช่วยถือดาบให้ ลำบากท่านแล้ว ไท่จือซางหลางเอาอย่างนี้ไป๋ฮวาเป็นแม่สื่อให้ท่านเองดีไหม”“หึ…” ซางหลางถอนหายใจ ก่อนจะสาวเท