เข้าสู่ระบบแชร์
1 แต่งงานกันนะ?
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-22 22:59:11บรรยาย First person
#พักพิงค์ 3 ปีก่อน “เรียนจบแล้ว แต่งงานกันนะ?” “ฮะ?” วินาทีที่ผู้ชายที่ฉันแอบรักแอบชอบมานานแสนนาน มาขอฉันแต่งงานกลางห้องเรียนในวันสอบวันสุดท้าย ก่อนเรียนจบ วินาทีนั้นหัวใจฉันแทบจะหลุดออกจากอกเลยทีเดียว ฉันได้แต่ยืนสตัน อ้าปากค้างต่อหน้าเขา ท่ามกลางสายตาของเพื่อนในห้องนับ 20 คน เพราะไม่รู้จะตอบออกไปว่าอย่างไงดี “ว่าไง?” “วะ.....ว่าไง คะ...คะ.....คืออะไรเหรอ?” “ที่ฉันถามไป?” ใบหน้าหล่อเหลาสุดแสนเย็นชายืนฟังคำตอบจากฉันด้วยความนิ่งเฉย เหมือนเป็นคำพูดแบบขอไปที แต่คนฟังอย่างฉันกลับหวั่นไหวไปเอง “เออ.........” “โอเค! วันเสาร์นี้ฉันจะไปขอเธอที่บ้านนะ” มือใหญ่ยื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะเดินออกห้องเรียนของฉันไปตามปกติ ปล่อยให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตก อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ มากมาย ที่รีบเดินตรงเข้ามาหาฉัน เพื่อถามเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ “เกิดอะไรขึ้น มึงไปคบกับไอ้กีต้าร์เมื่อไหร่ว่ะ ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?” “แต่กูว่ามันแปลกๆ นะ ร้อยวันพันปีมันไม่เคยมายุ่งกับไอ้พักพิงค์ แล้วไหง่ มันมายุ่งวุ่นวายกับไอ้พักพิงค์ได้ว่ะ มึงไปทำอะไรมันรึเปล่า พักพิงค์” ฉันรีบตอบกลับเพื่อนๆ อย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าเพื่อนๆ จะเข้าใจผิด คิดว่าฉันคบกับกีตาร์มาก่อน “จะ......จะบ้าเหรอ ฉะ...ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเขามาวุ่นวายกับฉันทำไม?” นับตั้งแต่ที่กีต้าร์ออกจากโรงพยาบาลเพราะอุบัติเหตุ จากการโดนเพื่อนๆ แกล้งผลักให้เขาโดนรถชน ในวันนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กีต้าร์มาโรงเรียนก็จริง แต่พฤติกรรมของเขาดูเย็นชา และ ก้าวร้าวหัวรุนแรงขึ้น คนที่เคยแกล้งเขาก็ถูกเขาทำร้ายร่างกายบาดเจ็บปางตาย เกือบทุกราย แถมผู้ปกครองของไอ้พวกนั้นก็มาเรียกร้องค่าเสียหาย และแจ้งความจับเขากันยกใหญ่ แต่แปลกที่เขาไม่มีท่าทีหวาดกลัวใดๆ แถมยังโต้เถียงกลับอย่างรวดเร็ว เสมือนว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน และแล้ววันนี้ก็มาถึง เขาพยายามเข้าหาฉันทั้งวัน จนฉันรู้สึกแปลกใจ ทั้งถามฉันว่าฉันเคยมีอะไรกับเขาไหม ทั้งถามว่า ฉันกับเขาคบกันนานไหม เคยจูบกันหรือเปล่า เคยเป็นอะไรกันไหม แต่ฉันก็ตอบเขาไปตามตรงนะ ว่าฉันกับเขาไม่เคยคบกัน แค่พวกเรารู้จักกันผ่านๆ เพียงเท่านั้น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อ เขาหาว่าฉันโกหก แปลกพอตกบ่าย 2 โมงวันนี้ เขากลับเดินเข้าห้องเรียนของฉัน แล้วมาขอฉันแต่งงานดื้อๆ จนฉันทำตัวไม่ถูก ไม่ได้การล่ะ แบบนี้ฉันต้องไปเตือนให้เขาทานยาซะแล้ว ไม่งั้นเขาคงจะพูดอะไรแปลกๆออกมาอีกแน่นอน เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันก็รีบตรงดิ่งไปหาเขาถึงในห้องเรียนของเพื่อนเขา “กีต้าร์” แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ฉันหันมองซ้ายแลขวาก่อนถามเพื่อนๆ ในห้องเรียน “กีต้าร์ไปไหน เมื่อกี้ฉันเห็นเขากลับมาห้องเรียนอยู่หนิ” “กะ ......กีต้าร์เหรอ! .....มะ....ไม่รู้ๆ” เพื่อนๆ ในห้องเรียน ต่างพากันหวาดกลัวนายกีต้าร์อย่างแปลกประหลาดเสมือนว่าเขาไม่ใช่กีต้าร์คนเดิม อย่างไงอย่างงั้น “พักพิง ฉันว่าแกอยู่ให้ห่าง จากไอ้โรคจิตนั่นดีกว่า มันโรคจิตมากนะเว้ย หลังจากออกโรงพยาบาลมา” ฉันย่นคิ้วชนกัน ด้วยความสงสัยไขรู้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป แต่แล้วเสียงทุ้มก็พูดแทรกขึ้นมากลางทาง ก่อนที่ฉันจะกลับเข้าห้องเรียนของตัวเอง “มันไม่ใช่กีต้าร์ ไอ้กีต้าร์มันยังไม่...” เสียงนั้นเงียบลง เมื่อมีร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาจ้องมองเขาด้วยความดุดัน “กะ.......กีต้าร์” ไอ้ผู้ชายคนนั้น รีบเดินแทรกตัวฉันเข้าห้องเรียนของมันอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันเห็นผีอย่างไงอย่างงั้น ทั้งที่เมื่อก่อนมันเป็นหัวโจกในการแกล้งกีต้าร์ของฉัน ด้วยซ้ำ “มาหาฉันมีอะไร?” ร่างใหญ่เคลื่อนตัวเข้าใกล้ฉัน อย่างสุขุม ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดเม็ดเล็กๆ กระจายไปทั่วใบหน้าและชุดนักเรียนที่ใส่ “นะ.....นายไปทำอะไรมาเนี่ย?” ฉันรีบล้วงกระเป๋าเสื้อ ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดเลือดที่สาดกระเซ็น ไปทั่วร่างกายและใบหน้าของเขา อย่างรีบร้อนใจ “เจ็บมากไหม ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ฉันว่านายไปห้องพยาบาลเถอะ” ฉันรีบกวาดสายตามองเพื่อนๆ ในห้องทุกคนที่เอาแต่หลบสายตา ไม่มีใครที่คิด จะช่วยเหลือเขาเลยสักคน แต่แล้ว มือใหญ่ก็จับแขนฉันอย่างแรงจนฉันสะดุ้งสุดตัว “พอเถอะ พิง ฉันไม่ได้เป็นอะไร เลือดพวกนี้เป็นเลือดคนอื่น” “ฮะ! นายไปต่อยคนอื่นมาเหรอ พวกเขาเป็นไงบ้าง?” ดวงตาคมกริบแผ่รังสีอำมหิตออกมา จนฉันรู้สึกหวาดกลัว แต่ก็ยังพยายามเช็ดเลือดออกจากใบหน้าเขาด้วยความ เป็นห่วง เป็นใย “ดูเธอจะรักฉันจังเลยนะ ฉันเคยเอากับเธอเหรอ?” ฉันสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยิน เสียงทุ้มของผู้ชายที่ฉันชอบมาตั้งนาน พูดจาปากเสียแบบนี้ แถมสายตาที่เขามองฉันในนั้น มันมีแต่ความเย็นชา ผสมกับความหยิ่งผยอง “นายพูดอะไรออกมาอ่ะ รู้ตัวไหม?” “รู้ แต่แล้วอย่างไงอ่ะ อายเหรอ เราได้กันแล้วไม่ใช่เหรอ พูดออกมาแค่นี้ มันทำให้เธอ…….” เพี้ยะ! ฝามือขาว ฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างจังด้วยความเดือดดาล จนเพื่อนๆ ทุกคนต่างพากันตกใจ กับสิ่งที่ฉันทำกับกีต้าร์ “ถ้าเงี่..มากก็ไปหาที่ลงที่อื่น อย่ามาพูดจาปากหมาแบบนี้ใส่คนอื่นเขา” มันจ้องหน้าฉันด้วยความโกรธ นัยน์ตาจ้องมองฉันอย่างเคียดแค้น ก่อนจะหัวเราะออกมา เป็นการกลบเกลื่อน “อ๋อ เล่นตัวซะด้วย” นี่ยิ่งทำให้ฉันตกใจเข้าไปใหญ่ แต่ถึงกระนั้น ฉันก็จะพยายามทำเป็นไม่สนใจละกัน! ก่อนที่จะเป็นจุดสนใจไปมากกว่านี้ “เกิดมากูยังไม่เคยเห็นอี่พักพิงค์ ตบใครเลยนะ แต่เมื่อกี้ นางตบไอ้กีต้าร์ จนหน้าหันเลยอ่ะ” “ก็เขาผัวเมียกัน มึงจะตกใจอะไรว่ะ มึงก็ได้ยินอยู่ว่ามันขออี่พักพิงค์แต่งงาน” เสียงพูดคุยกันสำหรับเหล่าเพื่อนๆ เริ่มหนาหูขึ้นเรื่อยๆ จนฉันแทบอยากจะเอาปี๊บคลุมหัวให้รู้แล้วรู้รอดไป 3 โมงเย็น หลังสอบเสร็จ “ฮื้อๆๆๆ รักพวกแก พวกแกต้องมางานเลี้ยงรุ่นกันนะ ต้องสัญญาว่าจะมารวมตัวกัน” “ได้ๆ พวกเราสัญญา” พวกเรา กลุ่มนักเรียนม.6 ต่างพูดคุยและโอบกอดกันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเรียนที่ใหม่ๆ “ขึ้นมหาลัยกันแล้ว ต้องดูแลตัวเองกันนะเว้ย ฉันรักพวกแก” “ฉันก็รักแก” เมื่อการอำลาจบลง ฉันกับวาวาก็เดินกลับบ้านกันตามปกติ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ฉันกับวาวา ส่วนใหญ่จะตัวติดกันตลอด เวลาฉันไปเรียน วาวาก็จะไปเรียนด้วย หรือ แม้กระทั่งมหาลัยที่จะไปเรียน วาวาก็ตามฉันไปด้วย เพราะเราทั้งคู่สนิทกันมาก และเป็นเพื่อนที่ชอบอะไรๆ เหมือนกันหลายอย่าง แม้กระทั่งเกรดออก คะแนนของพวกเรายังเท่ากัน แต่อาจมีบางวิชาที่ฉันจะเก่งกว่าหรือ อาจมีบางวิชาที่ วาวา เก่งกว่า “พิงค์” “ว่า?” “มึงว่า ไอ้กีต้าร์มันจะพูดจริงเปล่าว่ะ เรื่องที่มันจะมาขอมึงแต่งงานอ่ะ?” ฉันครุ่นคิดไปพักใหญ่ ก่อนจะย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ที่ถูกขอแต่งงานกลางห้องเรียน ทั้งที่ ฉันกับเขายังมีอายุแค่ 18 ปี แถมเมื่อก่อน กีต้าร์ไม่เคยมาสนใจอะไรในตัวฉันเลยด้วยซ้ำ มีเพียงฉัน ที่มองเขาอยู่ทุกครั้งไป ถึงแม้เขาจะไม่เคยรู้ตัวเลยก็ตาม แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ยังจะยืนดูเขาอยู่ห่างๆ มาตลอด “กูรู้ว่ามึงแอบรัก ไอ้กีต้าร์มันมานานแล้ว แต่มึงไม่คิดว่ามันจะแปลกๆ บ้างเหรอว่ะ ที่อยู่ดีๆ ก็เดินถลาเข้ามาขอมึงแต่งงานเฉยเลย” ฉันได้แต่ฉีกยิ้มออกไปเพื่อให้เพื่อนรู้สึกสบายใจขึ้น ก่อนที่จะได้ยินเสียงแตรรถหรูสีดำ ของใครบางคนที่ขับตามหลังฉันมาระยะหนึ่งแล้ว ปี้นๆ..!!! ฉันและวาวาหันมองตามเสียงรถนั้นอย่างฉับพลัน ก่อนที่กระจกรถคันหรูจะเปิดออก ทำให้เห็นคนตัวใหญ่นั่งอยู่ในรถ “ฉันจะส่งเธอที่บ้าน?” “ฮะ?” ฉันกุมมือวาวาแน่น และรีบเดินหนีคนบนรถหรู อย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการตอบปฏิเสธ ออกไปอย่างชัดเจนแล้ว “นี่!!!!!!” เสียงคนตัวใหญ่ตะโกนดังก้องไปทั่ว ริมถนนตรงนั้น ก่อนที่เขาจะ ลงมาจากรถแล้วเดินถลาตรงมาหยุดตรงหน้าฉัน “ฉันแค่จะไปส่ง ทำไมต้องเดินหนีด้วย” เมื่อเห็นว่าคนตัวใหญ่ ทำท่าทางจริงจัง ฉันก็กุมมือของ วาวาแน่ขึ้น เพราะฉันไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไงดี ต่อหน้าคนที่ชอบ “นี่!! กีต้าร์ ฉันว่านายกลับบ้านนายไปเถอะ เมื่อก่อนไม่เคยมาสนใจเพื่อนฉัน แล้วตอนนี้ เป็นบ้าหรือไง อยู่ดีๆ ก็มาตามติดเพื่อนฉัน” “วาวา” “แน่ใจเหรอว่าไม่สนใจ พวกเราแอบคบกัน แต่เธอไม่รู้ต่างหาก” “นี่ ไอ้กีต้าร์” “วาวา”
บทล่าสุด
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 70 ตอนพิเศษ
#กีต้าร์"เป็นไงบ้าง พิงฟ้า""ก็เรื่อยๆ ตามประสาคนติดคุก""เราเอารูปลูกมาให้ ตอนนี้ลูกได้เรียนเต้นบรรเลย์ และ เล่นดนตรีด้วย ลูกเก่งมากเลยนะ เธอหัวดีมาก ""ขอบคุณนะ"ผมใช้มือแตะไปที่กระจกกั้นระหว่างผมกับพิงฟ้าด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ แต่ผมกลับได้เห็นสีหน้าเศร้าสลดของพิงฟ้า ที่มองมาทางผมแทนเสียอย่างนั้น"นะ....นาย""ว่าไง?""ฉันทำร้ายนาย ทำลายชีวิตนายถึงขนาดนี้ ทำไมนายถึงยังรักฉันอยู่ ทำไมถึงไม่หาแฟนใหม่ แล้วแต่งงานใหม่"ผมยกยิ้มขึ้นอย่างมีความหวัง ถึงแม้จะรู้ดีว่า พิงฟ้า ใช้ผมเป็นเครื่องมือสำหรับทุกอย่างเท่านั้น แต่ผมก็ยังรักเธอ"ก็เพราะ แม่ของน้องพราวมีแค่คนเดียวไง เราถึงไม่ให้ใครมาแทนแม่ของลูกเราได้""นะ...นายเป็นคนดีจริงๆ ดีจนฉันละอายแก่ใจ""พิงฟ้า เราจะรอเธอนะ รอวันที่เราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง 3 คนพ่อแม่ลูก"10 ปีต่อมาศาลได้ยกคดีของพิงฟ้าขึ้นมาพูด
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 69 END
วินาทีนั้น ใจฉันกระตุกวูบ สับสนในความรู้สึกของตัวเองราวกับว่า มันเป็นอย่างที่กีต้าร์พูดจริงๆ"เกี่ยวก้อยกันนะ!""ห๊ะ?"เขาดึงมือฉันไปเกี่ยวก้อยอย่างเดียงสา จะว่าไปแล้ว กีต้าร์ก็ดูเหมือนเด็กน้อยอยู่เลยนะ หรืออาจเป็นเพราะเขาหลับไปนาน ตื่นขึ้นมาถึงได้ดูเหมือนเด็กน้อยแบบนี้ไปได้แต่ฉันก็ยิ้มรับเขาอย่างเอ็นดูนั่น อีกอย่างความคิดของฉันมันก็เปลี่ยนไป ราวกับได้ปลดปล่อยความรู้สึกที่ติดค้างในใจมาอย่างยาวนานเสียอย่างนั้น"ตอนเรียน นายมองเราอยู่ตลอดเลยเหรอ?""ก็มองนะ ก็เธอโดดเด่นหนิ มีแต่เพื่อนๆ เข้าหา""ฮ่ะ ฮ่าๆ"ฉันพูดคุยกับกีต้าร์อย่างถูกคอเสียอย่างนั้น พอได้คุยกับเขาจริงๆ มันก็กลับกลายเป็นว่าเขาทำให้ฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย นายนี่ไร้เดียงสาจริงๆ"นายไม่คิดจะหาแฟนใหม่เหรอ?""ไม่ล่ะ เราจะรอพิงฟ้าออกจากคุก อย่างไงเธอก็เป็นแม่ของลูกเรา เป็นแม่ของน้องพราว"แถมเขายังรักเดียวใจเดียวและมั่นคงในความรักอีกต่างหาก ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนั้น ทำร้ายเขามาตั้งมากมายขนาดนั้
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 68 ซึม!
ห้องพักฟื้นฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยหัวใจที่แตกสลายจนละเอียดไม่มีชิ้นดีข้างตัวยังมีสายน้ำเกลือและชายร่างใหญ่ นอนอยู่ข้างเตียง"อื้มม!""อ่ะ! ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง?""นาย!"ฉันพยายามมองร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างเตียงอีกครั้งอย่างคิดพิเคราะห์ ถึงได้รู้ว่า คนที่นอนเฝ้าฉันอยู่ตรงนี้ คือ กีต้าร์ ไม่ใช่ เปียโน"เป็นไงบ้าง เวียนหัวอยู่ไหม เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาให้ ""นาย!"ท่าทีลนลานแบบนี้ ไม่ใช่อี่ตาเปียโนอย่างแน่นอน เพราะอี่ตาเปียโนจะดูเย็นชาและใจเย็นมีสติกว่ากีต้าร์เยอะ แต่ก็ช่างเถอะ จะใครฉันก็ไม่สนใจแล้วสิ่งที่ฉันสนใจตอนนี้ คือร่างที่ไร้วิญญาณของแม็กทิวมากกว่า ถ้าฉันไม่ได้เห็นร่างของเขาอีกครั้ง ฉันคงคิดว่าตัวเองฝันไปอยู่แน่นอน"แม็กทิวอยู่ไหน?""เปียโน มันไปทำเรื่องเอาศพออกโรงพยาบาลอยู่น่ะ!"ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะพ่นออกมาด้วยแววตาที่เศร้าหมอง ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น แล้วเขาทำเป็นอะไรท
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 67 สิ่งที่ไม่คาดฝัน!
เพี้ยะ!ฉันตบเข้าหน้าคมอย่างจัง จนหันไปอีกทาง ด้วยความเดือดดาลจนยากจะเอ่ย กล้าดีอย่างไงกัน ถึงได้พาลูกๆ ของฉันไปจากอกของฉัน"เธอตบฉัน ทั้งที่ฉันยังหัวแตกอยู่เนี่ยนะ?""ใช่! ฉันเกลียดนาย และฉันก็เหนื่อยมากด้วย ที่จะต้องเห็นหน้านาย"พูดจบ เขาก็ดึงตัวฉันเข้าไปประกบจูบอย่างดุดัน แถมยังกดต้นคอฉันให้แนบชิดจนถอดฝีปากออกไม่ได้ปลายนิ้วมือฉันฟาดเข้าแก้มขาวย้ำๆ อยู่แบบนั้นถี่ๆ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะยอมถอดริมฝีปากออกจากโพรงช่องปากฉันเลย มันยิ่งแนบแน่นขึ้นไปอีก จนฉันหายใจไม่ออก"อ้า!"แต่เมื่อฉันเริ่มนิ่ง เขาจึงยอมถอดริมฝีปากออก และลูบแก้มฉันอย่างอ่อนโยน พลางจูบลงบนแก้มขาว เพื่อบ่งบอกถึงการยินยอมฉันในทุกๆ อย่าง"ฉันรักเธอมากนะ ฉันยอมเธอได้ทุกอย่าง ถึงเธอจะทำร้ายฉันให้เจ็บปางตายฉันก็ยอม แต่ขอร้อง เราอย่าหย่ากันเลยนะ เพื่อลูกๆ เพื่อฉัน""..........""ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอมาตลอด แต่ฉันขอร้องได้ไหม อย่าทิ้งฉันไปไหนอีกเลย ชีวิตฉันต้องการเธอ บ้านก็ต้องการเธอ
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 66 เกลียด!
แต่แล้ว เมื่อฉันคุยกับแม็กทิวจบ ใบหน้าของแม็กทิว ก็พยักหน้ารับราวกับส่งสารให้ใครบางคนอย่างน่าสงสัย นัยน์ตาของเขามีน้ำตาไหลออกมาก่อนที่เงาร่างกำยำ จะขยับตัวเข้าใกล้ฉันอย่างแผ่วเบา และใช้ผ้าสีขาวโปะเข้าจมูกฉันอย่างจัง มันกดจมูกฉันอย่างแรง จนร่างกายของฉันค่อยๆ อิดโรย และดับวูบไปเหลือไว้เพียงเสียงพูดคุยกันอย่างแผ่วเบา ที่ฟังไม่ได้ศัพท์จับไม่ได้ความ เหมือนมันพูดกันว่า จะพาฉันไปที่ไหนสักแห่ง แต่ยังไม่พากลับไทย อะไรประมาณนี้ปัง!แคร่ง!!!"ล่ามดีๆ ดิว่ะ! แม่งเดียวคุณชายก็ได้กระทืบเข้าให้หรอก""ว่าแต่ ไปเอาเมียเขามาไว้แบบนี้จะดีเหรอว่ะ?""หุบปากไป!"ฉันคืนสติมาแล้ว และได้ยินในสิ่งที่มันพูดกัน ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมารัดอยู่ที่ข้อเท้าเลยแต่ฉันก็ไม่สามารถขยับตัวได้ หากขยับตัวไปมา พวกมันอาจจะรู้ตัวว่าฉันฟื้นแล้ว และอาจจะเอาไอ้ผ้านั่น มาโปะฉันอีกก็เป็นได้ฉันเป็นห่วงเด็กๆ จัง ป่านนี้จะเป็นอย่างไงบ้างนะ ทำไมมันถึงเป็นแบบ
ตอนนั้นฉันแค่เข้าใจผิด 65 พิธีแต่งงาน
แกร๊ก!"มาแล้วเหรอคะ ที่รัก"ฉันเดินไปต้อนรับแม็กทิว และน้องฮันน่าอย่างทุกครั้ง ที่ทำเป็นประจำ ก่อนจะโผตัวเข้าไปกอดแม็กทิวอย่างปกติแต่วันนี้มันแปลกไป แม็กทิวดูผอมลง แถมสีผิวก็ยังคล้ำลงด้วยอีกต่างหาก ราวกับว่า เขาไม่ได้พักผ่อนมาอย่างไงอย่างงั้นและด้านข้างของเขา มีกระเป๋าใบใหญ่สีชมพูน่ารัก คาดว่าน่าจะเป็นของน้องฮันน่าอย่างแน่นอน"เออคือ แม็กทิว ทำไมเอากระเป๋าของน้องฮันน่ามาด้วยละคะ ปกติก็ใส่ชุดของน้องพะเพลงได้อยู่แล้ว ไม่เห็นต้องเอามาให้ยุ่งยากเลย""เออคือ!"แม็กทิวเม้มปากลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น"ไม่มีอะไรหรอกคับ ช่วงนี้ผมทำงานหนัก เลยไม่ได้พักเลย จึงอยากจะขอพักพิง ดูแลลูกสาวของผมหน่อย ในช่วงนี้ ผมอยากให้เธออยู่กับคุณตลอด เพื่อที่คุณกับเธอจะได้สนิทกันมากยิ่งขึ้น"ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่แม็กทิวพูดเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่อยากจะถามอะไรต่อให้มันเป็นประเด็น ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาคงมีเรื่องเครียดอะไรบางอย่าง ที่บอกฉันไม่ได้ แต่ในสักวัน เขาคงกล้าที่
บางทีคุณอาจจะชอบ
เมียสวมรอย
ชะนีติดมันส์16.7K viewsชายายอดเสน่หา
อักษรามณี17.2K viewsร้ายรักอันธพาล 20++
ฅนบนดอย18.4K viewsมีทองท่วมหัวก็ไม่อยากเป็นฮองเฮาของใคร
จันทร์ส่องแสง16.6K viewsเมียเด็กละลายรักนายเย็นชา!!!(เพทาย&นิโคร)
ดัชมิวคิส950 viewsผู้สาวสายฝอ
ซูซี่แคท / รดาพรรณราย86 viewsนลินดา แค้นรักสองวิญญาณ
เดซี่น้อย240 viewsLOVE FOR YOU เสพติดคุณ
เม็ดขนุน89 views
