บทที่ 5 ภาพวาดเจ้าปัญหา

วันเวลาผันผ่านมาเกือบสัปดาห์ ใต้เท้าเมิ่งและหลิวซือเหว่ยก็ยังไม่พบตัวคุณหนูรอง กระทั่งหลิวซือเหว่ยเกิดแคลงใจว่าภาพเสมือนใบนี้ใช่นางจริงหรือไม่ ไยให้ลูกน้องเที่ยวเสาะหาสอบถามจนทั่วแคว้นก็ยังไม่พบ นางคงมิได้กลายเป็นปุ๋ยอยู่กับรากต้นไม้เข้าแล้วกระมัง 

เพราะเขารับปากใต้เท้าเมิ่งเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วว่าจะช่วยตามหาคุณหนูรองเมิ่งให้พบ แต่ก็ไร้ร่องรอยหญิงเสียสติที่ว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ย่อมไม่เกิดผลดีแน่แท้ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียวเขาก็ไร้สามารถจนหาไม่พบเชียวหรือ 

"นายท่าน ที่วัดเจาเจินไม่พบตัวคุณหนูรองเลยขอรับ" 

คิ้วเข้มขมวดแน่นแทบเกิดเป็นปม คนทั้งคนจะหายไปเช่นนี้ได้อย่างไร

"เจ้าแน่ใจหรือ ยามปกติคุณหนูรองเมิ่งมักไปหาแม่ชีนางหนึ่งไม่ใช่หรือไร ตรวจสอบโดยละเอียดแล้วหรือไม่" 

"จริง ๆ ก็มีสตรีอีกนางมาอาศัยอยู่ด้วยขอรับ เพียงแต่นางมิใช่หญิงเสียสติ อีกอย่างหน้าตาของนางไม่คล้ายภาพที่เราได้มาเลย" 

หลิวซือเหว่ยเคาะนิ้วลงบนโต๊ะพลางขบคิด นัยน์ตาคมกริบกวาดมองภาพวาดเบื้องหน้า ยามปกติเขาก็มิได้สุงสิงกับคุณหนูรองเมิ่งเสียด้วย อีกอย่างนางร่างกายอ่อนแอขี้โรค จึงไม่เคยโผล่ออกจากจวนเฉกเช่นสตรีคนอื่น 

หรือภาพวาดจะมีปัญหากันเล่า...

"ไปเตรียมม้า ข้าจะไปจวนสกุลเมิ่ง" 

"ขอรับ" 

เสียงกีบเท้าม้าห้อทะยานเร่งร้อนมาหยุดที่หน้าจวนสกุลเมิ่ง เจ้าของร่างสูงกระโจนลงจากหลังม้า ผู้เฝ้าประตูจวนก็เร่งร้อนเข้ามาคำนับเขาพลางช่วยจับจูงอาชาศึกตัวใหญ่ถอยห่างออกไปยังที่พักม้า ส่วนบ่าวรับใช้อีกนายก็ทำหน้าที่เปิดประตูให้ผู้มาเยือนอย่างนอบน้อม 

"ท่านกั๋วกง เชิญด้านในขอรับ" 

เพียงเห็นท่าทีองอาจสีหน้าเคร่งขรึม รวมถึงเครื่องแต่งกายและหยกแขวนของเขา บรรดาบ่าวไพร่ของจวนสกุลเมิ่งก็ทราบทันทีว่าบุรุษตรงหน้าเป็นใคร ขาสูงเยื้องย่างเข้ามาด้านในพร้อมกวาดสายตาคมกริบทอดมองการตกแต่งของจวนสกุลเมิ่งโดยรอบ 

เมิ่งเว่ยมีตำแหน่งเป็นถึงหู่ปู้ ^[1] เขาทำหน้าที่จัดเก็บภาษี ดูแลการเบิกจ่ายรายได้ของแผ่นดิน ไม่แปลกใจที่จวนสกุลเมิ่งนั้นจะดูใหญ่โตโอ่โถงไม่น้อยไปกว่าจวนกั๋วกงเช่นเขา แม้ว่าเมิ่งเว่ยทำงานอย่างรอบคอบและมีประสิทธิภาพ กระทั่งได้รับการปูนบำเหน็จจากฝ่าบาทมาหลายหน ทว่าหลิวซือเหว่ยกลับไม่คิดเช่นนั้น เขามองว่าสกุลเมิ่งเป็นพวกหน้าเงิน ลอบฉ้อราษฎร์บังหลวงมาไว้เป็นทรัพย์สินส่วนตน จึงได้ร่ำรวยล้นฟ้า ช่างหน้าหนาเสียจริง 

ยิ่งเขาเกลียดชังตระกูลเมิ่งมากเท่าใด กลับยิ่งต้องได้ข้องเกี่ยวมากขึ้นเท่านั้น ไฉนบิดาของเขาจำต้องมีพันธะกับสหายจอมละโมบเช่นนี้กัน ยามนี้หลิวซือเหว่ยปักใจชมชอบแต่เพียงคุณหนูลี่หลินเท่านั้น ไหนเลยกั๋วกงผู้รักเดียวเช่นเขาจะเหลือบแลหญิงอื่นได้ 

"กั๋วกง" เมิ่งเว่ยประหลาดใจ เดิมทีหลิวซือเหว่ยแทบไม่เหยียบเข้ามาที่จวนของเขาแม้เพียงครึ่งก้าว 

ทุกคนในเรือนจึงรวมตัวกันอยู่ที่โถงรับรอง ยามนี้ฮูหยินใหญ่ และเมิ่งลี่น่าก็อยู่ที่นี่ ครั้นเมิ่งลี่น่าเห็นกั๋วกงหนุ่มมาเยือนก็แสดงอาการกระมิดกระเมี้ยนอย่างอดไม่อยู่ ร่างระหงยอบกายอ่อนหวานเพื่อต้อนรับเขา 

"ท่านกั๋วกง" 

หลิวซือเหว่ยปรายตามอง เขาพยักหน้าเป็นเชิงรับทราบอย่างขอไปที ฮูหยินใหญ่เหริ่นอี้หรานเห็นบุตรีของตนถูกหมางเมินก็รู้สึกหน้าชา 

"เอ่อ ท่านกั๋วกง เชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ" ริมฝีปากซึ่งแต้มแต่งไปด้วยชาดสีสดเผยยิ้มฝืดฝืน 

"ไม่เป็นไร ข้ามาครู่เดียวเท่านั้น" หลิวซือเหว่ยพยักหน้าไปเบื้องหลัง องครักษ์ของเขาก็รุดเข้ามา จากนั้นคลี่ม้วนภาพเสมือนของคุณหนูรองให้เมิ่งเว่ยได้ตรวจสอบ 

"ใต้เท้าเมิ่ง ไม่ทราบว่า... ภาพวาดใบนี้ ใช่ภาพคุณหนูรองจริงหรือไม่" 

เมิ่งเว่ยเห็นภาพในมืออีกฝ่ายก็แทบล้มหงายท้องตึง "...ก็นับว่าใช่ขอรับ แต่ภาพนี่มัน...ข้าไม่ได้ให้ภาพนี้ไปมิใช่หรือ" 

เหริ่นอี้หรานเหลือบมองสำทับ จากนั้นยกมือขึ้นทาบอก "ตายจริง ก็นั่นมันภาพของซินเอ๋อร์มิใช่หรือเจ้าคะท่านพี่ แต่เหตุใดจึงต้องเป็นภาพนี้เล่า" 

"ภาพก็ถูกต้องแล้วมิใช่หรือเจ้าคะท่านแม่ ในเมื่อนางเป็นบ้าซ้ำยังขี้ริ้วขี้เหร่" เมิ่งลี่น่าโพล่ง 

เมิ่งเว่ยตวัดตามองค้อนลูกสาวคนโต เพราะภาพที่อยู่ในมือขององครักษ์กั๋วกง หาใช่ภาพที่ถูกต้อง นั่นเป็นเพียงภาพวาดล้อเลียนในยามที่เมิ่งเหยียนซินเกิดเสียสติแล้ว ซึ่งเมิ่งลี่น่าเป็นคนวาดขึ้นมาเองกับมือ 

"กั๋วกง นี่ต้องเกิดเรื่องเข้าใจผิดแน่ อภัยข้าด้วย ดูเหมือนคนของข้าคงทำงานไม่รอบคอบ" 

เมิ่งเว่ยได้เตรียมภาพเสมือนของเมิ่งเหยียนซินไปให้เขาจริง ดูจากท่าทางของเมิ่งลี่น่าแล้วคงเป็นฝีมือนางไม่ผิดแน่ ผู้เป็นบิดาก็ทำได้เพียงทอดถอนใจในความหัวรั้นของบุตรสาวคนโต 

"ใต้เท้าเมิ่ง ท่านจะบอกว่าเกิดความผิดพลาดงั้นหรือ ข้าต้องเสียเวลาตั้งเท่าใดในการตามหาบุตรสาวของท่าน!" 

เพราะเมิ่งลี่น่าลอบสับเปลี่ยนภาพเสมือนก่อนที่เมิ่งเว่ยจะออกจากจวนเพื่อไปพบหลิวซือเหว่ย หากเมิ่งเหยียนซินยังบ้าใบ้และมีสภาพเช่นนี้อยู่เขาต้องหานางพบเสียตั้งนานแล้ว แต่ทว่าล่วงเลยจนเกือบสัปดาห์ เหตุใดจึงยังไม่พบตัวเมิ่งเหยียนซิน 

เมิ่งลี่น่าแอบประหวั่นต่อท่าทีเดือดดาลของหลิวซือเหว่ย นางเหลือบมองผู้เป็นมารดา ทั้งสองประสานสายตาก็ราวกับรู้ใจ ส่วนเมิ่งเว่ยเริ่มหวาดเกรงว่าที่ลูกเขยของตนเข้าหน่อยแล้ว ฉายามัจจุราชหน้าหยกคงไม่ได้มาเล่น ๆ จริงแท้ 

"เอ่อ...กั๋วกง ท่านใจเย็นก่อน ข้าจะให้คนไปนำภาพที่ถูกต้องมาอีกครั้ง ส่วนเรื่องภาพวาดนี่ เดี๋ยวข้าจะทำการตรวจสอบเพื่อลงโทษคนผิด ข้อหากระทำการไม่รอบคอบจนทำให้ท่านกั๋วกงต้องเสียเวลา" 

เมิ่งเว่ยหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เนื่องจากเป็นฝีมือลูกสาวตัวดีเสียเอง

กั๋วกงหนุ่มถอยห่างออกไป เสียงทุ้มเปล่งวาจาเย็นเยียบ "แน่นอนว่าต้องลงโทษ" 

เมิ่งลี่น่าสะดุ้งเฮือก ริมฝีปากขบเม้มจนเกิดเป็นเส้นตรง นางพยายามก้มหน้าเพื่อเก็บพิรุธ มือทั้งสองประสานกันแน่นจนเกิดความชื้นจากเหงื่อ ใบหน้าของกั๋วกงหล่อเหลาก็จริง แต่น่าเกรงขามมากกว่าเสียอีก 

ในเมื่อยังต้องรออีกพักหนึ่ง หลิวซือเหว่ยจึงตัดสินใจหย่อนกายนั่งลงบริเวณเก้าอี้รับรอง ครั้นเมิ่งเว่ยเห็นหลิวซือเหว่ยใจเย็นลงแล้วเขาเองก็เบาใจ จากนั้นเหลียวมองเมิ่งลี่น่าหวังให้นางเข้าไปปรนนิบัติรินน้ำชา และนี่นับเป็นสิ่งที่เมิ่งลี่น่าประสงค์อยากใกล้ชิดหลิวซือเหว่ยอยู่ทีเดียว

ทว่าอีกฝ่ายกลับดับฝันนางเสียก่อน ทั้งที่ยังไม่ทันได้หยิบป้านชาขึ้นมาด้วยซ้ำ 

"ไม่ต้อง ข้าไม่ชอบชาแห้ง"

เพียงหลิวซือเหว่ยได้กลิ่นที่โชยออกมาก็ทราบทันทีว่านี่ไม่ใช่ชาสดที่ตนชื่นชอบ ยิ่งเป็นของจากสกุลเมิ่ง เขายิ่งไม่อยากแตะต้องเข้าไปใหญ่ เมิ่งลี่น่าหน้าเจื่อน ต่อให้หลิวซือเหว่ยรังเกียจนาง แต่เขาก็ยังต้องแต่งงานกับนางมิใช่หรือ คิดได้เช่นนั้นนางจึงเลือกไม่ยืนรบเร้ากั๋วกงหนุ่มต่อ 

ไม่นานภาพเสมือนใบใหม่ก็ถูกนำมาให้เขา คราวนี้หลิวซือเหว่ยไม่ได้นำกลับไปทั้งที่ยังไม่ได้ตรวจสอบอีก องครักษ์เข้ารับภาพในมือเมิ่งเว่ย จากนั้นคลายปมเชือกที่ผูกไว้หละหลวม แล้วจึงคลี่ม้วนภาพออกแช่มช้าภาพใบหน้าของดรุณีแรกแย้มฉายชัดกระจะตา 

เขาไม่คิดว่าใบหน้าคุณหนูรองเมิ่งจะจิ้มลิ้มชวนมองเพียงนี้ ต่างจากภาพก่อนลิบลับ คิ้วดุจกระบี่เคลื่อนเข้าหากันราวขบคิดบางสิ่ง

ไยนางจึงดูคุ้นตายิ่งนัก 

โจวฉีค้อมกายลง กระซิบเสียงแผ่ว "นายท่าน นี่ไม่ใช่แม่นางที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้วิเศษงั้นหรือ" 

หลิวซือเหว่ยใจเต้นครึกโครม ว่าแล้วเชียวเหตุใดนางจึงมีใบหน้าคล้ายคนที่เขาเคยพบมาก่อน 

เป็นนางเองงั้นหรือ

ยังไม่ทันไขข้อข้องใจ ผู้ติดตามอีกคนก็สาวเท้าเข้ามายืนขนาบด้านซ้ายของหลิวซือเหว่ย จากนั้นค้อมศีรษะกระซิบเสียงเบา "นายท่าน ภาพวาดนี่คล้ายสตรีที่ข้าน้อยพบที่วัดเจาเจินเลยขอรับ" 

เมิ่งเว่ยเห็นท่าทีพลิกกลับของหลิวซือเหว่ยก็บังเกิดความงุนงง "กั๋วกง มิทราบว่าภาพวาดซินเอ๋อร์มีปัญหาที่ตรงใดอีกหรือขอรับ" 

นัยน์ตาคมปลาบช้อนขึ้นแช่มช้า ริมฝีปากได้รูปขยับยกเสียงดุดัน "ใต้เท้าเมิ่ง ท่านอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับข้าเล่า"