บทที่ 3 (1/2) : หาข้อดีในเวลาที่รู้สึกแย่ (1)

     เมิ่งเจียวซินนั่งทำใจสักพัก ก่อนจะเดินไปเปิดบานหน้าต่างเพื่อสำรวจสิ่งต่าง ๆ รอบเรือน พอเห็นบรรยากาศโดยรอบ ตอนนี้น่าจะเข้าสู่ต้นยามโหย่วแล้ว (ยามโหย่ว เวลา 17:00 – 18:59 น.) 

     หลังจากนั้นเมิ่งเจียวซินจึงนึกไปถึงสิ่งที่คุณยายใบบัวเคยสอนเธอเอาไว้ว่า ‘ให้หาข้อดีในเวลาที่รู้สึกแย่ที่สุด’ ก่อนที่เธอจะหลับตาของตัวเองลง แล้วคิดในใจว่า... 

     ‘ดี! ที่นิยายเรื่องนี้ของอาหวงเป็นแนวจีนโบราณ’ 

     ‘ดี! ที่เราชอบอ่านนิยายแนวนี้อยู่แล้ว’

     ‘และโชคดี! ที่ชีวิตในโลกใบเดิมของเรามักจะได้ออกเดินทางไปตามสถานที่ต่าง ๆ พร้อมกับหน่วยแพทย์อาสาอยู่บ่อยครั้ง เพราะมันได้ช่วยฝึกให้เราต้องคอยตั้งรับ ปรับตัว และยังต้องคอยเตรียมรับมือกับทุกการเปลี่ยนแปลงที่ผ่านเข้ามาในระหว่างการปฏิบัติหน้าที่อยู่เสมอ

     ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเราเวลานี้ เราก็แค่ต้องคอยรับมือ เตรียมทำทุกอย่าง และหาวิธีก้าวผ่านมันไปให้ได้ก็เท่านั้นเอง’

     เมื่อคิดได้ดังนั้นเมิ่งเจียวซินจึงนึกไปถึงข้อมูลคร่าว ๆ ของโลกใบนี้ รวมไปถึงข้อมูลเบื้องต้นของพระเอกที่อาหวงได้บรรยายเอาไว้ในช่วงแรกของนิยาย...

     โลกใบนี้ได้ถูกแบ่งเขตแดนและเขตการปกครองออกเป็นสองส่วน โดยส่วนแรกคือส่วนของพวกมารและพวกปีศาจ ซึ่งถูกปกครองโดยคนเผ่ามาร อีกส่วนคือส่วนของพวกมนุษย์ ซึ่งถูกปกครองโดยเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่เป็นมนุษย์

     หลี่อวิ้นกุย  พระเอกของนิยายเรื่องนี้เป็นคนเผ่ามารที่มีเลือดของมนุษย์ไหลเวียนอยู่ในตัวครึ่งหนึ่ง เนื่องจากในอดีตหลี่อวิ้นเซียนราชาปีศาจคนปัจจุบันเคยหนีมาใช้ชีวิตในฝั่งของพวกมนุษย์อยู่ช่วงหนึ่ง ซึ่งในช่วงนั้นหลี่อวิ้นเซียนได้ลักลอบเข้าไปมีความสัมพันธ์กับเซียวชิงฮวาดรุณีน้อยผู้มีรูปโฉมงดงามที่สุดในหมู่บ้าน โดยในช่วงเวลานั้นหลี่อวิ้นเซียนก็หาได้มีความสัมพันธ์กับเซียวชิงฮวาเพียงนางเดียว

     จนเวลาผ่านล่วงเลยไปถึงวันที่หลี่อวิ้นเซียนต้องเดินทางกลับไปรับตำแหน่งราชาปีศาจ หลังจากวันนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้กลับมายังฝั่งของมนุษย์อีกเลย จึงไม่รู้ว่าในยามนั้นเซียวชิงฮวาได้เริ่มตั้งครรภ์บุตรของตัวเองขึ้นมาแล้ว 

     หลี่อวิ้นเซียนที่รับรู้มาตลอดว่า การตั้งครรภ์และการให้กำเนิดทารกเผ่ามารในแต่ละครั้งมีความเสี่ยงถึงชีวิตแล้วหาใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับสตรี โดยเฉพาะสตรีที่เป็นมนุษย์ ดังนั้นทุกครั้งหลังจากเสร็จกิจเขาจึงมักจะบอกกับสตรีที่ตนเองไปมีความสัมพันธ์ด้วยเสมอว่า ให้รีบดื่มยาห้ามครรภ์ แต่ก็มักจะมีสตรีบางคนที่ดื้อรั้น และต้องการจะสานสัมพันธ์กับเขาต่อ จึงตั้งใจละเลยในสิ่งที่เขาบอก ซึ่งตัวหลี่อวิ้นเซียนเองก็หาได้สนใจไม่

     เนื่องจากสตรีที่ตั้งครรภ์บุตรของคนเผ่ามารจะต้องสูญเสียพลังชีวิตเพื่อหล่อเลี้ยงบุตรในครรภ์จนกว่าจะถึงวันที่ให้กำเนิด แล้วยิ่งหากสตรีนางใดตั้งครรภ์บุตรของมารผู้สืบสายเลือดมารเข้มข้นแบบเขา หรือหากบุตรในครรภ์ของสตรีนางนั้นเป็นบุรุษ พลังชีวิตที่สตรีนางนั้นจะต้องใช้ในการหล่อเลี้ยงบุตรในครรภ์ก็จะยิ่งต้องใช้มากกว่าบุตรที่เป็นสตรี หรือบุตรที่เกิดจากสามีที่เป็นมารสายเลือดอื่นเป็นเท่าตัว แม้แต่กับสตรีเผ่ามารหรือสตรีเผ่าปีศาจเองก็ยังยากที่จะประคองครรภ์ไปจนถึงขั้นให้กำเนิดทารกออกมาได้

     ดังนั้นการที่จะมีสตรีมนุษย์ตั้งครรภ์บุตรของเขาจนสามารถให้กำเนิดทารกออกมาได้นั้น ในความคิดของหลี่อวิ้นเซียนมันจึงถือเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก

     เซียวชิงฮวาที่ตกอยู่ในห้วงของความรักจึงคิดไปเองว่า ที่ผ่านมาหลี่อวิ้นเซียนรักนางด้วยความจริงใจ นางเลยคิดจะสร้างครอบครัวกับอีกฝ่าย จึงตั้งใจไม่กินยาห้ามครรภ์ ซึ่งตัวหลี่อวิ้นเซียนเองแม้จะบอกเรื่องที่เจ้าตัวเป็นคนเผ่ามาร แต่ก็ไม่ได้เล่าเรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ และการให้กำเนิดทารกเผ่ามารกับนาง ดังนั้นเมื่อเซียวชิงฮวารู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ นางจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก จากนั้นนางก็พยายามปกปิดแล้วเฝ้ารอการกลับมาของหลี่อวิ้นเซียน 

     จนเข้าสู่เดือนที่สามอาการแพ้ท้องรวมไปถึงสภาพร่างกายของเซียวชิงฮวาก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง และแสดงออกมาให้คนในครอบครัวเห็น บิดามารดาของนางจึงทำการคาดคั้นเอาความจริงจากปากนาง จนนางต้องบอกเล่าเรื่องการตั้งครรภ์กับคนทั้งสอง แล้วถึงแม้ว่าผู้เป็นบิดามารดาจะรู้สึกเสียใจกับการกระทำชิงสุกก่อนห่ามของนางมากแค่ไหน แต่ด้วยความที่เซียวชิงฮวาเป็นบุตรสาวคนโต และยังเป็นบุตรที่คนทั้งคู่ให้ความรักมากที่สุด บิดามารดาของนางจึงไม่อาจตัดใจขับไล่เซียวชิงฮวาออกจากตระกูล จึงทำได้เพียงส่งตัวนางแยกไปอยู่ที่เรือนพักหลังเก่าพร้อมกับมอบบ่าวรับใช้ให้ไปคอยดูแลนางเพียงแค่สามคน แล้วยังออกปากสั่งนางและบุตรที่กำลังจะถือกำเนิดห้ามก้าวเท้าออกจากเรือนหลังนั้นเลยแม้แต่ก้าวเดียว

     เซียวชิงเถาน้องสาวของเซียวชิงฮวาด้วยความสงสารส่วนหนึ่ง แล้วด้วยเพราะนางเคยเห็นบุรุษที่มีความสัมพันธ์กับผู้เป็นพี่สาว นางเลยคิดจะหาประโยชน์จากความร่ำรวยของอีกฝ่าย นางจึงออกปากรับอาสาคอยส่งของกินของใช้ และจะคอยแวะเวียนเข้าไปดูแลเซียวชิงฮวาแทนผู้เป็นบิดามารดา เนื่องจากตระกูลเซียวมีอาชีพค้าขายผ้า บิดาของพวกนางจึงต้องออกเดินทางไปรับซื้อผ้าตามหัวเมืองต่าง ๆ กลับมาขายเลยไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่เรือนมากนัก ส่วนมารดาของพวกนางหลังจากส่งตัวเซียวชิงฮวาไปอยู่ที่เรือนหลังเก่า นางจึงต้องกลับเฝ้าดูแลหน้าร้านขายผ้าด้วยตัวเองอีกครั้ง นางจึงไม่มีเวลาเข้าไปดูแลบุตรสาวคนโตในช่วงเวลานั้น 

     เมื่อการตั้งครรภ์เข้าสู่เดือนที่สี่เซียวชิงฮวาก็เริ่มมีอาการแพ้ท้องหนักขึ้นกว่าเดิม แล้วที่สำคัญร่างกายของนางก็เริ่มทรุดโทรมลงไปเรื่อย ๆ 

     ส่วนเซียวชิงเถาหลังจากคอยเฝ้าดูแลเซียวชิงฮวามาได้สักพัก จากความสงสารนางก็เริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่าย คือ ตัวภาระของนาง ในยามนั้นนางคิดว่าตนเองคงจะหาประโยชน์จากผู้เป็นพี่สาวไม่ได้แล้วเป็นแน่ นางจึงเริ่มละเลยไม่เข้าไปดูแล แล้วยังให้บ่าวในเรือนหลักเป็นคนไปส่งของกินของใช้ให้กับผู้เป็นพี่สาวแทนนาง ซึ่งเซียวชิงเถาได้ทำเช่นนั้นไปจนถึงวันที่ครรภ์ของเซียวชิงฮวาเข้าสู่เดือนที่เจ็ด

     หลังจากที่เซียวชิงเถาไม่ได้เข้าไปดูแลผู้เป็นพี่สาวมาเกือบสามเดือน นางจึงตั้งใจจะแวะเข้าไปดูแลอีกฝ่ายด้วยตัวเองสักครั้ง แล้วเมื่อนางได้เข้าไปเห็นสภาพของเซียวชิงฮวาซึ่งไม่ต่างอะไรเลยกับคนที่ใกล้จะตาย นางจึงรีบกลับมาบอกผู้เป็นบิดามารดาของพวกนาง 

     บิดามารดาของเซียวชิงฮวาแม้จะโกรธเคืองที่เซียวชิงเถาละทิ้งพี่สาวของเจ้าตัวมากแค่ไหน แต่ก็ด้วยเพราะคนทั้งสองก็ละเลยบุตรสาวไม่ต่างไปจากนาง คนทั้งคู่จึงได้แต่ตามหมอให้เข้ามาช่วยยื้อชีวิตของเซียวชิงฮวาและบุตรในครรภ์ของนางเอาไว้ แต่ไม่ว่าคนทั้งคู่จะตามหมอท่านใดมารักษา หมอทุกท่านก็ได้แต่บอกกับคนทั้งคู่ว่าให้เตรียมทำใจ เพราะอาจจะยื้อได้เพียงแค่หนึ่งชีวิต หรือไม่ก็อาจจะต้องสูญเสียทั้งสองชีวิตไปพร้อมกัน

     เซียวชิงฮวาเมื่อได้รับรู้ถึงสภาพร่างกายของตัวเอง และเรื่องที่นางกับบุตรในครรภ์กำลังเผชิญอยู่ นางจึงเอ่ยปากขอร้องกับท่านหมอคนสุดท้ายที่ผู้เป็นบิดามารดาพามาตรวจดูอาการของนาง โดยให้อีกฝ่ายเลือกช่วยเพียงชีวิตของบุตรในครรภ์เท่านั้นไม่ต้องสนใจสภาพร่างกายของนาง

     ซึ่งเซียวชิงฮวาก็สามารถประคองลมหายใจสุดท้ายของตัวเองเพื่อให้กำเนิดบุตรในครรภ์ออกมาจนได้ โดยก่อนที่นางจะจากไป เซียวชิงฮวาก็ได้ตั้งนามบุตรชายของนางเอาไว้ว่า...หลี่อวิ้นกุย