บทที่ 5

ด้านอรัณหลังจากที่เขาไปเคลียร์กับยัยนั้น เสร็จเรียบร้อยแล้วนั้น ร่างสูงก็ขับรถมาส่งแพทที่บ้านของเธอ จากนั้นอรัณก็ขับรถไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่ SKy ผลับทันที

@SKY Pup

เมื่อมาถึงเหล่าเพื่อนๆ และรุ่นน้องในคณะอีกอย่างคนก็นั่งดื่มฉลองกันซักพักแล้ว ริวที่ในมือถือแก้วบรั่นดีอยู่นั้นต่างก็ยื่นมาให้กับอรัณทันทีที่เพื่อนนั่งลง

"พวกมึงดื่มกันนานยัง" อรัณเอ่ยถามเรียวตะ

"ซักพักแล้ววะ แต่พวกไอ้ดีเอ็มมาก่อนมาตั้งแต่ร้านปิดได้สิบนาที แม่งสู้เหล้าชิบหาย เรื่องแดกเหล้าไว้ใจเด็กปั่นไอ้ริกเหอะ" เรียวตะเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเอื่อมให้กับรุ่นน้อง

"โฮ่... ไร พี่เรียว พี่นินทาไรผมครับพี่"

"ป่าว กูแค่ว่ามึงมันสู้เหล้าเฉยๆ ไม่มีไร" จากนั้นเรียวตะก็หันใจอรัณที่เอาแต่นั่งหน้านิ่ง ใบหน้าไม่รับแขกเลยซักนิด

"มึงเป็นห่าไร ไอ้อรัณทั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว ไปหาแพทแล้ว สีหน้ามึงนิไม่ดีขึ้นเลยเหรอวะ" เรียวตะเอ่ยยถามอรัณมาด้วยสีหน้าอันสงสัย ซึ่งไม่ได้ต่างอะไรจากริวและริกที่มองหน้าอรัณมาเช่นกัน

"ทำหน้ายังกะอกหักมา ยังไงแหละ" ริกที่กระดกเหล้าอยู่นั่นเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"ไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง...วะ" อรัณกับเพื่อนอย่างไม่คิดจะปิดบัง

"คือไร ยังไง แพท เขามีผัวใหม่เหรอ แสดงว่ามึงไม่เด็ดแล้วกะดิ เธอเลยไม่เอามึงแล้ว"

"ไอ้ห่าริกมึงแม่งกวนส้น กูแล้วสัส" อรัณเอ่ยมาอย่างไม่พอใจให้กับเพื่อน เขากับแพทไม่ได้เลยถึงขั้นนั้น แต่วันนี้ก็เกือบจะใกล้เคียง

"เอ้า...ถ้า ไม่ใช่มึงกูเล่าดิวะ"

"กูแค่ขอแพทเธอแต่งงาน แต่เธอตอบว่าจะไปเรียนต่ออีก 2 ปีวะ กูใจร้อนเองแหละ" คำตอบของอรัณทำเอาทัั้งสามหนุ่มถึงกับอึ้งและนิ่งไปตามกัน

"ไอ้เชี่ยรัน นี้มึงอย่าบอกนะว่าอยากแต่งงานตามไอ้เรียว เป็นคนที่สองของกลุ่มเรา" ริวได้แต่ถามเพื่อนมาอย่างไม่เชื่อหู ที่อรัณนั้นเอ่ยปากอยากแต่งงาน ถึงขั้นขอแพท อ่า อเมซิ่ง มาก

"มึงคิดดีนะโว้ยไอ้อรัณ มึงคงไม่อยากมาแต่งงานอย่างกูหรอก ที่แต่งกับคนไม่ได้รักอย่างเชอรีน"

"ไม่เหมือนกับมึง อันนี้กูเลือกเจ้าสาวเอง ป๋ากูบอกไอ้อคิณมันก็จะแต่งแล้ว ถ้ากูมีคนที่รัก เรียนจบ พร้อมก็แต่งได้เลย" อรัณเถียงเรียวตะมาทันควน

"มึงดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเชียว ไอ้อรัณ" ริวยังคงว่าเพื่อนต่อ

"ก็ไม่นานนะ แพทแค่ไปเรียนอีกสองปี กลับมาพวกมึงแต่งงานกันก็ไม่สาย" ริกเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"ก็คงต้องเป็นเช่นนั้นแหละ" ในเมื่อแพทอยากจะเรียนต่อก่อน ผมเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรเธอ เอาที่แพทเธอพร้อมจะดีกว่า อรัณได้แต่คุ้นคิด

@คอนโดมิริณมิวา

ด้านมิริณหลังจากกลับมาจากมหาลัย ร่างบางก็รีบกลับมาคอนโดทันที โดยคอนโดแห่งนี้เป็นคอนโดที่พี่สาวฝาแฝดนั้นเช่าพักกับเธอ มารู้จักกันหน่อย ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ฐานะยากจนแต่เรียนดีเลยได้ทุนเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัย B แต่มหาลัยไม่ได้ให้ทุนทั้งหมดของค่าเทอมหรอกนะ ให้เพียงแค่เจ็บสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น ส่วนที่เหลืออีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ฉันจ่ายเอง โดยมีมิวาพี่สาวฝาแฝดของฉันคอยส่งเรียน มิวาเรียนจบแค่อนุปริญญา เลยยอมเสียสละทำงานส่งฉันเรียน ตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะเรียนจบเท่ากับมิวานะ แต่ฉันดันสอบได้ทุนมิวาบอกว่าเสียดายเลยเสียสละให้ฉันได้เรียนต่อ เรามีกันแค่สองคน เนื่องจากพ่อแม่ของฉัน พวกท่านแยกย้ายกันต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ แต่ก็ยังติดต่อกันบ้างนานๆ ที พวกเราอาศัยอยู่กับคุณปู่คุณย่าที่เปิดร้านขายของชำในตัวเมืองของลำปาง แต่ก็กลับไปเยี่ยมคุณปู่กับคุณย่าบ้างนานๆ ที เช่นกัน

ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนก็เจอกับมิวาที่นั่งเล่นสมาร์ตโฟนอยู่บนเตียงด้วยท่าทีสบาย มิวา กับฉันเราหน้าตาไม่เหมือนกัน มิวาจะดูสวยๆ แบบเริสๆ เปรี้ยวๆ เนื่องจากมิวาทำงานเป็นเด็กเอ็น แต่เป็น N ธรรมดา ไม่ใช่ขายตัวอย่างที่ใครหลายคนกำลังเข้าใจหรอกนะ แค่ชงเหล้า และดูแลลูกค้า รับงานกินข้าว ดูหนัง เท่านั้น ที่ฉันเข้าใจแบบนี้บางครั้งเวลาที่มิวาติดธุระฉันเองก็เคยรับงานแทนมิวา แต่นานๆ ที เนื่องจากฉันต้องตื่นแต่เช้าไปเรียนไม่ได้ทำประจำอย่างมิวา

"วา แล้ววันนี้วา ไม่ได้ไปทำงานเหรอ" ฉันถามพี่สาวที่นอนอยู่บนเตียง เพราะปกติทุกวันเราจะเจอหน้ากันน้อยมาก ฉันเลิกเรียนมามิวาก็ออกไปทำงาน กลับเข้ามาก็ดึก

"ไม่อะพรุ่งนี้วา มีนัดทานข้าวกับแขกตอนเที่ยง วันนี้เลยหยุดดีกว่า" มิวาหันมาตอบฉัน มิริณได้แต่พยักหน้าให้กับพี่สาวของเธอ

"เออ ริณ พรุ่งนี้ริณเลิกเรียนกี่โมงอะ" ใบหน้าสวยของมิวา หันมาถามน้องสาว

"ริณมีเรียนถึงบ่ายสามนะ วามีรัยเปล่า"

"วาแค่จะชวนริณไปเดินซอปด้วยนะ พอดีมีพวกป๋าใจปล้ำที่ตามตื้อวาหนะ อยากพาวาไปชอป วากะจะพาริณไปด้วย"

"จะดีหรอวา ถ้าเอาริณไปด้วย แขกของวาเขาจะไม่ว่าอะไรว่าเหรอ" มิริณถามด้วยความเป็นห่วงพี่สาว

"ไม่หรอกพี่อคิณเขาใจดี ไปด้วยกันนะ วาจะได้ไลน์คอนเฟริมพี่คิณว่าริณจะไปด้วย" มิวาเอ่ยมาด้วยเสียงหวาน

"ขอคิดดูก่อนได้ปะ" มิริณเอียงคอมาถามพี่สาวอย่างน่ารัก

"ไม่รู้แหละ พรุ่งนี้เดี๋ยววาให้พี่คิณไปรับริณที่มหาลัย ตามนั้นนะน้อง"

"เขาเป็นแขกทานแค่ข้าวกันจริงปะ ทำไมเวลาพูดถึงชื่ออคิณอะไรนั่น วาถึงกับยิ้มไม่หุบ เป็นแฟนหรือเปล่า นี้บอกริณมาเลยนะวา อย่ารีบทิ้งกันหนีไปมีแฟนแบบนี้สิ"

"ไม่ใช่เขาเป็นแค่ลูกค้าจริงๆ และวาก็รับงานไปทานข้าวกับพี่เขาหลายครั้งแล้ว เฮ้ย...แฟนที่ไหนกัน อย่างเราพวกคนรวยๆ ที่ไหนจะมานับเป็นแฟน อยากมากก็เป็นได้แค่คู่นอน หรือไม่ก็เมียน้อยที่หลบหน้าอยู่หลังบ้าน พวกคนรวยก็แต่งงานกับคนระดับเดียวกันกับเขา แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจแบบนั่นแหละ ที่วารู้นะ เพราะส่วนใหญ่วา รับงานทานข้าวไช่ไหม แล้วแบบภรรยาพวกนักธุรกิจทั้งสามีภรรยานะไม่มีเวลาให้กัน เหงาๆ ก็จะจ้างพวกเด็กเอ็นไปนั่งทานเป็นเพื่อน แบบนี้ไง" มิวาเอ่ยกับน้องสาวมา

"ก็ได้พรุ่งนี้ ริณยอมไปด้วยก็ได้"

"เออริณ แล้วนี้ไม่ใส่แว่นตาแล้วเหรอ" มิวาที่วันนี้เธอไม่เห็นน้องสาวใส่แว่นตาอย่างเช่นทุกวัน

"แว่นหล่นแตกหนะ"

"เฮ้ย จริงเหรอ ดีเลยริณจะได้ใส่คอนแทคเลนส์ โชว์หน้าตาอันน่ารักของเธอชะที" มิวาเอ่ยแกล้งน้องสาวมา ที่น้อยนักมิริณจะยอมใส่คอนแทคเลนส์ แทนแว่นเลนส์หนาคู่ใจของเธอ

"ช่วงนี้ยังไม่ว่างไปตัดเลนส์ใหม่ ก็ต้องทนใส่คอนแทคเลนส์ไปก่อนหนะ" จากนั้นที้งสองสาวก็นอนดูซีรีส์ที่พวกเธอชอบดูกัน

อ่านกันให้สนุกนะคะ