บทที่ 413

Latest chapter

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 792

  มองรอยยิ้มของเฉียวเนี่ยน ฮูหยินเมิ่งกลับไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อยในฐานะฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลเมิ่ง นางย่อมมองออกได้ไม่ยาก ว่ารอยยิ้มของเฉียวเนี่ยนในเวลานี้หาได้อ่อนโยนเป็นมิตรดังที่เห็นภายนอกไม่กลับเหมือนเสือยิ้มยาก มองเผินๆ ดูอ่อนโยน ทว่าแท้จริงแล้วสามารถกัดจนพวกนางเลือดสาดโดยไม่ทันรู้ตัว!ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่เบื้องหลังเฉียวเนี่ยนแต่ละคน ล้วนเป็นผู้ที่พวกนางไม่อาจล่วงเกินได้แม้แต่คนเดียวอีกทั้งวันนี้เฉียวเนี่ยนหาได้ขัดขวางพวกนางไม่ หากแต่เป็นนางเองที่คำนึงถึงชื่อเสียงของตระกูลเมิ่ง จึงไม่ยอมแข็งขืนพาเมิ่งอิ้งจือกลับไป!คิดถึงตรงนี้ ฮูหยินเมิ่งก็ยิ่งอึดอัดใจนัก แต่ก็ยังต้องฝืนยิ้มให้เฉียวเนี่ยนอยู่ดี จากนั้นจึงพาคนออกไปเมื่อมองแผ่นหลังของฮูหยินเมิ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าเฉียวเนี่ยนถึงได้ค่อยๆ จางหายไปหนิงซวงขยับเข้ามาใกล้เฉียวเนี่ยน แล้วเอ่ยเบาๆ อย่างอดไม่ได้ว่า “นางเป็นแม่แท้ๆ ของคุณหนูเมิ่ง เช่นนั้นนางจะทำร้ายคุณหนูเมิ่งได้อย่างไรหรือเจ้าคะ? คุณหนูคิดมากเกินไปหรือไม่?”“ข้าไม่ได้คิดมาก แต่เพราะข้าเป็นตัวอย่างที่ยังมีชีวิตอยู่ จึงต้องคิดให้รอบคอบสักหน่อย” เฉียวเนี่ยนกล่าวอย่าง

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 791

  ฮูหยินเมิ่งอุทานออกมาเสียงดัง รีบชักมือกลับไป แล้วก็มองเมิ่งอิ้งจือที่เหมือนคนเสียสติด้วยสีหน้าหวาดกลัว“เป็นไปได้อย่างไร?” นางถามด้วยความสิ้นหวัง แล้วราวกับนึกอะไรขึ้นได้ ก็หันไปมองเฉียวเนี่ยน “ท่านหญิงเฉียว อิ้งจือของข้า นางเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร...”เฉียวเนี่ยนจึงยิ้มบาง แล้วเดินก้าวไปข้างหน้า มาหยุดยืนข้างกายเมิ่งอิ้งจือ“คุณหนูเมิ่ง ไม่เป็นไรแล้วนะ”เพียงคำเดียว เมิ่งอิ้งจือก็ค่อยๆ สงบลง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาเงยขึ้นมองเฉียวเนี่ยนอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ สงบนิ่งลงเมื่อเห็นภาพนี้ ฮูหยินเมิ่งก็พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะเฉียวเนี่ยนพูดว่า “ดูเหมือนตอนนี้คุณหนูเมิ่งจะจำข้าได้คนเดียว เมื่อคนอื่นเข้าใกล้ก็จะถูกนางผลักออกไป อย่าว่าแต่ฮูหยินเมิ่งเลย แม้แต่สาวใช้ของข้าเองก็ยังถูกนางข่วนจนมือถลอก”เมื่อได้ยินเช่นนั้น หนิงซวงก็รีบก้าวออกมา แสดงบาดแผลบนมือของตนให้ฮูหยินเมิ่งดูเมื่อวานนางก็ถูกเมิ่งอิ้งจือข่วนเอา แต่หลังจากได้รับการปลอบโยนจากคุณหนูของตนแล้ว เมิ่งอิ้งจือถึงจำได้ว่านางเป็นใคร นั่นจึงทำให้นางเข้าใกล้ได้แต่เมื่อได้ฟังคำพูดของเฉียวเนี่ยน สีหน้าของฮูหยินเมิ่งกลับยิ่งหม่นหม

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 790

  วันรุ่งขึ้นเฉียวเนี่ยนไม่ได้เข้าเวรจึงอยู่ที่จวน คอยอยู่เป็นเพื่อนเมิ่งอิ้งจือตลอดเวลาอาจเพราะมาอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ ยังไม่คุ้นเคยนัก ดวงตาของเมิ่งอิ้งจือจึงแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ยังดีที่พอจะแยกแยะออกได้ว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนดีดังนั้น เมื่ออยู่ข้างเฉียวเนี่ยน เมิ่งอิ้งจือจึงมีอาการที่ดูผ่อนคลายเสมอนางนั่งอยู่ข้างต้นหอมหมื่นลี้ ถือขนมอบที่หนิงซวงนำมาให้ ริมฝีปากมีรอยยิ้มบางเบา เงยหน้ามองดอกหอมหมื่นลี้เต็มกิ่ง ใบหน้าแสดงออกถึงความสงบและเป็นธรรมชาติอาจเพราะต้องการหลีกเลี่ยงข้อครหา เมื่อวานนี้เซียวเหอมาจึงไม่ได้มาเยี่ยมเมิ่งอิ้งจือทว่าในตอนนี้ เฉียวเนี่ยนมองเมิ่งอิ้งจือที่เป็นเช่นนี้ พลางนึกถึงภาพที่เซียวเหอเคยเล่า ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าสมแล้วที่นางเคยเป็นหญิงที่ท่านพี่เซียวโปรดปรานแต่ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกสงสัยว่า นางกับท่านพี่เซียวมีความสัมพันธ์ที่ดีถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงต้องวางยาท่านพี่เซียวด้วย?แต่ว่า ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน รอให้เมิ่งอิ้งจือรักษาหายก่อน นางก็จะได้คำตอบแล้วขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็มีพ่อบ้านของจวนอ๋องผิงหยางมารายงานด้วยความเร่งรีบว่า “คุณหนู คนตระกูลเมิ่งม

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 789

  เซียวเหิงแค่นเสียงเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรต่อแต่แล้วก็ได้ยินเสียงของเซียวเหอจากด้านหลังดังขึ้นอย่างช้าๆ “ครั้งนี้ เจ้าทำได้ดีมาก”เรื่องของจวนอัครมหาเสนาบดี เขาเพิ่งจะมารู้หลังจากที่เซียวเหิงโดนลงโทษหากไม่ใช่เพราะเซียวเหิงบุ่มบ่ามบุกเข้าไปในจวนอัครมหาเสนาบดีในวันนี้ เกรงว่าเนี่ยนเนี่ยนอาจจะไม่สามารถออกมาได้ง่ายๆ เช่นนี้แม้คนในจวนอัครมหาเสนาบดีจะไม่กล้าทำอะไรนาง แต่ก็คงทำให้นางต้องลำบากใจเป็นแน่เซียวเหิงสามารถพาเนี่ยนเนี่ยนออกมาได้ในทันที นับว่าทำได้ดีมากจริงๆแต่คำพูดของเซียวเหอกลับทำให้เซียวเหิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง “ไม่คิดว่าข้าบุ่มบ่ามเกินไปหรือ?”“บางที ความบุ่มบ่ามก็อาจเป็นเรื่องดี”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ภาพใบหน้าของเฉียวเนี่ยนในตอนนั้นพลันผุดขึ้นมาในหัวอย่างห้ามไม่อยู่ตอนแรก นางก็ตกใจมาก เห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นมา เช่นเดียวกับคนของตระกูลวั่นแต่ต่อมา ท่าทีของนางกลับเย็นชายิ่งนักแม้แต่ตอนขึ้นรถม้าแล้ว ก็ยังไม่ได้พูดกับเขาแม้แต่คำเดียวหากเป็นเมื่อก่อน หากเขาไปช่วยนางได้ทันที นางต้องรีบวิ่งมาหาเขา หลบอยู่หลังเขา โผล่เพียงหั

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 788

  เฉียวเนี่ยนพยุงเซียวเหิง เดินมาตลอดทางโดยไม่พูดอะไรสายลมฤดูใบไม้ร่วงเริ่มแฝงความเย็น ทางออกจากวังก็ดูจะยาวนานกว่าปกติอย่างยิ่งกว่าจะมาถึงหน้าประตูวังได้ เฉียวเนี่ยนกลับไม่เห็นรถม้าของตระกูลเซียว เดาว่าตอนเซียวเหิงมาเมื่อครู่นี้คงขี่ม้ามา ตอนนี้บาดเจ็บอยู่ คงไม่สะดวกจะขี่ม้ากลับอีก จึงหันไปพูดกับลุงเกิ่งที่อยู่ข้างๆ ว่า “ขอลุงเกิ่งช่วยส่งแม่ทัพเซียวกลับจวนก่อนเถิด”ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงกลับชะงักไป “เจ้าจะไม่ทายาให้ข้าหรือ?”เฉียวเนี่ยนก็ชะงักไปเช่นกัน “ตระกูลเซียวไม่มีหมอประจำจวนหรือ?”ถึงจะไม่มีหมอประจำจวน ตระกูลเซียวก็ต้องมีคนที่รู้เรื่องยาอยู่บ้างกระมัง?ยาทาที่อยู่ในมือของเซียวเหิงก็เป็นของสำนักราชาโอสถ ประสิทธิภาพดีนัก!เซียวเหิงเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่า จุดมุ่งหมายของตัวเองชัดเจนเกินไปจึงกระแอมเบาๆ หนึ่งที “หากแม่ข้ารู้ว่าข้าบาดเจ็บอีก ไม่รู้จะร้องไห้หนักขนาดไหน ช่างเถิด ข้าไปหาโรงหมอแถวๆ นี้เองก็ได้! เจ้าไปเถิด!”เห็นท่าทางของเซียวเหิง เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ตามข้ากลับจวนอ๋องผิงหยางก่อนก็แล้วกัน ค่อยทายา”ได้ยินดังนั้น มุมปากของเซียวเ

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 787

  เห็นเขาไม่พูด ฮ่องเต้ก็อดถามไม่ได้อีกครั้ง “เซียวเหิงเอ๊ย เซียวเหิง เจ้าเป็นแม่ทัพคนสำคัญของราชสำนักเรา มีผลงานทางการทหารมากมาย อยากได้หญิงใดก็ย่อมได้ไม่ใช่หรือ? บัดนี้เพราะเฉียวเนี่ยนผู้เดียว กลับทำให้แผนการที่วางไว้หลายปีสูญเปล่า เช่นนี้คุ้มแล้วหรือ?”“คุ้ม”คำเดียวสั้นๆ ไม่มีแม้แต่ความลังเล หลุดจากปากออกมาเช่นนั้นฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังด้านนอกห้องทรงอักษร “ท่านหญิงเฉียวได้ยินหมดแล้วหรือไม่?”ได้ยินดังนั้น เซียวเหิงก็ถึงกับตกใจ รีบหันกลับไปมองทางด้านนอกทันทีก็เห็นเงาร่างบอบบางนั้นยืนอยู่ที่ทางเดิน มือทั้งสองประสานไว้ตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมายังเขาอย่างสงบ ไม่มีอารมณ์ใดๆ ปรากฏให้เห็นตอนเขาเข้ามาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า แต่ก็คิดว่าเป็นเพียงขันทีหรือนางกำนัลเท่านั้นไม่คาดคิดว่าจะเป็นนางครั้นได้ยินคำถามของฮ่องเต้ เฉียวเนี่ยนจึงก้าวเข้ามาในห้องทรงอักษร คุกเข่าลงทำความเคารพ “หม่อมฉันเฉียวเนี่ยน ขอถวายบังคมฮ่องเต้เพคะ”ฮ่องเต้กล่าวเรียบๆ “ลุกขึ้นเถิด!”พลางหันกลับไปนั่งที่บัลลังก์มังกร แล้วจึงถามขึ้นว่า “ว่ามาเถอะ! วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”ส