ตอน 9

       หลังจากเพิ่มพลังปรานทั้งคืน ฟู่หยุนชิงก็ไม่รู้สึกง่วงนอนแม้แต่นิดเดียว ร่างกายเธอเริ่มเบาเหมือนใกล้จะก้าวข้ามขั้นแรกของลมปรานแล้วในอีกไม่ช้า ฟู่หยุนชิงเก็บเสื้อผ้าและของใช้ต่าง ๆ ลงกระเป๋าจนหมด จากนั้นเธอไปอาบน้ำและเลือกใส่เสื้อผ้าที่มิดชิดที่สุดพร้อมกับรองเท้าส้นสูงซึ่งเธอไม่มีรองเท้าอื่นให้ใส่อีกแล้ว เงินในบัญชีของร่างเดิมก็เหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอไม่รู้เลยว่าราคาสินค้าของภพนี้จะแพงมากน้อยเพียงใดกับรองเท้าคู่ใหม่หนึ่งคู่ ฟู่หยุนชิงจึงคิดว่าเก็บเงินเอาไว้เป็นค่ารถดีกว่า

       ฟู่หยุนชิงตรวจสอบสิ่งของกันลืมอีกครั้งก่อนจะออกจากห้องพักเพื่อไปกินอาหารเช้าที่ล็อบบี้แล้วค่อยเช็คเอ้าท์หลังอาหาร อย่างไรอาหารฟรีก็จำเป็นสำหรับเธอในตอนนี้ แน่นอนว่าฟู่หยุนชิงเลือกแต่อาหารที่อยู่ในความทรงจำของร่างเดิมเท่านั้น ดีกว่าที่เธอจะทดลองกินอาหารอื่นที่เธอไม่รู้จักจนไม่สบายเอาได้ อีกเพียงสองวันเธอก็ต้องกลับมาที่สตูดิโออีกเพื่อเดินทางไกลแล้ว เธอจะต้องรักษาสุขภาพของตัวเองให้ดีที่สุดเสียก่อน

       ฟู่หยุนชิงเห็นทีมงานหลายคนยิ้มทักทายให้ เธอก็ทักทายทุกคนกลับพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ ของเธอ จากนั้นจึงไปหาที่นั่งคนเดียวตามเคย ทีมงานที่มองเห็นฟู่หยุนชิงไปนั่งคนเดียวก็ไม่ได้พากันคิดอะไรอีก พวกเขาเพียงแต่คิดว่าฟู่หยุนชิงคนเก่าร่าเริงกว่านี้เยอะเลย เพียงแต่ฟู่หยุนชิงคนนี้ก็ไม่ถึงกับเย็นชามากนัก อย่างน้อยเธอก็ยังทักทายพวกเขาพร้อมรอยยิ้มเหมือนเดิม แค่ไม่นั่งโต๊ะเดียวกันพวกเขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

       ทีมงานที่ทานอาหารเสร็จแล้วต่างแยกย้ายกันไปคืนห้องที่ล็อบบี้ ส่วนฟู่หยุนชิงที่กินข้าวอย่างช้า ๆ เธอรอไปทีหลังคนอื่นแต่แรกแล้ว เนื่องจากเธอไม่อยากเร่งรีบมากนัก ฟู่หยุนชิงจำได้ว่าเธอต้องขึ้นรถเมล์สายไหนกลับที่พักในภพนี้ของเธอ แต่ทีมงานคนอื่นที่มีรถส่วนใหญ่พวกเขาจะไปส่งกันเองถ้าเป็นทางผ่าน ส่วนที่พักของเธอนั้นไม่ใช่ทางผ่านของใครเลย ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะเงินในกระเป๋าของร่างเดิมทำให้เธอไม่สามารถเช่าที่พักดีๆ ได้ ที่พักนั้นเป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ในอพาร์ทเม้นซอมซ่อราคาถูกเท่านั้น

       ฟู่หยุนชิงกินไปก็คิดไปว่าเมื่อเธอไปถึงที่นั่นแล้วคงต้องรีบทำความสะอาดก่อนเป็นอันดับแรก ในความทรงจำก่อนที่ร่างเดิมจะมาถ่ายหนัง เธอเห็นสภาพห้องเละเทะมาก ร่างเดิมไม่ชอบทำความสะอาดห้องเนื่องจากเธอต้องรีบหางานพิเศษเพื่อจุนเจือตัวเองเวลาที่เธอไม่มีงานแสดง พอทำงานเสร็จกลับมาถึงห้องเธอก็หมดแรงที่ทำความสะอาดห้องแล้ว จึงทำให้ห้องพักนั้นรกอย่างกับอะไรดี ฟู่หยุนชิงไม่สามารถพักผ่อนกับห้องแบบนี้ได้จริงๆ เธอเป็นคนรักสะอาด อย่างไรก็ต้องทำความสะอาดดี ๆ เสียก่อนค่อยพักผ่อนก็ยังไม่สาย

       หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ฟู่หยุนชิงยังเห็นดาราคนอื่นที่ตื่นสายเพิ่งลงมาทานอาหาร เธอได้แต่ยิ้มและทักทายตามมารยาทเท่านั้น ก่อนจะเอาจานไปเก็บแล้วถือกระเป๋าเดินไปคืนห้องที่ล็อบบี้เหมือนทีมงานคนอื่น ๆ ก่อนหน้านี้

       ฟู่หยุนชิงเดินออกมาหน้าประตูโรงแรม เธอเห็นป้ายรถเมล์อยู่ไม่ไกลนักก็ค่อย ๆ เดินไปที่นั่นอย่างไม่เร่งรีบ เธอจำได้ว่าอีกกว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะมีรถเมล์สายที่ผ่านอพาร์ทเม้นของเธอมาถึง ฟู่หยุนชิงไม่กลัวว่าใครจะเห็นว่าเธอต้องนั่งรถประจำทาง อย่างไรเธอก็ไม่ได้ทำความลำบากให้ใครนี่นา เงินค่ารถก็เงินของเธอจริงไหม?

       บรรดานักแสดงที่เห็นฟู่หยุนชิงรอรถเมล์อยู่ก็ได้แต่สงสารเธอ แต่พวกเขาไม่อยากเป็นข่าวหากรับเธอไปส่งถึงที่พัก พวกเขาจึงทำได้แค่มองส่งเธอก่อนจากไปด้วยรถส่วนตัวเท่านั้น ส่วนหวงเหมยหงที่มีรถผู้จัดการพากลับก็มองฟู่หยุนชิงอย่างดูถูก เธอไม่คิดว่านักแสดงปลายแถวอย่างฟู่หยุนชิงจะได้รับคำชมในการแสดงมากกว่าเธอ มันทำให้เธอเสียหน้าต่อหน้าเหอจิ้งเกาไม่น้อยเลยทีเดียว หลังจากนี้เธอคงไม่มีหน้าไปทักทายเขาอีกแล้ว

       ฟู่หยุนชิงนั่งเล่นรอรถเมล์กระทั่งถึงเวลารถเมล์สายที่เธอรอก็มาถึงพอดี ฟู่หยุนชิงจ่ายเงินก่อนหาที่นั่งซึ่งขึ้นลงสะดวกด้านหน้ารถ อพาร์ทเม้นของเธออยู่เกือบสุดสายก็จริง แต่อย่างไรเธอก็ควรที่จะนั่งด้านหน้าดีกว่าที่จะไปนั่งด้านหลังซึ่งคนเยอะกว่ามากนัก ฟู่หยุนชิงจำได้ว่าต้องใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงหากรถไม่ติดก็จะไปถึงหน้าปากซอยที่พักเธอแล้ว

       หลังจากรถเมล์เคลื่อนตัวออก ตามรายทางรถเมล์ก็แวะรับผู้โดยสารจนแทบจะไม่มีที่ยืน ฟู่หยุนชิงรู้ดีว่าค่าครองชีพที่สูงในเมืองหลวงทำให้คนหาเช้ากินค่ำจำเป็นจะต้องพึ่งพารถสาธารณะเช่นนี้ ฟู่หยุนชิงได้แต่หันมองข้างทางด้วยกลัวว่าเธอจะพบเห็นภาพคนที่น่าสงสารแล้วจะอดใจช่วยไม่ได้จนทำให้ตัวเองลำบาก จะหาว่าเธอเห็นแก่ตัวก็ไม่ผิดนัก เธอจำได้ว่าร่างเดิมเคยลุกให้คนชรานั่งแต่กลับถูกชายที่เห็นแก่ตัวเบียดมานั่งแทนที่ ตั้งแต่นั้นมาร่างเดิมก็ไม่เคยลุกให้ใครนั่งอีกเลย

       ระหว่างทางมีผู้โดยสารลงประปรายจนรถเริ่มโล่งและเริ่มมีที่นั่ง ฟู่หยุนชิงได้แต่พรูลมหายใจอย่างโล่งอก เธออึดอัดมากที่มีคนจำนวนมากเบียดเสียดกันเช่นนี้ เหมือนกับว่าอากาศหายใจถูกคนจำนวนมากแย่งกันสูดดมอย่างกระหาย เธอได้แต่เดินลมปรานเพื่อไม่ให้ตัวเองเหนื่อยกับการแย่งชิงอากาศกับคนอื่น ๆ ในรถจนกระทั่งตอนนี้เธอจึงได้หยุดการเดินลมปรานทั่วร่างได้เสียที

       สิบนาทีต่อมาก็ถึงป้ายที่เธอจะต้องลง ฟู่หยุนชิงเดินไปรอที่หน้าประตูทางออกของรถเมล์ ก่อนที่รถเมล์จะจอดที่ป้ายแล้วเปิดประตู เธอจึงเดินลงไปพร้อมกับมองดูนาฬิกาในมือ วันนี้น่าจะเพราะคนในรถเยอะจึงทำให้รถจอดบ่อยจนการเดินทางครั้งนี้ของเธอใช้เวลาถึงสามชั่วโมงเลยทีเดียว ฟู่หยุนชิงกระชับมือที่ถือกระเป๋าสัมภาระแล้วเดินไปที่ซอยในความทรงจำของร่างเดิมอย่างไม่เร่งรีบ ตอนนี้เกือบจะเที่ยงวันแล้ว แดดที่แรงจัดส่องแสงจนเธอแสบผิวไปหมด ฟู่หยุนชิงกลัวว่าผิวดี ๆ ของร่างเดิมจะเสียหายเพราะแสงแดด เธอจึงเร่งฝีเท้าเพื่อไปให้ถึงที่พักให้เร็วยิ่งขึ้น

       ไม่ถึงยี่สิบนาทีเธอก็มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นซอมซ่อของร่างเดิมเสียที ที่นี่เต็มไปด้วยคนทำงานหาเช้ากินค่ำ ฟู่หยุนชิงคิดว่าหากในอนาคตเธอมีเงินมากกว่านี้ เธอคงจะไปหาเช่าห้องที่ดีกว่านี้พักจะดีกว่า แต่ถึงแม้ที่นี่จะซอมซ่อเช่นไร ร่างเดิมก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์คุกคามใด ๆ จากคนในซอยเลยแม้แต่ครั้งเดียว อาจเป็นเพราะร่างกายที่ผอมแห้งของเธอกระมัง จึงทำให้คนอื่นเวทนาไม่น้อย

       ฟู่หยุนชิงเดินขึ้นไปยังชั้นสามซึ่งห้องของเธออยู่ที่นั่นในเวลาไม่นานนัก เธอหยิบกุญแจในกระเป๋าข้างออกมาเปิดห้องแล้วเข้าไปด้านในทันที ฟู่หยุนชิงมองรอบห้องที่รกจนแทบไม่มีที่เดินอย่างอ่อนใจ หลังจากทำใจได้สักพักเธอก็วางกระเป๋าและลงมือเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง รวมทั้งถังขยะต่าง ๆ ที่เธอต้องเอาออกไปทิ้งหลังทำความสะอาดด้วย

       กว่าที่ฟู่หยุนชิงจะทำความสะอาดห้องทั้งหมดเสร็จก็เลยเวลาเที่ยงวันไปมากแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกหิวนิดหน่อย ในความทรงจำของร่างเดิมนั้นมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ซื้อเอาไว้อยู่ในตู้ใกล้ระเบียงสองห่อ ฟู่หยุนชิงไม่คิดอะไรมากนัก เธอหยิบกุญแจห้องพักแล้วนำขยะออกไปทิ้งก่อนจะกลับห้องมาทำบะหมี่กินประทังความหิว