ตอนที่ 11 คลาดกันอีกครา

แดนมนุษย์

หยางซีอวิ๋นประคองร่างบางของอิงฮวาไว้ข้างกาย มืออีกข้างที่เหลือกำด้ามกระบี่กวัดไกวสู้กับปีศาจสองสามตนที่กำลังล้อมหน้าล้อมหลัง

พวกมันเอื้อมมือสาวปลายผมยาวของอิงฮวาติดไปด้วยพลางยื้อหยุดฉุดกระชากตามใจหมายจะได้ดูดกลืนพลังชีวิตเซียนแสนบริสุทธิ์

“ศิษย์พี่ ปล่อยข้าไว้เถิด” อิงฮวาเอ่ยปากบอกเขา สีหน้าจริงจังเพราะรู้สึกว่ากำลังเป็นตัวถ่วงทำให้เขาเหาะเหินเดินไม่สะดวก

“ไม่ได้!” หยางซีอวิ๋นปฏิเสธทันควัน “หากไม่ได้เจ้าช่วยไว้เมื่อครู่ คงเป็นข้าที่ถูกพวกมันทำร้ายจนสาหัสเพียงนี้”

เช้าวันนี้ ทั้งสองคนเพียงแค่ออกมาตรวจดูลาดเลาพื้นที่ภายนอกเท่านั้นเพราะเห็นว่ามารปีศาจไม่สามารถเข้ามายังป่าสนแดงฝั่งตะวันออกได้

ทว่า ความสงบเงียบกลับกลายเป็นภาพลวงตาที่ปีศาจตนหนึ่งสร้างเอาไว้ ศิษย์สำนักดาราสวรรค์ถูกหลอกเข้าเต็มเปาจนเพลี่ยงพล้ำตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน

อิงฮวาตาไวเหลือบเห็นสัตว์อสูรปรากฏตัวลาง ๆ ด้านหลังของศิษย์พี่พยายามสะบัดหนามแหลมคมใส่เจ้าตัวจึงไม่รอช้าดึงร่างของเขาหลบมาอีกทางหนึ่ง แต่ตัวเองเกิดเสียหลักเพราะหลบปีศาจอีกตนจึงถูกหนามแหลมพวกนั้นปักร่างจนได้เลือด

นางทรุดตัวล้มลงด้วยความเจ็บปวด ไม่กี่วันก่อนเพิ่งจะได้ฟื้นฟูพลังชีวิตของตัวเองกลับมาได้ไม่ถึงสิบส่วน มาวันนี้ถูกโจมตีจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงอีกคราจึงทำให้นางคิดว่าตนเองไม่มีความสามารถพอที่จะเดินร่วมทางกับศิษย์พี่ได้อีก รังแต่จะเป็นปัญหาให้ทั้งสองต้องคอยดูแล

หากแต่หยางซีอวิ๋นไม่ได้คิดเช่นนั้น เขามีหน้าที่ดูแลทั้งจื่อเถิงและอิงฮวา จึงไม่อาจปล่อยนางไปได้ “เป็นตายอย่างไร ข้าก็ต้องช่วยเจ้าให้ได้ อิงฮวา”

“ศิษย์พี่ เช่นนั้นตอนนี้เราคงกลับไปที่นั่นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแล้วศิษย์พี่จื่อเถิงอาจตกอยู่ในอันตราย” อิงฮวาบอกเขา สายตามองรอบตัวเพื่อช่วยหาทางหลบหนี

แขนทั้งสองข้างของหยางซีอวิ๋นเริ่มอ่อนล้าเกิดเหน็บชาเพราะเลือดที่ไหลทิ้งมากเกินไป

เหตุการณ์ชุลมุนระหว่างเซียนและมารยืดเยื้ออยู่พักหนึ่ง พลันเกิดแสงสว่างวาบมายังจุดที่ทั้งสองคนยืนอยู่

จื่อเถิงถือกริชดาราอันเป็นอาวุธเทพประจำกายเขวี้ยงออกไปเป็นวงกลมพร้อมพลังเซียนขั้นสูงไล่ปีศาจรอบตัวให้แตกกระเจิง “ศิษย์พี่ อดทนไว้ก่อน”

ทั้งสองฝ่ายแบ่งรับแบ่งสู้ประเมินพลังจื่อเถิงที่เวลานี้เพิ่งจะบรรลุวิชาเซียนอีกหนึ่งขั้นเพราะเร่งหลอมรวมสรรพสิ่งในเมล็ดพันธุ์

พลังเซียนของนางเข้าขั้นกึ่งเทพจึงทำให้ปีศาจพวกนั้นไม่กล้าเข้าใกล้เกินสามจั้ง

ครั้นอิงฮวาสามารถยืนหยัดได้ด้วยตนเองแล้ว นางจึงเรียกกระบี่เซียนออกมา สายตายังคงมองหาทางหนีเช่นเดิมเพราะรู้ว่าร่างกายของนางและหยางซีอวิ๋นคงอดทนไว้ได้อีกไม่เกินหนึ่งชั่วยาม

ยิ่งปะทะกันมากเท่าใด จื่อเถิงยิ่งเรียกพลังดั้งเดิมของตนเองออกมามากเท่านั้น อักขระโบราณที่แขนของนางเริ่มปรากฏ ทำให้ปีศาจที่ยืนดูเหตุการณ์ได้ความคืบหน้ารายงานเจ้านายของตัวเองพลางนึกถึงของรางวัลที่มันจะได้หลังสิ้นสุดการต่อสู้ครั้งนี้

“ข้าหาเจอแล้ว” อิงฮวาตะโกนลั่น ส่งสัญญาณให้ศิษย์พี่ทั้งสอง ไม่รีรอร่ายพลังเซียนเฉพาะตัวของนางพาทุกคนเคลื่อนหายไปในหมอกสีขาวชั่วพริบตา

“เอ๊ะ!” ปีศาจตนนั้นกระหยิ่มยิ้มได้ไม่ถึงหนึ่งลมหายใจเพราะเป้าหมายตรงหน้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทั้งยังไม่ทิ้งเบาะแสใด ๆ ให้ตามหาอีก

ความหวังที่จะได้รางวัลแปรเปลี่ยนเป็นความกลัวขึ้นมาทันใด เมื่อครู่เพิ่งรายงานจอมมารไป หมายมั่นว่าจับนางไว้ได้แล้ว หากจอมมารโผล่หน้ามาเวลานี้คงจะเป็นตัวมันเองที่ถูกสังหารเพราะทำงานล้มเหลว

พรึ่บ!!!

ปีศาจภาพลวงตาสะดุ้งเฮือกสัมผัสได้ถึงพลังมารปีศาจที่ยิ่งใหญ่กว่าตนเองหลายเท่าตัวอย่างเทียบไม่ติด สีหน้าของผู้มาใหม่คาดหวังว่าจะได้รับคำตอบดี ๆ

“นะ นายท่าน...” เสียงของมันกลับจุกอยู่ที่ลำคอ พยายามเปล่งออกมาเท่าใดก็ดูจะแหบแห้ง

“นางอยู่ที่ใด” รอยยิ้มเยือกเย็นมองมาทางปีศาจตนนั้น ดวงตาสีม่วงแดงตั้งใจฟังคำตอบที่จะทำให้เขาพึงพอใจ

หากแต่เป้าหมายกลับหนีไปแล้วจึงไม่มีความน่ายินดีหลงเหลืออยู่

“นางหนีไปเมื่อครู่นี้เองขอรับ” เขาก้มหน้าลงหลบสายตา

กงจื่อเย่หัวเราะลั่น “หนีอีกแล้วหรือ” เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเขาทำให้ปีศาจตนนั้นนึกไปว่าเจ้านายคงจะไม่ถือโทษโกรธมันเท่าใดนักจึงทำทีหัวเราะตามกันไป

ทว่า กงจื่อเย่หุบยิ้มในทันที แววตาน่าสะพรึงเหลือบมองลูกน้องของตน พึมพำคนเดียวว่า “ไม่ได้ดั่งใจ”

“...”

พลังมารในมือทั้งสองข้างของเขาก่อตัว ปีศาจที่อยู่เบื้องล่างเข้าใจได้ในทันทีว่าจะเกิดอันใดขึ้นกับตนเองจึงไม่รอให้กงจื่อเย่ร่ายพลังจนจบ พวกมันแหวกธรณีมุดลงดินกลับภพมารในพริบตา

“เฮอะ” เขาแสยะยิ้ม “ชาตินี้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาแต่กลับหนีข้าเก่งเหลือเกิน” ในใจของเขาอยากพบนางยิ่งนัก อยากรู้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าจอมมารผู้ยิ่งใหญ่แล้ว นางจะทำตัวเช่นไร และจะหวาดกลัวเขาเหมือนกับพวกเทพเซียนในภพสวรรค์หรือไม่

อีกฟากหนึ่งในป่านอกเมืองเป่ย

จื่อเถิงค่อย ๆ วางร่างของหยางซีอวิ๋นกับอิงฮวาลงด้วยความทุลักทุเลก่อนจะนั่งข้างกันเพื่อร่ายวิชาเซียนรักษาอาการบาดเจ็บให้ทั้งคู่อย่างเร่งด่วน

แสงสีฟ้าขาวโอบล้อมรอบตัว ประกายระยิบระยับราวกับแสงดาราค่อย ๆ ลอยล่องเข้าร่างเซียนศิษย์สำนัก

พลังขั้นกึ่งเทพแตกต่างจากที่พวกเขาเคยสัมผัส อิงฮวาพลันรู้สึกตัวลืมตามองศิษย์พี่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึงเพราะตราเทพสวรรค์สีทองอร่ามปรากฏตรงกลางหน้าผากของนาง

ผ่านไปไม่นานนัก บาดแผลลึกบนร่างกายของหยางซีอวิ๋นเริ่มสมานจนแทบหายเป็นปลิดทิ้ง เขาจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงเล็กน้อย

“อิงฮวา!!!” ทันทีที่ได้สติก็ร้องเรียกศิษย์น้องเล็กด้วยความเป็นห่วง

“เจ้าคะ” นางหันไปตอบเขาให้คลายกังวลใจ “ข้าอยู่นี่ ไม่เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ”

ศิษย์พี่ผู้แบกภาระไว้บนบ่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจ พลันได้เห็นตราเทพสวรรค์บนหน้าผากจื่อเถิงเหมือนอย่างที่อิงฮวาเห็น

“ศิษย์พี่เป็นนางฟ้าตกจากสวรรค์หรือ” อิงฮวาถามเขา

“ไม่ใช่เช่นนั้น ในตำราเขียนไว้ว่าเทพเซียนจุติ” หยางซีอวิ๋นแก้คำเรียกให้ใหม่

หากแต่จื่อเถิงยังคงไม่รู้ตัวว่าคนทั้งสองได้สติแล้ว นางดำดิ่งลงไปในส่วนลึกที่ตนเองเป็นคนผนึกยามเป็นเทพดารา คลับคล้ายคลับคลาหลายสิ่งหลายอย่าง

“ศิษย์พี่” อิงฮวาเรียกน้ำเสียงแผ่วเบา

“...”

“ศิษย์พี่เจ้าคะ” นางเรียกอีกครั้งพลันแตะที่หลังมือ “พวกข้าไม่เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ”

ครั้นจื่อเถิงลืมตาขึ้น ตราเทพสวรรค์จึงได้หายไป นางเอ่ยถามพวกเขา “เป็นอย่างไรบ้าง ยังเจ็บที่ใดอยู่หรือไม่”

หยางซีอวิ๋นส่ายหน้า “ต้องขอบใจเจ้า อาการบาดเจ็บจึงหายเร็วเช่นนี้”

จื่อเถิงเบ้ปากเพราะนึกถึงเหตุการณ์ที่พวกเขาเพิ่งผ่านพ้นมา “ข้าคิดว่าต้องเสียพวกเจ้าไปเสียแล้ว” น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าเพราะความกลัว “ข้าจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีพวกเจ้า คราหน้าอย่าคิดทิ้งข้าอีกนะ”

“...”

“ศิษย์สำนักดาราสวรรค์ ร่วมเป็นร่วมตายอยู่เคียงข้างกัน เหตุใดจึงไม่รักษาสัญญา” นางเอ่ยปากถามรู้สึกน้อยใจ

“เพราะเจ้าคือคนสำคัญ” หยางซีอวิ๋นย้ำเตือนนางให้เข้าใจหน้าที่ตนเอง

“ข้ารู้ แต่ว่า... หากวันนั้นเหลือเพียงข้าแค่ผู้เดียว จะสู้กับจอมมารได้อย่างไร” จื่อเถิงพูดตามที่รู้สึก “เขาจะปล่อยให้ข้ารอดไปได้หรือ”