บทที่ 7 ~ ลอเรน

บทที่ 7 ~ ลอเรน

ลูคัสเงยหน้าจากกระโปรงรถคาเมโรในอู่ซ่อมทีมอัลฟ่าฮัทเตอร์  เจ้าแก่สีเหลืองอ๋อยคันนี้ต้องยกเครื่องใหม่แล้วจริง ๆ ของเก่าดึกดำบรรพ์ที่มาพร้อมกับรถมันเกินเยียวยาแล้ว

หนุ่มร่างสูงใหญ่ผมดำเหลือบสายตาสีนิลขึ้นจากหน้ากระโปรงรถไปยังเทพธิดานักแข่ง ผมบลอนด์ตัดสั้นพอดีกรอบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง เสื้อกล้ามสีขาวกางเกงยีนส์เก่ามือสองที่ตัดขาเองสั้นจู๋จนแทบเห็นแก้มก้น

บ้าฉิบ ให้ตายเถอะ!

ลูคัสลอบสบถ ไอ้ท่อนล่างเจ้ากรรมดันตั้งท่าชักธงรบเพียงแค่เหลียวมองร่างเล็กแวบเดียว

“เป็นอะไรไปลุค”

โซเฟียเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์พอดีกับลูคัสที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ

“ทีไอ้เดเมียนเรียกมันบอส แล้วทำไมถึงเรียกฉันว่าลุคเฉย ๆ”

“อ้าว! ก็ลุคไม่ได้เป็นเจ้านายฉันนี่” เสียงหวานนุ่มแย้งขึ้น คิ้วขมวดยุ่ง ดูท่าลูคัสจะอารมณ์เสียสุด ๆ

“แล้วเป็นอะไรถ้าไม่ใช่เจ้านาย”

เทพธิดานักแข่งยักไหล่แล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาชะโงกหัวเข้าไปในกระโปรงหน้ารถ เสื้อกล้ามรั้งขึ้นจนเผยแผ่นหลังบอบบางพ้นขอบกางเกง สะโพกกลมกลึงได้สัดส่วน ‘บ้าฉิบ!’

“เรียบร้อยแล้วเหรอ”

“อืม แค่พอไปได้ เดี๋ยวสั่งเครื่องมาใหม่ค่อยว่ากัน”

ลูคัสรีบเดินเลี่ยงออกมาทางข้างตัวรถ เพราะร่างเล็กเอาตัวมาเบียดชิดมากเกินไป เขามองศีรษะที่ยืดตรงขึ้นจากหน้ารถยังสูงแค่ไหล่เขา  จินตการเพริดแพร้วไปชั่วขณะ หากใช้มือรวบเอวกิ่วบางไว้ข้างหนึ่ง ยกขึ้นเข้าเอวสอบของเขาคงจะพอดีกับ...

นี่เขาคิดอะไรอยู่ สมภารไม่กินไก่วัดนะโว้ย

ความคิดพลุ่งพล่านพร้อมท่อนล่างแข็งขึงทำเอาเขาเป๋ไปชั่วแวบหนึ่ง ก่อนรีบหาเรื่องเปลี่ยนความสนใจ

“เดเมียนโทรมา?”

“ใช่ เหมือนเคย บอสถามว่าเบลไปอาบแดดที่ไหนและเมื่อไหร่บ้าง”

“ฮึ ปากแข็งมาหลายปี สงสัยจะตบะแตกกันคราวนี้ แล้วเราได้บอกไปหรือเปล่า”

“บอกสิ ค่าซ่อมเจ้าคาเมโรแพงหูฉี่ขนาดนี้มีหรือจะปล่อยโอกาสหาเงินที่ได้มาโดยง่ายให้หลุดลอยไป”

“ไม่ได้ห่วงเพื่อนรักเราเลยนะโซเฟีย หมาป่าจะขย้ำเพื่อนเรากินจนหมดไม่เหลือซาก ยังส่งเหยื่อไปให้แต่โดยดี”

“แหมลุค ก็ทั้งคู่เขาชอบกันปานนั้นแต่ทำปากแข็ง บอสงี้มองน้ำลายหกมาหลายปี เวลาเพศผู้คนไหนเดินเฉียดผ่านแทบเห่าใส่ เราก็แค่ส่งเสริมพวกเขาทั้งคู่ เท่านั้นเอ๊งงง”

“เดเมียนน่ะคนนะ ไม่ใช่หมา!”

นิ้วชี้แกร่งสีเข้มจิ้มลงที่กลางกระหม่อมเล็กแล้วออกแรงผลักหยอกล้อ แต่แรงชายทำให้คนตัวเล็กกว่ามากเอนไปทั้งตัว โซเฟียรีบคว้าเอวสอบไว้กลัวล้ม ส่วนลูคัสมือไวเช่นกันจึงคว้าเอวน้อยไว้อีก กลายเป็นทั้งคู่กอดกันกลม

“โอ๊ย อิจฉาโว้ย เฮียลุคให้มันน้อย ๆ หน่อย นั่นเทพธิดานักแข่งเลยนะ”

เสียงแซวคะนองปากวี้ดวิ้วดังมาจากข้างในอู่ พวกลูกทีมเครื่องยนต์รุ่นใหม่เอฟวันตะโกนอย่างคึกคะนอง ลูคัสรีบปล่อยมือราวโดนน้ำร้อนลวกมือ ตะโกนเสียงแข็ง

“เงียบโว้ย! ไม่งั้นมีตัดแต้ม”

ตัดแต้มของลุคหมายถึงการลงโทษให้ล้างห้องน้ำ และทันทีที่ตะโกนออกไปเสียงแซวจึงเงียบลง โซเฟียมองลูคัสที่เดินเลี่ยงหลบหายไปในส่วนห้องเครื่องทิ้งเธอไว้ให้ยืนคนเดียวเหมือนเคย

ไอ้บ้า โรคจิต หื่นกาม’

สารพัดคำด่าที่เบลล่ายังตะโกนอยู่ในใจขณะที่นั่งอยู่ร้านทำเล็บให้พนักงานสาวล้างมือทำเล็บใหม่ให้อย่างดี

“ถูแรง ๆ เลยค่ะ เอาให้สะอาดเอี่ยมเลยนะคะ”

“แต่นี่ก็แรงมากแล้วนะคะคุณเบลล่า”

พนักงานสาวสวยเงยหน้ามองลูกค้าประจำที่นั่งอยู่ตรงหน้า ถ้าขืนออกแรงมากกว่านี้มือเรียวนุ่มสวยของลูกค้าสาวต้องถลอกอย่างแน่นอน

“แล้วนี่คุณเบลล่าเพิ่งมาทำไปเมื่อวันก่อน ทำไมถึงมาทำอีกคะ”

เบลล่าก้มมองมือตัวเองอีกครั้ง ยังรับรู้ถึงสัมผัสแกร่งในอุ้งมือเมื่อช่วงเช้าได้เป็นอย่างดี อุ่นร้อนและ..

‘ไม่ ไม่ อย่าไปคิดถึงไอ้เจ้าสิ่งนั้นเบล!’

“เอาแบบสั้นเหมือนเดิมนะคะ ไม่เอายาวเวลาต้องไปอู่จับโน้นนี่แล้วไม่ถนัด และยังล้างซอกเล็บยากค่ะ”

“ได้ค่ะคุณเบล สีแดงเหมือนเดิมนะคะ”

ตื้ด..ตื้ด..

โทรศัพท์ในกระเป๋าถือใบเล็กแบบมินิราคาแพงสั่นแรงจนเบลล่าที่กำลังเหม่อลอยสะดุ้ง ใช้มือว่างอีกข้างเปิดดู ก่อนปัดสายรับ

“ค่ะพี่คริส น้องไม่ได้เข้าไป อยู่ร้านทำเล็บค่ะ”

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องมา นิคออกจากโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวคงกลับไปพักที่อู่” เสียงทุ้มของพี่ชายคนโตของบ้านพูดมาในสาย

“แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องได้ค่ะ”

“เลือดร้อนตามเคย ดีที่คนแถวนั้นรู้จักนิคดีเลยหิ้วไปส่งโรงพยาบาล”

“แล้วนี่ลงแข่งได้หรือเปล่า”

“ยังได้ไม่มีปัญหา ร่างกายปกติดีมีแค่ตาเขียวไปหน่อย”

“โอเคค่ะ ค่อยโล่งอก”

“แค่นี้ก่อนนะเบล”

“ค่ะพี่”

หลังจากวางสายพี่คริสโตเฟอร์พี่ชายต่างมารดาแล้ว มือข้างแรกก็เสร็จเรียบร้อยพอดี

“คุณเบลคะ คืนพรุ่งนี้มีปาร์ตี้บ้านคุณลอเรน คุณเบลไปหรือเปล่าคะ”

ลอเรน โรส นางแบบชุดชั้นในชื่อดังที่เธอรู้จักสนิทสนมดีตั้งแต่ข้างสระว่ายน้ำในปีนั้น สาวบาร์บี้สุดเซ็กซี่ กลายเป็นฉายาเธอไปเสียแล้ว

“ยังไม่แน่ใจ เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”

“เมื่อวานคุณลอเรนมาค่ะ เห็นว่าเป็นปาร์ตี้ฉลองที่เธอได้รับคัดเลือกขึ้นแสดงงานแฟชั่นโชว์ชุดชั้นในงานใหญ่สุดยอดแห่งปี”

“หล่อนต้องได้อยู่แล้ว ควบคุมน้ำหนักขนาดนั้น ไม่นับรวมออกกำลังกายวันละหลายชั่วโมงมาหลายเดือน”

“ค่ะ คุณเบลไปด้วยไหมคะ หนูอยากเห็นรูปในงานบ้าง ถ้าคุณเบลไป ถ่ายรูปมาให้หนูดูด้วยนะคะ อยากมีโอกาสเห็นดาราใกล้ๆ บ้างจัง”

“เธอต้องเคยเจอมาบ้างแล้วสิดารา ร้านดังขนาดนี้ ไม่เคยทำเล็บให้ดาราบ้างเหรอ?”

“แหมคุณเบล นั่งทำเล็บให้ดาราใช่ว่าจะได้เห็นอะไรดีดีนะคะ ถ้าปาร์ตี้ข้างสระว่ายน้ำคงมีอะไร ๆ กระทบตาบ้างให้พอชื่นใจ”

“ฮ่า ฮ่า ที่แท้ก็หมายถึงให้ถ่ายรูปผู้ชายมาให้เธอดูใช่ไหม”

“ค่ะคุณเบล หนูจะดูดาราผู้หญิงทำไมล่ะคะ”

“ยังไม่รับปากนะ ขอคุยกับลอเรนก่อน”

หลังจากออกจากร้านทำเล็บ เบลล่าขับรถหรูหักเลี้ยวออกจากถนนชื่อดังย่านชอปปิ้งของเมือง ความจอแจของนักท่องเที่ยวทำเธอเสียเวลาสักพักก่อนจะหลุดออกมาได้มุ่งหน้ากลับคอนโดมิเนียม

ใจสาวน้อยหวนนึกไปถึงปีนั้น ปีที่ลอเรนช่วยเธอให้เข้าไปในงานปาร์ตี้ จุดเริ่มต้นของเรื่องราวระหว่างเธอกับเขา ความทรงจำ ณ ห้วงเวลาของสาวน้อยวัยยี่สิบ จำได้แม่นว่าเธอรีบพาร่างในชุดบิกีนี่สีนู้ดวิ่งออกมาจากงานอย่างไม่รู้ทิศทางด้วยน้ำตานองหน้า จนมีคนตะโกนเรียกชื่อเธอ

“เบลล่า”

“ลอเรน ฮือ .. มีอะไรเหรอ แล้ว..ฮัก.ฮือ ไม่ได้ไปกับเดเมียนแล้วเหรอ ฮือ..”

เสียงสะอื้นกลั้นน้ำตาสะอึกเป็นระยะ เบลล่าพยายามเปล่งคำพูดออกมา เธอรู้สึกอับอายและเสียหน้า ทั้งยังเสียใจที่ได้รู้ความจริงว่าเดเมียนไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่เธอวาดฝันไว้

“เบล เด็กดี หยุดร้องเถอะ ฉันจะเดินออกไปส่งเธอเอง”

ถึงแม้ลอเรนตัวเล็กกว่าแต่อ้อมแขนของเธอกลับอบอุ่นเป็นที่พึ่งได้ในยามที่เบลล่ากำลังต้องการกำลังใจ สาวน้อยผมดำปล่อยโฮทันทีกอด แม่สาวบาร์บี้ที่เธอแอบตั้งฉายาไว้ในใจจนแน่นหนึบ

“ลอเรน ฮือ..ฮือ..”

สาวร่างเล็กอย่างลอเรนรับร่างระหงเข้าสู่อ้อมกอด ลูบไหล่ลูบหลังปลอบประโลมเบลล่าอยู่เป็นพักกว่าเธอจะค่อยสงบและเรียกสติกลับคืนมาได้

“เป็นไงบ้าง ค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหม”

“อืม ขอบคุณมากนะ แล้วนี่เธอเห็นฉันได้ยังไง”

“เบื่อ ไม่อยากอยู่ในงานปาร์ตี้แล้ว เลยลุกออกมามองเห็นเบลวิ่งมาทางนี้พอดี”

เบลล่าสังเกตสีหน้าลอเรน สีหน้าเห็นชัดว่ากำลังโกหกเพื่อให้เธอสบายใจ เมื่อครู่ยังถูกเดเมียนฉุดขึ้นไปแล้วกำลังจะพาไปห้อง

“แล้วเดเมียน..”

“ช่างเขา มีผู้หญิงอีกมากมายต้องการอยู่กับเขา เบล ฉันอยากเตือนเธอด้วยความหวังดี เดเมียนเป็นผู้ชายร้ายกาจ เข้าใจคำนี้ใช่ไหม เขาไม่หยุดกับใคร เขามีผู้หญิงที่พร้อมเข้าหาเขาเสมอ เบลยังสาวและสวยมาก อย่าเสียเวลากับผู้ชายอย่างเขาเลย”

คำพูดเตือนสติของลอเรนทำให้เบลล่าตั้งสติได้ เธอมองตอบนางแบบสาวซึ่งแก่กว่าเธอไม่กี่ปี แต่กลับมีประสบการณ์โชกโชน ซึ่งเข้าใจได้ว่ากว่าลอเรนมาถึงจุดนี้ได้คงผ่านอะไรมามากมาย

“ขอบคุณมากลอเรน เธอมีเบอร์โทรศัพท์ไหม ฉันอยากแลกเบอร์กับเธอไว้ติดต่อหากันบ้าง”

“ได้สิ ไม่มีปัญหา”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เบลล่าตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอจะไม่ยอมให้เดเมียนเข้ามาทำร้ายหัวใจเธออีก เธอรู้สึกขอบคุณลอเรนเสมอมาที่ช่วยรั้งสติเธอในวันนั้น

เบลล่าตอบแทนลอเรนด้วยการช่วยลอเรนทุกวิถีทาง จนในที่สุดลอเรนได้เข้าสังกัดโมเดลลิ่งชื่อดัง