ตอนที่ 19 โชคหล่นทับแล้ว

ตลอดเวลาสามวันที่ผ่านมาเว่ยจื้อโหยวปลูกผักในที่ดินรอบ ๆ บ้านของนาง และปลูกผลไม้ที่นางขุดเอาต้นเล็ก ๆ กลับมาจากป่า ตอนนี้นางเริ่มว่างงานอีกแล้ว

เว่ยจื้อโหยวเดินไปบ้านท่านยายดูว่าพอจะมีอะไรให้นางช่วยหรือไม่ ตอนนี้ที่ดินที่ท่านลุงกับท่านพ่อซื้อมาใหม่นั้นได้จ้างชาวบ้านมาช่วยกันแผ้วถางเรียบร้อยแล้ว รวมไปถึงล้อมรั้วรอบที่ดินทั้งหมดด้วย

ท่านพ่อเข้าไปติดต่อช่างในเมืองมาสร้างบ้านและจ้างชาวบ้านบางส่วนด้วยเช่นเดียวกัน เว่ยจื้อโหยวเองก็อยากจะสร้างบ้านใหม่เพียงแต่ว่าตอนนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่ รอให้บ้านท่านพ่อสร้างเสร็จเสียก่อนนางค่อยสร้างบ้านของตัวเอง

เว่ยจื้อโหยววางแผนที่จะทำกำแพงดินล้อมรอบบ้านและที่ดินทั้ง 3 หมู่ ส่วนที่ดินที่นางต้องการซื้อเพิ่มนางต้องการจะล้อมรั้วให้สูงขึ้นกว่าเท่าตัว เพราะนางกลัวคนบ้านเฉียนเข้ามาขโมยพืชผลในสวนของนาง

“ท่านแม่ ท่านยายมีอันใดให้ข้าช่วยหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่มีอันใดให้เจ้าช่วยแล้ว เจ้ากลับไปนอนพักผ่อนที่บ้านเถอะ ส่วนผ้าที่พ่อเจ้าซื้อมาเมื่อคราวก่อนประเดี๋ยวแม่กับป้าสะใภ้ของเจ้าจะตัดชุดให้เจ้ากับน้องสามีของเจ้าก่อน”

“ขอบพระคุณท่านแม่เจ้าค่ะ แล้วท่านพ่อกับท่านลุงเล่าเจ้าคะไปที่ใดแล้ว"

“ไปสอบถามเรื่องที่จะส่งเด็ก ๆ เข้าเรียนในเมืองน่ะสิ ส่วนอาเฟยก็ให้พวกน้องชายของเจ้าสอนนางในตอนที่พวกเขากลับมาก็แล้วกัน ส่วนงานเย็บปักแม่กับท่านยายท่านป้าของเจ้าจะช่วยสอนนางให้เอง เจ้าไม่ต้องกังวลนะ”

“เจ้าค่ะท่านแม่ ขอบคุณนะเจ้าคะ แล้วน้องรองกับน้องเล็กเล่าไปที่ใด ท่านตาด้วย ข้ามาทีไรไม่เคยพบท่านตาสักครั้ง”

“ท่านตาของเจ้าพาน้องทั้งสองของเจ้าไปดูที่ดินที่ซื้อมาใหม่เช่นไรเล่า”

“ไม่ต้องไปถามหาตาแก่หรอกอาโหยว ตาแก่ไม่เคยมีที่ดินมากขนาดนี้ก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ พอเช้ามาก็ลากหลานทั้งสองคนออกจากบ้านไปแล้ว”

“อ่อ เป็นเช่นนั้นหรือเจ้าคะ ท่านแม่ ท่านยายเช่นนั้นข้ากลับก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะให้อาเฟยมาเรียนรู้งานเย็บปักกับท่าน”

“ได้ ๆ เจ้ากลับไปเถอะ เดินดี ๆ ล่ะ”

“เจ้าค่ะท่านแม่”

เว่ยจื้อโหยวกลับมาถึงบ้านก็พบว่าน้องทั้งสองคนออกไปดูแลแปลงผักหลังบ้าน นางจึงตามออกไปและเรียกอวิ๋นเฟยให้ไปเรียนรู้งานเย็บปักที่บ้านท่านยายของนาง อีกทั้งบอกเรื่องเรียนหนังสือให้กับอวิ๋นซวนได้รับรู้ด้วย

“อาเฟย อาซวนมานี่หน่อยข้ามีเรื่องจะพูดกับพวกเจ้า”

“พี่สะใภ้มีเรื่องอันใดหรือขอรับ”

“อันดับแรก อาเฟย ต่อไปนี้กลังจากเสร็จงานในบ้านแล้วเจ้าไปเรียนเย็บปักกับท่านแม่ของข้า ส่วนอาซวนเตรียมตัวเข้าเรียนหนังสือในเมืองได้เลย วันนี้ท่านพ่อและท่านลุงเข้าไปสอบถามที่สถานศึกษาแล้ว”

“ขอบคุณขอรับพี่สะใภ้”

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องดูแลพวกเจ้าแทนพี่ใหญ่ของพวกเจ้า ส่วนอาเฟยค่อยเรียนรู้จากอาซวนตอนเขากลับมาบ้านในวันหยุดเข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจเจ้าค่ะพี่สะใภ้ เช่นนั้นข้าขอไปบ้านท่านยายเหลียนเลยนะเจ้าคะ”

“ไปเถอะ ๆ อาซวนอยู่เฝ้าบ้านหากไม่ใช่ท่านพ่อกับท่านลุงอย่าได้เปิดประตูบ้านรับใครเข้าใจหรือไม่ พี่สะใภ้จะเข้าป่าเสียหน่อย”

“ขอรับพี่สะใภ้ ข้าจะเฝ้าบ้านให้เอง”

“ดีมาก เอาไว้ข้าจะหาหมามาเลี้ยงสัก 2 ตัว จะได้เอาไว้เฝ้าบ้าน”

“ดียิ่งขอรับ ข้าเองก็อยากเลี้ยงมากเลย  แต่ว่าเมื่อก่อนแม้แต่ข้าวจะกินยังไม่มีพี่ใหญ่เลยไม่ให้เลี้ยงขอรับ”

“เอาเถอะ ๆ ต่อไปนี้ชีวิตพวกเจ้าจะดีขึ้น เชื่อข้าหรือไม่”

“ข้าย่อมเชื่อพี่สะใภ้อยู่แล้วขอรับ”

“เช่นนั้นเฝ้าบ้านดี ๆ เล่า ข้าเข้าป่าไม่นานจะรีบกลับมา”

“ขอรับ”

หลังจากสั่งความน้องทั้งสองคนแล้ว เว่ยจื้อโหยวเดินเข้าป่าไปด้วยความเบิกบานใจ ผักนางก็ปลูกเสร็จแล้ว ตอนนี้ได้เวลาเข้าป่าไปหาเงินเพิ่มแล้ว

ในป่ามีของดีมากมายที่สามารถนำไปขายทำเงินได้ขอเพียงไม่ขี้เกียจ เห็ดป่าสามารถนำไปตากแห้งและนำไปขายได้ หากไม่ขายจะเก็บเอาไว้เป็นเสบียงในหน้าหนาวก็ดีเช่นเดียวกัน

วันนี้ท่านพ่อกับท่านลุงไม่ได้มาด้วย นางตั้งใจว่าจะเดินเข้าป่าลึกให้มากกว่าเดิมหน่อย หมูดำตัวแรกยังนอนอยู่ในมิติของนางเพราะไม่มีโอกาสที่จะเอาออกมา เลยได้แต่เก็บเอาไว้ก่อน

 เรื่องที่นางมีมิตินั้นนางไม่ได้บอกกับใครไม่ว่าจะเป็นท่านพ่อหรือท่านลุง ด้วยเหตุนี้หมูดำตัวแรกที่นางล่าได้จึงยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ในมิติของนางนั่นเอง

เว่ยจื้อโหยวเดินเข้าป่าลึกไปเรื่อย ๆ พร้อมทั้งวางกับดักไปเรื่อย ๆ เช่นเดียวกัน เดินมานานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีนางก็มายืนอยู่ในทุ่งกว้าง ไม่น่าเชื่อว่าจะมีทุ่งหญ้าที่กว้างขนาดนี้ซ่อนอยู่ในป่าลึก

“หือ นั่นมันไม่ใช่ข้าวหรอกหรือ” เว่ยจื้อโหยวหันไปเห็นต้นข้าวที่ออกรวงเหลืองสวย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีข้าวอยู่ในทุ่งหญ้าแห่งนี้ ไม่รอช้านางรีบเดินเข้าไปดูทันที และมันก็เป็นอย่างที่นางคิด ต้นข้าวจริง ๆ และยังสามารถเก็บเกี่ยวได้แล้ว ไม่แน่ชัดว่าเป็นข้าวพันธุ์อะไร แต่จะอะไรก็ช่างมันก่อน ตอนนี้นางต้องรีบเก็บเกี่ยวรวงข้าวทั้งหมดนี่ก่อน

เว่ยจื้อโหยวใช้เวลาไม่นานก็เก็บเกี่ยวรวงข้าวทั้งหมด ได้มาหนึ่งตะกร้าใหญ่นางจึงนำไปเก็บเอาไว้ในมิติก่อนวันหลังนางถึงจะทดลองปลูกในมิติอันแห้งแล้งของนาง หากปลูกสำเร็จนางจะมีเมล็ดพันธุ์ข้าวมากขึ้น จากนั้นค่อยนำมาปลูกในแปลงนาของท่านพ่อและท่านลุง

หลังจากเก็บเกี่ยวข้าวเสร็จแล้วนางจึงออกเดินต่อ เว่ยจื้อโหยวอดแปลกใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่านางเดินเข้ามาในป่าลึกแล้วหรือเหตุใดจึงไม่พบเห็นสัตว์ป่าเลยสักตัว

แต่จะอะไรก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้กลับออกไปก่อนจะดีกว่านางรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ นางเข้าป่ามาก็หลายครั้งหลายหนแล้วแต่ไม่เคยพบเจอสมุนไพรหายากเลยแม้แต่ครั้งเดียว หรือว่าที่นี่จะไม่มีสมุนไพรล้ำค่าที่ขายได้ราคาแพงพวกนั้น

“จะเจอไม่เจอก็ช่างมันเถอะ หาอย่างอื่นไปขายแทนก็แล้วกัน”

เว่ยจื้อโหยวเดินไปบ่นไป ไม่นานนางก็เดินออกมาพ้นทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ นางออกเดินไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน ในตอนที่กำลังจะหาที่นั่งพักเพื่อกินอาหารเพราะตอนนี้พยาธิในท้องของนางมันเริ่มประท้วงแล้วนั่นเอง แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้านี้ทำให้นางลืมหิวไปชั่วขณะ เสือขาวสองตัวกำลังต่อสู้กับหมาป่าสีเทาสองตัว อีกทั้งยังมีลูกหมาป่าที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่งเกิดได้ไม่นาน

“นี่มันบ้าอะไรกันต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือยังไง เป็นถึงเสือแต่มารุมทำร้ายครอบครัวหมาป่า นิสัยไม่ดีทั้งคนทั้งสัตว์ คนก็ก่อศึกสงครามทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนสัตว์ก็เข่นฆ่ากันเอง อันธพาลชัด ๆ” เว่ยจื้อโหยวที่ยังคับแค้นใจเรื่องที่สามีต้องไปเป็นทหาร แต่นางคงลืมไปว่ามันเป็นเรื่องปกติของสัตว์ป่า

เว่ยจื้อโหยวแอบดูอยู่หลังต้นไม้ใหญ่และนางค่อย ๆ ย่องเข้าไปเอาลูกหมาป่าตัวเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่ 4 ตัวใส่ตะกร้าไม้ไผ่ และกลับมายังต้นไม้ใหญ่ จากนั้นนางจึงเล็งธนูไปยังเสือขาวด้วยความโมโห

“ปึ๊ก” เสือสาวตัวใหญ่ล้มลงขาดใจตาย มันตายทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ตัวและไม่เข้าใจ แค่มันต้องการไล่ที่พวกหมาป่าเหตุใดมันต้องตาย

ส่วนเสือขาวที่กำลังพัวพันอยู่กับหมาป่าอีกตัวก็หยุดต่อสู้ทันทีที่เห็นเพื่อนของมันล้มลง หมาป่าทั้งสองตัวเองก็แทบจะหมดแรงแล้วเช่นเดียวกัน มันทั้งสองตัวบาดเจ็บสาหัสมาก เสือขาวไม่มีทางเลือกมันรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว หากมันยังรั้งที่จะต่อสู้ไม่เลิกมันคิดว่ามันคงจะต้องตกตายไปเหมือนเช่นเพื่อนของมัน

หลังจากเสือขาวหนีไปแล้ว นางรีบเดินไปเก็บเสือขาวและโยนเข้าไปในมิติ ส่วนพ่อแม่หมาป่าที่ได้รับบาดเจ็บหนักก็ล้มลงตรงนั้น เว่ยจื้อโหยวเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้

“เฮ้อ นี่ลูกของพวกเจ้าข้าเอามาคืนให้ แล้วนี่จะทำเช่นไรต่อ พวกเจ้าไหวรึเปล่า” เว่ยจื้อโหยวถามออกไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันฟังนางไม่รู้เรื่อง 

“เลือดไหลขนาดนี้จะทำยังไงล่ะทีนี้ ประเดี๋ยวกลิ่นเลือดของพวกเจ้าก็ดึงดูดสัตว์ตัวอื่นมาพอดี พวกเจ้ามีบ้านอยู่แถวนี้หรือไม่ข้าจะไปส่ง โอ๊ะ ข้าลืมไปพวกเจ้าเป็นหมาป่าพูดไม่ได้”

เว่ยจื้อโหยวไม่มีทางเลือกนางเอาน้ำแร่ออกมาล้างแผลให้พ่อแม่หมาป่าจากนั้นก็ให้มันทั้งสองตัวกินน้ำแร่ นางกลัวว่าหากทิ้งเอาไว้เช่นนี้พวกมันคงได้ตายยกครัวเป็นแน่ เมื่อไม่มีทางเลือกนางจึงได้จับพวกมันทั้งครอบครัวยัดเข้ามิติไป ให้พวกมันอยู่ในนั้นไปก่อน

“ต้องหาใส่สมุนไพรรักษาแผลก่อนไม่รู้ว่าป่าแถวนี้จะมีหรือไม่ เอาไว้รักษาพวกมันจนหายแล้วค่อยปล่อยกลับเข้าป่าก็แล้วกัน”

ครอบครัวหมาป่าหลังจากที่ถูกจับโยนเข้ามาในมิติอันแห้งแล้งแล้ว นอกจากน้ำแร่แล้วก็ไม่มีสิ่งอื่น ผลไม้ที่นางปลูกเอาไว้ยังไม่ออกดอกออกผลคงต้องรอไปอีกสักระยะ ก่อนอื่นคงต้องหาอาหารโยนเข้าไปให้พวกมันได้กินด้วย ช่างวุ่นวายจริง ๆ

เว่ยจื้อโหยวเดินกลับออกจากป่าช้า ๆ ไม่รีบร้อน ระหว่างทางเจอกระต่ายนางก็ล่ากระต่ายเจอไก่ป่าก็ตามล่าไก่ป่า เพื่อนำไปเป็นอาหารให้หมาป่า

การเข้าป่าของนางในวันนี้ไม่นับว่าขาดทุนเท่าไหร่ อย่างน้อย ๆ เสือขาวตัวนี้น่าจะขายได้ราคางาม นางเห็นว่าได้เวลาออกจากป่าแล้วจึงได้หันหน้าเดินออกจากป่า แต่ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านนั้นนางยังเก็บผักป่าหาสมุนไพรไปด้วย 

และในตอนนี้นางได้เริ่มหิวขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้หาที่นั่งพักเพื่อกินอาหาร เว่ยจื้อโหยวนั่งพักได้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งจากนั้นก็เอาซาลาเปาที่เตรียมมาจากบ้านออกมานั่งกิน 

นางกินไปสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ ไม่นานซาลาเปาในมือก็หมดลง นางดื่มน้ำแร่ในมิติทำให้ร่างกายหายเมื่อยล้าไปทันที เว่ยจิ้อโหยวลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะกลับบ้านแต่สายตาของนางหันไปเห็นบางสิ่งบางอย่างเข้าเสียก่อน

ไม่รอช้าเว่ยจื้อโหยวรีบสาวเท้าเข้าไปทันทีเพื่อดูให้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้มันคืออะไรกันแน่ หากว่ามันใช่ในสิ่งที่นางคิดเอาไว้วันนี้ก็เท่ากับว่าโชคหล่นทับหัวนางแล้ว