บทที่ 8 เจ็บใจ

ครืนน ครืนน ครืนนน!!

ครืนน ครืนน ครืนนน!!

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูสั่นดังติดต่อกันอยู่หลายครั้ง ทำให้คนที่นอนหลับใหลด้วยความเหนื่อยล้าบนเตียง เริ่มได้สติลืมตาตื่นขึ้นมาในที่สุด เอริคค่อย ๆ กะพริบตาอย่างช้า ๆ เพื่อปรับสายตารับแสง เขาหันมองซ้ายมองขวาสำรวจภายในห้อง ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องนี้เพียงคนเดียว แปลว่าไอ้จีนหื่นคงจะหนีไปแล้วสินะ พอรู้ว่าเฟยไม่ได้อยู่ในห้องนี่แล้ว เอริคก็กำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจและความโกรธจัด คิดว่าทำกับเขาขนาดนี้ แล้วจะหนีไปได้ง่าย ๆ หรือไง ฝันไปเถอะ

เขานอนจ้องเพดานนิ่งอยู่พักใหญ่เพื่อรวบรวมสติ เพราะเขารู้สึกว่าหัวหนักอึ้งและตื้อไปหมด แถมจะยังความเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวพวกนี้อีก เอริคกัดฟันแน่นเพื่อพยายามฝืนร่างกายค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ

“โอ๊ย!...เจ็บชิบ!”

แต่พอเอริคขยับเพียงเล็กน้อย ก็ต้องร้องลั่นออกมาอย่างอดไม่อยู่ เมื่อรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะช่องทางด้านหลัง ที่ถูกเฟยกระหน่ำกระแทกใส่ไม่หยุด มันทั้งเจ็บทั้งแสบราวกับว่าตอนนี้มันฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว เอริคไม่เคยรู้สึกเจ็บมากขนาดนี้มาก่อน แถมลำคอของเขาก็แห้งผาก รู้สึกเจ็บจนแทบกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้

เอริคก้มมองดูสภาพของตัวเองก็แทบช็อต เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยดูดรอยกัด ขึ้นสีแดงคล้ำจนแทบไม่เห็นสีผิวเดิม ที่หว่างขาก็มีแต่คาบเมือกสีขาวขุ่น ทั้งใหม่เก่าเหนียวหนืดติดเต็มขาไปหมด

ใบหน้าหล่อคมรู้สึกแดงร้อนขึ้นมาทันที เวลานี้เขาทั้งรู้สึกโกรธทั้งรู้สึกอายปะปนกันไปหมด โดยเพราะตัวเองเอริครู้สึกโกรธตัวเองมาก ที่ขัดขืนอะไรไอ้บ้านั้นไม่ได้เลยสักนิด แถมยังมีบางช่วงที่หลงคารมคล้อยตามมันอีก ถึงเอริคจะพยายามตั้งสติต่อต้านสุดชีวิตสักเท่าไหร่ แต่ร่างกายของเขามันกับทรยศ ไม่ว่าเฟยจะทำอะไรมันก็ตอบสนองดีซะทุกครั้งไป ดีจนเขารู้สึกหงุดหงิด เอริคจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเฟยหยุดทำตอนไหน เพราะหลังจากที่ถูกจับกระแทกห้าหกชั่วโมงติดต่อกัน เขาที่อ่อนเพลียมาก สุดท้ายร่างกายก็ทนรับไม่ไหว จนหมดสติไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

ครืนน ครืนน ครืนนน!!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เอริคว่างเรื่องของเฟยไว้ก่อน แล้วหันมาสนใจโทรศัพท์ที่ดังอยู่ข้าง ๆ แทน

“อืม ว่าไง” เอริคกดรับสายแล้วพูดถามออกไปเสียงเข้ม

(เออ เจ้านายเรือเทียบท่าแล้วนะครับ) แซมพูดขึ้น

เมื่อเห็นว่าเอริคไม่ยอมออกมาจากห้องพักสักที แถมตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องลงจากเรือแล้วด้วย แซมกับเซ็นเลยรู้สึกกังวลมาก เลยตัดสินใจโทรหาเอริคอีกครั้ง

เอริคมองดูเวลาในโทรศัพท์ เห็นว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว นี่เขาหลับไปนานเลยสินะ ทุกอย่างที่เป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้จีนบ้านั่นคนเดียวเลย พอนึกถึงใบหน้ายิ้มระรื่นของคนหื่น เอริคก็กำโทรศัพท์ในมือแน่นอย่างโกรธเกรี้ยวไม่ได้ โดยเฉพาะรอยยิ้มพวกนั้น เขาเกลียดมันที่สุดเลย!!

“แล้วไอ้เฟยล่ะ” เอริคพูดถามชื่ออีกคนออกไปอย่างสงสัย เพราะเขาหมดสติไป เลยไม่รู้ว่าเฟยออกไปตั้งแต่ตอนไหน

(อ๋อ คุณเฟยลงเรือไปได้พักใหญ่แล้วครับ) แซมตอบกลับเสียงใส เมื่อได้ยินเอริคถามหาคู่นอนของตัวเอง สงสัยเจ้านายของเขาคงจะเป็นห่วงบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนนั้นมากเลยสินะเนี่ย ถึงได้ถามหาแบบนี้

“หนีไปแล้วอย่างงั้นเหรอ” เอริคพึงพำออกมาอย่างเจ็บใจ เมื่อรู้ว่าเฟยใช่โอกาสตอนที่ตัวเองหมดสติ หนีออกจากห้องนี้ไปอย่างง่ายดาย

หนีลงเรือไปแล้วอย่างงั้นเหรอ ไอ้เฟย!!

(เออ เจ้านายพูดว่าอะไรนะครับ) แซมได้ยินไม่ชัดว่าเอริคพูดว่าอะไร เลยถามกลับอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไร...สิบห้านาทีเดี๋ยวกูออกไป” เอริคขี้เกียจอธิบาย เลยพูดตัดจบไป

(ครับ) แซมรับคำก่อนวางสายไปอย่างงง ๆ

ในใจมีเรื่องอยากจะพูดถามเต็มไปหมด แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป เพราะกลัวเอริคจะหันมาอาละวาดใส่ตัวเอง เจ้านายของเขายิ่งอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ด้วย

เอริคนั่งเงียบทำใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ลากร่างกายที่ปวดร้าวของตัวเอง ก้าวเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความยากลำบาก เพราะแต่ละก้าวที่เขาเดิน มันเจ็บสะท้านไปทั้งร่างเลย ฝากไว้ก่อนนะไอ้เฟย! เจอกันกันครั้งหน้ากูจะทำให้มึงเจ็บปวด และทรมานกว่ากูเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลยคอยดู

เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เอริคไม่รู้จะพูดบอกลูกน้องตัวเองว่ายังไง จะให้บอกว่าตัวเองถูกไอ้บาร์เทนเดอร์นั่นข่มขืนแล้วหนีไป มันก็ไม่ใช่ เขาเป็นถึงเจ้าของคาสิโนที่ทุกคนเกรงกลัว เพราะฉะนั้นจะให้รู้เรื่องน่าอัปยศครั้งนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด!!

“ไอ้เฟยอย่าคิดว่าจะหนีกูรอด กูจะต้องฆ่ามึงให้ได้เลยคอยดู”

เอริคจะไม่มีวันลืมความอัปยศครั้งนี้อย่างแน่นอน เขาจะต้องลากคอไอ้จีนหื่นหน้ายิ้ม กลับมาทรมานให้สาสมกับสิ่งที่มันทำเอาไว้

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

ห้องทำงานเอริค

เพล้ง!!

“ไม่ได้เรื่อง แค่คนคนเดียวก็หาไม่เจอ”

เสียงแก้วเหล้าในมือถูกปาลงกับพื้นห้อง เพื่อระบายความเกรี้ยวโกรธที่พลุ่งพล่านออกมา เอริคยืนตะคอกใส่แซมกับเซ็นอย่างหัวเสีย เมื่อเขาใช่ให้ทั้งสองไปตามสืบหาที่อยู่ของเฟย แต่นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว สองคนนี้ก็ยังสืบหาที่อยู่มาให้ไม่ได้สักที

“...” ทั้งสองยืนก้มหน้าเงียบด้วยความกลัว

“เออ...คือว่าเท่าที่เรารู้ คุณเฟยรับงานเป็นบาร์เทนเดอร์ให้กับเรือสำราญหรูหลายที่ และทำแบบชั่วคราวด้วยนะครับ เลยหาที่อยู่แบบแน่ชัดไม่ได้” เซ็นค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นพูดอธิบายให้เอริคฟัง อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ การจะหาคนที่เดินทางอยู่ตลอดเวลา มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยนี่นา

แซมกับเซ็นไม่เข้าใจความคิดของเอริคตอนนี้เลยจริง ๆ แค่ตามหาคู่นอนไม่เจอ ทำไมถึงได้ดูโมโหมากมายขนาดนี้ ปกติเจ้านายของเขาไม่ใช่คนที่ชอบกินอะไรซ้ำซากนี่ แล้วทำไมครั้งนี้ถึงได้อยากเจอบาร์เทนเดอร์คนนั้นมาก ถึงขั้นให้พวกเขาสืบหาตัวแบบนี้นะ

“ใช่ครับ มันก็เลยทำให้ตามหายากนะครับ อีกอย่างทางบริษัทเรือหลายแห่ง มีการเก็บข้อมูลของลูกจ้างเป็นความลับด้วยนะครับ มันก็เลย...” แซมเงยหน้าพูดเสริมอีกคน

ไม่ใช่ว่าเขาไร้ความสามารถนะ แต่ทางนั้นเล่นเดินทางย้ายที่อยู่แทบทุกอาทิตย์ เรือสำราญที่ทำงานด้วยก็ระดับสูง ๆ ทั้งนั้น แล้วใครมันจะหาตัวเจอกันแหละ

“พวกมึงเลยไม่รู้ ว่าตอนนี้ไอ้เฟยไปทำงานอยู่ที่ไหนว่างั้น” เอริคถามกลับเสียงเรียบ

พอฟังคำแก้ตัวของลูกน้องทั้งสองคนจบ ก็อดหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้ ตามหายากอย่างงั้นเหรอ แล้วไง ไม่ว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหา เขาก็จะต้องหาให้เจอ จากนั้นก็ลากคอไอ้บ้านั้นมาทรมานอย่างสาสม กับสิ่งที่มันได้ทำไว้กับเขา!!

“ครับ ครับ” แซมกับเซ็นพยักหน้าตอบพร้อมกัน ก่อนจะกลับไปยืนก้มหน้าเหมือนเดิม

“ตามหาต่อไป จนกว่าจะเจอ” เอริคออกคำสั่งอีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องใช้เงินใช้เวลามากเท่าไหร่ เขาก็ไม่สน ขอแค่หาตัวไอ้บ้านั้นให้เจอ เขายอมหมดทุกอย่าง

“ครับ” ทั้งสองพยักหน้ารับคำ แล้วรีบเดินออกจากห้องไป

แซมอดสงสัยไม่ได้ ว่าตอนที่ทั้งสองคนอยู่ในห้องด้วยกัน ทำไมไม่พูดหรือแลกเบอร์กันไว้ก่อนที่จะแยกย้าย มันไม่มีเวลาคุยกันขนาดนั้นเลยหรือไง แล้วตอนนี้เป็นไง มาลำบากพวกเขาให้ตามหาทีหลังอีก แซมไม่เข้าใจนายเจ้าตัวเองเลยจริง ๆ และอีกอย่างทั้งที่รอบตัวของเอริคยังมีผู้ชายนับร้อย ที่สนใจในตัวเขา บางคนดูน่ารักกว่าบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนนั้นซะอีก แต่เอริคกลับไม่สนใจใครเลยสักคน แล้วมายึดติดอยู่กับผู้ชายเพียงคนเดียวซะอย่างงั้น