ตอนที่1 ไม่ชอบยุ่ง

“ช่วงนี้ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะมึง”คาเตอร์เอ่ยทักโซลทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนสนิท ที่ช่วงนี้ได้ชื่อว่ามาเที่ยวผับ แต่มักชอบหายตัวไปบ่อย ๆ แบบเนียน ๆ

“กูมีธุระ”

คาเตอร์ยกยิ้มมุมปาก เขาพอจะมองออกว่าธุระของเพื่อนคืออะไร คนแบบมันถ้าไม่ใช่เรื่องน้องสาวก็ต้องเป็นเรื่องผู้หญิงแน่ ๆ ที่ทำให้มันหายตัวไปแบบนี้ เมื่อก่อนอาจจะเป็นเรื่องของมิลลิได้ เพราะต้องคอยเฝ้าน้องสาวจากพวกผู้ชาย แต่ตอนนี้มิลลิมีแฟนไปแล้ว เพราะฉะนั้นก็เหลือเพียงอย่างเดียวที่ทำให้มันหายตัวได้คือเรื่องผู้หญิงเท่านั้น

“อยากเห็นหน้าว่ะ คนที่มึงกำลังกก”

“กกเหี้ยไร กูบอกว่ากูมีธุระ”โซลขึ้นเสียงใส่เพื่อนทันที ไม่ใช่ไม่พอใจที่เพื่อนหยอก แต่ขึ้นเสียงเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่เพื่อนพูดต่างหาก แต่คาเตอร์ก็ไม่ได้สนใจ เขาชินเสียแล้วเวลาเพื่อนคนนี้ติดพันใคร มักไม่ค่อยบอกอะไรกับเพื่อนอยู่แล้ว ขอแค่ว่าไม่ไปกกเอาแฟนของเพื่อนคนไหนอีกเป็นพอ เพราะไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลังอีก

“พอขึ้นปีสี่ สังเกตุไหมว่ากลุ่มเราเริ่มหายหัวกันหมด ยิ่งใกล้ฝึกงานแบบนี้กูไม่เห็นหัวใครสักคน”

วันนี้ที่นัดกันมาผับ ก็นัดกันมาทุกคน แต่เลยเวลานัดมากว่าชั่วโมงกลับเห็นแค่เขากับโซลที่มา แต่ทว่ายีนส์กับตะวันเขาพอเข้าใจว่าสองคนนั้นติดแฟน แต่คีรินกับสกายก็หายเหมือนกัน เริ่มนึกแปลกใจว่าเหลือเพียงเขาคนเดียวหรือเปล่าที่ยังไม่ถูกใจใครและยังหาผู้หญิงที่ดีพอให้หยุดไม่ได้

“นี่ถ้ากูหายอีกคน มึงจะนั่งกินคนเดียวไหมว่ะ”โซลแกล้งเอ่ยถามเพื่อนออกไป ที่จริงวันนี้เขาก็ไม่ได้ว่างออกมา แต่ก็กลัวว่าเพื่อนจะต้องนั่งกินเหล้าคนเดียว เลยปลีกตัวออกมานั่งเป็นเพื่อนแปบหนึ่ง

“ก็คงงั้น...แต่ถ้ามึงมีธุระก็ไปได้เลยนะ ตามสบาย”

“สัด!!! ประชดเพื่อ?”

“ไม่ได้ประชด กูพูดจริง เพื่อนไม่สำคัญเท่าเมียหรอก”

“เมียพ่อง!!! มึงสิ กูบอกไม่ใช่”

นั่นไง…แค่เขาล่อเหยื่อไปนิดเดียว คนแบบมันก็เผยไต๋ออกมาแล้ว บอกแล้วว่านอกจากเรื่องมิลลิก็มีแค่เรื่องผู้หญิงเท่านั้นที่ทำให้คนแบบไอ้โซลหายหัวบ่อย ๆ ได้

“แต่วันก่อนไอ้ตะวันบอกกูว่า มึงเทนัดมันเหมือนกันนิ ไม่ใช่ว่ามึงก็…”

“ไม่ใช่...คนแบบกูไม่เอาใครนอกจากซื้อกินมึงก็รู้”เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจกับตัวเองมาตลอด ว่าจะไม่เอาใครถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ขาย เพราะเขาไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลัง ได้แล้วก็แยกย้าย ไม่ต้องมาคอยแคร์ความรู้สึกกัน

“เออ…กูก็เผื่อว่ามึงจะเจอใครที่ทำให้มึงเปลี่ยนความคิดได้”

“ยากว่ะ”มือหนาหยิบแก้วเหล้ายกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ก่อนที่สายตาเขาจะเหลือบไปเห็นเด็กเสิร์ฟของผับกำลังบริการโต๊ะข้าง ๆ เขาพอดี ปกติเขาไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่แล้ว แต่เพราะทันเห็นพอดีว่าผู้ชายโต๊ะนั้นกำลังเอามือจับก้นเด็กเสิร์ฟคนนั้นอยู่ ก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายดังมา

“พี่อย่ามาจับก้นฉันนะ”เสียงหวานของพายตวาดออกไปทันที เมื่อสัมผัสได้ถึงมือหยาบกระด้างของชายหนุ่มวัยกลางคนที่เรียกเธอเข้ามาชงเหล้า กำลังบีบก้นของเธออยู่

“ไม่ได้ขายเหรอ? ฉันจ่ายไม่อั้นนะ”

“ถ้าฉันขาย จะมายืนชงเหล้าอยู่แบบนี้ทำไม คงไปนอนแบอยู่ที่ไหนสักที่แล้ว ไม่มาเหนื่อยให้พวกหื่นกามแบบพี่ลวนลามแบบนี้หรอกค่ะ”

“อ้าวน้อง…พูดดี ๆ หน่อยสิ มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร เป็นแค่เด็กเสิร์ฟเสือกมาขึ้นเสียงใส่ลูกค้าแบบนี้ กูฟ้องเจ้าของผับไล่มึงออกได้นะ”

พายยกตัวขึ้น ยืนเท้าสะเอวอย่างไม่กลัว เธอทำงานเด็กเสิร์ฟมานาน เจอสถานการณ์แบบนี้มานับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยเจอใครปากหมาเท่าผู้ชายตรงหน้าเธอ นอกจากหน้าตาจะเอาทำพันธุ์ไม่ได้แล้ว นิสัยหมายังไม่แดกอีกต่างหาก

“อยากฟ้องก็ฟ้องไปสิ คิดว่าฉันกลัวหรือไง เป็นคนลวนลามฉันก่อนแท้ ๆ พอไม่ให้จับก้นทำมาเป็นขึ้นเสียงใส่ ผู้ชายแบบนี้สงสารเมียที่บ้านฉิบหาย”

“สนใจเหรอว่ะ”โซลที่เห็นเพื่อนนั่งมองเหตุการณ์โต๊ะข้าง ๆ อยู่นานแล้ว เขาเองก็นั่งมองกับเพื่อนเหมือนกัน แต่ที่ไม่ปกติคือทุกครั้งคาเตอร์จะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับจ้องเหตุการณ์ตรงหน้าตาแทบไม่กระพริบ

“เปล่า”คาเตอร์เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหันมานั่งดื่มเหล้าในแก้วต่อ แต่ทว่าหูก็ยังได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นทะเลาะกับแขกโต๊ะนั้นอย่างชัดเจน และเหมือนเหตุการณ์จะบานปลายไปกันใหญ่ เมื่อผู้ชายสามสี่คนในโต๊ะรุมด่าเด็กเสิร์ฟคนนั้นคนเดียว

“โทรหาพี่ธันดีไหม ลูกน้องพี่ธันนี่หว่า”พี่ธันที่โซลว่าคือธันเดอร์ ลูกชายคนโตของเฮียพายุเจ้าของผับนี้ ตอนนี้เป็นผู้ดูแลผับต่อจากคนเป็นพ่อ และพวกเขาสองคนก็สนิทกับธันเดอร์มาก

“อย่ายุ่งเลยดีกว่า”ไม่ใช่ว่าเขาใจดำ แต่เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น อีกอย่างก็เหมือนผู้หญิงคนนั้นจะหัวรุนแรงไม่น้อย ขนาดว่าผู้ชายสามสี่คนรุมทึ้งอยู่ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านหรือกลัว

หลังจากด่ากราดผู้ชายโต๊ะนั้นไปเกือบครึ่งชั่วโมง พายก็พาตัวเองกลับมาหลบมุมอยู่ในห้องพักเด็กเสิร์ฟ เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ทุกวัน แต่เธอก็ต้องทนทำงานนี้ เพราะได้เงินดี พอกับค่าเรียนหรือแม้แต่ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ของเธอ โดยที่ไม่ต้องเดือดร้อนขอจากยาย

ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องดิ้นรนส่งตัวเองเรียนมาตลอด ตั้งแต่เริ่มทำงานได้ เธออาศัยอยู่กับยายแค่สองคน ยายเองก็แก่มากแล้ว ยายของเธอทำขนมขายตามตลาดนัด รายได้ไม่มากเท่าไหร่ หลัง ๆ ยายปวดตามเนื้อตัว โดยเฉพาะขา นี่ก็เพิ่งไปตรวจก้อนเนื้อมาเมื่อไม่กี่วันก่อน เลยทำขนมน้อยลงและไม่ได้ออกไปขายตามตลาดนัดแล้ว อาศัยขายที่หน้าบ้านเช่าแทน ทำให้รายได้ลดลง ไม่พอค่าใช้จ่ายต่าง ๆ

พายเลยต้องหางานทำหลังเลิกเรียน จากเด็กเสิร์ฟร้านคาเฟ่สู่การเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผับ เงินเดือนต่างกันหลายเท่า แต่เวลาทำน้อยกว่า ทำให้เธอต้องอดทนทำงานนี้ ไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์อะไรก็ต้องผ่านไปให้ได้ แต่บางครั้งก็เหลืออดจริง ๆ กับพวกผู้ชายหื่นกามที่คอยแต่จะจ้องลวนลามเธอ ลวนลามทางสายตาบ้าง หนักสุดคือเมื่อกี้ เธอทนไม่ได้จริง ๆ เห็นเธอเป็นเด็กเสิร์ฟหน่อย ก็คิดว่าเธอขายตัว มาขอซื้อไม่เท่าไหร่ แต่พวกที่ลวนลามแบบนี้เธอไม่ชอบ

“เมื่อกี้โดนอีกแล้วเหรอ”ปริมเพื่อนเด็กเสิร์ฟที่เรียนมหาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ เดินเข้ามาถาม คงเพราะยืนเสิร์ฟโต๊ะใกล้กัน เลยได้ยินเหตุการณ์ทุกอย่าง

“อืม...ฉันล่ะเหนื่อย”

“เหนื่อยก็หยุดบ้างไหม เธอทำงานติดกันไม่พักเลยนะ”ปริมเสนอทางเลือกที่รู้ว่าพายไม่ทำแน่นอน แต่ก็อยากเสี่ยงเอ่ยออกไป ตั้งแต่รู้จักกันมา เธอไม่เคยเห็นพายหยุดงานเลยสักวัน

“หยุดไม่ได้หรอก เดือนนี้ยายหมอนัดด้วย”เพราะค่าใช้จ่ายที่มีตลอด ยิ่งเกี่ยวกับยาย เธอเลยต้องสำรองเงินเอาไว้เยอะ ๆ เผื่อวันไหนมีเหตุจำเป็น จะได้เอาเงินสำรองพวกนี้มาใช้ได้

“แต่ไอ้พวกนั้นน่ากลัวนะ เหมือนมันจะไม่ยอมด้วย”

“ฉันไม่กลัวหรอก”

“แต่ฉันว่า...ตอนเธอกลับบ้าน เลี่ยงไปทางอื่นก่อนดีไหม เผื่อพวกมันดักรอทำร้ายเธอ”เมื่อกี้ตอนยืนชงเหล้าอยู่ ปริมทันได้ยินกลุ่มผู้ชายที่มีเรื่องกับพาย พูดว่าจะออกไปจัดการเพื่อนเธอที่หน้าผับ ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น แต่เป็นผู้หญิงก็ควรระวังตัวไว้ก่อนจะดีกว่า

“หลีกได้จะหลีกนะ”พายพูดอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะพากันออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เธอเลี่ยงเข้าไปใกล้โต๊ะของผู้ชายกลุ่มนั้น ที่เหมือนจะส่งสายตามองเธออยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเวลาเลิกงาน เธอก็ลืมเรื่องที่ปริมเตือนไปเสียสนิท คงเป็นเพราะความเคยชิน เลยเดินกลับบ้านทางที่เดินประจำทุกคืน เพื่อไปขึ้นวินมอเตอร์ไซค์ที่อยู่ห่างจากผับไปประมาณ 300 เมตร

“คิดว่าพวกกูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ เหรอ”