บทที่ 0325

บทล่าสุด

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0377

  กงเฉินมองลงไป เห็นหลินจืออี้ยืนเท้าเปล่าอยู่พอดี จึงคลายเธอออกเล็กน้อย “ไม่ได้ใส่รองเท้าเลยเหรอ?”หลินจืออี้ขยับนิ้วเท้าโดยไม่รู้ตัว "รองเท้าแตะของอาใหญ่เกินไป ใส่ไม่สบาย ไม่ใช่ไม่ได้รีบร้อนเลยไม่ได้ใส่นะ”“ฉันไม่ได้ถามสักหน่อย”กงเฉินจ้องมองเธอ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มหลินจืออี้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อยากผลักเขาออกไปแต่วินาทีต่อมากลับถูกเขาอุ้มขึ้นมาวางไว้บนเคาน์เตอร์กลางครัว“อย่าขยับ”พร้อมกันนั้น กงเฉินก็หันไปหยิบเศษชามที่พื้นใส่ลงในถังขยะรอจนแน่ใจว่าไม่มีเศษชามแล้ว ถึงได้ลุกขึ้นล้างมือขณะที่หลินจืออี้กําลังจะลงไปนั้น ร่างกายก็ถูกเธอขวางไว้บนโต๊ะเธอเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ยกมือขึ้นเพื่อกั้นความใกล้ชิดของเขา และเปลี่ยนเรื่อง “อาเล็กหิวแล้วไม่ใช่เหรอ? ให้ฉันต้มโจ๊กให้ไหม?”“จืดชืดเกินไป” กงเฉินพูดเสียงแหบต่ำ“แล้วอาจะกินอะไร?”หลินจืออี้พูดจบก็สบสายตาดุดันของกงเฉิน ราวกับถูกสัตว์ป่าจ้องมอง ทั้งร่างพลันสั่นสะท้านไปตามๆ กันเขาพูดเสียงแหบต่ำว่า "เธอว่าไงล่ะ?"หลินจืออี้กัดริมฝีปากล่าง ภายใต้แสงไฟ สีปากแดงฉ่ำยิ่งดึงดูดใจมือของเธอที่เพิ่งยกขึ้นกั้นก็ถูกจับไว้ เข

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0376

  หลินจืออี้ขับรถออกจากลานจอดรถอย่างยากลําบาก และขับรถบนถนนด้วยความเร็วคงที่คนอื่นเห็นรถที่เธอขับก็ไม่กล้าโกรธ ได้แต่ยอมอ่อนข้อให้การเดินทางผ่านไปครึ่งทาง รถที่เลิกงานบนถนนก็เยอะขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเธอรู้สึกลนลานเล็กน้อย เมื่อหลบรถก็เหยียบเบรกอย่างแรงหลายครั้ง“หลินจืออี้ เธอขับรถครั้งสุดท้ายเมื่อไร?”กงเฉินนวดคลึงระหว่างคิ้ว ต่อให้สมองไม่กระทบกระเทือนก็เกือบจะสบัดหลุดออกมาแล้วหลินจืออี้บีบพวงมาลัยแน่น หวนนึกถึงอดีต อยากบอกว่าเมื่อแปดปีก่อนก็ไม่ค่อยถูกต้องนักสุดท้ายก็กระซิบว่า "ปีสอง"แม้ว่าหลิ่วเหอจะให้เธอเรียนขับรถตั้งนานแล้ว แต่เธอก็ไม่มีรถ จะมีโอกาสฝึกฝนได้ยังไง?“จอดข้างทางเถอะ” น้ำเสียงของกงเฉินแฝงไปด้วยความจนใจอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นหลินจืออี้จอดรถไว้ริมถนนกงเฉินลงจากรถและนั่งที่ที่นั่งผู้โดยสารแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยจู่ๆ ข้างกายก็มีคนเพิ่มมาด้วยคน หลินจืออี้ยิ่งลนลานมากขึ้น มองเขาโดยไม่รู้ตัว “แล้วยังไงต่อ?”ริมฝีปากของกงเฉินโค้งขึ้นทันที บีบคางของเธอแล้วหมุน "แล้วก็ดูทาง ข้างหน้าเลี้ยวขวา”“อ้อ”แม้ว่าหลินจืออี้จะจับพวงมาลัยอยู่ แต่คนกลับเหม่อลอย ได้แต่ฟังคําสั

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0375

  ฮอตเซิร์ซนี้พูดไม่ออกจริงๆ นั่นแหละหลี่ฮวนมองไปที่ฮอตเซิร์ซบนหน้าจอคอมพิวเตอร์และมองไปที่กงเฉินอย่างอดกลั้น "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าซ่งหว่านชิวเป็นแบบนี้แล้ว จะยังมีแฟนคลับคอยพูดให้เขาอีก"แฟนคลับบอกว่าเขากับซ่งหว่านชิวอยู่ด้วยกันมาสามปีแล้วก็ยังจะทําให้เธอพอใจได้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ไหว ให้เขาอย่าไปขัดขวางความสุขของคนอื่น“อะแฮ่ม นายรีบให้เฉินจิ่นถอนคําพูดพวกนี้ออกไปเถอะ มันส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของนายมากเลยนะ”กงเฉินชําเลืองมองหน้าจอแวบหนึ่ง ในขณะเงยหน้าขึ้นก็เห็นหลินจืออี้กําลังเม้มปากแอบยิ้มเขาพูดเบาๆ ว่า "ฉันไหวหรือเปล่าไม่ต้องให้คนอื่นรู้ มีคนรู้ก็พอแล้ว"ห้องทํางานเงียบลงทันทีหลินจืออี้กําลังอ่านคอมเมนต์ของชาวเน็ตอยู่ พอได้ยินประโยคนี้เข้า เฉินจิ่นกับหลี่ฮวนก็หันมามองเธอพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายทันใดนั้น แผ่นหลังของเธอพลันร้อนผ่าวเธออยากโต้แย้ง แต่เธอ...... รู้จริงๆ นั่นแหละบนเตียง กงเฉินดูแตกต่างจากท่าทางเย็นชาที่เธอเห็นในยามปกติอย่างสิ้นเชิง เขาทั้งเผด็จการและทรมานคนมาก หลินจืออี้ไม่อยากคิดถึงรายละเอียดพวกนั้นเลยสักนิด แต่ภาพที่เหมือนอยู่คนละโลกอย่างชัดเจนนั้น ออกมา

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0374

  อีกด้านหนึ่ง หลี่ฮวนช่วยกงเฉินทําความสะอาดบาดแผลอย่างระมัดระวัง“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”กงเฉินรับคํา แล้วหยิบบุหรี่มวนหนึ่งออกมาจุดหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลี่ฮวนก็ยิ้มอย่างขมขื่น “นายเดาออกนานแล้วใช่ไหมว่าเขาจะไปหาซ่งหว่านชิว?”“อืม”หมอกสีขาวจางๆ ทําให้ห้องทํางานรู้สึกหดหู่เล็กน้อยหลี่ฮวนถอนหายใจ "ขอโทษนะ ฉันไม่มีหน้ามาขอร้องนายอีกแล้ว เรื่องนี้ฉันบอกแม่ฉันแล้ว ท่านแค่รู้สึกผิดต่อนาย ที่ไม่ได้อบรมสั่งสอนหลี่เฮ่อให้ดี”กงเฉินปัดฝุ่นควัน “ไม่ต้องพูดแล้ว รอเอาตัวคนกลับมาก่อน นายค่อยขอโทษฉัน”หลี่ฮวนหยุดชั่วคราว กงเฉินสามารถพูดประโยคนี้ออก แสดงว่าหลี่เฮ่อยังมีชีวิตที่จะกลับมา เขาจะหน้าด้านไปบังคับอะไรอีกได้ยังไงแต่มีเรื่องหนึ่งที่ทําให้เขารู้สึกแปลกใจ"งานแต่งงานของนายมีบอดี้การ์ดมากมายทั้งภายในและภายนอก ทําไมถึงปล่อยให้หลี่เฮ่อขับรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปได้ล่ะ? นายจงใจเหรอ?”กงเฉินเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาได้อธิบายทุกอย่างแล้ว“อะไรคือหลักฐานที่ดีกว่าที่เจ้าสาวหนีไปกับคนอื่นในงานแต่งอีกล่ะ?”“นาย...... โหดร้ายจริงๆ ขนาดตัวเองก็ยังวางแผนการเข้าไปด้วย หลี่ฮวนยกมือคารวะด้ว

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0373

  พร้อมกับเสียงขอโทษของเฉินจิ่น แผ่นกั้นในรถก็ถูกยกขึ้นหลินจืออี้เบิกตากว้าง สองแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีกงเฉินมองหน้าขาวอมแดงของเธอ ราวกับลูกท้อที่เพิ่งปอกเปลือกภายใต้แสงแดด ชุ่มฉ่ำและอ่อนโยนแค่เห็นก็รู้สึกเหมือนโดนเกี่ยวหัวใจไปแล้วหลินจืออี้กําลังจะยันตัวขึ้น แต่กดฝ่ามือของชายคนนั้นก็หลังศีรษะของเธอ ทำให้จูบนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเธอดันหน้าอกของเขาอย่างแรง แต่กลับถูกเขากอดและพลิกตัวไปกดที่เบาะหลังโดยตรงยิ่งเธอขยับมากเท่าไหร่ร่างกายของทั้งสองก็ยิ่งแน่นขึ้นเท่านั้นไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า จูบของเขาทำตามอำเภอใจมากขาดความยับยั้งชั่งใจเหมือนเมื่อก่อน ยิ่งจูบยิ่งรุนแรงมากขึ้นการดิ้นรนของหลินจืออี้อ่อนแรงลงเรื่อยๆ สุดท้ายจึงกดแผลของเขาอย่างแรงเขาส่งเสียงซี้ดออกมา หรี่ตามองเธอ"หลินจืออี้ เมื่อไรนิสัยของเธอจะเปลี่ยนได้สักที? ไม่ใช่ดื้อก็คือลงมือ”“ฉันสู้ซ่งหว่านชิวที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นไม่ได้อยู่แล้วนี่ ทั้งอ่อนโยนและน่าเอ็นดู” หลินจืออีหายใจหอบกงเฉินหัวเราะเสียงต่ำ หลุบตามองเธอ “พูดจาประชดประชัน”หลินจืออี้เหมือนถูกพูดแทงใจดำ หลบสายตาเขาอย่างอึดอัดใจมือของกงเฉินบีบติ่ง

• เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0372

  หลินจืออี้เดินออกจากห้องพักผ่อนด้วยจิตใจที่หนักอึ้งทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ได้ยินกงสือเหยียนตำหนิกงเฉินอย่างไม่พอใจ"เจ้าสาม แกเสี่ยงเกินไปแล้ว พ่อรักศักดิ์ศรีมาก แกทำแบบนี้ไม่เท่ากับตบหน้าท่านต่อหน้าทุกคนหรอกเหรอ?”“เพื่อตระกูลในอนาคตแล้ว เสียสละหน้าเล็กน้อย ท่านน่าจะเข้าใจ” กงเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์“แก...... งั้นแกเองก็ไม่ต้องการชื่อเสียงของตัวเองแล้วงั้นเหรอ?”กงสือเหยียนนั้นแก่กว่ากงเฉินมาก ดั่งคำกล่าวที่ว่าพี่ชายก็เหมือนพ่อ น้ำเสียงของเขาจึงค่อนข้างหนักหลินจืออี้ยืนอยู่ข้างๆ หลุบตามองปลายรองเท้าเธอเป็นเหมือนคนนอก แต่หูของเธอรอคําตอบของเขาอย่างเงียบๆ เธอไม่เข้าใจว่าทําไมกงเฉินถึงสร้างเรื่องใหญ่แบบนี้เสียงของเขาเย็นชาเสมอ "ผมก็เหมือนกัน"หลินจืออี้จมดิ่งลงไปทันที ที่แท้เขาก็ไม่สนใจใครทั้งนั้น ผลประโยชน์ของตระกูลเป็นที่หนึ่งเสมอไม่แปลกใจเลย แต่สมองของเธอยังคงว่างเปล่าไปชั่วขณะแม้แต่กงสือเหยียนก็หายใจเข้าลึกๆ ไม่น่าแปลกใจที่กงเฉินจะนั่งอยู่ในตําแหน่งสูงสุด เขาไร้ความรู้สึกและเย็นชาต่อตัวเองแบบนี้ จะมีใครสู้เขาได้เขาเห็นหน้าผากของกงเฉินมีเลือดซึมออกมาเล็ก