ตอนที่ 7 โชคชะตาเส้นทางใหม่

เวลาผ่านไปสามปี

ชีวิตของเซี่ยฟานเติบโตขึ้นอย่างทุลักทุเล นับตั้งแต่ที่เห็นว่าสองพี่น้องมีชะตาชีวิตอย่างไร เขาก็ไม่กล้าที่จะดื้อดึงหรือมองหาหนทางเป็นอิสระอีกต่อไป เวลานั้นเขารู้ข่าวจากหานโจวมาว่าคนเป็นน้องไม่รอด ส่วนคนเป็นพี่สาวหายตัวไปอย่างลึกลับ เขาคิดว่าสาเหตุคงจะเป็นเหมือนจางเจียและหลินซินอี๋

ด้านเซี่ยเวย แม้เวลาจะล่วงเลยแต่ยังคงประพฤติตัวเช่นเดิม จนเรื่องราวภายในจวนของเขาส่งกลิ่นไปด้านนอก ผู้คนเริ่มระแคะระคายอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนของเขา

แม้แต่ฮูหยินเองก็ตามเช็ดทุกเรื่องที่เขาทำไม่ไหว ไหน ๆ ก็ไม่สามารถมีบุตรสืบสกุลได้ นางจึงคิดที่จะฮุบเอาสมบัติทั้งหมดมาเป็นของนางคนเดียว

วันนั้นเอง คนเป็นพี่สาวที่หนีไปได้เมื่อครั้งนั้น ได้กลับมาพร้อมกับสามีของนาง เขาเป็นคนของทางการ มีอำนาจในการตรวจสอบขุนนางท้องถิ่น หลังจากได้ยินสิ่งที่ภรรยาเล่าให้ฟัง ตอนนั้นเขาแทบจะห้ามใจไม่ไหว อยากแก้แค้นแทนนางให้สาสม แต่ถูกห้ามปรามเอาไว้ก่อน

นั่นก็เพราะว่าไม่มีหลักฐานใด ๆ จะเอาผิดเซี่ยเวยได้ เขาจึงแฝงตัวเข้ามาในตำบลเหลียนจู แล้วส่งคนมาคอยติดตามเซี่ยเวยอยู่พักหนึ่ง ราวกับว่าโชคดี ได้ความช่วยเหลือเล็กน้อยจากฮูหยิน ซึ่งก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นแผนของนางหรือไม่

ค่ำคืนที่เซี่ยเวยคิดว่ากำลังเริงรมย์สำราญกับหญิงสาว ใต้เท้าหนุ่มก็พาคนบุกเข้าไปด้านในทันที เขาตะลึงงันแวบหนึ่ง เมื่อคิดว่าภรรยาเขาต้องมาพบเจอกับอะไรเช่นนี้ ก็ปลดปล่อยอารมณ์โกรธแค้น ขุ่นเคืองใส่เซี่ยเวยอย่างไม่ยั้งมือจนทหารที่ติดตามมาด้วยต้องปรามเอาไว้

“ใต้เท้า พอเถิดขอรับ” เขากล่าวพลางช่วยกันดึงตัวของใต้เท้าหนุ่มออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอก

เวลานั้น เสียงอึกทึกดังจนผู้คนในจวนออกมายืนดูเหตุการณ์ พอได้เห็นเซี่ยเวยแล้วก็อดสมเพชเวทนาไม่ได้ ไม่นึกฝันว่าจะได้เห็นเขาในสภาพนี้

ขณะที่เซี่ยเวยถูกนำตัวไปสืบสวน ทาสสาวที่เขาซื้อมาบำเรอกามตนเองให้การตามความจริงว่าถูกเขากระทำเช่นไร แต่ไม่กล่าวโทษความเย็นชาและโหดร้ายของฮูหยินสักนิด เมื่อมีพยานหลายคนมากเข้า เซี่ยเวยก็ถูกตัดสินลงโทษริบอำนาจและขังคุก

วันตัดสินโทษ คนเป็นพี่สาวเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของนางให้เซี่ยเวยได้เห็น แน่นอนว่าเขาจำนางได้เป็นอย่างดี แต่ถึงจะคับแค้นในใจที่ถูกเอาคืน เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว วันนี้เขาไม่หลงเหลืออำนาจที่จะใช้ข่มเหงใครอีกแล้ว

ใต้เท้าหนุ่มยืนกอดนางไว้แน่นให้รู้ว่านางยังมีเขาคอยเคียงข้าง ทั้งคู่พากันไปสุสานท้ายจวน น้ำตาของนางเอ่อล้น

“ข้ามาหาเจ้าแล้วนะ” นางเก็บกวาดหลุมฝังศพของเขาแล้ววางดอกไม้ไว้อาลัย “เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอกนะ หลับให้สบายเถิด”

จวนสกุลเซี่ย

ฮูหยินจัดการสะสางทุกสิ่งอย่างรวดเร็ว นางลดจำนวนทาสในเรือนให้น้อยลงเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายด้วยการขายต่อให้ผู้อื่น เหลือไว้แต่คนที่แข็งแรงพอจะทำงานช่วยนางได้เท่านั้น บรรดาทาสสาวที่เป็นพยานเรื่องของเซี่ยเวย ได้รับอัฐนิดหน่อย ส่วนชีวิตที่เหลืออยู่ของพวกนางนั้น จะเป็นอย่างไร ฮูหยินไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เซี่ยฟาน เด็กน้อยสิบกว่าขวบที่เป็นสายเลือดของเขาและหน้าเหมือนหลินซินอี๋เจ็ดส่วน นางรีบหาที่ทางขายเขาอย่างรีบร้อนเพราะไม่อยากจะเห็นหน้าเซี่ยฟานเต็มแก่

“ท่านลุง ไปกับข้าไม่ได้หรือ” เซี่ยฟานมองตาเขา ถามออกมาเพราะไม่รู้ว่าปลายทางที่เขาจะไปนั้นเป็นอย่างไร อาจจะดีกว่านี้หรือร้ายกว่าเดิม เขาคิดว่าไม่มีเซี่ยเวยแล้ว ถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสงบขึ้นสักหน่อยคงจะดี แต่กลับกลายเป็นว่า เขาไม่อาจอยู่ที่เดิมได้อีกต่อไป

“ข้าอยากไปกับเจ้า แต่ทางนั้นไม่ซื้อตัวข้า ฮูหยินก็ไม่ยอมให้ข้าไปที่ใด” หานโจวลูบหัวของเซี่ยฟาน “ไม่แน่ว่าที่นั่นอาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะอาฟาน”

แม้ว่าหานโจวจะพยายามปลอบใจเขาเท่าใด ก็ไม่ทำให้เซี่ยฟานรู้สึกคลายความกังวลเลย

“อย่าชักช้า รีบไปได้แล้ว” ฮูหยินตะโกนสั่งเซี่ยฟาน

“อาฟาน ดูแลตัวเองด้วย” หานโจวตะโกนไล่หลังพร้อมโบกมือลา

สำนักตระกูลหวัง

เซี่ยฟานหยุดยืนอยู่ด้านหน้าประตูบานใหญ่ที่สูงตระหง่าน เขามองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าสภาพด้านในสำนักเป็นอย่างไร

“ข้าพาคนมาส่ง” ชายหนุ่มผู้หนึ่งเตะประตูไม้สองสามทีแล้วตะโกนออกไป

ครั้นประตูบานใหญ่แง้มเปิด ร่างของหญิงวัยกลางคนก็โผล่ออกมาด้วยสีหน้างุนงง

“ข้ามาส่งคน ค่าแรงล่ะ” เขาพูดห้วน ๆ

นางไม่อยากมากความ ยื่นถุงเล็ก ๆ ให้เขา “ตามข้ามา” นางพูดกับเซี่ยฟานแล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน

เซี่ยฟานมองซ้ายมองขวาตื่นตาตื่นใจกับสภาพแวดล้อม สมแล้วที่มีกำแพงหนาโอบล้อมเอาไว้ สำนักแห่งนี้ไม่เหมือนกับจวนสกุลเซี่ยแม้แต่น้อย พื้นที่โอ่อ่ากว้างขวางมากกว่าหลายเท่า ต้นไม้นานาชนิดขึ้นเรียงรายราวกับเป็นป่าแห่งหนึ่ง ดูสงบร่มรื่นสบายใจ

“เจ้าชื่ออะไร” นางพอจะรู้มาบ้างว่าช่วงนี้หัวหน้าสำนักอย่างหวังเฉิงเย่ซื้อทาสมาเพิ่มเพื่อให้ดูแลงานการภายใน จึงพาเขาไปที่แห่งหนึ่งอย่างรู้งาน

“เซี่ยฟาน” เสียงเล็ก ๆ ตอบกลับ

“หน้าที่ของเจ้าคือดูแลคุณชายห้า คุณชายหวังซีซวน อย่าได้ทำอะไรขัดใจเขา เข้าใจหรือไม่” นางกำชับนักหนาให้คอยดูแลเด็กอายุเจ็ดขวบคนนี้ให้ดี

“ขอรับ” เซี่ยฟานเดินตามนางไปจนสุดทางจนได้พบเรือนเล็กหลังหนึ่ง ด้านหลังมีต้นสนใหญ่หลายต้นขึ้นเรียงราย ด้านหน้าเรือนมีกระถางสมุนไพรวางไว้เป็นชั้น ๆ ส่งกลิ่นอบอวลลอยมาตามสายลม

“คุณชายห้าเจ้าคะ” นางเคาะประตู “ทาสรับใช้คนใหม่มาแล้วเจ้าค่ะ”

“จะไปอยู่ที่ไหนก็ไป ไม่ต้องมายุ่งกับข้า” เสียงเล็ก ๆ ตะโกนกลับมา

“แต่ว่านายท่านสั่งให้เขามาดูแลคุณชายนะเจ้าคะ” หญิงวัยกลางคนเริ่มมีสีหน้าเลิ่กลั่ก

“ช่างเขาสิ” หวังซีซวนไม่ใส่ใจ อยู่คนเดียวสบายใจมากกว่า

“คุณชาย ขัดคำสั่งไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ” นางส่ายหน้าแล้วหันมาหาเซี่ยฟาน “เอาเป็นว่า เจ้าต้องคอยดูแลเขา ทำหน้าที่ทุกอย่างอย่าให้บกพร่อง มิเช่นนั้นแล้ว ข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าจะต้องเจออะไรบ้าง” นางพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้แล้วรีบเดินหายลับไปโดยไม่สนใจว่าหวังซีซวนจะยอมรับหรือไม่ ถึงอย่างไรคนที่ใหญ่สุดในเรือนย่อมต้องเป็นหวังเฉิงเย่อยู่แล้ว

“ท่านป้า ช้าก่อน...” เซี่ยฟานเรียกนางแล้วแต่นางไม่หันกลับมา ทิ้งเขาไว้ในความเงียบ

เขานึกถึงคำพูดของนาง ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง นั้นหมายความว่าอย่างไร หรือว่าจะเหมือนที่ที่เขาจากมา

“คุณชายห้า” เซี่ยฟานลองเรียกเขาเป็นครั้งแรก ค่อย ๆ ชะเง้อมองผ่านช่องประตู ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ออกไป!” เขาไม่เพียงพูดเท่านั้น ยังคงขว้างหนังสือเล่มหนาใส่เซี่ยฟานอีกด้วย นึกในใจว่าเซี่ยฟานคงจะหลบได้ แต่ผิดจากความคาดหมาย เซี่ยฟานยืนนิ่งให้สันหนังสือกระแทกใส่ตัวเขา

“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ ทำไมไม่รู้จักหลบ” เสียงของหวังซีซวนตะโกนถามด้วยความสงสัย พลางตกใจ แต่ไหนแต่ไรแรงปาหนังสือของเขาเท่านี้

ไม่เคยทำให้ผู้ใดบาดเจ็บได้หรอก นั่นก็เพราะว่าตัวเขาอ่อนแอที่สุดในสำนักนี้ต่างหาก แต่คนตรงหน้าไม่รู้ว่าเซ่อหรือบ้าถึงได้ยืนทื่ออยู่ได้

หากจะคิดเช่นนั้นก็ไม่ผิดอันใด เซี่ยฟานเคยสู้มาแล้ว แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการโดนทุบตีหนักกว่าเดิม ถ้าเขาฝืนยอมรับ อย่างน้อยเรื่องก็จบเร็วขึ้น

“เข้ามา” จู่ ๆ หวังซีซวนก็เรียกเขาเข้ามาใกล้ ยืนพินิจพิจารณาสภาพร่างกายของเซี่ยฟานอย่างละเอียด

“คุณชาย ท่านทำอะไรหรือ” เซี่ยฟานปรับอารมณ์ไม่ทัน เมื่อครู่หวังซีซวนทำหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขา แต่เวลานี้กลับจ้องมองเขาดวงตากลมโต คิ้วขมวด

“เจ้าน่ะ แตกต่างจากพวกนั้น” เขาพูดพึมพำไม่ได้หวังว่าเซี่ยฟานจะได้ยิน