ตอนที่ 7  บ่าวในเรือน

         ฉีซารู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมาก  ชีวิตไม่ง่ายอย่างที่คิด  ผ่านไปหลายเดือนหลังจากที่เขาไปสมัครทำงานที่โรงหมอฟู่เหริน  ทว่าเขาได้ทำงานไม่ต่างจากพนักงานทำความสะอาด  ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสจะได้จับสมุนไพรหากจะพูดถึงขั้นการศึกษาเรียนหมอ  ชาตินี้อาจจะไม่มีโอกาสเลย 

         เด็กหนุ่มเดินคอตกเลาะเลียบไปตามคลองเพื่อกลับบ้าน  ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงแว่วของคนคุยกัน

         “ตงหยาง  เจ้าตัดสินใจเช่นนี้ เจ้าแน่ใจแล้วหรือ”

         “แน่ใจ  มีเพียงนายหญิงเวยเท่านั้นที่จะให้โอกาสข้า”

         “แต่ข้าได้ยินมาว่า  นางหาใช่รับสมัครคนมีความอันใด  ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องบังหน้า  นางเพียงต้องการเลี้ยงเด็กหนุ่มเท่านั้น”

         “เจ้าไม่ต้องพูดอันใดอีก  ข้าตัดสินใจแล้ว” 

         เด็กหนุ่มตงหยางสบัดมือที่ดึงเขาไว้ ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกไป ศักดิ์ศรีหาใช่ทำให้อิ่มท้อง  ฉีซารู้สึกสนใจ เขารีบเร่งฝีเท้าตามไปเช่นกัน

         เขามองเห็นเด็กหนุ่มคนนั้น ไปยืนอยู่หน้าประตูใหญ่คฤหาสน์ตระกูลเฉียว  สักพักคนเฝ้าหน้าประตูก็พาเขาเดินเข้าประตูเล็กด้านข้าง ฉีซาเฝ้ามองอย่างสนใจ 

ณ แปลงผักในคฤหาสน์ตระกูลเฉียว

         ตงหยางเดินตามบ่าวนำทางเข้ามาด้วยจิตใจที่กระสับการส่ายหวาดหวั่น  ถึงแม้จะเตรียมใจมาแล้ว  ทว่าเมื่อมาถึงที่จริงเขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นออกมานอกกาย    

         “นายหญิง  ข้านำคนเข้ามาแล้วขอรับ”

ดวงตาคู่งามประกายวาวขึ้นเล็กน้อยแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเนื่อย  

         “ฮืม...เจ้าชื่ออะไร”   

         “นายหญิงถามเจ้า ... เหตุใดไม่ตอบเล่า”  ชิงชิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงละมุนหาได้ดูหมิ่นดูแคลนอีกฝ่าย  

         ตงหยางรีบควบคุมอารมณ์เอ่ยตามน้ำเสียงตะกุกตะกัก

         “ข้าน้อย..ตงหยาง...มาสมัครรับใช้นายหญิงขอรับ” 

         เด็กหนุ่มพยายามเอ่ยน้ำเสียงที่สม่ำเสมอ   ดูเหมือนว่าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เขาคิด  บรรยากาศที่นี่ก็เหมือนจะเป็นปกติเหมือนบ้านเรือนทั่วไป  เขาก้มหน้ามองต่ำเห็นเพียงปลายชายกระโปรงของอีกฝ่าย 

         เฉียวเวยเวย ชำเลืองมองตงหยาง

         เด็กหนุ่มคนนี้น่าสนใจ ทั้งที่หวาดกลัวขนาดนี้ ยังกล้ามา ใสซื่อเช่นนี้น่าเอ็นดูจริง ๆ 

         นางจ้องมองผู้ที่กำลังก้มหน้าต่ำอย่างอ่อนโยน

         “เจ้าเงยหน้าขึ้นมาซิ”   

         ตงหยางเงยหน้าขึ้น  หญิงงามที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาตกตะลึง ใบหน้าที่ไร้การแต่งเติมสดใสอ่อนเยาว์ หมดจด บริสุทธิ์ดั่งเทพธิดา 

         นี่ นี่  ไม่ใช่อย่างที่เขาคิด   

         ดวงตาตกตะลึงลนลานของอีกฝ่าย ทำให้เฉียวเวยเวยเผยยิ้มอย่างขำขัน

         “ทำไมรึ  ใบหน้าของข้าทำให้เจ้าผิดหวังหรือกะไร”

         ตงหยางตกใจ รีบก้มขอขมา

         “เปล่า เปล่า ขอรับ ข้าน้อยหาคิดเช่นนั้นไม่ เพียงแต่ เพียงแต่”

         หยอกล้อจนพอใจแล้ว เฉียวเวยเวยก็ไม่ล้อเล่นต่อ

         “ช่างเถอะ   ในเมื่อเจ้าจะมารับใช้ข้า  เช่นนั้นก็ควรจะเรียนรู้เสียก่อน...สิ่งที่ควรไม่ควรต้องจดจำให้แม่น...ข้าหาใช่แม่พระ..”

         “ขอรับ...ข้าสัญญาว่าจะตั้งใจรับใช้นายหญิงขอรับ...ไม่มีทางหักหลังนายหญิงขอรับ” 

         เฉียวเวยเวย  พยักหน้าพึงพอใจเป็นคำพูดง่ายที่ฟังเข้าใจดี 

         “ฮืม...เจ้าไปได้”  

         “คุณชายตงหยางโปรดตามข้ามา”  ม่านม่านเอ่ยเรียกเด็กหนุ่ม 

เรือนไผ่หยก

         ตงหยางเดินกุมมือก้มหน้าตามหลังม่านม่านไปอย่างอ่อนน้อม  ทั้งสองเดินไปถึงเรือนหนึ่ง  ที่มีห้องพักเรียงรายต่อเนื่องหลายสิบห้องกลางเรือนมีห้องโถงและห้องรับรองที่มีโต๊ะวางไว้รอบ ๆ คล้ายร้านอาหาร  ตรงกลางมีเวทีและโต๊ะประธาน   ในห้องนั้นมีชายหนุ่มและเด็กหนุ่ม 2-3 คนกำลังพูดคุยกันอยู่  พวกเขาชำเลืองมองมาตงหยางเล็กน้อยแต่ไม่ได้เข้ามาทเพียงยืนขึ้นทักทายม่านม่านเท่านั้น 

         ตงหยางยังคงไม่มั่นใจว่าควรจะนั่งตรงไหน  เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่กลางห้องโถง  ม่านม่านเดินเข้าไปเปิดตู้และหยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น 

         “ในเมื่อจะมารับใช้นายหญิง  ก็ต้องรู้จักฐานะของตนเอง  ท่านมานั่งตรงนี้เจ้าค่ะ”

         ตงหยางนั่งลงบนเก้าอี้  ที่ในชีวิตนี้เขาไม่เคยได้นั่งมาก่อน 

         “คุณชายท่านอ่านหนังสือออกหรือไม่เจ้าคะ”

         “ข้าพออ่านออกบ้าง”

         “เช่นนั้น...คุณชายลองอ่านสัญญาฉบับนี้เสียก่อน ... หากไม่เข้าใจ...สามารถสอบถามข้าได้หากท่านพร้อมลงนาม  ก็ให้คนไปตามข้าม่านม่าน...หม่าลี่เจ้าจง คอยรับใช้คุณชายตงหยาง” 

         “ข้าลงนามได้ทันที  ...”

         “คุณชายไม่ต้องรีบร้อน...นายหญิงต้องการให้ท่านอ่านให้เข้าใจเสียก่อนเจ้าค่ะ”  ม่านม่านรีบกล่าว

         “เช่นนั้นข้าจะรีบอ่าน”

         “ข้าไม่รบกวนคุณชายแล้ว...” 

         หม่าลี่คอยดูแลเรือนไผ่หยก  เมื่อเห็นว่ามีแขก นางก็จัดเตรียมชาและขนมว่างมาดูแลต้อนรับทันที

         ตงหยางรู้สึกไม่คุ้นเคย  เขาประหม่าเล็กน้อย  กลุ่มชายหนุ่มวัยเยาว์หันไปพูดคุยกัน  เฉิงเซาชายหนุ่มใบหน้าเต็มไปด้วยความทะเล้นเจ้าเล่ห์เอ่ยพูดขึ้น  

         “เจ้าไม่ไปแนะนำ คุณชายท่านนั้นหน่อยหรือ”

         “เฉิงเซา ... เจ้าล้อเลียนข้าหรือ”   หมิงเยี่ยบุรุษที่มีกลิ่นอายเต็มไปด้วยเย็นชา  ดวงตาจะมีหมอกบาง ๆ หนึ่งขั้น

         “หาใช่ต้องการล้อเลียนท่านไม่ ... ทว่าเห็นท่าทีของเด็กน้อยผู้นั้นทำให้อดนึกถึงวันแรกที่ข้าเจอท่านไม่ได้” 

         “หึ!”  หมิงเยี่ยวางหมากในมือในลง แสดงอาการไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับเฉิงเซาต่อ  ชายหนุ่มคู่เล่นหมากกับหมิงเยี่ยเงยหน้าขึ้นมา

         “ในเมื่อเขามาถึงที่นี่แล้ว  เจ้าก็ไปทักทายเขาหน่อยเถอะ”

         “พี่เผยลู่พูดเช่นนี้ ...ข้าก็ต้องปฏิบัติตาม”

         ในเรือนไผ่หยกตอนนี้มีเพียงเผยลู่ที่ได้ปรนนิบัติเฉียวเวยเวย จึงมีการยกระดับความสำคัญกันอีกขั้น

         เฉิงเซาเดินตรงไปแล้วนั่งลงตรงข้ามกับตงหยาง  เขาพินิจดูอีกฝ่าย

         “ข้าเฉิงเซา...ยินดีต้อนรับท่าน”

         เขากำลังอ่านหนังสือสัญญาด้วยความสนใจ  อยู่ ๆ เฉิงเซาก็เข้ามาทักทายทำให้ ตงหยางสะดุ้งตกใจ

         “ขะ ข้า ตงหยางยินดีที่ได้รู้จักท่านเช่นกัน”

         “เจ้าน่ารัก...จริง ๆ”

          เฉิงเซาพินิจดูอีกฝ่าย  ในเรือนไผ่หยกยังไม่มีบุรุษเฉกเด็กหนุ่มตรงหน้า  นายหญิงเวยช่างสรรหายิ่งนัก  ทว่าคนผู้นี้ช่างน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ

         “ขอบคุณท่าน”   ตงหยางก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย 

         “ท่านรีบอ่านเสีย..ถ้าลงนามในสัญญาแล้ว..พวกเราก็ถือว่าเป็นพี่น้องกัน” 

         “ข้าอ่านเสร็จแล้ว...แต่ว่ายังไม่เข้าใจเท่าไรนัก”

         “ท่านถามข้าได้” 

         “เช่นนั้น ข้ารบกวนท่านอธิบาย.. ที่ว่าสมัครเป็นแรงงาน...กับการสมัครเป็นบ่าวในเรือน”

         “อ่อ...ในเมื่อท่านมาถึงที่นี่..นายหญิงย่อมเสนอค่าตอบแทนให้ท่านเรียบร้อย..เมื่อมีเงินพวกเราสามารถไถ่ตัวได้..”

         “อันนี้ข้าเข้าใจขอรับ”

         “ฮืมม..การสมัครเป็นบ่าวแรงงานจะได้เบี้ยหวัดเดือนละ  1 ตำลึง หากสมัครเป็นบ่าวในเรือนจะได้เบี้ยหวัดเดือนละ 2 ตำลึง แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล...”  เฉิงเซาเว้นจังหวะดูหน้าตงหยางเล็กน้อย  เห็นสีหน้าตื่นเต้นของอีกฝ่ายก็รู้สึกชอบใจ  นี่คงเป็นสิ่งที่นายหญิงชอบกระมั้ง

         “หากเจ้าสมัครเป็นบ่าวแรงงาน...นายหญิงจะไม่ให้เจ้ารับใช้ในห้องนอนและเจ้าสามารถชอบพอใจกับสตรีได้...ทว่าหากเจ้าสมัครเป็นบ่าวในเรือน..เจ้าอาจจะได้รับอนุญาตให้รับใช้ในห้องนอนของนายหญิงแต่ว่าเจ้าจะไม่สามารถชื่นชอบสตรีอื่นได้...จนกว่าเจ้าจะไถ่ตัวออกไป” 

         ดวงตาของตงหยางเบิกกว้างเล็กน้อย 

         “ข้อบังคับอื่น ๆ เจ้าคงอ่านเข้าใจแล้ว  เป็นอย่างไร...ดีไม่น้อยใช่หรือไม่”

         “ขอรับ...หากข้ารู้เช่นนี้/เจ้าก็จะมาเร็วกว่านี้สินะ” เฉิงเซาพูดขัดขึ้น  ตงหยางก็พยักหน้าทันที

         “ข้าก็คิดแบบนี้...แต่ไม่ใช่สิ่งที่นายหญิงต้องการ”

         ตงหยางก้มลงนามในหนังสือสัญญา

         “ข้าลงนามเรียบร้อย ตอนนี้ข้าสามารถเรียกท่านว่า พี่เฉิงเซาได้แล้วใช่ไหมขอรับ”

         เขาชำเลืองมองดูเห็นตงหยางลงนามสมัครทำงานเป็นบ่าวในเรือน  เฉิงเซายิ้มเอ็นดูอีกฝ่ายอายุน้อยเบี้ยหวัดรายเดือนสูง ไม่นานก็สามารถเก็บเงินไถ่ตัวออกไปแต่งภรรยาได้  

         “แน่นอน  น้องชายมานี่สิข้าจะแนะนำให้เขารู้จัก”

         เฉิงเซาหยิบสัญญายื่นให้หม่าลี่  จากนั้นก็เดินนำตงหยางไป

         “นี่คือ พี่ชายเผยลู่ ... และพี่ชายคนนี้หมิงเยี่ย”

         “ข้าน้อย...ตงหยาง..ยินดีที่ได้รู้จักทุกท่าน”

         “ในเมื่อเป็นคนของนายหญิงเช่นกัน...ที่นี้ไม่มีตำแหน่ง  เจ้าไม่ต้องเรียกตนเองว่าข้าน้อย”   

         เผยลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพใบหน้าและรอยยิ้มหล่อเหล่าสะอาดสะอ้านอ่อนโยน  

         “ส่วนข้าหมิงเยี่ย..”  

         ตงหยางมองหมิงเยี่ยคนผู้นี้หน้าตาหล่อเหลาไม่แตกต่างกันทว่า   คมคายเย็นชาต่างจากเผยลู่ที่อบอุ่นดั่งฤดูใบไม้ผลิ  ส่วนเฉิงเซาดูเจ้าเล่ห์แต่ละคนมีกลิ่นอายที่แตกต่างกัน 

         จังหวะนั้นม่านม่านก็เดินเข้ามา  หญิงสาวย่อคารวะ

         “ยินดีต้อนรับคุณชายตงหยาง...ข้าจะพาท่านไปยังห้องพัก  เชิญท่านตามข้ามาเจ้าค่ะ” 

         เผยลู่ก็พูดขึ้น

         “ตอนเย็นเจ้าก็จะได้เจอทุกคน...ไม่ต้องกังวลไปที่นี้ไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง”

         “ขอรับ” 

         ตงหยางรู้สึกผ่อนคลาย  ที่นี่ไม่เหมือนที่เขาจินตนาการไว้แม้แต่น้อย เขาเดินตามม่านม่านไปยังระเบียงที่ทอดยาว 

          “คุณชายตงหยาง ที่นี่คือห้องพักของท่าน..เสื้อผ้าข้าจัดเตรียมให้ท่านบางส่วนเท่านั้น...อีกสักพักจะมีบ่าวมาวัดและตัดเสื้อผ้าให้ท่าน  หากท่านชื่นชอบแบบไหนก็เลือกได้ตามที่ท่านต้องการ  หากมีสิ่งใดขาดเหลือท่านก็บอกกล่าวหม่าลี่ได้เลยเจ้าค่ะ”

         “ขอบคุณท่านมาก”

         “ในเมื่อคุณชายลงนามเรียบร้อยแล้ว...ต่อไปก็เรียกข้าว่าพี่ม่านม่านเถอะเจ้าค่ะ”

         “ขอรับ” 

         “กฏระเบียบต่าง ๆ  ข้าจะค่อย ๆ แนะนำคุณชายตอนที่ข้านำสัญญาไป นายหญิงให้คนนำเงิน 100 ตำลึงไปมอบที่บ้านสกุลตงเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

         ตงหยางพยักหน้า

         “ข้าทราบแล้ว”   

         “ข้าไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของท่าน ขอข้าตัว”

         “พี่ม่านม่านเดินดี ๆ”   ตงหยางเดินไปส่งม่านม่านที่ประตู เขาเดินเข้ามาในห้องพลางมองไปรอบ ๆ ห้องขนาดไม่ใหญ่มาก ทว่าก็มีโต๊ะ ตู้ เตียงนอนทุกอย่างล้วนพอเหมาะ หม่าลี่เดินเข้ามา

         “คุณชายบ่าวจะช่วยท่านเปลี่ยนเสื้อผ้านะเจ้าค่ะ” 

ตงหยางมองดูเสื้อผ้าของตนเองภาพเหล่าบุรุษเมื่อสักครู่ผุดขึ้นมา จึงเอ่ย

         “ข้าต้องการจะอาบน้ำเสียหน่อย”

         “เจ้าค่ะ  บ่าวจะให้คนจัดเตรียมน้ำนะเจ้าค่ะ” 

         ตงหยางไม่เคยมีบ่าวรับใช้มาก่อน  เขาค่อนข้างเคอะเขิน  จะเดินไปหยิบเสื้อผ้า ก็มีบ่าวคนหนึ่งเดินไปหยิบแทน  จะเปิดประตูก็มีบ่าวเปิดให้  แม้จะพยายามทำบางอย่างด้วยตนเองก็ถูกบ่าวรับใช้จัดการให้หมด  เขาไม่รู้จะบอกอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้พวกเขาจัดการตนเอง