คำบัญชา

คำบัญชา

          หนึ่งเดือนต่อมา...

“เอิงไม่ไป ฮือๆ อาวิณอยู่ไหน เอิงจะหาอาวิณ ฮือๆ”

“อาวิณไปเที่ยวเมืองนอกกับมะลิ” สุชาติบอก เมื่ออรองค์บุกมาถึงบ้านใหญ่ หลังจากมีคำสั่งให้อรองค์ไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ โดยมอบหมายให้พี่สะใภ้เป็นคนดูแล ซึ่งอินทุอรแต่งงานใช้ชีวิตกับภากรณ์ ซึ่งเป็นญาติผู้พี่ของภูวิณ

 ใช้ชีวิตครอบครัวอยู่กรุงเทพฯ มีลูกสาวหนึ่งคน อายุเท่ากับอรองค์ และทั้งสองก็เข้ากันได้ดี เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว

“เอิง หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยังไงก็ต้องไปอยู่กรุงเทพฯ ด้วยกัน เพราะป้าเองก็ขัดคำสั่งของอาวิณไม่ได้เหมือนกัน” อินทุอรบอกเหตุผล พลางโอบกอดเด็กสาวเพื่อปลอบโยน

“อาวิณบอกจะยกโทษให้ แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว เขาลงโทษเอิงต่างหากฮือๆ”

“ยังไงเรื่องการไปเรียนต่อกรุงเทพฯ มันก็อยู่ในความคิดของ

อาวิณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว มันแค่เร็วขึ้นเท่านั้นเอง” ตอนแรกภูวิณจะส่งอรองค์ไปเรียนต่อในตอนเข้ามหาวิทยาลัย แต่เพราะอรองค์ทำเรื่องปวดหัวไม่เว้นวัน ภูวิณเลยหมดความอดทน เลยต้องส่งอรองค์ไปเรียนต่อมัธยมปลายกรุงเทพฯ เร็วกว่ากำหนดหลายปี

“อาวิณเกลียดเอิงแล้ว ฮือๆ” เด็กสาวยังร้องไห้คร่ำครวญ

“เอิงผิดไปแล้ว เอิงจะไม่แกล้งผู้หญิงพวกนั้นอีก ฮือๆ ป้าอินช่วยพูดกับอาวิณให้เอิงหน่อยได้ไหมคะ เอิงค่อยไปเรียนต่อตอนเรียนมหา’ ลัยก็ได้”

“ไม่เอาน่าเอิง อาวิณตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนใจเขาได้หรอก”

พออินทุอรบอกแบบนั้น อรองค์ก็ยิ่งร้องไห้เสียงดัง จนคนที่นั่งเงียบๆ อยู่มุมห้องนั่งเล่นตั้งนานทนไม่ไหว

“ยัยเอิง หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลย แกร้องไปก็เปล่าประโยชน์

อาวิณเขาไม่ใช่เด็กๆ ที่จะมาเปลี่ยนใจไปมาง่ายๆ ไปเก็บของเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับแก!”

คนที่ตวาดเสียงดังลั่นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คืออารียา ลูกสาวคนเดียวของอินทุอร ที่เป็นเพื่อนสนิทมาตั้งแต่เยาว์วัยของอรองค์นั่นเอง

“อิ้งก็ใจร้ายเหมือนอาวิณ!” อรองค์แว้ดใส่อารียาทันที

“เออ ฉันใจร้าย แล้วไง แกน่ะใจปลาซิ่ว แค่ไปเรียนในกรุงเทพฯ แค่นี้จะตายหรือไง!”

“ก็ฉันไม่อยากไปจากไร่ ฉันอยากอยู่กับอาวิณ”

“แต่อาวิณไม่อยากให้แกอยู่ เมื่อไหร่จะฉลาดเสียทีว่าแกอยู่กับอาวิณไปตลอดชีวิตไม่ได้ สักวันเขาก็จะแต่งงานมีครอบครัว แกจะอยู่ขวางหูขวางตาเมียเขาทำไม”

“อาวิณจะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น นอกจากฉัน ฮือๆ”

“เออ ใช่ เขาอาจไม่แต่งงาน เพราะโสดมาจนอายุสามสิบแล้ว แต่ยังไงเขาก็คงไม่แต่งงานกับเด็กกะโปโลอย่างแกหรอก!”

“สักวันหนึ่งฉันก็ต้องโตนะ!”

“แต่เขาไม่ได้รักเอิงแบบชู้สาว เขารักแกเหมือนเด็กในปกครองคนหนึ่ง เหมือนที่เขารักฉันนี่แหละ” ท้ายประโยคของเด็กสาวเริ่มอ่อนลง เมื่อเห็นอีกคนสะอื้นฮักๆ เหมือนใจสลายเมื่อได้ยินคำพูดทิ่มแทงใจ

“ไม่รู้ละ อาวิณจะรักยังไงก็เรื่องของเขา แต่คุณย่าพิศบอกว่าฉันจะได้เป็นเจ้าสาวของวิณ”

“โอ๊ย คุณย่านะคุณย่า ไม่น่าให้ความหวังยัยนี้เล้ย ปวดหัวแล้วโว้ย!” เพราะไม่ว่าจะคุยกันด้วยเหตุผลอะไร อรองค์มักชอบเอาคำพูดของย่าพิสมัยมาอ้างทุกที ทำให้เถียงต่อไม่ได้

“พอแล้วๆ หยุดพูดแล้วยัยอิ้ง” คนเป็นแม่ปราม ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มกับเด็กสาวที่ยังสะอื้นไห้

“ถ้าเอิงรักอาวิณก็อย่าดื้อสิ ทำตัวให้เขาเห็นว่าเราเชื่อฟัง เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน เรียนจบแล้วก็กลับมาหาอาวิณได้”

“แต่อาวิณกำชับไว้ว่า...”

“หยุดเดี๋ยวนี้ยัยอิ้ง” อินทุอรปรามลูกสาว เพราะกลัวอรองค์จะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ถึงขนาดนี้แล้ว ก็พูดมาเถอะอิ้ง ฉันอยากรู้ว่าเขากำชับไว้ว่ายังไง”

“แน่ใจนะว่าบอกแล้วจะไม่กรีดร้องเป็นผีบ้า บอกตรงๆ ฉันหนวกหูนะ แค่ฟังแกร้องไห้ ฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย!”

“บอกมาเถอะ ฉันสัญญาจะไม่เป็นผีบ้า”

“แน่นะ”

“อือ”

“อาวิณบอกว่า ห้ามเธอกลับมาที่ไร่ จนกว่าจะเรียนจบมหา’ลัย” พูดจบก็เกิดความเงียบขึ้นฉับพลัน แม้แต่เสียงสะอื้นก็เงียบกริบ ได้ยินแค่เสียงหายใจที่ทอดถอน ดวงหน้าเปื้อนน้ำตาเรียบนิ่ง แต่ดวงตายังแดงก่ำ

ทว่าอรองค์ไม่กรีดร้องเป็นผีบ้าอย่างที่อารียากลัว แต่ท่าทีของอีกฝ่ายบ่งบอกว่าใจสลาย เพราะจู่ๆ น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม แต่ไร้เสียงสะอื้น

มันดูเจ็บปวดกว่าตอนที่อรองค์กรีดร้องเป็นผีบ้าเสียอีก!

ทุกคนในบ้านหลับกันไปหมดแล้ว ในตอนที่อรองค์เปิดประตูห้องพระเข้ามา เจ้าตัวนั่งพับเพียบแล้วก้มลงกราบพระพุทธรูป สวดมนต์ แต่ไม่อาจนั่งสมาธิได้ เพราะจิตใจทั้งเจ็บปวดและหวาดหวั่นกับสิ่งที่ต้องเผชิญในวันข้างหน้า ที่ไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้อีกต่อไป

ชีวิตที่ไม่ได้อยู่กับอาวิณ ทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจ

โดดเดี่ยว เหมือนตอนที่สูญเสียพ่อในวันนั้น

แต่ความรักและอ้อมกอดของคุณย่าพิศมัยและอาวิณก็เยียวยาความรู้สึกโดดเดี่ยวนั้นได้

แต่ตอนนี้คนที่ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว กลับเป็นอาวิณเสียเอง แล้วใครจะทำให้เธอหายจากความรู้สึกนั้นได้

ป้าอินกับอิ้งเหรอ

อรองค์ไม่แน่ใจ แม้จะรู้จักทั้งสองมาตั้งแต่เด็ก และเธอก็สนิทกับอารียา เพราะติดต่อกันตลอด แต่ก็ไม่เคยใช้ชีวิตด้วยกันอย่างใกล้ชิดมาก่อน เพราะปีหนึ่งทั้งสองจะมาที่ไร่แค่สองสามครั้งเท่านั้น

แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของอาวิณ เธอก็คงทำอะไรไม่ได้ 

ถ้าคุณย่าพิศมัยยังอยู่ เธอคงไม่ต้องจากที่นี่ไป คิดแล้ว

อรองค์ก็ร้องไห้ จนเผลอหลับไปกระทั่งรุ่งเช้า

ศรีนวลมาปลุก พอเข้ามาในห้องก็เห็นคำแพง สาวใช้ประจำบ้าน ที่ทำหน้าที่พี่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่อยู่ที่นี่ กำลังจัดเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวให้เธอ

“น้องเอิงรีบไปอาบน้ำเถอะ พี่เก็บของให้แล้ว” คำแพงบอก สีหน้าอีกฝ่ายบ่งบอกว่าใจหาย ที่จู่ๆ เด็กหญิงที่ดูแลมาตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ กำลังไปอยู่ที่อื่น

“ค่ะ” อรองค์เดินเข้าห้องน้ำด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

ศรีนวลเช็ดข้าวของส่วนตัว รวมทั้งเอกสารส่วนตัวและการเรียนต่อระดับมัธยมปลายของอรองค์ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ให้คำแพงกับวสุขนไปยังรถของอินทุอรที่จอดอยู่หน้าตึก

ศรีนวลรอกระทั่งอรองค์แต่งตัวเรียบร้อย หยิบกระเป๋าสะพายที่ใส่โทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์คล้องไหล่ให้ เดินออกมาจากห้องนอน ก็หยุดอยู่หน้าโถง ตรงหน้าชั้นโชว์ เพื่อจะยกมือไหว้กรอบรูปคุณย่าพิสมัย

เมื่อลงจากเรือนมายังรอที่จอดรอ ภาพของบรรดาคนงานและบรรดาลูกสมุนของเธอ รวมทั้งคนรับใช้ในบ้าน รวมๆ กันแล้วนับสามสิบชีวิต ต่างมายืนเรียงเป็นระเบียบรอส่งเธอขึ้นรถ

อรองค์ยกมือไหว้ทุกคนที่สูงวัยกว่า ถึงแม้เธอจะถูกเลี้ยงมาในบ้านอย่างคุณหนู แต่เธอไม่ลืมว่าครั้งหนึ่งก็เป็นเพียงลูกสาวของผู้ช่วยนายใหญ่เท่านั้น

โบกมือให้บรรดาลูกสมุนโดยมีวสุนำทีมยืนอยู่เบื้องหน้า และบรรดาสมุนตัวเล็กที่อายุไล่เลี่ยกับเธอนับสิบคนได้ เป็นเพื่อนเล่นตั้งแต่เยาว์วัย ที่ยอมให้เธอเป็นหัวหน้าแก๊งผีเสื้อแห่งไร่ภูวิณ

“แล้วเจอกันนะหัวหน้า” วสุร้องขึ้นเสียงเครือ ทำให้บรรดาสมุนตัวเล็กร้องไห้

“หัวหน้ารีบกลับมาไวๆ นะ”

“มาเยี่ยมพวกเราบ่อยๆ นะหัวหน้า”

อรองค์พยักหน้ารับ แล้วโผกอดศรีนวลกับคำแพง โบกมือให้วสุ ก่อนจะขึ้นรถ

เมื่อรถเคลื่อนออกจากบริเวณหน้าบ้าน อรองค์ก็หันไปมองทุกคนที่ยังยืนมองรถ เธอได้แต่โบกมือให้ และน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

เพราะรู้ดีว่าอีกนานกว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก หรือบางทีอาจไม่ได้กลับมาอีกเลย

หากว่าอาวิณไม่อนุญาต เธอก็ไม่มีสิทธิ์ได้กลับมาที่นี่อีก

ในตอนที่สุชาติเดินหงอยๆ กลับเรือนใหญ่  โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้านายของเขานั่นเอง

ภูวิณพามะลิไปเที่ยวปลอบใจที่ญี่ปุ่น หลังจากโดนผีปลอมหลอกจนตกบันไดข้อเท้าแพลงไปเป็นเดือน

[เรียบร้อยไหมวะชาติ]

“เรียบร้อยครับนาย รถคุณอินเพิ่งออกไปเมื่อครู่นี่เอง”

[แล้วเอิงงอแงไหม]

“ไม่เลยครับ นิ่งมาก จนไม่อยากเชื่อว่าจะนิ่งได้ขนาดนั้น”

[คงรู้ตัวว่างอแงไปก็เท่านั้น]

“แต่นิ่งเกินไปครับนาย เหมือนทำใจแล้วว่าอาจไม่ได้กลับมาที่นี่อีก”

[เฮ้ย จะบ้าเหรอ ที่นี่บ้านของเอิง ยังไงก็ต้องกลับมาอยู่ดี แต่ต้องเรียนให้จบก่อนเท่านั้น]

“จบมหาลัย มันนานนะนาย และเอิงเพิ่งจะเข้ามอปลาย กว่าจะเรียนเรียนมันหกเจ็ดปีเลยนะนาย”

[ทำไม มึงคิดถึงเด็กที่มึงเรียกว่าตัวแสบหรือไง]

“แล้วนายจะไม่คิดถึงหรือไง เห็นมาตั้งแต่เกิด และเลี้ยงมาตั้งแต่เจ็ดขวบเลยนะครับ”

[เฮ้ย คิดถึงบ้าบอไร้สาระ แค่นี้นะจะพามะลิไปชอปปิ้ง]

“ไม่ต้องซื้อของฝากมาให้น้องเอิงล่ะครับนาย” สุชาติพูดจบ นายของเขาก็ตัดสายทันที

สุชาติยอมรับว่าใจหาย ที่เห็นรถของอินทุอรเคลื่อนออกไปจากบริเวณไร่ กระทั่งลับหายจากสายตา

เด็กๆ หลายคนร้องไห้ระงม บ่นว่ากลัวจะไม่ได้เจอหัวหน้าอีก คนสูงวัยก็บ่นอาลัยอาวรณ์ เพราะต่อไปนี้คงไม่เห็นอรองค์ทำตัวเป็นหัวหน้าแก๊งผีเสื้อ พาลูกน้องวิ่งซุกซนไปทั่วไร่ แต่ถึงกระนั้นเด็กๆ ก็ช่วยกันทำงานเล็กๆ น้อยๆ โดยเฉพาะอรองค์ ตัวแค่นั้น แต่สนใจงานในไร่ โดยเฉพาะการปลูกผัก ชอบเป็นพิเศษ

เวลาปลูกอะไรแล้ว ก็เฝ้ามองทุกวันว่าผักที่ตัวเองว่านเมล็ดลงไปจะงอกขึ้นหรือเปล่า พอเห็นว่างอกมาแล้วก็กระโดดโลดเต้น และเฝ้ามองการเติบโต เหมือนแม่ที่เฝ้ามองลูกๆ พอจะผักโตมาก พอจะเก็บขายหรือเก็บไปทำอาหาร ก็ทำหน้าละห้อย จนนึกขำ

‘เอิงจะปลูกผักเหมือนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวไม่ได้นะ’

นั่นคือคำพูดของภูวิณที่เคยบอกเด็กหญิงอรองค์ในวันนั้น

ในวันนี้ภูวิณกำลังมีความสุขกับผู้หญิงที่เขาหลงใหล พะเน้าพะนอเอาใจ ถึงขั้นขับไสอรองค์ออกจากไร่ เพราะไปแกล้งผีหลอกสาวเจ้า

แต่สุชาติมองว่ามะลิสวยก็จริง แต่อีกฝ่ายไม่เหมาะจะเป็นนายหญิงของไร่ภูวิณ ยกเว้นแต่ภูวิณต้องการนายหญิงที่วันๆ ไม่ต้องทำอะไร นอกจากแต่งตัวสวย เดินกรีดกรายโชว์ความสวย และชอปปิ้งไปวันๆ เท่านั้น

แต่สุชาติคิดว่าภูวิณก็ไม่ได้โง่ เขาแค่อยากสนุกกับชีวิตโสดให้คุ้มค่าเท่านั้น แต่การผลักไสอรองค์ไปในวัยเพียงสิบห้าปีเท่านั้น

ก็ดูจะใจร้ายอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะคำพูดที่ว่า ต้องเรียนจบมหาวิทยาลัยก่อนถึงจะกลับไร่ได้ มันเป็นเวลาที่นานเกินไปหรือเปล่า

พอถึงวันนั้นจริงๆ ก็หวังว่าอรองค์จะยังอยากกลับมาอยู่ที่นี่อีก

""""""""""""""""""