บทที่ 8 บูชายัญ:ลู่เหมยฮวา สตรีนางที่หนึ่ง

#หมายเหตุ เนื้อหาในตอนนี้มีฉากเกี่ยวกับเลือด การฆ่า และการบูชายัญ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณค่ะ

กว่าที่หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงจะเดินทางมาถึงที่นาทางทิศเหนือของพวกเขา ตะวันก็เคลื่อนคล้อยพ้นศีรษะไปแล้ว และเนื่องจากคืนนี้พวกเขาต้องค้างแรมที่นี่ หลัวเยี่ยนเจ๋อจึงสั่งให้เหล่าทหารช่วยกันขนเสบียงส่วนหนึ่งนำกลับไปที่ไท่หยาง ขณะที่พวกเขาทั้งสองคนออกเดินทางสำรวจพื้นที่โดยรอบบริเวณที่นาของตนเพื่อค้นหาแหล่งน้ำ

ใช้เวลาอยู่ร่วมหนึ่งชั่วยามก็พบแม่น้ำสายหนึ่ง ทว่ายามที่พวกเขามองเห็นปริมาณน้ำในแม่น้ำ ดวงตาคมก็หันมาสบตากันด้วยความกังวล แม้แหล่งน้ำนี้จะอยู่ไม่ไกลจากที่นาของพวกเขา แต่ดูจากปริมาณน้ำที่เหลืออยู่นี้เกรงว่าแค่พื้นที่เกษตรโดยรอบก็คงไม่พอใช้แล้ว

เมื่อเห็นว่าไร้หนทางจะแก้ไขแล้ว พวกเขาก็ได้แต่ถอนหายใจยาวตัดสินใจไม่ค้างแรม และเร่งเดินทางขนเสบียงกลับไปยังไท่หยาง เพื่อนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับหลัวม่อเยียนอีกครา

เข้าสู่วันที่สามนับจากที่นักพรตชราได้บอกลักษณะหญิงสาวที่เหมาะสมแก่การเป็นเครื่องสังเวยให้แก่หลัวม่อเยียน ในที่สุดเขาก็ค้นพบสตรีที่มีลักษณะตรงตามที่เขาต้องการได้แล้ว

"นางเป็นนางกำนัลในสวนบุปผาพ่ะย่ะค่ะ"

จางไห่ องครักษ์คนสนิทเอ่ยรายงานหลัวม่อเยียนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"นางมีครอบครัวหรือไม่"

"ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ"

หลัวม่อเยียนได้ยินคำตอบก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง มุมปากยกขึ้นยิ้มชั่วร้ายพร้อมเอ่ยน้ำเสียงยินดี

"ให้นางมารับใช้ข้า"

ลู่เหมยฮวา เดิมทีเป็นเพียงบุตรสาวของชาวนาผู้ยากไร้ เพราะโรคระบาดครั้งก่อนทำให้บิดามารดาล้มป่วยตายจากไปจนหมดสิ้น นางจึงได้สมัครเข้ามาเป็นนางกำนัล แต่ด้วยฐานะที่ต่ำต้อยแม้ผ่านการคัดเลือกก็เป็นได้เพียงนางกำนัลชั้นล่างมีหน้าที่ดูแลสวนบุปผาเท่านั้น ยามที่ได้รับคำสั่งให้โยกย้ายมารับใช้องค์ฮ่องเต้หลัวม่อเยียนจึงรู้สึกตื่นเต้นยินดีเป็นอย่างยิ่ง

"ข้าได้ยินองครักษ์หลี่บอกว่า ฝ่าบาททรงเห็นเจ้าในสวนบุปผา แม่นางลู่เจ้าช่างวาสนาดียิ่งนัก"

ลู่เหมยฮวาได้ยินนางกำนัลอาวุโสเอ่ยถึงวาสนาของตนกับองค์ฮ่องเต้ในใจที่ยินดีก็ยิ่งคาดหวัง หากฝ่าบาททรงโปรดปรานนางขึ้นมา ตำแหน่งพระสนมก็คงจะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว ดังนั้นยามที่ได้เข้ามารับใช้หลัวม่อเยียนนางจึงตั้งใจปรนนิบัติเขาอย่างสุดความสามารถ แน่นอนว่าในบางครั้งยังแอบยั่วยวนเขาอีกด้วย

หลัวม่อเยียนมีหรือจะไม่รู้ความตั้งใจของนางกำนัลผู้นี้ เพียงแต่ตัวเขาเป็นถึงองค์ฮ่องเต้เรื่องหญิงงามเขาพบเจอมามากเสียยิ่งกว่าต้นหญ้าในสวนบุปผา แค่นางกำนัลชั้นต่ำผู้หนึ่งจะดึงความสนใจของเขาได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะนางเป็นคนที่มีลักษณะที่เหมาะสมตรงตามที่นักพรตชราบอก แม้แต่หางตาเขาก็ไม่มีทางปรายมองนาง เอาเถิดอย่างไรเสีย อีกไม่นาน เขาก็จะส่งนางไปปรโลกแล้ว ตอนนี้ให้นางมีความสุขสักหน่อยก็แล้วกัน

"เหมยฮวามานี่"

"เพคะ ฝ่าบาท"

ลู่เหมยฮวาเอ่ยขานรับและก้าวเท้าเข้าไปหาบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้าด้วยกิริยานอบน้อม ยามที่หยุดเท้ายืนเบื้องหน้าเขา ก็พบกล่องไม้บรรจุเครื่องประดับล้ำค่าวางอยู่บนโต๊ะยาว โดยมีชุดผ้าไหมหิมะสีขาวบริสุทธิ์ดุจแสงจันทร์วางพับเคียงคู่

"ฝ่าบาท นี่คือ... "

"ล้วนมอบให้เจ้า"

"หม่อมฉันเป็นเพียงนางกำนัล ข้าวของพวกนี้เกรงว่าชั่วชีวิตก็คงมิได้สวมใส่เพคะ"

"เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะพาเจ้าไปชมจันทร์ร่วมกัน"

หลัวม่อเยียนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ในสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ จนใบหน้าของลู่เหมยฮวาร้อนผ่าวขานรับด้วยความเขินอาย

ช่วงต้นยามจื่อหลัวม่อเยียนสวมชุดขององครักษ์เพื่อปิดบังอำพรางตน มุมปากบางยกขึ้นปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายก่อนจะออกไปรอลู่เหมยฮวาที่จุดนัดพบ

"ฝ่าบาท"

ลู่เหมยฮวาที่สวมใส่ชุดผ้าไหมหิมะเอ่ยเรียกเขาเสียงหวาน บนใบหน้ามีรอยยิ้มเขินอาย ยิ่งเห็นหลัวม่อเยียนมองนางด้วยสายตาชื่นชมในใจก็สั่นระรัว

"เราไปกันเถิด"

หลัวม่อเยียนเอ่ยบอกก่อนจะประคองนางเดินออกทางประตูด้านหลังของวังหลวงที่ไม่มีผู้ใดใช้มานานแล้ว แม้ลู่เหมยฮวาจะสงสัยทว่าก็ไม่กล้าเอ่ยถาม หลังจากเดินพ้นประตูวังหลวงออกไปแล้วราวหนึ่งเค่อ ก็พบกับรถม้าและจางไห่ องครักษ์คนสนิทของหลัวม่อเยียนที่กำลังคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว

หลัวม่อเยียนพาเหมยฮวาขึ้นมานั่งบนรถม้า ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังวัดบนหุบเขาอย่างไม่รอช้า

"ฝ่าบาท จะทรงพาหม่อมฉันไปที่ใดหรือเพคะ?"

ลู่เหมยฮวาเอ่ยถามเสียงอ่อนโยน หลัวม่อเยียนยื่นมือไปลูบไล้เส้นผมของนางก่อนโอบไหล่บางมาแนบอกแล้วเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน

"เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง"

ลู่เหมยฮวาถูกความอบอุ่นของเขาล่อลวงก็ไม่คิดติดใจสงสัยอันใดอีก ยื่นสองแขนโอบกอดเอวหนา ซบหน้าลงบนอกกว้างของเขาอย่างเอาใจ

"เพคะ"

หลัวม่อเยียนมองท่าทางว่าง่ายของเด็กสาวแล้ว ในใจก็นึกเอ็นดูนางขึ้นมา แต่ยามคิดถึงภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของตน ความรู้สึกนั้นก็พลันจางหายไปอย่างรวดเร็ว

ข้าต้องทำเพื่อไท่หยาง!

ในขณะที่รถม้าของหลัวม่อเยียนกำลังมุ่งตรงไปยังวัดบนหุบเขา หลัวเยี่ยนเจ๋อและหลัวเทียนเฉิงก็ควบม้ากลับมาที่ไท่หยางพอดี เพียงแต่เพราะราตรีอันมืดมิดและจิตใจที่เกิดความกังวลอย่างประหลาด แม้พวกเขาจะควบม้าสวนทางกับรถม้าของหลัวม่อเยียน แต่กลับไม่ได้ใส่ใจหันมองเลยแม้แต่น้อย 

ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยามรถม้าก็หยุดลงที่หน้าอารามหลวงของวัดบนหุบเขา หลัวม่อเยียนพาลู่เหมยฮวาเดินลงมาจากรถม้า ก่อนจะพานางเดินไปยังลานพิธี

"เร่งมือเข้าเถิดพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท หากเลยยามโฉ่วพิธีจะไม่สมบูรณ์!!!"

นักพรตชราที่ยืนอยู่ข้างแท่นบูชาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"ข้ารู้แล้ว"

หลัวม่อเยียนเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง มือที่จับประคองลู่เหมยฮวาพลันออกแรงกระชากฉุดรั้ง ครั้งนี้เขาไม่ได้เตรียมการไว้ก่อนหน้า จึงค่อนข้างเร่งรีบไม่น้อย เขาน่าจะได้พบกับนักพรตชราให้เร็วกว่านี้!!!

"ฝ่าบาทเพคะ จะทรงทำสิ่งใดหรือเพคะ?"

ลู่เหมยฮวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปยังแท่นบูชาขนาดใหญ่ ที่มีลูกแก้วมังกรสีทองตั้งวางอยู่ตรงกลางแท่นบูชาด้วยความหวาดกลัว

"จางไห่! นำชุดของข้ามา"

สิ้นเสียงสั่งการ จางไห่ ก็หยิบฉลองพระองค์ของฮ่องเต้มาให้หลัวม่อเยียนสวมใส่ หลัวม่อเยียนมือหนึ่งจับข้อมือเล็กของลู่เหมยฮวาเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็สวมใส่ชุดด้วยความเร่งรีบช่างวุ่นวายยิ่งนัก หากไม่ใช่เพราะนักพรตชราบอกกับเขาว่า ยามทำพิธีต้องสวมชุดฉลองพระองค์เต็มยศ เพื่อความศักดิ์สิทธิ์ของพิธีกรรม เขาคงจับลู่เหมยฮวาขึ้นแท่นบูชาแล้วจัดการทุกอย่างได้เร็วขึ้น

"ฝ่าบาท ที่นี่คือที่ใดกันเพคะ หม่อมฉันอยากกลับวังหลวงเพคะ"

ลู่เหมยฮวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่หวาดหวั่น สองเท้าแข็งขืนต่อต้านการฉุดรั้งของเขา หากแต่นางไม่ยินดีไปกับเขา หลัวม่อเยียนก็ไม่ยินยอมปล่อยนางเช่นกัน มือหนากำข้อมือเล็กแน่นออกแรงฉุดกระชากจนร่างบางซวนเซ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันเยือกเย็น

"ไปกับข้า ข้าจะพาเจ้าไปที่แท่นบูชาขอพร"

"แท่นบูชาขอพร?"

"ใช่แล้ว"

ลู่เหมยฮวาจ้องมองไปยังแท่นบูชาขนาดใหญ่เบื้องหน้า ดวงตาหวานพลันเบิกกว้างตื่นกลัว ส่ายหน้าไปมาถี่ระรัวอย่างไม่ยินดีที่จะไปกับเขา

"ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่ไป"

เสียงของลู่เหมยฮวาทั้งสั่นเครือทั้งหวาดกลัว หยาดน้ำตาพลันไหลล้นจากดวงตาหวาน อาบสองแก้มเนียนจนเปียกชุ่มยามนี้นางรู้สึกราวกับว่า หลัวม่อเยียนคล้ายกับปีศาจที่จะมาพรากลมหายใจของนางไป!!!

"ฝ่าบาท หม่อมฉันอยากกลับวังหลวงแล้วเพคะ"

"อีกเดี๋ยวข้าจะพาเจ้ากลับ"

"ไม่เพคะ ปล่อยหม่อมฉัน"

อาจเพราะความตื่นกลัว ลู่เหมยฮวาที่เป็นเพียงสตรีบอบบางจึงมีเรี่ยวแรงมากมายดิ้นรนจนหลุดจากมือหนา ไม่รั้งรอให้ถูกหลัวม่อเยียนจับกุมอีกเป็นครั้งที่สอง เท้าเล็กก็วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

"จับนางไว้!"

หลัวม่อเยียนตะโกนสั่งเสียงดังก้อง จางไห่ก็ทะยานตัวเข้าขวางทางลู่เหมยฮวาก่อนจะรวบเอวบาง จับนางยกขึ้นพาดบ่า

"เอานางไปวางบนแท่นบูชา"

"ไม่! ฝ่าบาทจะทำอะไรหม่อมฉัน ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ! ฝ่าบาท!"

จางไห่จับลู่เหมยฮวาวางบนแท่นบูชา หลัวม่อเยียนก็เดินเข้ามาใช้ฝ่ามือหนากดลงที่ลำคอขาวพร้อมกับออกแรงบีบคั้น เขาจดจ้องนางด้วยความโกรธเคือง

"เจ้ากล้าคิดทำลายพิธีของข้าหรือ"

เพียงแค่คิดว่าสตรีตรงหน้าเกือบทำให้พิธีของเขาพังทลายลงในใจของหลัวม่อเยียนก็เกิดไฟโทสะลุกโชนจนอยากฆ่าคนเสียเดี๋ยวนี้

"ฝ่าบาทใกล้จะเลยยามโฉ่วแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

นักพรตชราร้องบอก หลัวม่อเยียนมองร่างที่ดิ้นทุรนทุรายบนแท่นบูชาแล้วยิ้มเหี้ยมเกรียม

"จางไห่ มัดมือ มัดเท้านางไว้"

จางไห่ได้รับคำสั่งก็จับแขนขาทั้งสองข้างของลู่เหมยฮวาคล้องโซ่ตรวนทั้งสี่รยางค์ เมื่อเห็นว่าลู่เหมยฮวาไม่อาจดิ้นหนีไปไหนได้อีกแล้ว หลัวม่อเยียนก็คลายมือออกจากลำคอขาวเนียนของนาง ริมฝีปากยกยิ้มเย้ยหยันชั่วร้าย มองคนที่พยายามดิ้นรนสูดลมหายใจด้วยความพึงพอใจ

"ฝ่าบาท... ปล่อย... ปล่อยหม่อมฉัน ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันเถิดเพคะ"

ลู่เหมยฮวาที่พึ่งมีโอกาสได้สูดลมหายใจอีกครั้ง เอ่ยร้องเสียงแหบพร่าอ้อนวอน ทั้งใบหน้าอาบไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความหวาดกลัว ทั้งตัวสั่นสะท้านด้วยความตื่นตระหนก

"ฝ่าบาทใกล้หมดเวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ เร่งใช้กริชปักลงกลางหัวใจนางเร็วเข้า!"

"ไม่นะเพคะ ฝ่าบาทอย่าเพคะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"

ดวงตาของหลัวม่อเยียน ฉายแววครุ่นคิดคราหนึ่ง ความรู้สึกมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเขาจนเต็มไปหมด มันมีทั้งความสงสาร ความโกรธเคือง และความเจ็บปวดจากการถูกเหล่าขุนนางและธิดาเทพเหยียดหยามเย้ยหยัน!!!

ไม่ได้!!! ข้าต้องทำเพื่อไท่หยางของข้า!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลัวม่อเยียนก็รับกริชแหลมคมจากจางไห่มาถือเอาไว้ในมือ ลู่เหมยฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็ส่ายหน้าตะโกนก้อง ทั้งดิ้นรน ทั้งร่ำร้อง ให้ผู้คนช่วยเหลือ

หลัวม่อเยียนพลันหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เพียงแต่มิใช่ว่าเขาเกิดความเมตตาสงสารนาง แต่สิ่งที่ทำให้เขาชะงักการกระทำนี้กลับเป็นความหวาดกลัว หวาดกลัวว่าผู้อื่นจะได้ยินเสียงของนางแล้วมาทำลายพิธีของเขา

 "จางไห่ เอาผ้ามาปิดปากนาง"

"ไม่ต้องพ่ะย่ะค่ะ"

นักพรตชราเอ่ยห้ามปราม

"นางแหกปากร้องเช่นนี้ หากมีผู้ใดมาได้ยินจะมิเสียเรื่องหรอกหรือ!!!"

"ทูลฝ่าบาท ยิ่งเครื่องสังเวยส่งเสียงร้องกู่ก้องสะท้านฟ้ามากเท่าใด ปีศาจมังกรก็จะยิ่งรับรู้ถึงคำขอของพระองค์มากขึ้นเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ สังหารนางเสีย! แล้วเร่งเอ่ยขอพรต่อปีศาจมังกรเถิดพ่ะย่ะค่ะ!"

หลัวม่อเยียนพยักหน้า มือหนาฉีกทึ้งเสื้อผ้าช่วงบนของนางออก เผยให้เห็นหน้าอกฝั่งซ้ายที่กระเพื่อมไหวรุนแรงเพราะความหวาดกลัว

"ฝ่าบาท อย่าเพคะ! อย่า!"

ลู่เหมยฮวาเอ่ยอ้อนวอนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาเรียวจดจ้องคมกริชในมือของหลัวม่อเยียน ยามที่เขาง้างกริชศักดิ์สิทธิ์ขึ้นเหนือแท่นบูชา นางก็กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว สอดประสานกับเสียงทุ้มดังก้องของหลัวม่อเยียน

"ท่านปีศาจมังกร ยามนี้ข้านำเครื่องสังเวยมาบูชายัญตามที่ท่านต้องการแล้ว ได้โปรดบันดาลความอุดมสมบูรณ์ให้แก่ไท่หยางและให้ข้าได้ครองบัลลังก์มังกรอย่างสงบสุขด้วยเถิด!"

สิ้นเสียงตะโกนก้องขอพรของหลัวม่อเยียน แสงจันทราก็สาดส่องมายังแท่นบูชา หลัวม่อเยียนกระชับกริชศักดิ์สิทธิ์ในมือ ก่อนจะขยับแขนปักคมกริชลงที่กลางอกซ้ายของลู่เหมยฮวา หญิงสาวผู้ถูกเลือกโดยไม่มีแม้แต่ความลังเล เสียงกรีดร้องเจ็บปวดของนางดังก้องป่า ชุดไหมหิมะสีขาวบนกายนางค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน หยาดโลหิตจากหัวใจของนางค่อย ๆ อาบล้นไหลนองลงบนแท่นบูชายัญ พร้อมกับลมหายใจที่ค่อย ๆ รวยรินจนหมดสิ้นของลู่เหมยฮวา

นักพรตชรามองสายธารโลหิตที่ไหลรวมอาบย้อมบนลูกแก้วมังกรสีทองศักดิ์สิทธิ์ ทั่วทั้งกายของหลัวม่อเยียน พลันก่อเกิดแสงสีขาวเปล่งประกายดุจเทพเซียน ยามที่นักพรตโบกสะบัดพู่กันขีดเขียนยันต์สั่งฟ้าเหนือท้องนภาก็ปรากฏเมฆฝน เคลื่อนตัวมาบดบังดวงจันทรา ก่อนที่หยาดน้ำจะโปรยปรายลงมาจนเจิ่งนองพื้นดิน ดุจเช่นหยาดโลหิตบนแท่นพิธีบูชายัญ

"ข้าคือฮ่องเต้ คือฮ่องเต้ที่สมบูรณ์แบบที่สุด ฮ่า ๆ ๆ"

เสียงของหลัวม่อเยียนตะโกนก้อง ดวงตาคมมองสายฝนที่โปรยปรายแล้วชูแขนสองข้างพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

"สำเร็จแล้ว! อีกไม่นานไท่หยางจะต้องอุดมสมบูรณ์ สมบูรณ์ยิ่งกว่ายุคสมัยของเสด็จพ่อเสียอีก!!! ฮ่า ๆ ๆ ๆ"

เปรี้ยง!

"กรี๊ดดดด!"

เสียงสายฟ้าฟาดคำรามสะเทือนไปทั้งแผ่นดิน สลับกับเสียงสายฝนโปรยปรายจนบ้านเรือนสั่นไหว ทำให้โจวอวี้หลันสะดุ้งตื่นตกใจ ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งหายใจถี่ระรัวด้วยความหอบเหนื่อย มือบางวางทาบบนอกหัวใจสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัว

อีกแล้วหรือ! นี่นางฝันเห็นคนถูกฆ่าและพิธีกรรมบ้าบอนั่นอีกแล้วหรือ!