ธารากำหมัดแน่นแนบข้างตัว พยายามสะกดอารมณ์ที่เริ่มปั่นป่วนเพราะท่าทีของเธอ หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการยืนอยู่ตรงหน้าเขาในชุดนี้ ทำให้เขารู้สึกอยากฉีกทึ้งการควบคุมตัวเองแค่ไหน
"กลับขึ้นไปเปลี่ยนชุดซะ" เขาสั่งเสียงแข็ง พยายามทำให้ตัวเองดูดุเข้าไว้
แต่แทนที่น้ำฟ้าจะเชื่อฟัง เธอกลับหัวเราะเบาๆ พลางเอนตัวพิงตู้เย็น "ฉันใส่ชุดนอนของฉันในที่ของฉัน ฉันไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน"
ธาราขบกรามแน่น จ้องเธออย่างไม่พอใจ "มันผิดตรงที่เธอทำให้ฉันอดใจไม่ไหว"
คำพูดนั้นทำให้น้ำฟ้าชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงขนาดนี้ ดวงตาคู่นั้นของเขามีบางอย่างที่ทำให้เธอต้องเม้มปากแน่น สับสนไปชั่วขณะ
บรรยากาศรอบตัวเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ที่เริ่มไม่เป็นจังหวะ...
มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่เบาๆ ธารายืนจ้องน้ำฟ้า ดวงตาคมเข้มของเขามืดลงด้วยอารมณ์บางอย่างที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ห้ามไม่อยู่
ร่างของเธออยู่ตรงหน้า ชุดนอนบางเบานั้นแทบจะไม่ได้ช่วยปิดบังอะไรเลย ยิ่งแสงไฟสลัวสะท้อนผิวเนียนละเอียดของเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังทดสอบความอดทนของตัวเอง
"กลับขึ้นไปเปลี่ยนชุดซะ น้ำฟ้า" น้ำเสียงของเขาแหบพร่าไปเล็กน้อย
เธอไม่ได้ขยับ ดวงตาคู่นั้นสบกับเขา รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสีระเรื่อ "ทำไมคะ?"
ธาราขบกรามแน่น "เพราะฉันกำลังจะทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ"
น้ำฟ้าชะงักไปชั่วขณะ หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเมื่อเห็นแววตาของเขาเปลี่ยนไป ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร มือใหญ่ของเขาก็คว้าเข้าที่ข้อมือเธอแล้วดึงเข้ามาใกล้
"ธารา—"
เธอร้องออกมาเบาๆ แต่ก่อนจะทันได้พูดอะไรต่อ ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาก็แนบลงมาอย่างหนักแน่น
สัมผัสของเขาร้อนจัด แตกต่างจากอากาศเย็นรอบตัว น้ำฟ้าตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะก่อนที่สติจะเริ่มเลือนรางไปกับจังหวะจูบที่ลึกขึ้นทีละนิด รสขมจางๆ ของเบียร์จากริมฝีปากของเธอผสมกับความร้อนของเขาอย่างน่ามึนเมา
มือใหญ่ของธาราลูบไล้ขึ้นมาตามช่วงเอว สัมผัสนั้นอ่อนโยนแต่ทรงพลังราวกับต้องการจะย้ำให้เธอรู้ว่า ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้วจริงๆ
"ฉันเตือนเธอแล้วนะ..." เขากระซิบเสียงแหบพร่าข้างริมฝีปากของเธอ
น้ำฟ้าหอบหายใจ มือเล็กยกขึ้นแตะที่ไหล่กว้างของเขาเหมือนจะผลัก แต่สุดท้ายกลับจิกลงเบาๆ แทน "ธารา..."
เขาโน้มตัวลงมาอีกครั้ง คราวนี้จูบของเขาละมุนขึ้น ซึมซับทุกสัมผัสของเธออย่างใจเย็น แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้วงของบางอย่างที่ถอนตัวไม่ขึ้น
บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความร้อนผ่าว ความใกล้ชิดทำให้ลมหายใจของทั้งคู่ปะปนกัน ไม่มีใครพูดอะไรอีกต่อไป มีเพียงสัมผัสที่ค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบสงัดของค่ำคืนที่ไร้พยาน...
ธารายืนมองร่างในอ้อมแขน ดวงตาคมเข้มของเขายังมีแววเร่าร้อนที่ค่อยๆ จางลงหลังจากพายุอารมณ์เพิ่งผ่านพ้นไป น้ำฟ้าซบอยู่บนแผ่นอกกว้างของเขา หายใจแผ่วเบา ผิวแก้มของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อจากความเหนื่อยอ่อน
มือใหญ่กวาดไปตามแผ่นหลังเนียนของเธอเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจลึก รู้ดีว่าทุกอย่างเลยเถิดไปไกลเกินกว่าที่เขาคิด แต่ให้ตายเถอะ… เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้ตั้งแต่เห็นเธอในชุดนั้นแล้ว
"เธอนี่มันตัวป่วนชัดๆ" ธาราพึมพำ พลางใช้แขนช้อนร่างเธอขึ้นจากเคาน์เตอร์ครัว
น้ำฟ้าขยับตัวเล็กน้อย สะลึมสะลือจากความอ่อนล้า เปลือกตาหนาๆ ขยับไหวก่อนจะลืมขึ้นเล็กน้อย มองใบหน้าคมเข้มของเขาที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยสายตาเหม่อๆ
"คุณจะพาฉันไปไหน..." เสียงของเธอเบาและแหบพร่า
"พาเธอขึ้นไปนอนดีๆ ที่ห้อง" เขาตอบเรียบๆ แต่ยังมีความอบอุ่นแฝงอยู่
น้ำฟ้ายิ้มบางๆ อย่างอ่อนเพลีย ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่กว้างของเขาอย่างไม่ขัดขืน ธาราอุ้มเธอแนบอก ก้าวเดินไปตามบันไดอย่างมั่นคง ร่างเล็กในอ้อมแขนของเขาแทบไม่รู้สึกถึงแรงกระแทกเลยแม้แต่น้อย
เมื่อมาถึงห้อง เขาเปิดประตูด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะก้าวเข้าไปช้าๆ แล้วค่อยๆ วางเธอลงบนเตียง ผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบตัดกับความร้อนที่ยังหลงเหลืออยู่ในร่างเธอ น้ำฟ้าขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย ดวงตาหวานฉ่ำสบกับเขา
"คุณจะไปไหน..."
ธาราชะงักไปครู่หนึ่ง มองดูเธอที่ยังไม่ปล่อยมือจากชายเสื้อของเขา เขาถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง มือใหญ่ยกขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ยุ่งเหยิงออกจากใบหน้าของเธอ
"ฉันจะอยู่จนกว่าเธอจะหลับ" เขาพูดเสียงทุ้มต่ำ สายตาอ่อนโยนขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก
น้ำฟ้าอมยิ้มบางๆ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองจมเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเต็มใจ ทิ้งให้ธารานั่งมองเธออยู่เงียบๆ ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเธอเบาๆ แล้วกระซิบเสียงแผ่ว
"ฝันดีนะ น้ำฟ้า..."
แสงแดดอ่อนช่วงสายสาดส่องผ่านม่านบางเข้ามาในห้อง สายลมเย็นพัดเอื่อย เสียงนกร้องแว่วดังอยู่ไกลๆ น้ำฟ้าขยับตัวเล็กน้อย ร่างกายยังคงรู้สึกหนักอึ้งและอ่อนล้า ดวงตากลมค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่โอบรัดรอบเอวเธอ
ร่างสูงข้างหลังยังคงหลับสนิท ธาราซุกใบหน้ากับซอกคอของเธอ ลมหายใจอุ่นเป่ารดผิวเนียนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แขนแกร่งโอบกอดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอขยับตัวเล็กน้อย
น้ำฟ้าหันหน้ากลับไปช้าๆ ก่อนจะเห็นใบหน้าคมที่ดูอ่อนโยนกว่าปกติยามหลับ ดวงตาเรียวคมยังปิดสนิท ขนตายาวทอดเงาบนผิวแทนแดดของเขา
เธออมยิ้มกับตัวเอง พลางยกปลายนิ้วไล้ไปตามแนวสันกรามของเขาเบาๆ แต่ไม่ทันไร คนที่เธอคิดว่ายังหลับกลับขยับตัว แขนที่โอบรัดอยู่กระชับแน่นขึ้น จมูกโด่งกดลงกับซอกคอของเธออย่างอ้อยอิ่ง
"คิดจะเล่นอะไรแต่เช้า?" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นอย่างแหบพร่า
น้ำฟ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขาตื่นแล้ว แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร ธาราก็พลิกตัวให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาคมเข้มนั้นจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เธอเริ่มคุ้นเคย...
"วันนี้วันหยุดนี่นา" น้ำฟ้าพึมพำ รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านจากร่างของเขาที่แนบชิดกับเธอ
"ก็จริง..." ธารายิ้มมุมปาก ก่อนจะกดริมฝีปากลงที่หน้าผากเธอเบาๆ "แปลว่าฉันมีเวลาทั้งวัน..."
น้ำฟ้ายิ้มบางๆ แต่หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อสัมผัสของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ปลายนิ้วร้อนลากไล้ไปตามแขนเปลือยของเธอ ก่อนที่มือใหญ่จะวางทาบลงบนเอวคอด ลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธออย่างเชื่องช้า
"ธารา..."
เธอเอ่ยชื่อเขาเบาๆ แต่กลับไม่ได้ห้ามอะไรเลย เขาโน้มตัวลงมา ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงลมหายใจ ริมฝีปากร้อนแนบลงมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ ลึกซึ้งขึ้น ความนุ่มนวลนั้นเต็มไปด้วยความต้องการที่ถูกกักเก็บมาจากค่ำคืนที่ผ่านมา
น้ำฟ้าหลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองจมหายไปกับสัมผัสของเขา... ในเช้าวันหยุดที่ไม่มีอะไรเร่งรัด มีเพียงเขา เธอ และช่วงเวลาที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้น...
ช่วงเย็นน้ำฟ้ายืนฟังคีนอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการสอนเด็ก ๆ ในค่ายมวย คีนพาเธอเดินชมรอบ ๆ สนามซ้อม บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหมัดกระทบเป้าซ้อม เด็กบางคนกำลังซ้อมกระสอบทราย บางคนจับคู่ซ้อมกันเองอย่างขะมักเขม้น
“ที่นี่เราไม่ได้สอนแค่ให้ชกมวยเก่ง แต่ต้องมีวินัยและจิตใจที่เข้มแข็งด้วย” คีนพูด ขณะเดินนำเธอผ่านพื้นที่ฝึกซ้อม
น้ำฟ้าพยักหน้า “เด็กตัวแค่นี่แต่ดูจริงจังกันมากเลยนะ”
คีนยิ้มเล็กน้อย “เฮียเข้มงวดกับเรื่องนี้สุด ๆ แค่เห็นหน้าเขา เด็ก ๆ ยังต้องขยับตัวให้ถูกต้องเลย”
น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ “ก็ไม่น่าแปลกใจ”
ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะจบ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ธาราเดินเข้ามาสมทบ สีหน้าเรียบนิ่งอย่างที่เคยเป็น แต่สายตาของเขากลับจับจ้องอยู่ที่น้ำฟ้า
“เดี๋ยวฉันดูแลเธอเอง” เขาพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
คีนหันไปมองเจ้านาย ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “แน่ใจนะเฮีย?”
“แน่ใจ” ธาราตอบเสียงเรียบ
น้ำฟ้ามองเขาอย่างงง ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “เป็นเอามากนะ”
คีนยิ้มขำ ๆ ก่อนจะยักไหล่ “งั้นฉันปล่อยให้เฮียดูแลละกัน โชคดีครับน้ำฟ้า”
น้ำฟ้ามองตามคีนที่เดินออกไป ก่อนจะหันกลับมามองธารา “แล้วนี่จู่ ๆ จะมาดูแลฉันเองทำไมคะ?”
ธารามองเธอนิ่ง ๆ ก่อนตอบ “เธออยู่ที่นี่ ก็เป็นความรับผิดชอบของฉัน”
น้ำฟายิ้มมุมปาก “หรือที่จริงคือหวง?”
ธาราไม่ได้ตอบในทันที ดวงตาคมกริบสบกับเธออย่างไม่หลบเลี่ยง ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “เธอคิดเองแล้วกัน”
น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ รู้ดีว่าเขาไม่มีทางพูดตรง ๆ แต่แววตาของเขาก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว…
