ปกรณ์มองตามเธอจนลับสายตา ความรู้สึกที่ซับซ้อนกำลังตีกันอยู่ในอก เขารู้ดีว่าการปล่อยเธอไปเช่นนี้คือสิ่งที่ควรทำ
แต่ความคิดอีกด้านกลับย้ำเตือนว่า
เธอคือคนที่เขาไม่อาจปล่อยมือได้ง่ายๆในขณะเดียวกัน หญิงสาวตัวเล็กแต่เต็มไปด้วยความหยิ่งทะนง
พิมพ์ชนกที่เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากผับของปกรณ์ จู่ๆเสียงแจ้งเตือนของแอปธนาคาร แจ้งมียอดเงินโอนเข้าในบัญชีของเธอ
" คงเป็นค่าจ้าง ทำงานสองวันมั่ง"
หญิงสาวคิดในใจพรางเปิดดูยอดเงินในบัญชีของเธอ พิมพ์ชนกถึงกับตาค้างกับยอดเงินที่โอนเข้ามา
"ห๊ะ! สองแสน!"
พิมพ์ชนกยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตูผับ ดวงตาเบิกกว้างมองจอโทรศัพท์มือถือราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
"ใครโอนมาเนี่ย?" เธอพึมพำด้วยเสียงสั่น มือเลื่อนลงมองชื่อผู้โอนที่ปรากฏในแอป
"คุณปกรณ์!"
ชื่อของเจ้าของผับที่เธอเพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่ปรากฏชัดเจน
หัวใจของพิมพ์ชนกเต้นแรงด้วยความสับสน ทำไมเขาถึงโอนเงินมาให้เธอเป็นจำนวนมากขนาดนี้?
เธอเม้มปากแน่น ก่อนตัดสินใจหันหลังกลับเข้าไปในผับอีกครั้งเพื่อหาคำตอบ...
พิมพ์ชนกเดินกระแทกส้นรองเท้าเข้ามาในโถงทางเดินของผับ ตรงไปยังห้องส่วนตัวที่เธอเพิ่งออกมาเมื่อครู่
แต่ก่อนที่มือเธอจะเอื้อมถึงประตู เตโช ลูกน้องคนสนิทของปกรณ์ ก็ก้าวมาขวางทางไว้
"คุณพิมพ์ชนกครับ คุณปกรณ์ไม่สะดวกพบใครตอนนี้" เตโชพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พร้อมแววตาเย็นชา
"ไม่สะดวกงั้นเหรอ?" พิมพ์ชนกสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้
"แต่ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเขา เงินสองแสนที่โอนเข้ามานี่หมายความว่ายังไง!"
เตโชเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ที่หญิงสาวชูขึ้นมาให้ดู ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"คุณปกรณ์บอกไว้แล้วว่าเงินนั้นคือค่าเสียเวลา และค่าชดเชยที่คุณปกรณ์จ่ายให้กับคุณ"
คำตอบนั้นทำให้พิมพ์ชนกถึงกับอึ้ง ความโมโหพุ่งขึ้นมาอีกระลอก เธอจ้องหน้าเตโช
"งั้นหลีกไป! ฉันจะถามเขาเองว่าหมายความว่าอะไร!"
"ขอโทษครับ แต่ผมทำตามคำสั่ง" เตโชยืนนิ่งไม่ขยับ ราวกับเป็นกำแพงเหล็ก
พิมพ์ชนกกัดฟันแน่น หันมองประตูที่อยู่ตรงหน้าอย่างชั่งใจ จะดื้อรั้นต่อไปหรือควรปล่อยเรื่องนี้ไว้ก่อน?
เสียงเอะอะของพิมพ์ชนกที่พยายามเถียงกับเตโชดังลอดเข้ามาในห้องส่วนตัว
ทำให้ปกรณ์ที่กำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอย่างสงบถึงกับถอนหายใจ ก่อนลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
"มีเรื่องอะไรกัน ทำไมเสียงดังขนาดนี้?" เสียงทุ้มต่ำของปกรณ์ดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่ดูรำคาญปนหงุดหงิดเล็กน้อย
พิมพ์ชนกเงยหน้าขึ้นจ้องเขาทันที ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความไม่พอใจ
"คุณจะโอนเงินสองแสนมาให้ฉันทำไม? ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณ!"
ปกรณ์เลิกคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีกราดเกรี้ยวของเธอ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เตโชเป็นสัญญาณให้ถอยออกไป
"ขึ้นไปคุยข้างในดีกว่านะ "เขาพูดเรียบๆ แล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไป
พิมพ์ชนกกัดริมฝีปากแน่น มองเขาด้วยความลังเล ก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้อง
ทันทีที่ประตูปิดลง เธอหันขวับมามองเขา "คุณคิดว่าฉันเป็นคนประเภทไหนถึงกล้าโยนเงินมาก้อนโตให้กับฉัน"
ปกรณ์ถอนหายใจอีกครั้ง ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองราวกับกำลังอดทน
"คุณทำงานให้ผม ผมแค่จ่ายค่าตอบแทนที่สมเหตุสมผล"
"สมเหตุสมผล?" พิมพ์ชนกขึ้นเสียง "ฉันทำงานแค่สองวันเองนะ! ค่าชดเชยอะไรนั้นฉันก็ไม่ได้อยากได้สักนิด!"
คำถามนั้นทำให้ปกรณ์จ้องเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป แววตาของเขาเข้มขึ้นและดูเยือกเย็น
"แล้วคุณจะเอายังไง พิมพ์ชนก" เขาพูดเสียงต่ำ ทิ้งความเงียบชวนอึดอัดไว้ใน
พิมพ์ชนกยืดตัวตรง มองเขาด้วยสายตาแน่วแน่
"ฉันจะไม่รับเงินนี้ และจะโอนคืนให้คุณทุกบาท ถ้าคุณไม่รับคืน ฉันขอทำงานเพื่อชดใช้แทน"
ปกรณ์เลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก เขาเดินไปหยิบขวดเหล้าขวดหนึ่งจากโต๊ะข้างๆ ก่อนจะวางมันลงตรงหน้าพิมพ์ชนก
"ได้สิ ถ้าคุณอยากทำงานกับผมต่อจริงๆ และอยากให้ผมรับเงินคืน คุณต้องดื่มเหล้าหมดขวดนี้ก่อน"
คำพูดนั้นทำให้พิมพ์ชนกนิ่งไปชั่วครู่ เธอขมวดคิ้วมองขวดเหล้าขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยของเหลวสีอำพัน
"นี่คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า?" เธอถามเสียงเรียบ
"ผมไม่ล้อเล่น" ปกรณ์ตอบพร้อมสายตาที่จริงจัง "ถ้าคุณทำได้ ผมจะให้คุณทำงานต่อ คุณต้องพิสูจน์ให้ผมเห็นว่าคุณคอแข็งแค่ไหน"
พิมพ์ชนกมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ท่าทางของเขาเหมือนจะลองใจเธอมากกว่าการตั้งเงื่อนไขจริงจัง
แต่เธอก็ไม่อยากยอมแพ้ เธอคิดชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบขวดเหล้าขึ้นมา
"ได้ ฉันจะดื่มให้คุณดู…ว่าฉันคอแข็งแค่ไหน"
ปกรณ์เลิกคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะประหลาดใจที่เธอรับคำท้าจริงๆ
พิมพ์ชนกเปิดฝาขวดออก กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจัดพุ่งขึ้นมาจนเธอต้องกลั้นหายใจ
เธอยกขวดขึ้นดื่มรวดเดียว ความร้อนแรงของเหล้าแผ่ซ่านไปทั่วลำคอจนเธอต้องเบ้หน้า แต่เธอไม่หยุด
"หยุดเดี๋ยวนี้!" ปกรณ์รีบเอื้อมมือมาคว้าขวดจากเธอ สีหน้าของเขาดูตกใจมาก เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะดื่มมันจริงๆ
"พอแล้ว!"
พิมพ์ชนกยกมือขึ้นเช็ดปาก น้ำตาคลอจากความแสบในลำคอ แต่เธอยังยิ้มเยาะ
"คุณเป็นคนตั้งกฎเอง ถ้าฉันทำได้ คุณก็ต้องรักษาสัญญา"
ปกรณ์จ้องเธออยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับพยักหน้า "ตกลง คุณชนะแล้ว"
พิมพ์ชนกรู้สึกถึงความร้อนจากแอลกอฮอล์ที่ยังคงวนเวียนในร่างกาย แม้จะพยายามตั้งสติ
แต่ฤทธิ์ของเหล้าก็ทำให้เธอรู้สึกใจกล้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เธอจ้องมองปกรณ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ของเขาค่อยๆ ลอยเข้ามาในสายตา
เคราเขียวๆ ที่ขึ้นบางๆ บนกรอบหน้าเพิ่มเสน่ห์ให้กับใบหน้าเข้มๆ ของเขา จนเธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่ดุๆ อย่างที่เคยคิด
"ทำไม เมาแล้วเหรอดื่มแค่นี้เองนะ" เสียงทุ้มของปกรณ์ดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
เธอรีบเบือนหน้าหนี แต่ใจกลับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ หัวสมองมัวไปหมดจนไม่แน่ใจตัวเอง
"ป่าวเมาซะหน่อย"เธอพูดเสียงเบา เผลอหลบสายตาของเขา
ปกรณ์ยิ้มเล็กน้อยเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เธอหมายถึง แต่สายตาของเขากลับยังคงจับจ้องเธออย่างมั่นคง
ราวกับรอคอยคำตอบหรือคำพูดอะไรบางอย่างจากเธอ
"ไม่เมาแต่ยืนไม่อยู่เนี่ยนะ"เขาถามเสียงต่ำ แต่คำถามนั้นกลับทำให้บรรยากาศในห้องขาดความสงบ
พิมพ์ชนกหยุดหายใจไปชั่วขณะ สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับจ้องในลักษณะที่ไม่อาจหลีกหนีได้
แต่เธอกลับไม่สามารถตอบคำถามนั้นออกไปได้ทันที ทุกอย่างเหมือนหยุดหมุนเมื่อความรู้สึกบางอย่างในใจเริ่มก่อตัวขึ้น...
พิมพ์ชนกส่ายหัวไปมาอย่างพยายามลืมเลือนความมึนงงจากฤทธิ์เหล้า แต่ความรู้สึกยังคงหมุนวนในสมองจนทำให้เธอเซไปข้างหน้า
"ระวัง!…หน่อยสิคุณ"ปกรณ์ร้องเตือนเสียงดัง ก่อนจะรีบเข้ามาพยุงเธอไว้ทันที
หญิงสาวที่ก้าวไม่ทันก็เกือบจะเซล้มลงไปกองกับพื้น แต่ปกรณ์ยังคงจับเธอไว้ได้แน่น
มือของเขาแข็งแรงและอบอุ่น ทำให้พิมพ์ชนกรู้สึกเหมือนกับถูกดึงกลับมาจากความมืดมิด
ใบหน้าของเขาใกล้เธอมากขึ้นจนเธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่สัมผัสใบหน้า
"คุณโอเคไหม?" เขาถามเสียงทุ้ม พร้อมกับใช้มืออีกข้างประคองตัวเธอให้อยู่ในท่าทางที่มั่นคง
พิมพ์ชนกตั้งสติได้เล็กน้อย พยายามยืนตรง แต่มือของเขาที่ประคองเธออยู่ทำให้ใจเธอเต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง
"ฉัน... ฉันไม่เป็นไร" เธอกล่าวเสียงสั่นๆ พยายามจะขยับออกจากมือของเขา แต่ทว่ารู้สึกเหมือนจะล้มลงอีกครั้ง
ปกรณ์ไม่ได้ปล่อยมือจากเธอ เขาดึงเธอให้ยืนอยู่ในวงแขนของเขา ใกล้จนแทบจะสัมผัสกัน
"ถ้าผมปล่อยคุณ…ก็คงร่วงไปกองอยู่กับพื้นแน่ๆ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
"คุณนอนพักก่อนเถอะ ส่างเมาแล้วค่อยกลับห้อง วันนี้ผมให้คุณลาหยุดหนึ่งวันโดยที่ไม่หักค่าแรง"
พิมพ์ชนกรู้สึกเหมือนความอึดอัดและความรู้สึกแปลกๆ ก่อตัวขึ้นในใจ
แต่เธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้ในตอนนี้ มือของเขาเหมือนจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายในเวลานี้
และเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา...
พิมพ์ชนกรู้สึกถึงความมึนงงในหัว ขณะที่มือของปกรณ์ยังประคองเธออยู่
ใจของเธอกลับเต้นแรงและไม่สามารถควบคุมความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในตัวเองได้ ฤทธิ์เหล้าทำให้เธอรู้สึกกล้าหาญกว่าปกติ
เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับปกรณ์แล้วพูดออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่หนักแน่นในใจ
"ถ้าฉันขอจูบ... คุณจะทำยังไง"
คำพูดนั้นทำให้ปกรณ์เบิกตากว้าง เขาหยุดหายใจชั่วขณะและมองเธอด้วยความตกใจ ทั้งๆ
ที่เขาเคยคุมสถานการณ์ทุกอย่างได้ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
เขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนแบบนี้และฤทธิ์ของแอลกอฮอล์อาจทำให้เธอพูดออกไปโดยไม่คิด
แต่สายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทำให้เขารู้สึกถึงความตั้งใจในคำพูดนั้น
"พิมพ์ชนก..." ปกรณ์พูดชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง พร้อมกับก้าวถอยห่างเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกว่ามันเป็นการยั่วเย้า
เขามองไปที่ริมฝีปากของเธอที่ขยับเล็กน้อย มันทำให้ความรู้สึกภายในตัวเขายิ่งซับซ้อน
ราวกับมีบางสิ่งที่ห้ามไว้ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขารู้สึกท้าทาย
"คุณนี่…ช่างไม่รู้อะไรเลยนะพิมพ์ชนก"เขาพูดเสียงแหบแห้ง ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เธอ
แต่กลับพยายามยับยั้งความรู้สึกที่เริ่มผุดขึ้น
พิมพ์ชนกยิ้มบางๆ รู้สึกได้ถึงการต่อต้านในท่าทางของเขา แต่ความกล้าที่เธอมีตอนนี้ไม่ยอมให้เธอถอยหลัง
"ได้ไหม…ฉันขอจูบคุณได้ไหม.." เธอพูดด้วยท่าทางที่ขบขัน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความท้าทาย
ปกรณ์กลั้นหายใจอีกครั้ง ท่าทางของเขายังไม่มั่นใจ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอนั้นจากเธอได้...
