Novel-novel oleh นามิโกะ เชชิกยอง

การกระทำดังกล่าวของชายหนุ่มในตอนนี้ ทำให้ทั้งหญิงสาวรวมถึงพ่อและแม่ของเธอถึงกับเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตะลึงลานอย่างหนัก ไม่เชื่อสายตาตัวเอง ในวินาทีนั้นหัวใจหญิงสาวพลันเต้นแรงสั่นระรัวขึ้นมา จนแทบหลุดออกมาจากอก ขณะก้มสบมองดวงตาซึ่งอัดแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงจังอันลึกซึ้งตรงหน้าอย่างไม่เชื่อเหมือนกับว่าตอนนี้กำลังตกอยู่ในความฝัน กำลังถูกเขาขอแต่งงานอยู่จริงๆ และในระหว่างที่หญิงสาวกำลังตกอยู่ในห้วงความตึงตะลึงนั้น จู่ๆ เสียงเล็กของเด็กชายก็เอ่ยดังขึ้นขณะวิ่งเตาะแตะเข้ามายืนตรงหน้าเธอด้วยอีกคน “แม่แต่งงานกับพ่อนะฮะ ผมรักพ่อ” เด็กชายเงยหน้าขึ้น ช่วยคนเป็นพ่อพูดขอร้องแม่ของเขาออกมาอย่างไร้เดียงสา ทว่าจู่ๆ เสียงแข็งกร้าวของชายวัยกลางคนผู้เป็นบิดาก็ผุดดังขึ้นด้วยอีกคน ดึงความสนใจให้ทุกคนต่างชะงักไปชั่วขณะ “พ่อไม่ให้แต่ง!อยู่ๆ จะมาขอกันง่ายแบบนี้ได้ยังไง” “อึก!” ถ้อยคำหนักแน่นคนเป็นว่าที่พ่อตา ทำให้ใบหน้าคมคายของชายหนุ่มรวมถึงหญิงสาวและมารดาของเขาพลันสลดลงทันตา เมื่อเห็นว่าเขาคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ “พ่อใจเย็นๆ ก่อนสิ” คนเป็นภรรยาถึงกับกำชับท่อนแขนสามีแน่นอย่างห้ามปรามด้วยสีหน้า

ทันทีที่คนวัยกลางคนทั้งสองได้ยินคำพูดนั้นจากปากของคนเป็นลูกสาวเต็มสองหู บรรยากาศโดยรอบก็พลันตกอยู่ในความเงียบงันไปชั่วขณะ ดวงตาของผู้บังเกิดเกล้าเบิกกว้างมองใบหน้าลูกสาวด้วยความตกตะลึงอย่างหนักอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “สะ สามีกับลูก? กอหญ้า…นี่มันคือเรื่องจริงเหรอลูก” คนเป็นมารดาเอ่ยถามย้ำขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแผ่ว ขณะยังคงเบิกตากว้างมองหน้าลูกสาว คิดว่าตัวเองคงจะหูฝาดไปแน่ๆ ทว่าหญิงสาวกลับพยักหน้าตอบเบาๆ ยืนยันว่านี่คือเรื่องจริงด้วยสีหน้าหนักอึ้งไม่ต่างกัน และในระหว่างนั้นเองชายหนุ่มก็ได้ก้าวเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยกมือไหว้กล่าวทักทายแนะนำตัวเองกับพวกเขาตามมารยาทอย่างนอบน้อมด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ ผมชื่อองศานะครับ ยินดีที่ได้เจอกันครับ” “อึก!” “แม่คะ พ่อคะ คือเรื่องนี้หนูอธิบายได้นะ….” พรึ่บ ทว่ายังไม่ทันให้หญิงสาวได้เอ่ยปากอธิบายชี้แจงอะไรให้พวกเขาได้เข้าใจจู่ๆ คนเป็นมารดาซึ่งตกอยู่ในภาวะตกตะลึงอย่างหนักถึงกับรู้สึกเข่าอ่อนจนตัวเซเหมือนจะเป็นลมล้มพับไป แต่ดีที่ชายหนุ่มซึ่งมีไหวพริบดีได้เข้าประคองร่างว่าที่แม่ยายเอาไว้ได้ทัน “ระวังครับ!” “แม่!” “แม่จ๋า

สามวันผ่านไป หลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายวันที่ผ่านมา ในที่สุดอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเด็กชายก็ทุเลาหายดีจนเกือบจะเป็นปกติแล้ว และหลังจากตรวจอาการเบื้องต้นอีกครั้ง แพทย์ก็อนุญาตให้กลับไปพักผ่อนต่อที่บ้านได้ บนรถ ชายหนุ่มได้ขับรถพาหญิงสาวและลูกชายเดินทางกลับบ้านมาได้สักพักหนึ่ง ทว่าในระหว่างนั้นเขากลับสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ เบาะคนขับเอาแต่เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างมาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล เห็นแบบนั้นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูใจลอยจัง” “อึก…” คำถามนั้นทำเอาคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์เหม่อลอยถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าเศร้าซึม รีบเอ่ยปากตอบกลับอย่างลนลานเล็กน้อย “ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” แต่ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะบอกมาเช่นนั้น ชายหนุ่มกลับยังคงเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เชื่ออยู่ดีว่าเธอไม่เป็นอะไรอย่างที่ปากว่า “ไม่เป็นอะไรได้ยังไง พี่สังเกตเธออยู่ตั้งนานแล้วนะ” “…” เธอไม่ตอบ แต่ดวงตามองเสี้ยวข้างใบหน้าคมคายอีกฝ่ายอย่างรู้สึกเหลือเชื่อ ไม่คิดว่าเขาจะช่างสังเกตอะไรขนาดนั้น และเมื

โรงพยาบาล ห้องพักฟื้น หลังจากเดินทางกลับมาถึงโรงพยาบาล ชายหนุ่มได้เปิดประตูให้ร่างคนตัวเล็กซึ่งมีสีหน้าเหนื่อยล้าอ่อนแรงเข้าไปข้างใน “ค่อยๆ เดินนะ” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน แต่ทันทีที่หญิงสาวย่างเท้าก้าวเดินเข้ามาในห้องได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ เสียงเล็กอันคุ้นเคยก็เอ่ยดังขึ้นทำให้ฝ่าเท้าของทั้งคู่ต้องพลันหยุดชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่ดวงตาทั้งสองจะเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงเมื่อเธอและเขาพบว่าลูกชายของฟื้นแล้ว “แม่ฮะ” “สิงหา ลูก!” ในวินาทีนั้นหญิงสาวอุทานเสียงดังขึ้น ดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยความตะลึงลานแดงก่ำพร้อมกับมีหยาดน้ำตาขึ้นมาคลอหน่วย ไม่รอช้าที่จะย่างเท้ารีบเดินปรี่ถลาเข้าไปหาลูกชายทันที โดยมีร่างชายหนุ่มสาวเท้าเดินตามมาติดๆ ด้วยความร้อนรนไม่แพ้กัน “สิงหาลูกแม่เป็นยังไงลูก เจ็บตรงไหนอีกมั้ย” “เจ็บตรงไหนบ้างลูก ถ้าเจ็บหนูบอกพ่อกับแม่นะ รู้ไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงหนูมากเลย” ฝ่ามือของคนเป็นพ่อและแม่กุมมือคู่น้อยของลูกชายเอาไว้คนละข้างขณะทั้งคู่กล่าวน้ำเสียงสั่นเครือทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงลูกอย่างสุดหัวใจ แต่เด็กชายกลับส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนคลี่ยิ้มหวานอวดฟันซี่ขาวให

ในที่สุดใบหน้าซึ่งเปี่ยมไปด้วยความเดือดดาลของผู้เป็นพ่อที่ยืนไล่สายตามองร่างลูกสาวถูกบอดี้การ์ดลากตัวกลับเข้าไปไปสงบสติอารมณ์ ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลงกลับกลายเป็นใบหน้าสลดเศร้าใจขึ้นมาแทน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาพร้อมส่ายหน้าไปมาเบาๆ อย่างหนักใจทั้งรู้สึกผิดแทนต่อสิ่งที่ลูกสาวได้กระทำลงไป ในนาทีต่อมาชายวัยกลางคนจึงตัดสินใจก้าวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มและหญิงสาว จากนั้นโค้งตัวคำนับพร้อมกล่าวคำขอโทษจากใจจริงโดยไม่ถือศักดิ์ศรีของผู้นำตระกูลแต่อย่างใด “อาต้องขอโทษเธอทั้งสองแทนลิตาจริงๆ ที่อบรมสั่งสอนเธอไม่ดีพอจนปล่อยให้ไปก่อเรื่องแบบนี้ขึ้น” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร” ไม่ทันให้ชายวัยกลางคนได้กล่าวขอโทษจบประโยค จู่ๆ หญิงสาวซึ่งทนเห็นภาพตรงหน้าไม่ได้ จึงเอ่ยขึ้นพร้อมรีบเข้ามาห้ามปรามให้เขาหยุดทำอย่างนี้ด้วยความรู้สึกเห็นใจทั้งสงสารในเวลาเดียวกัน เมื่อนึกถึงหัวอกของคนเป็นพ่อที่ต้องมารับผิดชอบชดเชยความผิดแทนผู้กระทำแบบนี้ ทว่าชายวัยกลางคนกลับยังยินยอมโค้งตัวคำนับอยู่อย่างนั้นพร้อมกล่าวขอโทษทั้งสองต่อไปอย่างรู้สึกผิดจากใจจริง“ไม่ได้ครับ ยังไงผมในฐานะประมุขของตระกูล ลูกสาวของผมทำความผิด

ท้ายที่สุดหลังจากเห็นสีหน้าเข้มขรึมและท่าทีบีบบังคับของผู้เป็นบิดาเช่นนั้น ร่างลิตาก็ถึงกับสั่นระริกขึ้นมาอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง ก่อนที่หล่อนจะหันขวับมามองหญิงสาวและชายหนุ่มด้วยดวงตาแดงก่ำของความเคียดแค้น พร้อมกับหยาดน้ำตาพ่ายแพ้และอับอายเอ่อคลอขอบตาขึ้นมาในเวลาเดียวกัน “หึ” หล่อนเค้นเสียงเหอะเย้ยหยันออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงเจือความหยิ่งผยอง “ไหนๆ พูดไปคุณพ่อก็ไม่เข้าข้างลิตาอยู่แล้วนี่ ลิตาทำจริงแล้วจะทำไมคะ” “ว่าไงนะ!” ถ้อยคำสารภาพดังกล่าวของลิตาทำให้ผู้เป็นบิดาพลันเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงอย่างหนัก ไม่อยากเชื่อหูทั้งคิดไม่ถึงเลยว่าลูกสาวเช่นหล่อนจะกล้าทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้จริงๆ แม้แต่ชายหนุ่มที่ได้ยินความจริงจากปากลิตาอย่างชัดเจนแล้ว เส้นด้ายความอดทนได้ขาดสะบั้นในทันที ฝ่ามือหนาของเขาเริ่มกำด้ามกระบอกปืนในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เตรียมจะยกอาวุธถล่มที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลองอย่างไม่มีกลัวแต่อย่างใดพรึ่บทว่า...ในวินาทีนั้นมือแกร่งของเขากลับถูกหญิงสาวคว้ามือเข้ามาฉุดรั้งเอาไว้เสียก่อน จนชายหนุ่มต้องหันขวับมามองเธออย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดทำไมต้องห้ามเขาด้วย “อึก!”แต่ขณะนั้นหญิง

ความโศกเศร้าปกคลุมไปทั่วบริเวณภายในวัด แขกที่ตามร่วมงานกันมากมายต่างสวมใส่ชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยให้กับผู้ล่วงลับ“ดิฉันขอแสดงความเสียใจกับคุณหญิงด้วยนะคะ” มารดาของหญิงสาวเดินทางมาร่วมไว้อาลัยให้กับลูกเขยอย่างจิรายุ ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะทำไม่ดีกับบุตรสาวเอาไว้มากมายแต่ในเมื่อเขาจากไปแล้วก็ทำได้แค่อโหสิกรรมให้แก่กันเท่านั้น“ขอบคุณจากใจนะคะที่คุณหญิงอุตส่าห์เดินทางมาร่วมงาน อีกอย่างต้องขอโทษคุณหญิงแทนวายุลูกชายดิฉันด้วยนะคะกับในสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับหนูวนิดา”ผู้เป็นมารดาพูดขอโทษทั้งน้ำตาอย่างเจ็บปวดใจที่ต้องมาสูญเสียลูกชายคนเดียวทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัวและยังทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เลยสักนิด หัวอกของคนเป็นแม่แตกสลายเมื่อได้เห็นร่างไร้ลมหายใจของลูกชายชิงตายจากไปก่อนอย่างไม่อาจจะยอมรับความจริงได้ในตอนนี้“คุณหญิงไม่ต้องขอโทษดิฉันเลยค่ะ เรื่องแบบนี้คงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น...แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว เราคนเป็นแม่ก็ทำให้ได้แค่ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้เท่านั้น” มารดาของหญิงสาวก็เศร้าใจไม่น้อยทั้งเห็นใจหัวอกคนเป็นแม่ด้วยกันว่ามันทรมานเจ็บปวดเจียนตายแค่ไหนที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ทุกอย่า

หญิงสาวที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องทำงานชายหนุ่มพร้อมกับแม่สามี เธอพยายามตั้งสติระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปเคาะบานประตูทันทีก๊อก ก๊อก ก๊อกเพียงไม่นานนักผ่านประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงของชายหนุ่มที่เสื้อผ้าอยู่ในสภาพยับเยิน คงไม่ต้องเดาเลยว่าเขาเพิ่งจะเสร็จจากภารกิจทางกายมาแต่ทว่าทันทีที่ได้เห็นเธอกับมารดาอยู่ตรงหน้าเขาถึงกับเบิกตากว้าง ใบหน้าก็ซีดเผือดลงทันทีหญิงสาวที่เห็นสภาพของชายหนุ่มที่รักมากในตอนนี้แล้ว ริมฝีปากของเธอถึงกับสั่นระริกอย่างแค้นใจ แต่ทำได้แค่ผ่อนลมหายใจระงับอารมณ์ความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ในอก “คะ คุณแม่กับดา…มากันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมไม่โทรมาบอกผมก่อน” ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงอึกอัก“ว่าไงพ่อตัวดี คุยกับหนูวนิดาเขาเถอะนะ ฉันไม่อยากจะคุยกับแก” น้ำเสียงของผู้เป็นแม่แข็งกระด้าง ชักสีหน้าใส่ลูกชายด้วยความโกรธก่อนจะยืนกอดอกหันหลังให้กับเขา“เห็นช่วงนี้คุณทำงานหนักไม่ค่อยได้กลับไปทานข้าวที่บ้าน...ดาก็เลยซื้อข้าวมาฝากคุณค่ะ”“อะ อ๋อขอบคุณนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มเจื่อน ยื่นมือมารับถุงข้าวในมือของหญิงส

คฤหาสน์“หนูวนิดาไปยังไงมายังไงลูก” แม่สามีอ้าแขนโอบกอดร่างของลูกสะใภ้ด้วยความรักก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก แต่เธอในตอนนี้เมื่อเห็นใบหน้าของท่านแล้วถึงกับลำคอตีบตัน พยายามสะกดความรู้สึกที่แสบร้อนในดวงตาเอาไว้“สวัสดีค่ะคุณแม่” เธอยกมือพนมไหว้“แม่คิดถึงหนูจังเลย เป็นยังไงบ้างลูกช่วงนี้”“ก็ดีค่ะคุณแม่ หนูกับคุณวายุก็เพิ่งจะกลับมาจากเที่ยวทะเล”“ดีจริง วายุลูกชายของแม่ดูเอาใจใส่หนูเก่งจังเลยนะช่วงนี้ เห็นแบบนี้แล้วแม่ค่อยสบายใจหน่อย” เมื่อเห็นท่าทีว่าแม่สามีกำลังสบายใจ เธอจึงเค้นยิ้มรับบางๆ ที่แสนอ่อนโยนและขมขื่นใจยังไม่อยากจะพูดอะไรออกไปในตอนนี้“คุณแม่คะ เย็นนี้คุณแม่ว่างหรือเปล่าคะ พอดี…ดาอยากจะพาคุณแม่ไปที่หนึ่งหน่อยนะค่ะ”“ได้สิสำหรับลูกสะใภ้ของแม่ แม่ว่างอยู่แล้วจ้ะ ว่าแต่หนูวนิดาอยากพาแม่ไปที่ไหนเหรอลูก”“ดายังขอไม่บอกตอนนี้นะคะ พอดีเป็นเซอร์ไพรส์ค่ะ”“แหมะ ลูกสะใภ้คนนี้มีเซอร์ไพรส์ให้แม่ด้วย น่ารักจริงๆ เลย” พูดจบแม่สามีก็คว้าร่างตั้งครรภ์ของลูกสะใภ้เข้ามากอดด้วยความรัก หญิงสาวรรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนจากท่านพลันทำให้น้ำตาแวววาวค่อยๆ เอ่อขึ้นมาคลอเบ้าตาอย่าง

อารมณ์ของหญิงสาวในตอนนี้ดิ่งลงสู่เหว แววตาคู่นั้นมองลึกเข้าไปในตาของชายหนุ่มอย่างพยายามสะกดกลั้นความขมขื่นเจ็บปวดในใจ ไม่ว่ารสชาติของอาหารตรงหน้ามันจะอร่อยมากขนาดไหนแต่ความรู้สึกของเธอในตอนนี้นั้นมันชั่งขมฝาดลิ้นกินเหลือเกิน จนกินได้ไม่กี่คำก็ต้องวางช้อนยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแต่ผิดกับชายหนุ่มที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเขากำลังนั่งทานอาหารตามปกติทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น แต่เธอก็แอบสังเกตได้ว่าสายตาของเขาเหลือบมองไปยังโต๊ะของหญิงสาวซึ่งอยู่โต๊ะถัดไปที่เขาได้แอบเจอกันก่อนหน้าตอนไปห้องน้ำเป็นครั้งคราว แลดูแล้วอายุของหล่อนน่าจะน้อยกว่าเธอไม่กี่ปีแต่ทว่าผู้หญิงคนนั้นดูมีเสน่ห์ไม่น้อย ใบหน้าดูสะสวยรสนิยมในการแต่งตัวก็ดูเซ็กซี่ทั้งน่าค้นหา ไม่เหมือนกับเธอในตอนนี้ที่ดูจืดชืดมองไปตรงไหนก็ไม่มีชีวิตชีวาแตกต่างราวฟ้ากับเหว สรุปแล้วเธอไม่มีอะไรเทียบผู้หญิงคนนั้นได้เลยจริงๆ …ห้องพัก“เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อยามาให้ คุณนอนรอผมอยู่ที่ห้องก่อนนะ”“อย่าไปนานนะคะ ดา…ไม่อยากอยู่คนเดียว”“ครับที่รัก รอแป๊บนึงนะแล้วผมจะรีบกลับมา”“ค่ะ” ริมฝีปากชมพูดยกเป็นรอยยิ้มขมๆ หลังจากจบบทสนทนาหญิงสาวพยักหน้ารับ

00.45น.ด้วยฮอร์โมนของคุณแม่ตั้งครรภ์ทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกรู้สึกปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำแทบจะทุกเวลา ทว่าหัวใจของภรรยาอย่างเธอหล่นไปกองอยู่ปลายเท้าเมื่อไร้เงาของสามี“คุณคะ”เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ หญิงสาวจึงพยุงร่างขึ้นมาแล้วก้าวขาลงจากเตียง ก่อนที่เธอกวาดสายตามองหาร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มรอบห้องแต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของเขาแต่โทรศัพท์เขาก็ยังไม่เอาไปหญิงสาวทำได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเธอจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับมานอนบนเตียงเช่นเดิมราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนเวลาล่วงเลยผ่านไปพักหนึ่งเปลือกตาบางยังคงข่มตานอนไม่หลับนอนพลิกตะแคงไปมาอย่างเป็นกังวลทั้งข้องใจว่าชายหนุ่มนั้นหายไปไหนในเวลาดึกขนาดนี้ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกวูบโหวงอยู่ภายในใจราวกับว่าเซ้นส์สัมผัสกำลังทำงานขึ้นมาอย่างน่าแปลกประหลาด อีกทั้งลูกน้อยในท้องก็ออกแรงดิ้นจนเธอรู้สึกจุกราวกับว่าเด็กน้อยกำลังสื่อสารอะไรบางอย่างให้เธอรู้02.30น.แกร๊กเสียงประตูห้องพักถูกเปิดออกแม้มันจะแผ่วเบามากแค่ไหนแต่ก็ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมาท่ามกลางความเงียบงัน เพียงไม่นานเสียงฝ่าเท้าหนักๆ ก็เดินเข้ามาในห้องนอน หญิงสาวที่ยังคงนอนไม

หลายวันต่อมา“หน้าตาคุณดูอิดโรยจังเลยนะคะช่วงนี้ พักผ่อนก็น้อยทำงานก็หนักดาเป็นห่วงคุณจัง”หญิงสาวเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังนั่งทานอาหารเช้า เธอมองหน้าของสามีด้วยความเป็นห่วงทั้งกังวลอยู่ในใจลึกๆ เพราะเห็นว่าช่วงนี้เขาทำงานจนต้องกลับบ้านดึกทุกวัน เวลาพักผ่อนก็ไม่ค่อยจะมีแถมรุ่งเช้าก็รีบขับรถออกไปทำงานอีกเป็นแบบนี้มาสักพักหนึ่งแล้ว“คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ ที่ผมทำงานหนักก็เพื่อให้คุณกับลูกได้อยู่อย่างสุขสบายนะรู้มั้ย” ชายหนุ่มยื่นฝ่ามือไปกุมมือหญิงสาวเอาไว้ทั้งยังคงมีรอยยิ้มอ่อนโยนให้เธอเหมือนกับในทุกครั้งๆ“ขอบคุณนะคะที่คุณยอมทำงานหนักเพื่อดากับลูก”“อีกไม่กี่เดือนก็ใกล้จะคลอดแล้ว คุณอยู่แต่บ้านคงจะเบื่อแย่เลยใช่มั้ย งั้นเราไปหาที่ผ่อนคลายสมองสักหน่อยดีมั้ยครับเผื่อคุณจะได้สบายใจขึ้น คุณอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าเดี๋ยวผมพาไป”“ดาไปได้เหรอคะ” ได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้นแล้วดวงตากลมโตก็เบิกกว้างอย่างตื่นเต้นขึ้นมาทันที“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ แต่ห้ามไกลเกินไปนะคุณท้องแก่แล้วผมไม่อยากให้คุณต้องรถเดินไกลนานๆ” ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบหญิงสาวคลี่ยิ้มหวานอย่างรื่นเริงใจ เธอจึงไม่รอช้ารีบบอกสถานที่ที่อยากจ