Novels by เลี่ยงจิน

บทที่ 13/2อ้อนภรรยา ใช่แล้ว...เพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น นั่นเพราะว่าอีกครึ่งหนึ่งจะยังไม่มีวันปลดลงหากเขายังไม่ได้ชำระแค้นให้กับภรรยา แม้ว่าชาติก่อนเขาจะแก้แค้นพวกมันไปทั้งหมดแล้วก็ตามชาติก่อนส่วนชาติก่อน!ชาตินี้ส่วนชาตินี้!หลังจากเขาฆ่าปาดคอโจวจื่อลู่ ฟันศีรษะสาวใช้อี๋เฉินจนขาดกระเด็น เขาก็ลงมือกับตระกูลหลี่จนย่อยยับอับปาง ประมุขหลี่กลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว ฮูหยินหลี่ผูกคอตายอย่างน่าอนาถส่วนน้องสาวต่างมารดาถูกขับไล่ออกจากจวนโดยไร้เงินทองติดตัวด้วยมารดาของเขายังมีเยื่อใยต่อนางอยู่ ซึ่งเขายอมปล่อยนางไปเพื่อให้มารดาสบายใจ แต่ส่งคนแอบตามยุ่นฉานไปทีหลังแล้วตัดลิ้นจอมปลิ้นปล้อนของนางออก ปล่อยให้นางใช้ชีวิตดั่งหญิงใบ้อยู่ในอารามนางชีไปชั่วชีวิตจากนั้นเขาก็ลงโทษตัวเอง เขาไม่อนุญาตให้ตัวเองมีความสุข ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ โหมงานหนักในตอนกลางวันแล้วจมอยู่กับสุราในยามค่ำคืน ร่างกายผ่ายผอมดั่งซากศพเดินได้ หนวดเครารกเฟิ้มไม่เหลือเค้าโครงความหล่อเหลาอีกต่อไป“ทะ...ท่านโหว ข้าเป็นเหน็บแล้วเจ้าค่ะ”น้ำเสียงของภรรยาปลุกให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์แห่งความแค้น เขารีบขยับศีรษะแล้วลุกขึ้นนั

บทที่ 13/1อ้อนภรรยาสำนึกผิดโหวหวงหยางหมิงหลุดออกจากห้วงแห่งอดีตหนหลังเมื่อภรรยานำถ้วยน้ำแกงปลามาวางไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงด้วยใบหน้าเรียบเฉย ควันสีขาวลอยกรุ่นขึ้นเหนือถ้วยฉายชัดว่าสาวใช้ได้นำมันไปอุ่นร้อนอีกรอบ“รีบกินเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวน้ำแกงจะเย็นเสียก่อน”หญิงสาวยืนอยู่ข้างเตียงอย่างรักษาระยะห่างไม่ขยับเข้าไปใกล้กว่านั้น แม้ลึกๆ ในใจจะรู้สึกดีขึ้นหลายส่วนที่สามีตะเพิดญาติผู้พี่ให้กลับไป แต่ถึงอย่างนั้นนางเองก็อาจถูกไล่ตะเพิดออกไปได้ทุกเมื่อไม่ต่างกันดูท่าแล้วการกระทบกระเทือนทางสมองครั้งนี้คงทำให้สามีของนางกลายเป็นคนคุ้มดีคุ้มร้ายไปเสียแล้ว เพราะปกติเขารักและหวงแหนน้องสาวต่างมารดามาก อีกทั้งยังเผื่อแผ่ความเมตตาไปยังจื่อลู่ผู้เป็นสหายของน้องสาวเสมอแม้แต่ดุด่าต่อว่าสักคำยังไม่เคย แต่กลับตะคอกห้วนดั่งเกลียดชังคงทำให้คุณหนูหวงยุ่นฉานเสียใจไม่น้อยเลย“น้องหญิง...”ไหล่เล็กกระตุกเพียงน้อย หลี่เสี่ยซียังคงรักษากิริยาอาการบนใบหน้าไว้ได้อย่างสงบนิ่ง แม้ว่าน้ำเสียงอ่อนโยนยามที่สามีเรียกนางว่าน้องหญิงจะทำให้นางใจอ่อนยวบลงก็ตามที“ข้ายกแขนไม่ไหว เจ้าช่วยป้อนข้าหน่อยได้หรือไม่เล่า”หยางหมิง

บทที่ 12/2ปมแค้นชาติก่อน“แรกทีเดียวก็แค่อยากจะให้แท้ง ใครเลยจะคิดว่านังนี่จะโง่นอนตกเลือดโดยไม่ตามหมอมารักษา สุดท้ายก็ตายไปแบบโง่ๆ”โจวจื่อลู่พูดอย่างคึกคะนอง ทั้งที่รู้ดีว่ามีหรือหลี่เสี่ยซีจะไม่เรียกหมอให้มารักษา แต่เพราะอี๋เฉินสาวใช้เป็นคนของนางไม่ยอมไปเรียกหมอมาให้ต่างหากเล่า เสี่ยซีจึงต้องนอนจมกองเลือดอย่างน่าสมเพชเช่นนี้‘สะใจเสียจริง!’“เบาเสียงหน่อยสิพี่จื่อลู่ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะว่าอย่างไร”“ใครจะได้ยินเล่า เวลานี้ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมงานดื่มชาชมดอกไม้ของท่านแม่ แทบไม่มีใครเหยียบย่างมายังเรือนหลังนี้ด้วยซ้ำไป”“ถึงอย่างนั้นก็เถอะไม่ประมาทเป็นการดีที่สุด จากนี้เราจะเอายังไงกับศพของนังนี่ดี หากแจ้งท่านพ่อกับท่านแม่ ทุกคนต้องรู้แน่ว่ามันกำลังตั้งครรภ์ อีกทั้งบุตรในครรภ์คือสายเลือดของท่านพี่ ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลหวง”ยุ่นฉานมีท่าทางหวาดหวั่นไม่น้อย พยายามครุ่นคิดวิธีที่จะอำพรางศพ“เจ็บใจนักท่านโหวหลับนอนกับมัน แต่ไม่เคยหลับนอนกับข้าเลยสักครั้ง ไม่เช่นนั้นข้าคงตั้งท้องไปเสียนานแล้ว”พูดพลางเผลอยกนิ้วขึ้นมากัดเล็บอย่างไม่ชอบใจ หลายต่อหลายครั้งนางพยายามเข้า

บทที่ 12/1ปมแค้นชาติก่อนดั่งตกนรกทั้งเป็นโหวหวงหยางหมิงยกมือขึ้นกุมขมับ รู้สึกคลื่นไส้ราวกับอยากจะอาเจียนออกมา ซึ่งท่าทางเช่นนั้นทำให้คนตัวเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับรีบก้าวยาวๆ เข้าหา แล้วหยิบกระโถนข้างเตียงขึ้นรองอย่างรวดเร็วคนตัวโตเพียงขย้อนจนตัวโก่งแต่ไม่ได้อาเจียนสิ่งใดๆ ออกมา หลี่เสี่ยซีเห็นดังนั้นจึงรีบหมุนกายไปรินน้ำชาใส่แก้วส่งให้สามีดื่ม“ขอบใจนะซีเอ๋อร์”อาการคลื่นไส้ที่เห็นใบหน้าของโจวจื่อลู่ดีขึ้นเมื่อได้เห็นใบหน้างดงามของภรรยา แม้ว่าใบหน้าของภรรยาจะเรียบตึงดั่งไม่แสดงความรู้สึกโหวหวงหยางหมิงหยักยิ้มน้อยๆ ดวงตาทอดอ่อนมองหญิงคนรักที่ปากบอกว่าจะหย่าแต่พอเห็นเขาอาการไม่ดีกลับปราดเข้ามาดูแลราวกับลืมตัวชาติก่อนเขาทำเรื่องเลวทรามไว้หลายอย่าง ซึ่งมันตามหลอกหลอนจนทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้เมื่อเห็นหน้า ‘อนุภรรยา’ ในชาติก่อนใช่แล้ว...โจวจื่อลู่คืออนุภรรยาของเขา!ทว่า...ชาตินี้เขากลับเกลียดชังนางอย่างสุดแสน เพราะเขาได้รู้เช่นเห็นชาติสันดานทรามของนางมาจากชาติก่อนจนหมดสิ้น รู้ว่านางทำเรื่องเลวทรามอะไรกับหลี่เสี่ยซีบ้าง นางและมารดาของนางเป็นดั่งปีศาจร้ายในคราบมนุษย์ ส่วนน้องสาวต่า

บทที่ 11/2น้ำตาของจื่อลู่ “ท่านพี่ก็รู้มิใช่หรือว่าเสี่ยเอ๋อร์เป็นสตรีร้ายกาจเช่นไร แล้วเหตุใดจึงเชื่อนังนั่นมากกว่าพวกข้า ที่ผ่านมาพวกข้าถูกนังนั่นรังแกทุบตีมาโดยตลอด ท่านพี่ลืมไปหมดสิ้นแล้วหรือเจ้าคะ” ยุ่นฉานใจเต้นตุบๆ ด้วยความโกรธจนควันร้อนแทบพ่นออกหู นางไม่คิดเลยว่าพี่ชายจะเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเช่นนี้ โดยปกติแล้วพี่ชายมักแสนดีและอ่อนโยนกับนางเสมอ อีกทั้งยังทอดไมตรีจิตให้สหายของนางอย่างไม่ถือตัว แต่นี่อะไร! ยิ่งสหายรักร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นเช่นนี้ ยุ่นฉานก็ยิ่งทนไม่ได้ จื่อลู่ก้มหน้าซับหยาดน้ำตา แอบเม้มริมฝีปากกัดฟันกรอด ขุ่นแค้นไปยังญาติผู้น้องที่ทำให้แผนการของนางผิดเพี้ยนไปหมด โหวหยางหมิงควรหลงใหลและมองเห็นความดีในตัวนางสิ เหตุใดจึงมองนางด้วยสายตาราวกับจะแล่เนื้อเถือหนังออกมาราดเยี่ยวม้าเช่นนี้เล่า! ‘มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ! หรือว่านังเสี่ยซีจะใช้อาคมมนต์ดำให้ท่านพี่หยางหมิงหลงรัก จึงได้มีอาการราวกับกลับขาวเป็นดำไปหมดเช่นนี้ ไม่ผิดแน่อาการเช่นนี้คงถูกมนตร์ดำศาสตร์มารเข้าให้แล้ว นางต้องเร่งนำเรื่องนี้ไปปรึกษามารดาให้เ

บทที่ 11/1น้ำตาของจื่อลู่เย็นชาบุรุษที่แข็งแกร่งฝึกฝนวรยุทธ์มาตั้งแต่ยังเยาว์วัยเช่นหวงหยางหมิง ถูกโจรโฉดแทงที่ท้องเพียงแผลเดียวไม่กี่วันร่างกายก็ฟื้นคืนกลับมาปกติดังเดิมแต่ถึงอย่างนั้นคนป่วยก็ยังไม่ยอมหายป่วย ยังคงนอนซมไม่ยอมลุกจากเตียงดั่งจะเรียกร้องความเห็นใจจากภรรยาที่ไม่แยแส“ท่านโหวกินน้ำแกงปลาหน่อยเถอะนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวจะได้กินยา”หัวหน้าสาวใช้นำน้ำแกงมาให้ด้วยตนเอง เพราะเป็นคำสั่งของฮูหยินหวงให้เข้มงวดเรื่องอาหารและยาของบุตรชายอย่าให้ขาดตกบกพร่อง เพื่อที่บุตรชายจะได้หายวันหายคืนกลับมาแข็งแรงดังเดิม“ข้าจะกินก็ต่อเมื่อซีเอ๋อร์มาป้อนเท่านั้น”ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีก่อนจะยื่นคำขาดออกไปดั่งเด็กเอาแต่ใจ หัวหน้าสาวใช้เห็นดังนั้นก็ถึงกับอ้าปากค้างด้วยไม่เคยเห็นท่านโหวเป็นเช่นนี้มาก่อน นางทำงานรับใช้ตระกูลหวงมาหลายสิบปี มีหรือจะไม่รู้นิสัยใจคอโหวหนุ่ม แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากถูกแทงอีกทั้งยังตกม้า มันแตกต่างจากเดิมราวกับหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว“รอสักครู่นะเจ้าคะท่านโหว ข้าจะรีบไปตามนายหญิงน้อยมาปรนนิบัติท่านเจ้าค่ะ”ยอบกายทำความเคารพก่อนจะรีบสาวเท้าไปรายงานฮูหยินหวงก่อน แล้วจึง

บทที่ 4ตบมาตบกลับไม่โกงไม่ใช่กระสอบทรายอีกต่อไปว่าแต่...คุณหนูลั่วเจียวฝางเป็นนางเอกในนิยายแน่หรือ นางเอกที่อ่อนโยนอ่อนหวาน เปี่ยมไปด้วยเมตตา จนค่อยๆ ละลายหัวใจอันแข็งกระด้างของแม่ทัพอู่ให้หลอมละลายคุณหนูลั่วนะหรือ?นับตั้งแต่ที่นางรู้จักคุณหนูลั่วมาจนบัดนี้ คุณหนูลั่วเป็นสตรีที่เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ และชอบใช้กำลังทุบตีนางอยู่เสมอๆสตรีผู้นี้นะหรือที่จะปลอบโยนแม่ทัพอู่ผู้มีปมฝังใจจากการใช้ความรุนแรงของคนในครอบครัวมาตั้งแต่วัยเยาว์ ชายผู้ไม่รู้จักความรัก มองเป็นความโง่งมอ่อนแอเว่ยหลิงกวางถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความรักที่นางมีต่อแม่ทัพอู่ยังคงมากล้นหัวใจ นางไม่ได้อยากให้เขาต้องพบกับจุดจบเฉกเช่นนิยายตับพังเรื่อง ‘แม่ทัพไร้ใจ’ นางอยากให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะอย่างน้อยๆ เขาก็เป็นแม่ทัพที่ได้รับความรักและความเคารพจากผู้ใต้บังคับบัญชา การมีอยู่ของเขาทำประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองไม่น้อยแต่นางก็ไม่อาจฝืนอยู่เคียงข้างเขา เพราะรู้ดีว่าจุดจบจะเป็นเช่นไรนางไม่อยากตาย นางอยากให้ลูกน้อยในครรภ์ได้มีโอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลกที่บ้างก็งดงามบ้างก็บิดเบี้ยวใบนี้เฉกเช่นที่นางได้เห็นสาวใช้หลิงกวางตั้งใจว่

บทที่ 3ทองแท่งเหล่านี้ข้าและลูกขอไปตั้งตัวลาก่อนแม่ทัพอู่หยางเถามีสาวใช้อุ่นเตียงหนึ่งคนซึ่งก็คือเว่ยหลิงกวาง แม้จะมีสาวใช้อีกมากมายเสนอตัวอยากรับใช้บำเรอกามกำหนัดให้เขา แต่แม่ทัพหนุ่มกลับไม่ชายตาแลสตรีอื่น เขาพอใจแต่เพียงเว่ยหลิงกวางเท่านั้นซึ่งสาวใช้เว่ยผู้นี้รักและพร้อมจะถวายชีวิตให้แก่แม่ทัพ ทว่านางกลับถูกฆ่าตายอย่างปริศนา และนั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้แม่ทัพผู้ไร้หัวใจรู้สึกเจ็บปวดแม่ทัพเฝ้าสงสัยความเจ็บปวดที่บีบรัดหัวใจ เฝ้าคิดคำนึงถึงความรู้สึกและความผูกพันที่มีต่อสาวใช้อุ่นเตียง โดยไม่อาจหาสาเหตุได้ว่าความรู้สึกที่ก่อเกิดในหัวใจนั้นคืออะไรจากนั้นแม่ทัพอู่หยางเถาก็แต่งงานกับนางเอกซึ่งก็คือคุณหนูลั่วเจียวฝาง ผู้เป็นคู่หมั้นคู่หมายมาตั้งแต่เยาว์วัย ชายผู้ไม่รู้จักความรักค่อยๆ หลอมละลายหัวใจที่ด้านชาเพราะความอ่อนโยนและความเอาใจใส่ของภรรยาเขายังไม่ทันได้เรียนรู้ที่จะรัก แต่สุดท้ายเขาก็สูญเสียนางไปเพราะเล่ห์กลสงครามจากฝ่ายตรงข้ามที่ลอบทำร้ายภรรยาซึ่งกลายเป็นจุดอ่อนของเขานิยายเรื่องนี้เป็นนิยายรักผู้ใหญ่ดราม่าจบตับพัง พระเอกไร้หัวใจ เมื่อรู้ตัวว่า ‘รัก’ ก็ตอนที่สูญเสียทุกสิ่งทุก

บทที่ 2ข้าหลงรักชายไร้หัวใจหัวใจปริร้าว“ท่านแม่ทัพเจ้าคะ”น้ำเสียงหวานทำให้อู่หยางเถาหลุดออกจากภวังค์ความคิด เวลานี้สาวใช้แต่งกายให้เขาเสร็จแล้ว นางสอดแขนทั้งสองข้างสวมกอดเขาเอาไว้แน่น ชายหนุ่มไม่ได้กอดตอบแต่กลับเอื้อมไปหยิบกระบี่ไม่ไกลนักเพราะเดี๋ยวเขาต้องเร่งออกเดินทาง“ข้ารักท่านเจ้าค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านแม่ทัพเคยรักข้าบ้างหรือไม่เจ้าคะ”ฮึ...เว่ยหลิงกวางได้ยินเสียงแค่นหัวเราะดั่งกำลังขบขันจากลำคอของชายที่นางรัก ชายหนุ่มค่อยๆ แกะแขนเล็กบอบบางที่โอบกอดตนเองออกอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าท่าทีเฉยชาเช่นนั้นทำให้หลิงกวางรู้สึกขมปร่าไปทั้งลำคอ หัวใจของนางดั่งถูกฉีกทึ้งลงไม่เหลือชิ้นดี นางก้มหน้าเพียงน้อยพยายามซ่อนความเศร้าเสียใจเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแสร้งทำหน้าใสซื่อดั่งเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา“ความรักเป็นเรื่องของคนอ่อนแอ”เขาตอบพลางเดินไปหยิบม้วนเอกสารและตราประทับบนโต๊ะ“แล้ว...ท่านแม่ทัพรักคุณหนูลั่วหรือไม่เจ้าคะ”สาวใช้เว่ยเอ่ยถามออกไปอีกครา คนตัวโตที่กำลังก้าวออกจากเรือนนอนถึงกับชะงักปลายเท้า เขาตอบโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยซ้ำไป“เจ้าเห็นข้าอ่อนแอถึงขนาดส

บทที่ 1เก็บนางไว้บำเรอกามไม่คิดทอดทิ้งสตรีที่ห่อหุ้มเรือนกายเปลือยเปล่าด้วยผ้าห่มเพียงผืนเดียว แต่นางกลับงดงามจนแม่ทัพหนุ่มแทบไม่อยากละสายตา งดงามเช่นนี้หากเว่ยหลิงกวางไม่มีสถานะต่ำต้อยเป็นแค่สาวใช้แต่เป็นคุณหนูบุตรสาวขุนนางมั่งคั่ง นางคงก้าวขึ้นไปได้สูงเสียดฟ้าเพราะบุรุษทั่วหล้าคงพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ครอบครองสาวงามเช่นนาง“ไม่ต้องช่วยข้าแต่งตัวหรอก เจ้านอนต่อเถอะ”คนตัวโตสั่งเพียงเท่านั้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ่อนเพลียจากการบำเรอกามให้เขาตลอดทั้งคืน ตั้งใจจะเรียกสาวใช้ด้านนอกให้มาช่วยแต่งตัว ทว่ามือบอบบางกลับจับชายเสื้อของเขาเอาไว้“วันนี้ขอข้าแต่งตัวให้ท่านแม่ทัพนะเจ้าคะ”อู่หยางเถามองใบหน้าของสาวใช้อุ่นเตียงเพียงครู่ ใบหน้าของนางงดงามราวกับจะล่มเมือง ดวงตากลมโตรับกับแพขนตาหนางามงอนจ้องมองเขาอย่างใสซื่อ‘ดวงตา’ คู่นี้กระมังที่ตรึงให้เขาหยุดมองนางโดยไม่อาจละสายตา และคงเพราะดวงตาคู่นี้อีกกระมังที่ทำให้เขาแย่งนางมาจากพี่ชายต่างมารดา กกกอดนางเอาไว้ในจวนของเขาไม่ให้หนีหายไปไหนแม่ทัพหนุ่มพยักหน้าอนุญาต สาวใช้หลิงกวางจึงหยิบเสื้อคลุมมาให้เขาสวมใส่ โดยสอดจากแขนขวาก่อนค่อยแล้วเดินอ้

บทนำสาวใช้อุ่นเตียงรสสวาทเรือนร่างเปลือยเปล่าสอดประสานเข้าหากันและกันบนเตียงกว้าง ทรวงอกคู่งามกระเพื่อมไหวตามแรงปรารถนาที่โถมเบียดทับกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุดหย่อน เรียวขาทั้งสองอ้ากว้างโอบรัดเอวสอบได้รูปที่กำลังขยับโยกด้วยจังหวะแห่งความซ่านหฤหรรษ์เสียงเนื้อกระทบเนื้อบ่งชัดถึงความแคบชื้นฉ่ำแฉะที่กำลังถูกตอกตรึงด้วยแท่งทวนใหญ่ยาวอุ่นร้อน เสียงลมหายใจหอบกระเส่าผสานไปกับเสียงครวญครางแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ดังแว่วหวานแหวกความเงียบงันในคืนราตรีมืดมิดไร้ดวงดาวเพียงแสงจากตะเกียงสาดส่องกระทบลงบนผิวกายชื้นเหงื่อระเรื่อเรือง ผิวกายสีแทนมันวาวขยับโยกกอดรัดเรือนร่างบอบบางทว่ากลับมีส่วนสัดมัดใจบุรุษเพศให้หลงใหลจนไม่อาจโงหัวจากแรงราคะ“ทะ...ท่านแม่ทัพ อะ...อื้อ”เมื่อแม่ทัพหนุ่มทาบทับบดเบียดเรือนกายลงมาซุกไซ้ซอกคองามระหง สาวใช้อุ่นเตียงจึงยกสองแขนขึ้นโอบกอดเขาเอาไว้แน่น นางครางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงหวานใส ซุกหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามราวกับจะกักเก็บทุกสัมผัสจากชายหนุ่มเอาไว้ให้มากที่สุดเรียวปากอวบอิ่มอ้าเผยอก่อนจะกัดลงไปบนฐานนมของแม่ทัพอู่ ราวกับต้องการตีตราประทับสุดท้ายฝากฝังเอาไว้บนเร