Nobela ni Chase Parker

Mabigat ang bawat hakbang ko papalapit sa kanya. Puno ng pananantiya. Siguro kailangan kong mag-explain ng sarili. Ngunit bago ko pa iyon magawa, inutusan na niya akong kunan siya ng favorite niyang wine. Maliksi na sinunod ko ‘yun. Umaasa na iyon lang ang kailangan niya sa akin kung kaya ako pinapasok sa loob ng kanyang office. Tumayo ako sa gilid ng table niya habang hinihintay maubos ang laman ng baso niyang hawak upang mailigpit ko iyon matapos niyang maubos. Kumapal na ang hangin sa paligid nang muli niya akong tiningnan. Napaiwas na ako ng tingin sa kanya. Kinakabahan na sa mga sasabihin niya. Ito na ba iyon? Mananabon na?“Miss Del Prado, won’t you explain yourself?” Nahigit ko ang hininga.Anong kailangan kong e-explain? Hindi ko nga alam kung paanong nangyari iyon? Ibinuka ko ang nangangatal na labi. Tatanggapin ko na lang. Hindi na ako mangangatwiran. “Hindi na po kailangan, Sir. Mali po ako. Nagkamali po ako.” Natahimik siya ng ilang segundo. Muli akong tiningnan ngunit

Naikuyom ko ang aking dalawang kamao na nakatago sa aking likuran. Mariin na mariin na kulang na lang ay bumaon ang aking kuko sa aking mga palad. Kung hindi ko iyon gagawin ay tiyak na iiyak na talaga ako at hindi ko na mapipigilan ang mga luha ko. Wala namang ibang nakakarinig. Nasa VIP room kami pero, pakiramdam ko yurak na yurak ni Mr. Saviano ang pagkatao ko. Tanggap ko naman ulit. Nagkamali na naman kasi ako na para bang may sumasabotahe sa akin upang danasin lang ito. Wala naman akong masamang intensyon. Dalisay ang hangarin ng puso ko. Gusto ko lang namang makabangon agad sa pagkakasadlak sa ginawa ni Andy. Nais ko lang makahinga sa bahay namin pero bakit ang hirap noong gawin? Bakit ang daming hadlang? Bakit parang ayaw maki-ayon sa akin ng Tadhana? Ayaw akong pagbigyan.“Mr. Saviano, k-kukunin ko na lang po—” “It's been a two-hour drive, do you think we can wait for you here for four hours?” galaiting tanong ni Mr. Saviano, sa tono na parang sinasabi nitong hindi ba ako nag

Sabay silang nagtawanan. Buong akala ko pa naman ay kakampi ko si Rachel, pero bakit nakalabas iyon? Kaming tatlo lang ang nakakaalam ng nangyari. Imposible namang si Mr. Saviano ang magkalat noon sa ibang empleyado. Malamang ay sinabi ni Rachel iyon sa kanila. Pamilyar sa akin ang boses nila, at naging malinaw na rin ang mukha. Kasamahan namin sila sa palapag. Ngumingiti pa sa akin kanina na animo’y concern dahil napagalitan ako ng boss namin.“Bakit kaya na-hire ‘yun? May backer? Ang lakas ng kapit niya ha? Kung dati-rati kapag ganun ang asta ng secretary ni Mr. Saviano, sisante agad. Isang pagkakamali lang, terminated na agad ang kontrata. Tanda mo? Ilang secretary na niya na first day pa lang ay na-fired na agad.” “Kaya nga. Sino naman kaya ang backer niya? Mukhang inosente at walang alam na gawin. Heto pa ah, wala raw iyang work experience kaya nagtataka rin si Rachel kung bakit siya na-hired on the spot.” “Talaga?” “Hindi lang ‘yun girl, noong nag-job interview siya believe m

Nanliliit at halos maiyak, iyon ang pakiramdam ko habang tahimik na nakaupo ako sa aking table. Hindi ko man marinig ang pinagsasabi ng mga kasamahan ko, alam kong pinag-uusapan nila ako dahil sa pagkakamaling nagawa ko. Isang oras? Amara isang oras mo silang pinaghintay! Napapiksi ako. Kasalanan ko. Aminado ako, pero may magagawa ba iyong solusyon ngayon?Napasinghot na ako habang pilit inaaliw ang sarili na wala lang iyon. Huwag ko na lang ulit pansinin. Okay lang na magkamali. Ang lahat naman ay nagkakamali lalo na kapag bago pa lang. Paulit-ulit ko ‘yung sinasabi sa aking isipan pero hindi ko magawang dayain ang aking sarili lalo pa at napansin ko ang panaka-nakang tingin nila sa akin na halatang mayroong laman. Sobrang nagui-guilty na ako at hindi ko alam kung anong gagawin ko upang mabawi ang aking sarili dito.Bilhan ko pa ba sila ng kape? Paano kung tanggihan nila? Paano ko ‘yun uubusin? Marami sila.Hindi ako pinapapasok pa ni Mr. Saviano sa loob ng office niya. Naisip ko tu

Binuhay ko ang computer sa aking table. May access na ako sa ibang documents doon by folder na sabi ng babae ay madalas na kailangan ni Mr. Saviano. Halos mabali ang leeg ko sa mabilis na paglingong ginawa nang tumunog ang telephone na nakapatong sa aking table. Mabilis ko ‘yung sinagot. Natataranta pa nga na hindi man lang ako nakabati rito. “Miss Del Prado?” “Y-Yes, Sir…” nauutal ko pang sagot na parang biglang na-blangko na ang isipan at nawala sa isip kung ano ang giangawa. Nai-imagine ko kasi ang hitsura niya kahapon sa pamamagitan pa lang ng kanyang boses. Masungit. Seryosong mata. “Come inside.” Pagkasabi niya noon ay ibinaba na ang intercom. Mabilis akong tumayo. Inayos ang aking sarili. Ipinaalala rin sa akin ng babae na para mabuksan ko ang pintuan ng office ni Mr. Saviano ay e-tap ko ang ID ko. Ako lang din daw na secretary niya sa ibang mga employee ang may access doon, syempre maliban sa mga matataas ang katungkulan sa kumpanya nila.“Good morning, Mr. Saviano—”“Pak

Tumango lang ito kung kaya naman tinalikuran ko na. Bumalik ako ng silid. Inuna kong maligo bago iutos iyon sa kanya. Nahiga ako sa kama at binalikan ko ang naging interview ko kanina. Doon pa lang ako natawa. Napatitig na sa kisame dahil to be honest, wala akong alam kung ano talaga ang magiging trabaho ko. Wala akong experience sa bagay na iyon.“Interesting ang CEO na ‘yun. Hindi kaya dahil sa apelyido ko kung bakit ako na-hired?”Nang madala na ng maid ang uniform at sabihin na nakahanda na ang hapunan ay lumabas ako. “O akala ko ba lumayas ka na? Bakit narito ka?” si Raquel na akala mo sinuntok ang labi sa pula noon, “Sabagay, ni kusing ay wala ka sa bank account mo. Paano ka nga mabubuhay noon? Kawawa ka lang at baka maging palaboy sa lansangan. Si Papa naman, mukhang matatagalan sa business trip niya kaya hindi ka niya magagawang tulungan ngayon, Mara.” Hindi ko siya pinansin. Kung ano ang kanyang sabihin ay pinalalgpas ko lang sa kabilang tainga na parang wala akong naririni