Novels by Chase Parker

Binuhay ko ang computer sa aking table. May access na ako sa ibang documents doon by folder na sabi ng babae ay madalas na kailangan ni Mr. Saviano. Halos mabali ang leeg ko sa mabilis na paglingong ginawa nang tumunog ang telephone na nakapatong sa aking table. Mabilis ko ‘yung sinagot. Natataranta pa nga na hindi man lang ako nakabati rito. “Miss Del Prado?” “Y-Yes, Sir…” nauutal ko pang sagot na parang biglang na-blangko na ang isipan at nawala sa isip kung ano ang giangawa. Nai-imagine ko kasi ang hitsura niya kahapon sa pamamagitan pa lang ng kanyang boses. Masungit. Seryosong mata. “Come inside.” Pagkasabi niya noon ay ibinaba na ang intercom. Mabilis akong tumayo. Inayos ang aking sarili. Ipinaalala rin sa akin ng babae na para mabuksan ko ang pintuan ng office ni Mr. Saviano ay e-tap ko ang ID ko. Ako lang din daw na secretary niya sa ibang mga employee ang may access doon, syempre maliban sa mga matataas ang katungkulan sa kumpanya nila.“Good morning, Mr. Saviano—”“Pak

Tumango lang ito kung kaya naman tinalikuran ko na. Bumalik ako ng silid. Inuna kong maligo bago iutos iyon sa kanya. Nahiga ako sa kama at binalikan ko ang naging interview ko kanina. Doon pa lang ako natawa. Napatitig na sa kisame dahil to be honest, wala akong alam kung ano talaga ang magiging trabaho ko. Wala akong experience sa bagay na iyon.“Interesting ang CEO na ‘yun. Hindi kaya dahil sa apelyido ko kung bakit ako na-hired?”Nang madala na ng maid ang uniform at sabihin na nakahanda na ang hapunan ay lumabas ako. “O akala ko ba lumayas ka na? Bakit narito ka?” si Raquel na akala mo sinuntok ang labi sa pula noon, “Sabagay, ni kusing ay wala ka sa bank account mo. Paano ka nga mabubuhay noon? Kawawa ka lang at baka maging palaboy sa lansangan. Si Papa naman, mukhang matatagalan sa business trip niya kaya hindi ka niya magagawang tulungan ngayon, Mara.” Hindi ko siya pinansin. Kung ano ang kanyang sabihin ay pinalalgpas ko lang sa kabilang tainga na parang wala akong naririni

Ilang segundong napaawang ang kanyang bibig na hinagod na rin ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Malamang kung nagulat ang ibang employee na nagawa pang mahinang magbulungan, hindi siya exempted doon dahil sa aking hitsura. Hindi ako nag-explain. Alam naman niyang umuulan. Isa pa, bakit ako magpapaliwanag? Hindi naman siya ang pinunta ko kung hindi ang trabaho. Kung hindi ako magiging matapang, paano ako lalaban sa mundong sobra kung mang-api?“Alright, Miss, follow me.” Taas ang noong sinundan ko siya kahit pa nakaani na ang presensya ko ng atensyon ng karamihang employee. Wala akong pakialam kung ano ang isipin nila sa aking hitsura. Ang tanging goal ko ng mga sandaling ito ay ang interview ko.“Please go inside, Mr. Saviano is waiting for you.” motion ng babae gamit ang seryoso pa rin niyang mukha. Inayos ko ang aking tindig kahit pa alam ko sa aking sarili na hindi naman ako presentable. Sinong niloloko ko? Basang-basa ako ng ulan. Putol pa ang heels ng black shoes. Mukhang di

Kung gaano kalapat ang nagngangalit kong ngipin ay ganundin ang diin ng hila ng mga daliri ko sa buhok niya. Gigil na gigil. Doon ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob kong nararamdaman na naipon na sa loob ko. Lumuwag lang iyon nang pagsasampalin ako ni Tita. Marahas niya na akong itinulak palayo kay Raquel na siya namang umatake sa akin. “Wala kang utang na loob! Matapos ka naming bigyan ng tahanan at pamilya, ito ang igaganti mo sa amin?!” agad nitong panunumbat na kung itrato ako ay animo sampid, “Sa inyong dalawa ng anak ko, mas deserve ni Raquel ang maging maligaya! Narinig mo, Amara? Mas deserve niya ang boyfriend mo. Bakit ayaw mong magpaubaya, ha?!”Mapakla na akong napangiti. Hindi makapaniwala na maririnig ko iyon mula sa bibig ni Tita. Ano pa nga ba ang aasahan ko? Ano raw, binigyan nila ako ng tahanan? E bahay ‘to ng Mama at Papa ko bago sila dumating, kaya paanong naging kanila ito? Binigyan nila ako ng pamilya? Ganito ba ang tamang trato sa kapamilyang sinasabi nila?

AMARANTH POVIlang sandali akong napatulala sa screen ng hawak kong cellphone nang mabasa ang dumating na notification. Mula iyon sa banko kung saan naka-savings ang lahat ng kinita ko mula sa pagiging lihim na modelo. Paano ko ‘yun natawag na lihim? Ako lang ang nakakaalam, tutal katawan ko lang naman ang kailangan nila. Model ako ng mga nighties and lingerie. Madalas na inilalagay iyon sa mga magazines. Pinili ko ito dahil mas safe siya at para sa akin ay madali. Medyo malaki rin ang bayad, depende na lang kung ilang oras kong gagawin iyon. Ginawa ko siyang partime dahil madalas din lang naman akong nasa bahay dahil may mga sidelines pa akong trabaho online.Sa totoo lang ay maraming nag-o-offer sa akin na mas malaki ang kita, gaya na lang na pwede ako umanong lumabas sa TV na kailangan lang ng ilang audition. May mas daring din na pagmo-modelo ngunit patuloy na tinanggihan ko iyon dahil sa simple lang naman ang pangarap ko mula ng lumagpas ako sa edad na twenty; ang makaipon ng pam