Kabanata 7

Sabay silang nagtawanan. Buong akala ko pa naman ay kakampi ko si Rachel, pero bakit nakalabas iyon? Kaming tatlo lang ang nakakaalam ng nangyari. Imposible namang si Mr. Saviano ang magkalat noon sa ibang empleyado. Malamang ay sinabi ni Rachel iyon sa kanila. Pamilyar sa akin ang boses nila, at naging malinaw na rin ang mukha. Kasamahan namin sila sa palapag. Ngumingiti pa sa akin kanina na animo’y concern dahil napagalitan ako ng boss namin.

“Bakit kaya na-hire ‘yun? May backer? Ang lakas ng kapit niya ha? Kung dati-rati kapag ganun ang asta ng secretary ni Mr. Saviano, sisante agad. Isang pagkakamali lang, terminated na agad ang kontrata. Tanda mo? Ilang secretary na niya na first day pa lang ay na-fired na agad.” 

“Kaya nga. Sino naman kaya ang backer niya? Mukhang inosente at walang alam na gawin. Heto pa ah, wala raw iyang work experience kaya nagtataka rin si Rachel kung bakit siya na-hired on the spot.” 

“Talaga?” 

“Hindi lang ‘yun girl, noong nag-job interview siya believe me or not. Basang-basa si gaga ng ulan at putol pa ang heels ng shoes. Kaya nakakapagtaka talaga na na-hired siya, eh kilala naman natin si Mr. Saviano na perfectionist. Kaunting gusot lang sa kanyang damit nagwawala na agad. Tapos haharapan siya sa interview ng ganung hitsura? Hindi ko ma-imagine. Nakakaloka talaga.”

“Oo nga, hindi kaya may ibang pakay si Mr. Saviano? Hindi ko sinasabi sa hitsura niya ah? Mukhang chaka kaya niya. Maputi lang. Mukhang anak ng mayaman—” 

“Anong anak ng mayaman? Hindi iyan mag-apply ng secretary kung anak ng mayaman. Baka alaga lang ang balat niya sa gluta? Alam mo naman ang panahon ngayon, lahat ay posible na.” 

Muli pa silang nagtawanan. 

“Sabagay, tama ka. Looks are really deceiving talaga.” 

Nakagat ko na lang ang aking pang-ibabang labi upang supilin ang rumaragasang emosyon. Sabi ko na eh, pinag-uusapan nila ako na hindi lang habang nagtra-trabaho. Nakarating din dito habang gumagamit sila ng banyo. Naikuyom ko na ang aking mga kamao. Sino ba sila para kung anu-anong ihusga sa akin? Pinapalamon ba nila ako? Di naman. Hindi rin nila ako kilala pa.

“So ano? Hula ko ay wala pang one week susuko na iyan.” 

“Girl, ang tagal naman noon. Less than a week. Let’s say three to four days.” 

“Okay, deal!”

Tumunog ang pintuan kung kaya naman alam kong nasa labas na sila. Lumabas na ako lalo at tumunog na ang cellphone ko na nakapangalan kay Mr. Saviano. Dali-dali ko na iyong sinagot. 

“Nandiyan na po, Sir.” sagot kong hindi man lang nag-hello dahil malamang ay hanap na ako. 

Sinipat ko lang ang aking sarili sa harap na salamin. Namumula pa ang mga mata ko pero okay pa naman ang suot kong make up. Nasa table ko na naman siya pagbalik ko doon. Napayuko na ako nang makita ang mariin niyang titig sa aking mukha. Dinampot ko na ang mga kailangan namin. Hindi na siya nagtanong kahit pa nahagip ko sa gilid ng aking mga mata ang pagkibot ng labi niya na para bang mayroon siyang nais na sabihin sa akin. Pinagbuksan ko siya ng pintuan ng sasakyan sa likod at hindi ko na hinintay pang gawin iyon ng kanyang driver. Umikot na ako sa front seat. Kabilin-bilinan ni Rachel na sa front seat ako, sa tabi ng driver dahil ayaw ni Mr. Saviano ng katabi sa likod. Sa tingin ko, hindi ko rin naman kakayanin ang makatabi siya doon.

“Let’s go.” tingin ko sa driver na nakatingin lang sa akin. 

Malamang nagulat na naman siya dahil bago ako? Ito rin ang unang lalabas kami ni Mr. Saviano. Kailangan ko pa bang i-introduce ang aking sarili? Hindi ko rin alam. Nanatili siyang nakatingin.

“Saan?” mahinang tanong ng driver na may sini-senyas sa akin ang mga mata. 

Bata pa ito, sa tingin ko ay mid-twenties. 

“Marriot Hotel, Roldan.” si Mr. Saviano nang hindi pa rin ako magsalita. 

Shocks! 

Lutang na naman ako.

“Miss Del Prado, the first thing you should do after you get in is tell the driver where we're going.” tila mauutas na naman ang boses nitong malamig kahit na katamtaman lang ang lakas noon, hindi ko tuloy mapigilan na gapangan ng takot sa likod. “Hindi iyong hihintayin mo pang magtanong siya kung saan. Write that in your notes. Ayaw kong uulitin na naman ito sa’yo.” 

“N-Noted po, Sir…” nagkukumahog kong kinuha sa bag ang notes ko at sinulat na iyon. 

Hindi nakaligtas sa akin ang saglit na pagsulyap ng driver. Hindi ko siya nilingon pabalik. Ibinaling ko na ang mga mata sa labas ng bintana. Sa mga instrukturang aming dinadaanan. 

Mag-resign na kaya ako? Hayaan ko na lang may manalo doon sa nagpupustahan sa itatagal ko? Ano namang gagawin ko sa bahay? Bumalik na lang ako sa pagmo-modelo? Hindi naman ako tatanggihan ng Manager ko doon eh. Doon, alaga ako. Wala ‘ring sumisigaw sa aking ibang tao.

“Hindi ba at sinabi ko sa’yong ihanda mo ang mga kailangan nating dalhin kanina? Nasaan ang mga importanteng documents na sinabi ko? Nakikinig ka ba sa mga sinasabi ko sa’yo? Ha?!” 

Nasa Marriot Hotel na kami, nakaupo na sa table at hinihintay na lang ang ka-meet ni Mr. Saviano. Contract signing iyon pero paano pa iyon mangyayari kung hindi ang contract ang dala?

Napayuko na ako. Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin kay Mr. Saviano na nagbabaga na naman ang tingin sa akin. Sa pagkakatanda ko, iginayak ko na iyon nang maayos. Inulit-ulit ko pa nga dahil ayaw kong magkamali, pero heto mali pa rin ang documents na nadala namin dito. 

“Hindi mo ginagawa ang trabaho mo! Pangalawang araw mo pa lang, Miss Del Prado!” 

Gusto kong mangatwiran pero alam kong wala ako sa posisyon. Ayoko na rin mag-sorry. Tama ito, pangalawang araw ko pa lang at ang dami ko na agad kasalanan. E-fired niya na kaya ako? Mas okay pa iyon. At least mas maraming tsismis kapag nawala na ako bilang secretary niya.

“Ano? Wala kang sasabihin? You are wasting my time!” 

Hindi pa rin ako sumagot. 

“Alam mo ba kung gaano ka-busy na tao ng makaka-meet natin? Anong gagawin mo ngayon? Tatahimik ka na lang diyan? This is bullshit, Miss Del Prado! You are not doing your job again!”