Novels by ไอดีลม

ลีวายตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ หลังจากที่เมื่อคืนไปตีหรี่มาหลายยกทำเอาปวดเมื่อยไปทั้งตัว เขาลุกขึ้นจัดการตัวเองเรียบร้อยก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง "รับกาแฟไหมคะ" พัชชาเอ่ยถามทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องโถง"อืม" เขาตอบรับสั้นๆ ก่อนจะยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน เด็กสาวเดินเลี่ยงออกไปชงกาแฟในห้องครัวระหว่างกดน้ำร้อนใจเธอก็ละเมอนึกไปเรื่องอื่นทำให้น้ำร้อนลวกมือเพล้ง!! แก้วกาแฟหล่นแตกระเอียดเมื่อเธอปล่อยมืออย่างรวดเร็ว"โอ๊ย! แสบๆๆ ฟู่วว~" พัชชาสะบัดมือเร้าๆ พลางเป่าที่รอยแดงเถือกบนหลังมือ น้ำใสใสเอ่อคลอเมื่อรู้สึกแสบร้อน "เป็นอะไร!" ลีวายเดินเข้ามาในห้องครัวอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงร้องของเธอ เขามองหน้าเด็กสาวที่ทำท่าจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ "อึก น้ำร้อน" เธอชี้ไปยังแก้วกาแฟที่ร่วงอยู่ที่พื้น ลีวายจูงมือเธอไปยังอ่างล้างมือก่อนจะเปิดน้ำล้างมือให้ "ซุ่มซ่ามจริงๆ" คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อมองรอยแดงเถือกที่มือของเด็กสาว มันต้องพองแน่ๆ "เดี๋ยวมา" "ค่ะ" พัชชาได้แต่แช่น้ำรอ เธอมองมือเธอที่เริ่มพองขึ้น ไม่นานลีวายก็วิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมยาสีฟัน "ทำอะไรคะ" "อยู่เฉยๆ" เขาดุเธอเมื่อ

ยามดึกในค่ำคืนอันแสนเหงา ผู้คนมากมายต่างหลั่งไหลกันเข้ามาหาความสุขให้ตัวเอง รวมถึงลีวายด้วยเช่นกัน มาเฟียหนุ่มนั่งที่เก้าอี้ทรงสูง มีบ๋อยคอยอำนวยความสะดวก น้ำสีเข้มถูกรินครั้งแล้วครั้งเล่า ปึก! เขาวางแก้วที่เพิ่งยกน้ำเมาดื่มรวดเดียวหมดลงบนเคาน์เตอร์อย่างแรง ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ "เอามาอีก! อึก" "แต่เสี่ยเมามากแล้วนะครับ" บ๋อยเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยอมรินเหล้าใส่แก้วใหม่อีกครั้งเพราะเกรงกลัวสายตาอำมหิตขอมาเฟียหนุ่ม "อ้าว เสี่ยคะ มาดื่มทำไมไม่ชวนอรล่ะคะ อรจะได้มาดื่มเป็นเพื่อน" ร่างอรชรของหญิงสาวในชุดเกาะอกสีแดงเพลิงเดินนวยนาดเข้ามาหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นเขา "มึงเป็นใคร?" เขาหรี่ตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะหันไปดื่มเหล้าต่อ หญิงสาวหน้าชาเล็กน้อย ที่เขาจำเธอไม่ได้ ก่อนที่อรอุมาจะถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งข้างๆชายหนุ่ม โดยที่เขาไม่ได้เอ่ยชวน "น้อง มาการิต้าแก้วหนึ่ง" อรอุมาหันไปสั่งบ๋อยก่อนจะหันมาสบตากับมาเฟียหนุ่ม เธอรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งของเขา เขาเมาอยู่แต่เขาจะไม่แสดงออกว่าเมาง่ายๆ "อึก" ลีวายยังคงนั่งนิ่งเงียบ ฟังเสียงเพลงคลอเบาๆ เขาเลือกที่จะมาคนเดียวเ

เช้าวันต่อมามาเฟียหนุ่มตื่นนอนในช่วงสายของวันใหม่ กว่าจะเคลียร์งานที่ผับเสร็จก็เกือบรุ่งสาง คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเห็นห้องถูกจัดระเบียบเรียบร้อยแล้ว แสดงว่าพัชชาขึ้นมาทำความสะอาดแล้วแน่ๆ "มาตอนไหนวะ" เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมาสองสามรอบ ลีวายลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะเดินไปกดปุ่มลับที่ชั้นหนังสือ ประตูลับถูกเปิดออกช้าๆ ก่อนที่เขาจะแทรกตัวเดินเข้าไป "หิวหรือยังมาตัง" มือหนาเอื้อมหยิบไก่สดหนึ่งตัวในช่องเย็นก่อนจะโยนเข้าไปในกรงที่มีงูเหลือมขนาดใหญ่กำลังเลื้อยคลานอยู่ในกรง งูตัวนี้เขานำเข้าจากต่างประเทศโดยตรง เป็นพันธุ์พิเศษที่ราคาแพงมากๆเลยก็ว่าได้ ร่างสูงเดินมาหยุดที่กรงเหล็กขนาดใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ ฟู่!~ "มาตัง" งูเหลือมสีดำเมี่ยมขู่ฟ่อๆ มันไม่ชอบให้ใครมากวนเวลากินอาหาร เพราะมันรู้สึกเหมือนโดนแย่ง ไม่เว้นแม้แต่เขาก็ตาม หากเวลาปกติมันจะเชื่องมาก ชอบเลื้อยเล่นตามลำตัวเขาเป็นประจำ ตัวมันใหญ่พอที่จะกินคนได้ทั้งตัวเลยเชียวแหละ "เดี๋ยวนี้ดุเชียวนะมาตัง" ลีวายเดินออกจากห้องนั้นมาก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง "นายใหญ่ จะรับกาแฟไหมคะ" ป้านวลเอ่ยถ่ามมาเฟี

หลังจากวันนั้นพัชชาก็คอยหลบหน้าลีวายมาโดยตลอด เธอรู้สึกเขินอายจนไม่กล้าสู้หน้าชายหนุ่ม ทุกๆวันเธอจะรีบไปทำความสะอาดและรีบลงมาอย่างรวดเร็วที่สุด ดังเช่นวันนี้ มือบางปัดฝุ่นบนโต๊ะสายตาก็คอยเหลือบมองมาเฟียหนุ่มไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องหรือไม่"พัชชา""เฮือก~" เด็กสาวสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ เมื่อเสียงเรียกดังอยู่ด้านหลัง ตัวเธอแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้ามาเฟียหนุ่ม ลีวายเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ ร่างบางก้าวถอยหลังอัตโนมัติ "มึงเป็นอะไร" ลีวายเอ่ยถามเด็กสาว ตั้งแต่วันนั้นพัชชาก็หลบหน้าเขามาตลอดทั้งอาทิตย์ เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิดที่เห็นกิริยาแบบนี้ของเธอ เหมือนเธอรังเกียจเขา"ปะ..เปล่านี่คะ หนะ..หนูขอตัวก่อนนะคะ ว้าย!" พัชชาทำท่าจะเดินหนีออกไป แต่กลับถูกดึงรั้งด้วยแขนแกร่งจนร่างบางเซถลาปะทะกับอกแกร่งของมาเฟียหนุ่มเข้าอย่างจัง "............." ลีวายก้มมองหน้าคนตัวเล็กที่สูงระดับอกของเขา ดวงตาใสแป๋วของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแปลกๆ "อะ..เอ่อ... ขะ..ขอโทษค่ะ" เธอดีดตัวออกจากเขาก่อนจะก้มหน้างุดๆ ใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อรู้สึกถูกจ้องมองจากสายตาคม "มึงหลบหน้ากูทำไม" เขาเอ่ยเสียงเรียบ อยากรู้ว่

"พัชชา มึงใจเย็นๆนะ" มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมกับบังคับพวงมาลัยให้นิ่งที่สุด เพราะมืออีกข้างคอยจับมือเธอไว้"หนะ..หนูไม่ไหวแล้ว อื้อ~" มือบางบีบขย้ำทรวงอกของตัวเองไปมาอย่างร้อนรน ควาทต้องการพุ่งสุดขีดแทบทนไม่ไหว"อยู่นิ่งๆ!!" มาเฟียหนุ่มตะคอกหญิงสาวเสียงดังลั่นเมื่อมือไม้เธออยู่ไม่สุขเอาเสียเลย "งื้ออ~ ทำไมร้อนแบบนี้" ตามลำตัวขาวผ่องของพัชชาเกิดรอยแดงเป็นปื้นๆเต็มไปหมด เพราะเธอทั้งเกาทั้งถูอย่างรุนแรง"จับโยนลงน้ำซะดีไหมห้ะ!" ลีวายสบถเสียงดังก่อนจะหักรถจอดที่ข้างทางอย่างรวดเร็ว "อ่า~ ความรู้สึกนี้คืออะไร อื้อ~ " พัชชาเลิกเสื้อขึ้นสูงจนเห็นทรวงอกที่เด่นหราภายใต้บราเซียร์สีชมพูอ่อน "อึก~ " ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก การที่เขามาทนเห็นอะไรแบบนี้มันไม่ควรเอาเสียเลย เขาเป็นผู้ชายไม่ใช่พระอิฐพระปูน"ละ..ลุง ได้โปรด ทำให้หนูหายร้อนที" มือเรียวขว้าแขนกำยำไว้แน่น ใบหน้าจิ้มลิ้มซุกไซร้ที่ซอกคอของชายหนุ่มสะเปะสะปะ เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ อารมณ์มันแตกกระเจิงไปหมดแล้วตอนนี้"มึงเลือกเองนะ อย่ามาโทษกูทีหลัง" มาเฟียหนุ่มขึงมือเธอไว้กับประตูรถอย่างแน่นหนา "หนะ..หนูร้อน ลุงช่วย อื้อ!" พูดไม่ทันจบม

ระหว่างที่พัชชาและกุ๊กกิ๊กกำลังช่วยกันทำความสะอาดอย่างขมักเขม้น ทั้งสามสาวพูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน"เออนี่ วันนี้วันเกิดเราไปเที่ยวผับกันม่ะ" กิ๊กเอ่ยชวนพัชชาและพี่สาว "จริงด้วย พี่ลืมไปเลย สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะน้องรัก" กุ๊กเดินเข้าไปกอดน้องสาวพลางหอมแก้มอย่างรักใคร่ "จริงดิ สุขสันต์วันเกิดนะ พัชไม่รู้ ถ้ารู้จะซื้อเค้กมาให้" พัชชาเอ่ยอย่างตื่นเต้น ถ้าเธอรู้เธอคงแวะซื้อเค้กที่ตลาดมาให้แล้ว"ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ" กิ๊กเอ่ยยิ้มๆ "งั้นตอนเย็นเราไปซื้อของมาฉลองดีไหม" กุ๊กเสนอ กิ๊กส่ายหัวไปมา เธอไม่ได้ต้องการแบบนี้"ไม่เอาอ่ะ กิ๊กอยากไปเปิดหูเปิดตา เราไปเที่ยวผับกันนะ นะๆๆๆ" กิ๊กเกาะแขนอ้อนพี่สาว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอกับพี่สาวยังไม่เคยออกไปเที่ยวไหนเลย"จะดีหรอ เที่ยวกลางคืนเนี่ยนะ" พัชชาเอ่ยแย้ง"ดีสิ ปีนี้กิ๊ก 18 แล้วนะ โตแล้วด้วย" "อายุยังไม่ถึงเกณฑ์เลยนะ ผับมันต้อง 20 ไม่ใช่หรอถึงจะเข้าได้" กุ๊กเอ่ยแย้ง เธอไม่มีปัญหาหรอกเพราะเธอ 20 แล้ว แต่พัชชาและกิ๊กนี่สิ" เออจริงด้วย" กิ๊กเอ่ยเสียงเศร้า ความคิดที่อยากจะไปเที่ยวพังทลายทันที"ก็เลี้ยงแค่ที่บ้านก็ได้นี่นา" พัชชาเสนอความคิด ควา

🔥 ไฟราคะ 🔥บทที่ 25หลายวันต่อมาเขมิกาอยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหน เธอปิดเครื่องมาโดยตลอด ร้านดอกไม้ก็ปิด เหมือนเธอต้องการตัดขาดทุกอย่าง อยากอยู่โลกส่วนตัวสักพัก หญิงสาวนั่งพรวนดินที่สวนหลังบ้าน เธอออกไปซื้อดอกไม้มาปลูกเพื่อผ่อนคลายความทุกข์ร่างบางนั่งปลูกดอกไม้เป็นสวนหย่อมเล็กๆ ดอกไม้ที่เธอเลือกปลูกคือดอกทานตะวัน ความหมายมันลึกซึ้งดี เธอชอบ เขมิการดน้ำตามเป็นลำดับสุดท้าย หญิงสาวลุกขึ้นก่อนจะปัดดินที่เปื้อนมือ จู่ๆ เธอก็รู้สึกหน้ามืด มันเวียนหัวจนเธอแทบทรงตัวไม่อยู่ พรึ่บ! จอดับเขมิกากระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้ชินกับแสงสว่าง กลิ่นยาดมลอยเตะจมูก เธอมองไปรอบๆ เห็นพ่อแม่ เขมิกรและเคนยืนรายล้อมเธออยู่ "โอ้ะ.. เขมเป็นอะไรคะ" เธอนั่งพิงหัวเตียงโดยมีเคนช่วยประคอง "เขมเป็นยังไงบ้างลูก" แขไขลูบหัวหญิงสาวอย่างเป็นห่วง ตอนที่เห็นเขมิกาเป็นลมอยู่สวนหลังบ้านเธอตกใจมาก"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ " เธอโคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อรู้สึกมึนๆ"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วลูก พ่อเป็นห่วงแทบแย่" "พี่เขมไปหาหมอดีกว่ามั้ยคะ" เขมิกรบอกเธอด้วยความเป็นห่วง"พี่โอเคแล้ว ไม่เป็นอะไรมากหรอก เมื่อเช้าสงสัยแดดแรง เลยหน้ามืดอ่ะ" เธอหันไ

🔥 ไฟราคะ 🔥บทที่ 24ร่างบางเดินเข้าบ้าน ก่อนจะเห็นพ่อแม่และน้องของเธออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ"พี่เขม!!" เขมิกรเรียกพี่สาวเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นพี่ด้วยความคิดถึง"เขม มายังไงลูก แล้วชาตรีล่ะ มาด้วยรึเปล่า" แขไขและมานพเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่หอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย"ไปนั่งคุยกันข้างในปะ" มานพเอ่ยก่อนที่ทุกคนจะเดินไปนั่งที่โซฟา เขมิกายกมือไหว้สวัสดีพ่อและแม่ นี่เป็นการกลับบ้านในรอบสองเดือนหลังจากที่เธอแต่งงานไป"เป็นยังไงบ้างลูก" แขไขกอดบุตรสาวด้วยความคิดถึง เขมิกาก็กอดตอบ เธอคิดถึงพ่อแม่เหลือเกิน"เขมสบายดีค่ะ พ่อกับแม่ล่ะค่ะ" "พ่อกับแม่สบายดีจ้ะ" "แล้วตาชาตรีไม่มาด้วยหรอลูก แล้วทำไมเก็บเสื้อผ้ามาแบบนี้ ทะเลาะกันหรอลูก" มานพเอ่ยถามเขมิกา ทุกคนต่างจ้องมองเธอรอคอยคำตอบ"เอ่อ..ปะ..เปล่าค่ะ ไม่ได้ทะเลาะกัน ช่วงนี้พี่ชาตรีงานยุ่งมากๆค่ะ ไม่ค่อยมีเวลา เขมเหงาก็เลยอยากกลับมาอยู่กับพ่อและแม่ก่อนไงคะ" เธอส่งยิ้มก่อนจะกอดอ้อนผู้เป็นพ่อ"จริงนะลูก ไม่ใช่โกหกพ่อนะ" "จริงๆค่ะ..อะไรกันเขมไม่อยู่แค่เดือนสองเดือนทุกคนก็ลืมเขมแล้วหรอคะ มันน่าน้อยใจจริงๆ " เขม

🔥 ไฟราคะ 🔥บทที่ 23หลังจากที่ประชุมเสร็จในเวลาสองชั่วโมงเต็ม ร่างสูงสมชายชาตรีก็เดินกลับห้องรองประธาน เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ พลางหลับตาลงอย่างเมื่อยล้า "เสร็จแล้วหรอคะ" เสียงหวานใสเอ่ยทักขึ้น"เฮ้ย! เหมย.. เหมยมาตั้งแต่เมื่อไหร่" ชาตรีหันไปมองหญิงสาวอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเธอจะรออยู่ที่นี่ "เหมยโทรถามเลขาคุณค่ะ พอใกล้ประชุมเสร็จ เหมยก็รีบมาเลย อย่าลืมนัดของเราสิคะ" กิ่งเหมยเดินนวยนาดเข้ามาหาชายหนุ่ม ก่อนจะขึ้นคร่อมชาตรีไว้ มือเรียวยกโอบรอบลำคอแกร่ง ก่อนจะซบใบหน้าลงที่แผงอกล่ำสันของชาตรี"เอ่อ เหมย ลุกก่อนนะ มันที่ทำงาน ใครมาเห็นจะดูไม่ดี" ชาตรีพยายามดันเธอออกห่าง แต่หญิงสาวยังคงเกาะแน่น"ชาตรีคะ... คุณรู้มั้ยว่าคุณเปลี่ยนไปมากเลยนะคะ คุณไม่ใส่ใจเหมยเหมือนเมื่อก่อน..คะ..คุณห่างเหินกับเหมย ฮึก~ " น้ำตาเธอไหลรินอาบใบหน้า มันไม่ใช่การเสแสร้ง หากแต่มันกลั่นออกมาจากความรู้สึกของเธอจริงๆ "มะ..เหมย" ชาตรีเอ่ยเรียกเธอเสียงแผ่ว น้อยนักที่กิ่งเหมยจะร้องไห้ ความผิดมาจากเขาเองที่ละเลยเธอ มือหนาโอบกอดเธอไว้ ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบา"..ฮืออ~~ " เธอซบใบหน้าลงกับอกแกร่งก่อนจะร้องไห้อ

🔥 ไฟราคะ 🔥บทที่ 22ร่างบางตื่นนอนในช่วงสายของวันใหม่ เธอเหลือบมองมือหนาที่พาดเอวบางของเธอไว้ เขมิกาจ้องใบหน้าเนียนใสของชายหนุ่มที่เริ่มรกรุงรังจากไรหนวดเนื่องจากเขาไม่มีเวลาดูแลตัวเอง เธอยกมือขึ้นลูบใบหน้าเขาอย่างแผ่วเบา"คุณคิดถึงฉันจริงๆหรอคะ" เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ เธอเพียงพึมพำราวกับไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง เขามาหาเธอในรอบหลายวันที่ผ่านมา "คิดถึงสิ.." จู่ๆ ชาตรีก็ลืมตาขึ้นมาก่อนจะเห็นใบหน้าหวานใสเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะตื่น มือหนากระชับกอดเธอแน่น"อะ..เอ่อ..คะ..คุณตื่นนานแล้วหรอคะ" เขมิกาถามเขาออกไป ใบหน้าเธอแดงเรื่อราวกับลูกตำลึงสุข เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอก้มหน้าหลบตาเขาอย่างเอียงอาย"หึหึ ก็พอจะได้ยินใครบางคนพูดแหละ" ชาตรียิ้มที่มุมปากเบาๆ เวลาเธอเขินช่างน่ารักเสียจริง "เอ่อ.. ฉะ..ฉันมีงานค้างไว้ ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เขมิกาลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะถูกรวบกอดจากด้านหลัง"นี่เขม.. เธอเรียกฉันว่าพี่ได้มั้ย แล้วแทนตัวเองว่าเขม มันดูน่ารักกว่าแทนตัวเองว่าฉันเยอะเลยนะ" ชาตรีหอมแก้มหญิงสาวฟ่อดใหญ่อย่างอดใจไม่ไหว"จะดีหรอคะ..คุณ.." นิ้วเรียวแตะปากหญิงสาวเป

🔥 ไฟราคะ 🔥บทที่ 21 ร่างบางนั่งจัดดอกไม้อยู่ที่ร้าน Flower Love ในรอบหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอไม่ได้เข้ามาที่ร้านเลย วันนี้เธอจึงเข้ามาดูความเรียบร้อยเนื่องจากมีออเดอร์เข้ามา นับตั้งแต่วันนั้นชาตรีก็ไม่กลับบ้านเลย ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว เธอไม่รู้ว่าเขาไปไหน..กรุ๊งกริ๊งๆ เสียงโมบายหน้าร้านดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยใบหน้าหวานใสของหญิงสาวที่วิ่งมากอดผู้เป็นพี่อย่างแนบแน่นด้วยความคิดถึง"คิดถึงพี่เขมจังเลย ไม่เห็นกลับบ้านบ้างเลยนะคะ" เธอกอดเอวพี่สาวไว้แน่นพลางเงยหน้าขึ้นถาม"ขอโทษที พี่ยุ่งๆน่ะ เลยไม่ได้แวะไปหาเลย" เขมิกาเอ่ยตอบน้องสาว เธอก็คิดถึงคนที่บ้านเหมือนกัน เพียงแต่ยังไม่มีเวลาแวะไปหาเท่านั้น"พี่เขมพาแขไปกินบิงซูไถ่โทษเลยนะคะ" หญิงสาววัยทะเล้นเอ่ยบอกพี่สาว"พี่ขอติดไว้ก่อนได้มั้ย พี่กำลังยุ่งอ่ะ ไว้พี่จะเลี้ยงวันหลังนะ" เขมิกรทำหน้ายู่ แต่เธอก็เข้าใจพี่สาวดี เธอไม่ได้แง่งอนอะไร"แล้วนี่พี่ชาตรีไปไหนคะ" เขมิกรเอ่ยถามหาพี่เขย ตั้งแต่แต่งงานไปเธอก็ไม่เคยเจอพี่เขยอีกเลย เจอแค่วันแต่งงานวันเดียว เขมิกาอึกอักก่อนจะตอบออกไป"เอ่อ คุณชาตรีเขางานยุ่งอ่ะ ไม่ค่อยว่าง" เธอหันไปจัดดอกไม้ต่อ."

🔥 ไฟราคะ 🔥บทที่ 20[ Khemika ] ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน รู้สึกปวดหัวนิดๆ เมื่อวานฉันจำได้ว่าพี่เคนมาส่งฉันกลับจากโรงพยาบาล แล้วคุณชาตรีก็เข้ามาชกต่อย เขาทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมฉันถึงต้องทน อาจจะเป็นเพราะฉันไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจละมั้ง ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง คุณชาตรีไม่อยู่ รถก็ไม่เห็น ชั่งเถอะจะไปไหนก็เรื่องของเขา"จะทำอะไรก่อนดีเนี่ย" ฉันตัดสินใจเริ่มปั่นผ้าก่อน ฉันใช้ไม่เป็นหรอก ก็ทำตามลูกศรที่เขาชี้บอกเอา ปั่นทิ้งไว้แล้วก็มาเก็บกวาดบ้าน มันเหนื่อยนะ แต่ก็ต้องทำ ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมทำงานบ้านมันเหนื่อยแบบนี้นะ "เฮ้ออ~" ฉันนั่งพิงบันไดบ้านอย่างเหนื่อยหอบ เมื่อพึ่งถูบ้านเสร็จ จ๊อก~ จ๊อก~ เสียงท้องร้องของฉันเองแหละ เริ่มจะหิวแล้วสิ ฉันเดินเข้าไปในครัวก่อนจะเปิดดูตู้เย็นว่าพอมีอะไรกินบ้าง "ไข่?" ฉันมองไข่กับผักสามสี่อย่างในตู้เย็น บอกตรงๆ แม้แต่ทอดไข่ฉันยังทำไม่เป็นเลย ก็ที่บ้านฉันมีแม่บ้านทำให้ทุกอย่าง ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันก็ต้องทำเองทั้งหมดมันทำยังไงอ่ะ ฉันเริ่มจากตอกไข่ใส่ถ้วยก่อนจะปรุงเครื่องเล็กน้อย ฉ