Ms Julie Ann의 작품

JAMES IÑIGOPagkatapos ng buong araw ng pagsuyod sa mansyon, wala pa ring nahuhuli. Walang mukha. Walang pangalan. Walang direksyon. At ngayon, habang nakatingin ako sa microcamera na nakapatong sa lamesa, parang mas lalo lang akong ginagapos ng sarili kong bahay.“Damn it…” bulong ko.Mas umiinit ang sentido ko sa bawat segundong lumilipas na walang resulta.Natingin ako sa pinto nang may kumatok. "Come in!" “James. Dumating na yung tao ko.”Tumayo agad ako. “Good. Bring him in.”Pagpasok ng lalaki, agad kong na-scan ang hitsura niya. Matangkad, lean, halatang sanay sa deployment. Tahimik pero mabigat ang aura. Disiplina na kahit hindi magsalita, mararamdaman mo.“James, meet Aiden Cruz,” pakilala ni Franco. “Ex-military. Sniper-trained. Walang reklamo, walang palya.”“Aiden,” bati ko.“Sir.” Diretso. Walang arte. Walang yabang.Gusto ko ’to.“Your job is simple,” sabi ko. “My daughter stays alive. No excuses.”Tumango siya agad. “Yes, sir. I’ll treat her like my own.”May laman ang

JAMES IÑIGONagising ako nang magaang ang dibdib—pero may bigat din na hindi ko maipaliwanag. Hindi ko alam kung dahil ba sa nangyari kagabi sa pagitan namin ni Rose, o dahil sa alam kong hindi ako puwedeng maging marupok sa panahong may banta sa paligid ko at sa anak ko.Alas-siyete pa lang pero gising na ako, nakaupo sa gilid ng kama, hawak ang cellphone. Walang bagong balita. Walang update si Franco. Walang pangalan. Walang suspek.At iyon—ang kawalang impormasyong iyon—mas lalo akong pinapraning.Paglabas ko sa hallway, narinig ko ang pamilyar na tawa ni Precious. Malakas, masaya—ibang-iba sa pagiging sumpungin niya kapag bagong gising. Napabilis tuloy ang hakbang ko.Pagdating ko sa sala, nadatnan ko si Precious na nakaupo sa carpet habang inaayos ni Rose ang buhok niya. Natural ang galaw nila, para bang matagal na silang magkakilala.Pero hindi iyon ang nagpabilis ng tibok ng puso ko. Nakita ko kung ano ang hawak ni Precious.Isang maliit na pendant. Metal. Bilog. May naka-engra

JAMES IÑIGODalawang linggo na.Dalawang linggo na mula nang mawala ang shipment.At hanggang ngayon—wala pa ring putang-inang impormasyon kung sino ang traydor sa kompanya ko.Araw-araw akong pumapasok sa opisina na ang bungad sa akin ay mga mukhang hindi ko na alam kung dapat ko pang pagkatiwalaan.Araw-araw din akong sinisingil ng Dragon Z, hindi man direkta, pero ramdam ko ang presensya nila, parang anino na sumusunod kahit saan ako magpunta.Tatlong beses na silang nagpadala ng “reminders.” Sa mundo naming ginagalawan, hindi reminder ‘yon—warning ‘yon. At ang susunod? Hindi ko alam kung makakaligtas pa ako.Pagdating ko sa mansyon, dumiretso ako sa office room sa loob ng bahay. Ibinagsak ko ang mga report sa mesa—lahat puro walang kwenta.“Damn it!”Sinipa ko ang drawer. Tumalbog ang isang pen at gumulong sa sahig.“Sir?”Napatingin ako. Nasa pinto si Rose, may hawak na maliit na towel at gatas para kay Precious. Nakaponytail siya, simple lang, pero hindi ko maipaliwanag kung bak

* CHAPTER 1 JAMES“Sir, nandito na po ‘yung nag-aaply na nanny,” sabi ni Maya na aking secretary, habang kumakatok sa pinto.“Let her in.”Pumasok ang babae—payak ang suot, pero agad kumapit sa atensyon ko ay ang kagandahan nito at may tapang sa postura. Parang hindi bagay sa pagiging yaya, pero hindi ko na inusisa.“Good morning, Sir James,” magalang na sabi niya. “Ako po si Rose Sandoval.”“Rose,” ulit ko. “Ikaw ‘yung nag-apply para kay Precious?”“Opo, sir.”Pinagmasdan ko siya sandali. Hindi mukhang mahirap, pero hindi rin mukhang sanay sa luho. May kung anong misteryo sa kilos niya.“Experience?” tanong ko.“Marunong po ako mag-alaga ng bata. Marunong din ako magluto, magsaing, maglinis… kahit ano po, sir.”“Hindi ko kailangan ng tagalinis,” putol ko. “Gusto ko ‘yung kayang pakisamahan si Precious. She's six years old but handful. Madalas siyang… matigas ang ulo.”“Malilikot po kasi ang mga bata sa ganyang edad, sir,” sagot niya. “Hindi po sila mahirap pakisamaham, kailangan lan