CHAPTER 5

MARGARETTE ROSE

FLASHBACK — Don Mariano’s Study 

Tahimik ang loob ng bahay namin, pero malamig ang hangin ng opisina ni Papa, si

Don Mariano Zobel. Nakaupo siya sa high-backed chair, ang kanyang mga kamay ay nakatuhod sa mesa, ang kanyang mukha ay walang ngiti. Malinaw na may pinaplanong malaki.

“Margarette,” simula niya, mahinang boses pero puno ng authority. "Mabuti at dumating ka."

Hindi ako umatras. “Bakit, Papa?”

“May impormasyon ako tungkol sa isang lalaki — si James Ledesma. May-ari ng kompanya na nagwala ng ating shipment. He is clean but I doubt his employees are'nt” 

Inilahad niya ang iba pang detalye ng magiging misyon ko. Tumigil si Papa at tumingin sa akin ng matalim. “Gusto kong alamin mo kung ano ang totoo—at kung sino ang traydor na naglalakad sa paligid niya.”

“Bakit ako po ang pinapadala ninyo? May iba pa namang magagawa yun—” sabi ko, mahinahon kahit gusto magwala dahil sa boring niyang assignment.

Ngumisi siya, walang kalakip na kasiyahan. “Dahil ikaw ang pinakamabilis at pinakamaselan. Ikaw ang pinaka-maalam sa pag-penetrate ng systems at pinaka-epektibo sa pagkuha ng impormasyon nang hindi napapansin. Ikaw ang Blue Rose.”

Hindi ko sinagot ang pagtawag niya ng code name. Hindi dahil ayaw—kundi dahil ramdam ko ang bigat ng tunog nito sa bibig niya, at alam kong kapag ginamit niya iyon, wala nang puwang ang pagtanggi.

“Pero Papa—” sabi ko. “Hindi ako yaya. Hindi ako ‘yaya’ ng sinuman. Hindi iyon ang trabaho ko. Ang trabaho ko ay pumunta, pumatay kung kailangan, at umalis. Hindi mag-alaga ng bata.”

Tumigil siya, tumayo, at lumakad palapit sa akin. Kinuha niya ang mukha ko sa dalawang kamay — hindi malambing, kundi may hanger at control. “At iyon ang problema, anak. Ang Dragon Z ay nagbago kung gusto mong pamahalaan ang organization na ito pagkatapos ng termino ko. You have to blend in. Minsan kailangan mong maging iba—para makapasok sa mundo nila. Para makuha ang rotasyon ng mga tao sa paligid nila. Para malaman kung sino ang traydor, kailangan mong nasa loob ng bahay ng lalakeng 'yan.”

Labag man sa loob ko tumango ako nang bahagya. “Kayo po ba ang nag-utos na maging yaya ako?”

“Oo. Maaari kong ipatawag ang iba,” sagot niya. “Pero mas gusto kong ikaw ang humawak nito. Blue Rose has eyes and teeth. Margarette Rose has face that can fool any man she meet. Use every resources you need for this mission. I want those traitors in the dungeon once it's done." 

Huminga ako nang malalim. “Hindi po ito normal kong ginagawa. Iba ang… domestic. Malalim ang pagkaka-personal.”

“Exactly.” Ngumiti siyang malamig. “Kailangan mo ng human cover. Hindi ka pwedeng maging Blue Rose habang nasa loob ng tahanan nila. Kailangan mo umunawa—maka-earn ng trust. Makipaglaro. Mag-alaga. Iyan ang ipapaloob mo sa kanilang system.”

“Hindi po ako sanay sa ganoon,” pumilit pa rin ako.

Sinimulan niyang maglakad palabas ng study, at tumigil sa pinto. “Margarette, may dalawang bagay ka na gagawin: isa—ang obligasyon sa pangalan mo. Dalawa—ang obligasyon sa sarili. Piliin mo. Kung tatanggapin mo, may pasanin. Kung tatanggihan mo, may kaparusahan. Hindi ako nagsasalita ng pabiro.”

Hindi ko inakala na makikita ko ang intensyon niyang iyon. Hindi ko inakala na dadating sa puntong pipiliin ko ang mapait na utos kaysa sa pagpapalaya.

Nakatayo pa rin ako roon, hawak ang pintuan ng study, nang marinig ko ang huling sinabi ni Papa:

“Hindi na ito tungkol sa pagpatay, Margarette. Ito ay tungkol sa pag-aangkin ng kontrol.”

At iyon ang nagbago ng lahat.

Pagkabukas ko ng pinto palabas ng study ni Papa, akala ko tapos na ang usapan. Pero hindi pala — nagsisimula pa lang ang bigat ng misyon na ipapasan ko.

At ngayon, heto ako… nasa gitna ng dalawang mundong magbabanggaan.

PRESENT TIME 

Tahimik ang mansyon ng Ledesma, pero hindi maganda ang katahimikan. May bagong tauhan kahit hindi nagustuhan kailangan kong maging maingat. May mas mahigpit na galaw ko ngayon, kalkulado dahil hindi ako maaring pagduhan ni Aidan. 

May tensyon sa bawat sulok — parang may humihinga sa dilim na hindi namin nakikita. Lalo na sa paligid ni Precious. At iyon ang hindi ko matanggap. I hate this kind of feeling helpless even though I can do something about it immediately. Pero hindi ganoon kadali.

Habang hinahain ko ang merienda niya, hindi ko maalis ang tingin kay Precious na ngayon ay tahimik na nagdodrawing, walang kaalam-alam na may nagtatangkang guluhin ang maliit niyang mundo.

At kung sino man iyon, hindi sila dadaan sa akin ng buhay.

Narinig ko ang hakbang ni James, mabigat at kontrolado. Alam kong hindi siya basta papayag sa pag-alis ko.

“Rose,” tawag niya, mababa at puno ng alinlangan. “Hindi muna kita papayagang lumabas ngayon.”

Ngumiti ako nang maliit — ang uri ng ngiti na pang-cover lang. Hindi kasama sa plano ko na may mangyari sa amin pero ng mga panahon na iyon, hindi ako si Margarette kundi si Rose na yaya ng kanyang anak.

“May bibisitahin lang ako, sir. Relative ko sa malapit dito. May sakit po kasi ito at nagpapabili ng gamot mula sa hinihiram niyang pera sa akin.”

Matiin niya akong tinitigan, binabasa ang aking mukha kung may katotohanan ang aking sinabi.

“…Hindi ka ligtas,” sagot niya. “Hindi ngayon.”

“Okay lang po ako, sir,” sagot ko ng malumanay. Deep inside, I smirk. They can try me. "Wala din naman po silang mapapala sa'kin."

Matagal siyang sumagot at napabuntong hininga.

“Bumalik ka bago mag-8 PM. We sill have to talk.”

I immediately put a facade that I shy away. Hindi niya alam sinasadya ko talaga na hindi kami magkaroon ng pagkakataon na mag-usap ng masinsinan.

"Opo, before 8 PM dito na ako." tugon ko. I don't need that long but I still one place to go after I talk to my father.

Nagpaalam ako kay Precious na aalis muna. Isang katutak na rason muna ang nasabi ko bago niya ako pinayagan na umalis. 

Akala ko noon mahirap maging yaya ng isang bata. I've never done that in my life but with Precious she make it easy. Madali siyang pakisamahan at napakalambing. I know that she already have placed in my heart kaya hindi ako papayad na may mangyaring masama sa kanya.

James offer a ride. Masisira lang ang plano ko kapag pumayag ako na magpahatid sa kanya. Para masigurado na walang sumusunod sa akin ay make few turns hanggang sa marating ko ang area kung saan ako susunduin ng aking mga tauhan.

Nandoon na ang van naghihintay. Mabilis akong pinagbuksan ng tauhan ko at magalang na yumukod.

"Miss," bati ng tauhan ko. Tumango lang ako at pumasok sa van.

At doon ako nag-shift:

Mula sa Rose na bumabati ng “opo, sir”…

Sa Margarette na walang inuurungan.

----

Zobel Mansion.

Pagpasok ko sa study ni Papa, hindi ako naghintay ng pahintulot. Binagsak ko ang pendant sa mesa.

“Papa,” mariin kong sabi, “kayo ba ang nagbigay ng threat kay Precious?”

Hindi niya ako agad tinignan. Pero nang magtagpo ang mga mata namin — may gulat sa mukha nito. Totoong gulat, hindi taktika. Hindi siya makapaniwala sa tanong ko.

“Anong sinabi mo?” tanong niya, halos pabulong.

“May nag-iwan ng banta sa loob mismo ng mansyon,” diretsong paliwanag ko. “Litrato ng bata. Bala. Mensahe. At ginamit ang pangalan natin.”

Tumayo siya bigla, puno ng tensyon ang balikat.

“Hindi ako gumawa niyan.”

“Sigurado po ba kayo?” hindi ako umurong kahit bahagyang lumalim ang boses niya.

“Rose,” mariin niyang sagot, “I may be many things. But I do NOT harm children. Hindi ko kayang gawin iyon kahit kanino.”

Humigpit ang kamao ko. Hindi ko alam kung matutuwa ako o mas magalit pa ang suspicion ko.

“Kayo ang unang suspect,” sabi ko. “Dahil kung may gustong manira ng Ledesma, gagamit sila ng Dragon Z para magmukha tayong kalaban.”

Huminga siya nang malalim. “Nakakuha ako ng lead na may gumagalaw sa paligid ni James. Kaya ako nagpadala ng tao para manmanan siya — hindi para takutin.”

Napasinghap ako.

“So totoo ngang may pinadala kay James.”

“Yes,” sagot niya. “Pero hindi mula sa akin ang threat. Hindi rin galing sa Dragon Z ang pendant na iyan.”

Kinuha niya ang pendant, pinisil, at tumingin sa akin muli. Tumigas ang mukha nito habang kinuyom sa kanyang palad ang pendat.

“The last time I used this, it was for an execution five years ago. Ang tumanggap n’on—matagal nang patay.”

Tumigil ang mundo ko.

“Papa…” bulong ko, puno ng galit, takot, at instinct na protektahan si Precious.

“Kaya kung may ibang gumagamit ng markang ito…” Humigpit ang panga niya. “…may kalaban tayong mas malalim kaysa sa inaasahan mo.”

“Hindi ko hahayaang maulit ang nangyari sa bata,” mariin kong sagot. “Kung may hahawak kay Precious, ako ang unang papatay.”

“Hindi mo responsibilidad ang batang iyon,” balik niya, halatang ayaw tanggapin ang concern ko.

Pero itinuwid ko ang tindig ko — hindi bilang anak niya. Bilang Blue Rose.

“Hindi ako nagpapaliwanag bilang yaya, Papa. Nag-uulat ako bilang Shadow Asset mo.”

Tumigas ang boses ko.

“At kung may umaatake sa Ledesma, umaatake sila sa pangalan natin. At sa akin. They will pay”

Huminga siya malalim, mabigat bago tumango.

“I only trust your eyes,” sabi niya. “Kung sinasabi mong may mali — then I believe you.”

“Hanapin ko kung sino,” sabi ko.

“Kaya mo?”

“Papa,” ngumiti ako ng malamig, “sa’yo ako nagmana.”

Kung may hahabol kay Precious, kung may kukuha kay James, kung may sisira sa pangalang Zobel —

Si Blue Rose ang unang darating.