Novels by Rossuk 13

Chapter 5นับ..สิบหลายวันผ่านไป...ตอนนี้แผนการทำร้านขนมของฉันเป็นไปด้วยดีมากๆ พื้นที่บ้านของคุณยายบางส่วนกำลังถูกช่างรีโนเวททำใหม่ให้เหมาะสำหรับการเปิดร้านขนม ซึ่งฉันมั่นใจเลยนะว่ามันจะต้องออกมาดีมากๆ ร้านของฉันจะต้องเป็นแหล่งเช็คอินอีกที่สำหรับนักท่องเที่ยวที่มาหมู่บ้านนี้แน่นอน!“นี่คือรายการสินค้าที่ทางผมสั่งมาในสัปดาห์นี้ครับ” ยืนชื่นชมผลงานที่ใกล้จะเป็นรูปเป็นร่างของตัวเองไม่ทันไร หัวหน้าทีมช่างที่มารีโนเวทก็เอาบิลที่ซื้อของมาให้ ฉันรับมันมาตรวจเช็คอย่างรอบคอบ ว่ามีรายการไหนเกินมาไหม หรือมีอะไรขาดบ้าง จะได้ไม่มีปัญหาตอนทำงบบัญชี“เรียบร้อยถูกต้องไหมครับ?”“เรียบร้อยค่ะ ช่างคะ อีกประมาณกี่วันเหรอคะถึงจะเสร็จร้อยเปอร์เซ็นต์ ตามกำหนดไหมคะ?” เพราะถ้าตามกำหนดฉันจะได้เตรียมข้าวของเปิดร้านรอท่า “ทันครับ”“ขอบคุณนะคะ” ฉันยิ้มหวานขอบคุณช่างไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะกลับมายืนกอดอกทอดสายตามองหน้าร้านที่ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ของตัวเองจะว่าไป นี่ก็เริ่มร้อนแล้วด้วยแฮะ ทีมช่างที่ทำงานตากแดดตากลมก็น่าจะเหนื่อย งั้นฉันต้องไปหาอะไรให้ทานเพื่อเติมพลังหน่อยแล้วกัน “ฝากด้วยนะคะช่าง” ฉันตะโกนบ

“ฉันมาแล้วค่ะ! คุณผู้ใหญ่บ้าน” เสียงหวานส่งเสียงมาแต่ไกล ก่อนที่จักรยานจะถูกจอดหน้าบ้านด้วยซ้ำด้านคนนั่งรอก็ถอนหายใจหน่ายอก เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าหญิงสาวจะร่าเริงสดใสอะไรนักหนา แล้วคิดยังไงมาชวนผู้ชายแปลกหน้าดื่มเบียร์เวลานี้ เขาล่ะอยากรู้ชะมัด ว่ายายนวลปล่อยหลานสาวโตมาแบบไหน ไว้ใจผู้ชายเกินไปไหม “นี่คุณ ฉันได้ของทานเล่นมาด้วยนะ ดื่มได้ตามสบายเลยค่ะ แต่เดี๋ยว ฉันเปิดให้ค่ะ” นิรินจัดการวางข้าวของมากมายลงที่พื้นบ้าน ก่อนจะคว้าขวดเบียร์เย็นๆขึ้นมา ตอนแรกคู่สนทนาก็งุนงงอยู่หรอกนะว่าเธอจะทำอะไร กระทั่งไฟแช็คถูกหยิบขึ้นมาใช้งานอีกครั้ง แล้วเธอก็จัดการใช้ก้นไฟแช็งัดเปิดฝาขวดเบียร์อย่างง่ายดาย ทำเอา ‘นับสิบ’ ตาค้างเลยทันทีไม่เจอกันสิบกว่าปี...เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ?“เต็มที่เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย ทั้งเรื่องไข่ เรื่องจักรยาน”“ถามหน่อยนะ คิดไงชวนผู้ชายดื่มเบียร์”“ก็ไม่คิดไงค่ะ แค่อยากตอบแทน”“ด้วยเบียร์?” นับสิบถามย้ำ ซึ่งนิรินก็พยักหน้าตอบอย่างไม่คิดอะไรมากมายมันแปลกตรงไหน เพื่อนเธอนี่ชอบให้เลี้ยงเบียร์ตลอด บางครั้งยังไม่ทันช่วยอะไรเธอเลย บอกอยากได้เบียร์กระแทก

ตาผู้ใหญ่บ้านไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่มองฉันด้วยความระเหี่ยใจเท่านั้น แต่รู้ไหมว่าสายตาของเขาน่ะมันด่าฉันเจ็บยิ่งกว่าอะไรอีก เหมือนเขากำลังใช้มันพูดออกมาว่า...ยัยตัวปัญหา ตัวภาระ ตัวน่ารำคาญ!“ได้ไหม...คะ?”“เฮ้อ!” ไม่มีคำตอบ มีแต่เสียงถอนหายใจกลับมา พลันเรือนร่างสูงกำยำที่แขนเต็มไปด้วยรอยสักก็หมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านฉันดื้อๆเสียอย่างนั้นจะหาอะไรให้กินได้ไหมก็ไม่บอก ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่นะ ฉันเอาเก้าอี้คุณยายฟาดหัวให้แตกไปแล้ว!“มีไฟแช็กไหม”“อ๋อ มีค่ะ” ฉันขานตอบด้วยความงุนงง ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบไฟแช็กที่ใช่จุดตะเกียงไฟให้อีกฝ่ายตาผู้ใหญ่บ้านรับไป จากนั้นเขาก็เริ่มก่อไฟที่เตาถ่านด้วยความชำนาญทันที อันที่จริงน่ะฉันก็พอมีของทำกินอยู่บ้างนะ แต่นิดเดียวจริงๆ ติดแค่...ฉันใช้อุปกรณ์ที่มีอยู่ในบ้านตอนนี้ไม่เป็นเลย ใช่ ฉันทำขนมเป็น ทำอร่อยมาก แต่ว่าฉันใช้แต่เตาแก๊สทำไง แล้วที่บ้านคุณย่าก็มีแต่เตาถ่าน เกิดฉันทะลึ่งก่อไฟแบบงูๆปลาๆขึ้นมา ไม่ไหม้ทั้งหมู่บ้านเลยเหรอ!?“ที่นี่พอจะมีอะไรให้ทำกินไหม สักอย่างน่ะ หรือว่าชีวิตเธอมันไม่มีอะไรเลย” ประโยคห้วนๆไร้หางเสียงเอ่ยถามอีกครั้ง แ

Chapter 2หิว“ขอบคุณนะคะ คุณผู้ใหญ่บ้าน”ถึงฉันจะรู้สึกไม่ถูกชะตาตาผู้ใหญ่บ้านหน้าดุนี้มากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้ไร้มารยาทจะไม่รู้จักขอบคุณเขาหรอกนะฉันยกมือไหว้เขา ก่อนจะรีบเดินออกมา โดยไม่ได้สนใจคำทักทายอะไรนั่นอีก เพราะยิ่งหยิบยกเอามาคิด ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่า...มันแปลกๆน่าขนลุกชอบกลแฮะ!ฉันลากสังขารกลับมาที่บ้านคุณยายอีกครั้ง ตอนนี้เย็นมากแล้ว นักท่องเที่ยวก็กลับที่พักกันหมด ร้านค้าก็เริ่มทยอยปิด ฉันเลยต้องรีบเร่งทำความสะอาด ก่อนที่จะเย็นและเงียบเหงาไปมากกว่านี้“แค่ก! แค่ก!”เปิดเข้ามาฉันถึงกับไอเพราะสำลักฝุ่น เนื่องจากคุณยายไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้ว และก็ไม่ได้จ้างคนมาเก็บกวาดทำความสะอาดด้วย สภาพบ้านก็เลยเละเทะมากเป็นธรรมดา ทั้งฝุ่น ทั้งหยากไย่เต็มไปหมด “เจองานหินซะแล้วสิยัยริน” แต่เป็นไงเป็นกัน สู้เขา!ฉันตั้งสติ เริ่มคิดวางแผนทำความสะอาดไปทีละจุด ถึงบ้านจะค่อนข้างเก่าเพราะไม่ได้รับความดูแลไปบ้าง ทว่าโครงสร้างยังคงแข็งแรงอยู่ อาจจะต้องปัด กวาด เช็ด ถู แล้วก็รีโนเวทให้ดูทันสมัยเหมาะกับร้านขนมไทยขึ้นมาเท่านั้นเอง ลำพังทำความสะอาดฉันไม่ย่อท้อหรอกนะ แต่ว่า...แปะ!“...”

ทุกคนคงมีสถานที่ในความทรงจำ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเราก็ยังจำสถานที่นั้นได้ดีเสมอ ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ ฉันนิริน หญิงสาววัย27ปี ที่ตัดสินใจเดินทางกลับมายังบ้านเกิดของคุณย่าที่ฉันเคยอาศัยอยู่ที่นี่ ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนจะกลับไปเรียนต่อในเมืองกรุง แต่ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่นั่นก็ทำให้ฉันได้พบกับ... ‘รักแรก’รักที่ฉันไม่เคยลืม แม้ว่าตอนนี้เวลามันจะผ่านมานานถึงสิบสองปีแล้วก็ตามพี่ชายใจดีผิวแทน บ้านอยู่ใกล้คุณย่า ผู้ชายที่อบอุ่น อ่อนโยน คอยดูแลช่วยเหลือฉันเสมอ ฉันยังจำภาพในวันที่หกล้มแล้ว ‘พี่นับสิบ’ แบกฉันขึ้นหลังได้อยู่เลย มันทั้งกว้าง ทั้งอบอุ่น รู้สึกปลอดภัยที่สุด “หวังว่าครั้งนี้รินจะได้เจอพี่อีกนะคะ พี่นับสิบ...”ฉันนั่งรถประจำทางเข้ามาเรื่อยๆ บางเส้นทางก็คุ้นตา บางเส้นก็ไม่ เพราะเมื่อก่อนที่นี่ไม่ได้เจริญขนาดนี้ นักท่องเที่ยวก็เข้ามาไม่ถึง ไม่คิดว่าเวลาแค่สิบสองปีจะทำให้พื้นที่ชนบทกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีผู้คนเดินทางมาชมธรรมชาติใกล้ตีนเขาได้มากขนาดนี้“แสดงว่าผู้นำท้องถิ่นที่นี่จะต้องเก่งมากแน่ๆเลยแฮะ”ไม่งั้นคงพาหมู่บ้านให้เจริญไม่ได้ขนาดนี้หรอก “นังหนูเอ๊

ทุกคนเคยมีผู้ชายในฝันหรือคนในอุดมคติกันไหมคะ ถ้าคุณมี ฉันนิรินคนนี้ก็มีค่ะฉันชอบคนอบอุ่น สุขุม ใจดี มีอ้อมแขนที่แข็งแรงคอยปกป้องฉันเหมือนกับ...‘พี่นับสิบคะ ช่วยนิรินเก็บมะม่วงหน่อยได้ไหมคะ’พี่นับสิบ พี่ชายในหมู่บ้านที่ฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็กๆ พี่นับสิบเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันสนิทด้วยมาก เพราะอีกฝ่ายอยู่บ้านติดกับคุณยายของฉัน เขาเป็นคนพูดเพราะ ใจดี บนริมฝีปากจะแต่งแต้มรอยยิ้มที่อบอุ่นอยู่เสมอ ไม่ว่าฉันเดือดร้อนเรื่องอะไร มีปัญหาที่ไหนเข้ามา พี่นับสิบก็จะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอ ไม่ว่าจะตอนที่ฉันปั่นจักรยานแล้วรถล้มครั้งแรก‘โอ๊ยยย เจ็บจัง’‘มาครับนิริน พี่ช่วยนะ ค่อยๆลุกนะครับ’‘นิรินไม่อยากหัดปั่นแล้วค่ะ’‘ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ช่วยประคองไว้ให้ครับ’ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ฉันสอบตกได้คะแนนแย่ที่สุด แล้วกลัวพ่อกับแม่ดุ ฉันก็ได้พี่นับสิบมาปลอบ‘ฮือออ คะแนนนิรินแย่มากเลยค่ะ พ่อแม่จะต้องเสียใจมากๆเลยค่ะ’‘โอ๋ๆนะครับนิริน แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก นิรินทำเต็มที่แล้วนะ พ่อกับแม่ไม่ว่านิรินแน่นอนครับ’หรือว่าจะเป็นตอนที่ฉันโดนเด็กผู้ชายแถวบ้านกลั่นแกล้ง ฉันก็มีฮีโร่ที่ชื่อว่าพี