Novels by เพียงพณา แสงศิลาริน

เย็นวันนั้นหลังจากปรานต์กลับมา คุณย่าชบาจึงเรียกไปคุยด้วยเพราะจะเล่าเรื่องตุ๊กตาหมีให้ฟัง หลังจากคนเป็นลูกฟังจบก็มีท่าทีสงบนิ่ง ไม่ได้พูดคำใดตอบกลับไป“รับหนูเอื้องเป็นลูกบุญธรรมเถอะพ่อปรานต์ แม่จะได้เรียกหลานได้อย่างเต็มปาก แล้วแม่ก็เชื่อว่าลมเหนือต้องยินดีแน่ๆ เพียงแต่ต้องให้เวลาเขา” หญิงชราออกความเห็น“คุณแม่ครับ…” ปรานต์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเล่าให้หญิงชราฟังถึงการมาของเอื้องฟ้าคุณย่าชบาไปปฏิบัติธรรมในช่วงสายของวันถัดมา ซึ่งไปพร้อมกับสาวใช้คนหนึ่งที่ทำหน้าที่ดูแลท่าน เอื้องฟ้าอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ จึงเข้าครัวเตรียมอาหารมื้อเที่ยงช่วยแม่บ้าน“ไม่ต้องทำก็ได้ลูก ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของป้าเถอะ”“ไม่เป็นไรค่ะป้า เอื้องชอบทำกับข้าว ช่วยกันทำ ป้าจะได้ไม่เหนื่อยมากไงคะ” เธอบอกพลางส่งยิ้มให้ป้าน้อยมองหญิงสาวที่กำลังหั่นหอมใหญ่ ดูจากการจับมีดแล้วหั่นเร็วๆ นางก็เชื่อว่าน่าจะเคยทำอาหารมาแล้วจริงๆ“ว่าแต่พี่ลมเหนือเขาชอบกินอะไรหรือคะ”“ใครทำอะไรให้กินเขาก็กินได้หมดแหละ อ้อ ยกเว้นข้าวต้มนะ เดี๋ยวนี้ไม่แตะเลย คงจะเบื่อมาตั้งแต่ตอนที่นอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลแล้วมั้ง แล้วทุกเมนูต้องไม่เผ็ดนะจ๊ะ

เอื้องฟ้ารู้จากคุณย่าชบาแล้วว่าลมเหนือประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้ก็เป็นเวลาสามเดือนแล้วที่เขาต้องอยู่บ้านรักษาตัว ซึ่งนางได้เล่าเรื่องราวของหลานชายให้เธอฟังทุกอย่าง เพราะจะขอให้ไปช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจของเขาหลังจากรับปากว่าจะช่วย หญิงชราจึงพาขึ้นไปยังชั้นบนอย่างไม่รีรอ เธอต้องค่อยๆ ประคองขึ้นไปเพราะนางบอกว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้หลานชายฟังเองอีกเรื่องหนึ่งที่รู้มาคือมีเพียงพ่อของเขากับป้าน้อยผู้เป็นแม่บ้านที่เข้าออกห้องนั้นได้โดยไม่ถูกไล่ แต่นางก็ทำได้เพียงเข้าไปทำความสะอาดกับดูแลเรื่องอาหารการกินเท่านั้น เพราะเขาไม่ให้ไปยุ่งวุ่นวายกับร่างกายเขาเลยการที่ลมเหนือเป็นแบบนี้ก็ใช่ว่าคุณย่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกของเขา นางเข้าใจเป็นอย่างดีว่าทำไมหลานคนรองถึงเศร้ากว่าคนอื่นหลังจากรู้ว่าน้องจากไปไกลแสนไกลสาเหตุนั้นก็คือพวกเขารักกันมาก คอยเป็นห่วงเป็นใยกันตลอด กลับมาอยู่ไทยได้เพียงห้าเดือนก็เจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง มิหนำซ้ำคืนวันเกิดเหตุยังอยู่ไกลกันอีก หนักสุดคือรู้เป็นคนสุดท้ายว่าน้องเสียชีวิต นี่จึงอาจจะเป็นปมในใจว่าทำไมเขาถึงไม่อยู่กับน้อง ทำไมถึงไม่ดูแลน้องให้ดี นางคิดอย่างนั้นชายหนุ่มไม่ยอมออกมาเจอ

“ตอนเฝ้าคุณพ่ออยู่โรงพยาบาล พี่ดาเคยบอกเอื้องว่าต้องไปงานศพเพื่อนที่ชื่อปลายฝน ที่แท้พี่ปลายฝนก็คือหลานของคุณย่าเองหรือคะ”“หนูรู้จักหลานย่าด้วยเหรอ? ใช่แล้วจ้ะ ปลายฝนหลานสาวของย่าจากไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อสามเดือนก่อน ไม่มีวันไหนที่ย่าไม่คิดถึงเลย”หญิงสาวส่งรูปคืนให้หญิงชราก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาให้นางเห็น เธอไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่มาคุยเล่นกับเธอหลายครั้งจะอยู่ใกล้กันถึงเพียงนี้“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ”“จ้ะ แต่พอมีหนูเอื้องมาอยู่เป็นเพื่อน ย่าก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย”“ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูเอื้อง” เอื้องฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณหญิงชรา คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่นี่จะใจดีกับเธอมากขนาดนี้ มันเหมือนมีสายน้ำเย็นๆ มาชโลมใจอยู่ตลอด เธอพูดอีกว่า “เอื้องจะรักคุณย่าตลอดไปค่ะ ให้เหมือนกับที่พี่ปลายฝนรักคุณย่า”คุณย่าชบาพยักหน้าทั้งรอยยิ้ม“อ้อ เกือบลืม เมื่อวานเอื้องสั่งยาหอมมาให้คุณย่า เดี๋ยวไปเอามาให้นะคะ” พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปเธอเข้าไปดูยาหอมที่เอาวางไว้บนลิ้นชักข้างเตียงนอนของตัวเอง แต่เพราะในบ้านเลี้ยงสุนัขพันธุ์โกลเด้นเพศเมียไว้ตัวหนึ่ง ซึ่งน้องหมาตัวนั้นติดเล่นกับเธอและเดินตามเข้ามาใน

วันต่อมาคุณย่าชบาปรึกษากับลูกชายเรื่องที่ลมเหนือไม่ยอมรับคนที่จะเข้ามาอยู่ด้วย ซึ่งเอื้องฟ้าบังเอิญได้ยินจึงเกิดความไม่สบายใจอยู่มาก ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้จักผู้ชายคนนั้นเพราะไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่การที่เขาไม่ยินยอมก็บ่งบอกได้ว่าในอนาคตอาจเกิดปัญหาตามมา“คุณลุง คุณย่าคะ” เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องรับแขกและนั่งบนโซฟาอย่างสงบเสงี่ยม“มีอะไรหรือลูก” หญิงชราเลิกคิ้วถาม“ขอโทษที่เสียมารยาทแอบฟังนะคะ แต่เอื้องได้ยินแล้วรู้สึกไม่สบายใจ ถ้ามีคนในครอบครัวไม่ยอมรับเอื้อง งั้นเอื้องขอเป็นฝ่ายไปดีกว่าค่ะ”“แต่ลุงรับปากทัตไว้แล้วนะว่าจะดูแลหนู”“แต่ลูกแท้ๆ ย่อมสำคัญกว่าไม่ใช่หรือคะ เอื้องไม่อยากเข้ามาสร้างความวุ่นวาย เห็นใจเอื้องด้วยเถอะค่ะ”ปรานต์กับคุณย่าชบามองหน้ากัน ต่างคนต่างพูดไม่ออก และนิ่งไปพักหนึ่งก่อนที่คนเป็นแม่จะเอ่ยขึ้นว่า“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ต่อให้เขาไม่ยอมรับก็คงทำอะไรไม่เหมือนเดิม เพราะพ่อปรานต์ให้สัญญากับพ่อของหนูไว้แล้ว ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น จะกลับคำไม่ได้เด็ดขาด”“จะไม่มีปัญหาตามมาจริงๆ หรือคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล“เชื่อคุณย่าเถอะ ลูกชายอีกคนของลุงเขาก็เ

ภายในบ้านอัครินทร์เดชาที่หลังใหญ่โอ่อ่าไม่ต่างจากคฤหาสน์ เอื้องฟ้ากำลังนั่งอยู่ในห้องรับแขกที่ตกแต่งด้วยโทนสีทอง โดยมีคุณลุงปรานต์ รวมถึงมารดาของท่านนั่งอยู่บนโซฟาด้วย“หนูเอื้องฟ้าเป็นลูกคนละแม่กับหนูดาครับ ทัตเขาขอร้องให้เรารับอุปการะเด็กคนนี้ต่อไป” ปรานต์เอ่ยบอกหญิงชราผู้เป็นแม่คุณย่าชบาพยักหน้าเข้าใจ นางพูดกับหญิงสาวว่า “หนูชื่อเอื้องฟ้าใช่ไหมจ๊ะ ในเมื่อมาแล้วก็มาเป็นหลานย่าเลยแล้วกัน ย่าคิดถึงหลานสาวที่จากไปใจแทบขาด อย่างน้อยมีหนูมาอยู่เป็นเพื่อนก็ยังดี”เอื้องฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณหญิงชราอย่างนอบน้อม “ขอบคุณนะคะ เอื้องจะดูแลคุณย่าให้ดีที่สุดเลยค่ะ”นางพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรไม่นานนักคุณลุงปรานต์ก็ขอตัวไปทำธุระข้างนอก ซึ่งเป็นช่วงที่ นที ลูกชายคนโตของท่านวัยสามสิบเอ็ดปีเดินลงมาจากชั้นบนพอดี เอื้องฟ้ามีโอกาสไหว้ทักทายเขาเพราะเคยคุยกันตอนอยู่ในงานศพ ก่อนที่จะตามแม่บ้านไปยังห้องพักที่คุณย่าสั่งให้จัดเตรียมไว้“น้องว่ายังไง” หญิงชราเอ่ยถามหลานชายที่เพิ่งขึ้นไปคุยกับน้องชายของเขา“มันไม่คุยกับผมครับ ผมแค่บอกว่าจะมีคนมาอยู่ด้วย มันก็ไล่ผมออกจากห้องแล้ว”“นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบ

คนที่อายุน้อยกว่าไม่ตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นที่พอจะทำให้ชายหนุ่มรุ่นพี่รู้ว่าร้องไห้มาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว ในมือของเธอมีตุ๊กตาหมีขนาดพอดีมือ ด้วยความที่มันเปื้อนจนดูแทบไม่ได้ จึงทำให้เขานึกสงสัยถึงความเป็นมาของมัน‘พ่อแม่น้องอยู่ที่ไหน’เอื้องฟ้าชี้ไปทางตัวบ้านที่มีเสียงเพลงดังออกมา แขกของพ่อต่างก็ทยอยเข้าไปข้างในจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เหลือเพียงสองสามคนที่ยังเดินคุยโทรศัพท์อยู่‘แอบมานั่งคนเดียวแบบนี้ เดี๋ยวท่านก็เป็นห่วงหรอก’‘เอื้องเป็นลูกของพ่อทัตค่ะ’‘อ้อ ที่แท้ก็ลูกสาวบ้านนี้เองเหรอ พี่ก็นึกว่าเป็นคนอื่น ว่าแต่เราชื่อเอื้องใช่ไหม?’‘ค่ะ เอื้องฟ้า’‘ชื่อเพราะจัง’‘แล้วพี่เป็นใครคะ’ เธอถามกลับด้วยน้ำสั่นเครือปนสะอื้น‘พี่ชื่อลมเหนือ แค่ตามคุณพ่อมางานวันเกิดน่ะ แต่พี่ไม่ชอบอยู่กับคนที่ตัวเองไม่รู้จักเลยออกมาเดินเล่นข้างนอก แล้วก็เห็นใครไม่รู้มานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้’ เขาพูดพลางยื่นมือไปยีหัวเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความเอ็นดู‘เอื้องจะเอาตุ๊กตาหมีไปให้คุณพ่อ แต่มันเปื้อนหมดแล้ว’ พูดจบน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาจนพร่าเลือนไปหมด‘เปื้อนได้ยังไง’เอื้องฟ้าในตอนนั้นไม่กล้าตอบว่าแม่เลี้ยงเป