Novels by Fatima Fallen

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ni Emerald, lalo na noong kumakain sila ni Winston kanina. Sobrang dilim ng titig ni Mason sa kanila noon. Kung hindi lang talaga niya alam na hindi siya gusto ni Mason, iisipin niyang nagseselos ito.Dahan dahan niyang binuksan ang pintuan at maingat na pumasok. Sobrang dilim ng buong paligid. Napangiti siya dahil mukhang hindi pa ito nakakauwi. Lalakad na sana siya nang biglang umilaw ang mga ilaw at alam na niya kung sino ang nagbukas noon.“Lalaki mo ba yon?” mabigat ang boses ni Mason mula sa likuran niya. Hindi man lang siya nilapitan kanina.Huminga nang malalim si Emerald bago siya lingunin, ngunit ang madilim na mukha ni Mason agad ang bumungad sa kanya.“Hindi ko siya lalaki,” sagot niya.Mas lalo pang nagdilim ang ekspresyon ni Mason dahil sa sinabi niya.“Eh sino siya? Bakit kayo magkasama?” tanong nito habang gumagalaw ang panga. “Ang pinalayas ko sa lahat ay ang pagtaksilan ako.”Gusto sanang humalakhak ni Emerald sa sinabi nito. Ang kapa

“Emerald... alam namin na sa lahat na mga nangyari ay ikaw ang mas naapektuhan but hija you need to get up. Dahil sigurado akong hindi magugustuhan ng Papa at Mama mo ang nangyari sayo ngayon. Walang magulang na natutuwang makikita nila ang anak nilang nalugmok.”Ramdam ni Emerald ang bawat salita ng ina ni Mason, para siyang tinutusok ng milyong karayom. Alam niyang ang ibig sabihin ng mga ito at tama sila. Hindi pwedeng hanggang mukmok at iyak lang ang gagawin niya dahil sigurado rin siyang hindi nila magugustuhan na nakikita siyang ganito.Habang sumusubo si Emerald ay biglang tumulo ang luha niya. Inisip ni Emerald na ito na ang huling pag-iyak niya.Tumango-tango si Emerald at suminghot.“Yes, Mom and Dad. Don't worry po,” mahinang sabi ni Emerald. “Babalik na po ako mamaya sa bahay namin ni Mason—”“Hija, hindi ka namin pinapaalis,” agap ni Mommy Carla. “Sinasabi lang namin na huwag kang magmukmok at umiyak lang dyan. Kailangan mong mamuhay ulit ng normal dahil lumilipas ang ara

Dalawang araw na ang lumipas pero hindi tumawag si Mason. Kahit si Neneng ay hindi man lang siya kinontak. Mukhang nag-enjoy silang lahat sa bisita nila at agad nalasahan ni Emerad ang pait sa lalamunan niya.Habang nakahiga siya sa kama ay biglang tumunog ang cellphone na nasa tabi niya. Taranta niya itong kinuha at agad na ngumiti, ngunit mabilis ding naglaho ang ngiting iyon. Hindi naman sa ayaw niyang makausap ang Papa niya, pero umaasa siyang si Mason ang tatawag.“Pa,” matamlay na tawag ni Emerad sa kabilang linya.“Anak, how are you? Kumusta kayo ni Mason?” mahinang tanong nito. Ang boses ng ama niya ay parang nahihirapan, tila may iniindang sakit.Umayos ng upo si Emerad bago sumagot.“We’re okay Pa, don’t worry. Inalagaan naman po ako ni Mason ng maayos,” pagsisinungaling niya.“That’s good, nice to hear that. I love you anak. I’m hoping that you can give a little apo,” sabi nito na may kasamang tawa.Napangiti si Emerad kahit gusto niyang umiyak. Gusto niyang sabihin sa kany

“Pa, ano bang sinasabi mo?” tanong ni Emerald sa ama niya.Kumuha ng baso ang kanyang ama at sinalinan ito ng tubig mula sa pitsel na nasa ibabaw ng mesa.“Gaya ng sabi ko kanina, dapat magpakasal kayo ni Mason. Iyon ang huling kahilingan ng mama mo, di ba? Kaya bago ako mawala sa mundo ay kailangan kong tuparin ang huling kahilingan ng mama mo.”Tumalon ang puso ni Emerald nang marinig ang sinabi ng kanyang ama. Mahal na mahal niya si Mason. Kahit magmukha siyang tanga ay hindi pa rin talaga magbabago ang nararamdaman niya para rito. Kababata niya si Mason dahil sabay silang lumaki. Naalala pa niya noon na tuwing binubully siya ay ipinagtatanggol siya nito, minsan pa nga ay nagbubulag-bulagan ito. Pero kahit ganoon ay hindi pa rin nakulangan ang nararamdaman niya para dito. Hindi rin siya nadisappoint rito, minsan nga ay naisip pa niyang baka may saltik siya sa utak o ano.Ang saya na nararamdaman ni Emerald ay biglang naglaho na parang bula. Tinamaan siya ng realidad. Bakit niya ba

Kahit nanginginig ang kamay ay pinilit ni Kristen ang sarili niya, hinanda niya na ang kutsilyo na gagamitin pero bago niya ito ihiwa sa bandang natamaan ay pina-init niya muna ito gamit ang lighter to prevent infection.Nagsuot na din siya ng gloves, “Endure the pain idiot.” mahinang bulong niya bago dahan dahan na hiniwa ang kanyang balat, maliit lang na hiwa ang ginawa niya.Saksi siya sa kanyang sakit na reaksyon lalo na noong hiniwa niya ang kanyang balat, ngunit hindi siya pwedeng tumigil. I need to get the bullet inside him dahil kung hindi, mamatay siya.Gamit ang kaliwang kamay ay nagtangka si Kristen hugutin ang bala mula sa kanyang sugat. Dahil nahihirapan siya, “I need help,” ani niya sa mga kasama niya na nakatalikod. Wala man lang sa kanila na nagbolunteer kanina upang tulungan siya.Nakita niya naman na siniko ng isang lalaki ang kasama niya, kaya sa inis niya ay napairap na lang siya. “Do you want him to be safe or not?” gigil na wika niya sa kanila. Mamamatay na yong

Elijah protected Kristen, nakatago siya sa kanyang likuran habang nakikipag palitan siya ng putukan sa kalaban. He was about to aim the enemy nang makita ni Kristen ang isang kalaban sa kaliwa, kaya naman ay dahil sa taranta niya pinaputukan niya ang banda doon at natamaan yon sa balikat ngunit nakatayo pa rin ito kaya naman ay napasigaw na lang siya sa takot.“Thanks,” pasasalamat kay Kristen ni Elijah at pinutukan ang lalaking tinamaan niya kanina.Ilang kalaban pa ang nadaanan nila nang makita ni Kristen ang isang safe cabin sa likuran, hindi ito mahahalata kung hindi mo titigan ng mabuti dahil ang pintuan ay napapalibutan ng gumagapang na halaman.“Who’s Emilia by the way?” tanong niya kay Elijah nang binuksan niya ang pinto habang si Kristen ay nakatutok ang baril sa paligid.“Siya? Nah... hindi mo magugustuhan ang katotohanan—”“Bakit?” agad na tanong niya ngunit napanganga na lang nang pagpasok nila ay nakita niya ang isang babae, ang babaeng nagbigay sa kanya ng damit.Nakaupo

Sobrang ingay na sa labas gawa ng putok ng mga baril, sigawan at parang may bomba pa. Agad si Kristen naghanap ng matulis na bagay upang gamitin niya kung sakaling may kalaban na makakapasok.Napatingin si Kristen sa isang kutsilyo na nakadisplay. Sa halip na baril, isang kutsilyo ang kinuha niya. Nanginginig ang mga kamay niya habang hawak niya ito at nagtago sa sulok. My heart races faster, kahit naka-aircon ay pinagpawisan pa rin siya. Para siyang naiihi dahil sa takot, palapit ng palapit ang tunog ng baril, kaya hinanda niya ang sarili.The door bang, kaya naman ay dalawang kamay na ang ginamit niya upang mahawakan ng maayos ang kutsilyo. Handa sa kung anong mangyayari, at tuluyan na ngang bumukas ang pintuan at tumambad sa kanya ang hindi pamilyar na mukha.“Ahhh!” Malakas na sigaw niya at tumakbo papalapit rito upang saksakin, ngunit isang tabig nito lang sa kamay niya ay nahulog agad ang hawak niyang kutsilyo.“Kristen?” tanong nito, sobrang seryoso ng kanyang boses lalo na ang

“Nagpapatawa ka ba, Kristen? ” Damon said while flipping his knife in the air.Nakaupo si Kristen sa kama, naisip niya kung ibibigay niya ang kanyang virgínity kay Damon ay pakakawalan nito ang kanyang ama ngunit hindi. Akala lang ni Kristen ang lahat ng 'yon, dahil sa kanyang itsura pa lang ay wala itong balak na pakawalan si Papa. “You can make me your slave, your whore, and your property, Damon.” Halos maiyak na sambit ni Kristen sa kanya. “J-Just... let my father go.”“You will sacrifice yourself just to protect that man? Do you know him? Kristen, is he your father?” Bawat salita ni Damon ay may diin, wala siyang kinikilalang ama kundi si Papa William lang. Mula bata pa si Kristen ay siya na ang nag-aalaga sa kanya.“Ama ko siya, Damon.” matigas ang boses ni Kristen ngunit isang nakakainsultong ngisi lang ang kanyang binigay sa kanya at agad na umalis sa kwarto.Nang tuluyan na siyang nakalabas ay mabilis na tumulo ang kanina pa niyang pinipigilan na luha.Gamit ang kumot ay gina