Chapter 2

Dalawang araw na ang lumipas pero hindi tumawag si Mason. Kahit si Neneng ay hindi man lang siya kinontak. Mukhang nag-enjoy silang lahat sa bisita nila at agad nalasahan ni Emerad ang pait sa lalamunan niya.

Habang nakahiga siya sa kama ay biglang tumunog ang cellphone na nasa tabi niya. Taranta niya itong kinuha at agad na ngumiti, ngunit mabilis ding naglaho ang ngiting iyon. Hindi naman sa ayaw niyang makausap ang Papa niya, pero umaasa siyang si Mason ang tatawag.

“Pa,” matamlay na tawag ni Emerad sa kabilang linya.

“Anak, how are you? Kumusta kayo ni Mason?” mahinang tanong nito. Ang boses ng ama niya ay parang nahihirapan, tila may iniindang sakit.

Umayos ng upo si Emerad bago sumagot.

“We’re okay Pa, don’t worry. Inalagaan naman po ako ni Mason ng maayos,” pagsisinungaling niya.

“That’s good, nice to hear that. I love you anak. I’m hoping that you can give a little apo,” sabi nito na may kasamang tawa.

Napangiti si Emerad kahit gusto niyang umiyak. Gusto niyang sabihin sa kanyang ama na hindi siya okay at hindi maganda ang trato sa kanya ni Mason, pero ayaw niyang sirain ang mga sandaling buhay pa ito.

“I love you too, Pa. Magpahinga ka riyan ng maayos, huwag matigas ang ulo. I can’t wait to see you soon, Papa.”

“I miss you too anak. Tandaan mo, mahal na mahal ka namin ng Mama mo,” sagot nito.

Kahit ilang ulit na sinasabi ng amasa kanya ang mga habilin nito kung sakaling mawala na sito ay hindi pa rin sanay si Emerad.

Napatingin siya sa relo at napasinghap nang makitang alas dose na pala ng tanghali. Kailangan na niyang bumaba dahil may reservation siya sa restaurant ng hotel para sa tanghalian. Tumayo siya at nagbihis. Naka-mini skirt siya na ipinares sa Korean polo. Maliit ang katawan niya kaya ayos lang ang oversize. Hindi rin naman masama ang itsura niya.

Sakto lang ang hubog ng katawan niya at wavy ang buhok niya. Tumingin siya sa salamin at nang makuntento ay lumabas siya dala ang handbag at paborito niyang stiletto.

Pagdating sa lobby ay diretso siyang pumasok sa restaurant.

“Hello ma’am, good afternoon. May I ask, do you have a reservation?” magalang na tanong ng staff.

Tumango si Emerad at ngumiti.

“Yes, under the name of Mrs. Del Valle—”

“Del Valle po? Mason Del Valle if I’m not mistaken,” naguguluhang tanong ng staff.

Agad na umiling si Emerad.

“No, under the name of Emerad Mendez Del Valle.”

“I’m really sorry ma’am, pero isang Del Valle lang po ang may reservation namin at iyon po ay si Mr. Mason Del Valle,” sagot nito.

Pati rito ba? Dito pa ni Mason dinala ang babae niya? Hindi pa ba sapat na sa bahay?

Napabuntong-hininga si Emerad bago magsalita.

“Do you have another reservation?” tanong niya dahil hindi tumatanggap ang restaurant ng walk in.

Nag-aalanganing umiling ang staff.

“I’m sorry ma’am, but there is no available table for the meantime.”

“You can join our table, Emerad.”

Agad siyang napalingon at nakita niya si Mason kasama ang isang babae. Mapula ang labi nito at halos kulang na lang ay maghubad sa suot. Iyon pala ang tipo ni Mason.

“Babe? Do you know her?” tanong ng babae habang tinitingnan si Emerad na parang pulubi.

“No thanks, thank you for the offer but I have to go,” mabilis na sagot ni Emerad bago lumakad palayo.

Paalis na sana siya patungo sa exit nang maalala niyang dala niya ang kotse kaya lumiko siya papuntang parking area, ngunit bigla na lang may humila sa kanya.

“What are you doing here?” malamig ang boses ni Mason habang mariin siyang tinitingnan. “Dito mo ba kikitain ang lalaki mo?” bintang nito habang mahigpit na hawak ang pulsuhan niya.

Kahit masakit ay nagawa pa rin ni Emerad na sumagot.

“What are you talking about? Me meeting another guy?” hindi makapaniwalang tanong niya.

“Don’t deny it, Emerad. Alam ko ang mga galawan na iyan.”

Hindi niya alam kung saan siya kumuha ng lakas pero sinampal niya ito. Hindi siya sanay manakit dahil itinuro sa kanya ng mga magulang niya na babalik din ang masama. Maayos siyang pinalaki.

“Don’t you ever point a finger at me, Mason. First of all, I’m not that kind of woman, and second, between the two of us we know who’s cheating and who has another woman,” hingal niyang sabi.

“Correction, she’s not my other woman,” malamig nitong sagot.

“Then she’s not your other woman, but don’t you ever accuse me of a crime I didn’t commit,” sagot ni Emerad na iritado.

Kahit matapang siyang sumagot ay nanginginig ang buong katawan niya. Malaki ang katawan ni Mason at natatakot siyang baka saktan siya nito.

Agad niyang binawi ang pulsuhan nang makita ang babae na papalapit. Narinig pa niyang tinatawag siya ni Mason pero hindi siya lumingon. Ayaw niyang gumawa ng eksena. Pagdating sa kotse ay agad siyang sumakay at sumandal.

Mabilis ang tibok ng puso niya at halos hindi siya makahinga. Nanginginig ang katawan at tuhod niya. Hindi na niya napigilan ang luha at tuluyan siyang umiyak. Para siyang batang humahagulgol.

Ano bang kulang sa kanya at bakit ganoon siya kalupit?

Umalis siya sa bahay dahil dadalhin nito ang babae roon at hindi niya iyon kayang makita.

Dalawampu’t walong taong gulang na si Emerad pero umiiyak pa rin siya na parang bata. Hindi iyon kasalanan niya. Wala lang talagang puso si Mason.

Dalawampu’t walo siya at tatlumpu’t lima si Mason, dating sundalo. Hindi rin alam ni Emerad kung bakit ito nagretiro at hindi rin binanggit ng pamilya nito ang dahilan. Mas mabuti na rin siguro dahil delikado ang trabaho nito noon.

Nang mahimasmasan ay inayos niya ang sarili at pinaandar ang kotse. Magma-mall na lang muna siya kahit bukas pa sana ang plano.

Pagkaparada ay kinuha niya ang handbag at pumasok. Hindi man siya mahilig mamili ay wala siyang choice. Bumili siya ng jeans, shirt, dress, at jewelry. Pagkatapos ay dumiretso siya sa exit at nakita niya si Mason na nakatingin sa kanya na parang kakainin siya nang buhay.

Wala siyang ibang daraanan kundi iyon lang ang exit papuntang parking area. Lalampasan na sana niya ito nang bigla itong nagsalita.

“We need to go back. Your father died.”

Paulit-ulit ang boses nito sa utak niya na parang sirang plaka. Hindi siya makagalaw. Gusto niyang umiyak pero parang wala nang natira. Kung hindi pa siya hinila ni Mason patungo sa kotse nito ay hindi pa siya kikilos.

Habang nasa kotse ay may kausap ito sa cellphone. Wala siyang pakialam kung sino iyon. Siguro kaya hindi siya maiyak ay dahil kasama niya si Mason.

“Cry if you want. Huwag ka lang bumahing diyan at madumihan pa ang kotse,” malamig nitong sabi.

Akala ni Emerad ay magiging maayos ang trato nito sa kanya pero nagkamali siya. Wala itong pakialam.