กระตุกหัวใจรุ่นพี่วิศวะเย็นชา Ep.25

พรึ่บ!

"พี่พักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพวกนี้ฝันจัดการเอง ^_^" ฉันบอกร่างสูงหลังจากที่เราทานข้าวกลางวันเสร็จ แล้วพี่คิมก็กินยาเรียบร้อนแล้วเหมือนกัน ดูท่าแล้วฉันคิดว่าเขาน่าจะไม่ไหว ฉันจึงจะจัดการจานพวกนี้เอง

"มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว" เขาพูดจบก็เดินออกไปนั่งที่โซฟาทันที ส่วนฉันนั้นก็ทำความสะอาดจาน

พรึ่บ!

"เสร็จแล้วค่ะ ^_^" ฉันนั่งลงตรงข้ามกับร่างสูง หลังจากที่ล้างจานเสร็จแล้วก็นั่งมองเขาอยู่แบบนั้น

"เสร็จแล้วก็กลับไปซะ"

"ไม่กลับค่ะ เพราะยังไงฝันก็ไม่มีเรียนอยู่แล้ว" เธอบอกเขาพร้อมกับส่งยิ้มที่จริงใจไปให้

"เฮ้อออ"

"แล้วนี่พี่ดีขึ้นหรือยังคะ?"

"อืม"

"^_^"

"รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่สบาย?"

"พี่คลีนค่ะ"

"ไอ้คลีน?"

"ใช่ค่ะ ฝันเจอพี่เขาก็เลยถามน่ะค่ะ แล้วก็รู้ว่าพี่ไม่สบายก็เลยรีบมาหาเลยนะคะ"

"รู้ที่อยู่ฉันด้วย?"

"นั่นก็...."

"ไอ้คลีน?"

"เปล่าค่ะ คุณแม่ของพี่ต่างหากล่ะคะ"

"หึ! สนิทกับแม่ฉันจริงๆนะ"

"ค่ะ สนิทกันมาก ^_^"

หลังจากนั้นฉันก็ดูหนังไปพร้อมกับพี่คิม แต่ทว่า....หนังที่เขาเลื่อนเปิดนั้น ทำให้ฉันถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที

อ๊าาา อ๊าาา

โอ้ววว ซี๊ดดด!

อ๊ะ! อ๊ะ! อร๊ายยยส์

"พี่คิม >.<"

"ยัยหื่น!"

"ก็พี่เปิดอะไรล่ะค่ะ >.<"

อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊าาาา

โอ้ววว สุดยอดด

"แต่เธอก็ดู?"

พรึ่บ!

ฉันรีบปิดตาตัวเองทันที

"คะ...ใครดูกันคะ ไม่ได้ดูสักหน่อย พี่นั่นแหละ >.<"

"หึ :-)"

จากนั้นเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว ก่อนจะเหลือบไปมองร่างสูงที่ยังคงนั่งดูสารคดีอะไรก็ไม่รู้ ฉันแทบจะไม่กล้าดูเลย ไม่คิดว่าจะได้เห็นมุมนี้ของเขานะ ก่อนที่สายตาจะเริ่มปิดลงไปเรื่อยๆ.....

...........................

คิม Part

ชายหนุ่มที่กำลังดูสารคดีที่ตัวเองชื่นชอบเป็นพิเศษ ซึ่งมันเป็นสารคดีเกี่ยวกับการสืบสวนสอบสวนคดีฆาตกรรมต่างๆ

เขาละสายตาจากจอทีวีแล้วหันไปมองร่างบางที่ตอนนี้หลับไปแล้ว

"เฮ้ออออ..." ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับยัยเด็กหื่นนี่จริงๆ

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาเหลือบมองก็พบว่าเบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเป็นเบอร์ของแม่เขานั่นเอง

"ฮัลโหลครับ"

(แม่ได้ยินมาว่าลูกไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าคิม)

"ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ปวดหัวนิดหน่อย" ผมบอกแม่ไป เพราะดูจากน้ำเสียงของแม่ผมแล้วคงเป็นห่วงมาก เพราะผมไม่เคยป่วยมาก่อน หึ!

(แล้วนี่หนูพาฝันได้ไปหาลูกหรือยัง หืม)

"......" เขาเหลือบไปมองเธอเล็กน้อย "ครับ"

(แล้วนี่ลูกอยู่กับหนูพาฝันใช่มั้ย นี่เราสองคนพัฒนาขึ้นแล้วใช่มั้ยจ๊ะลูกชาย)

"แม่ครับ ผมอยากพักผ่อน"

(เฮ้อออ...คิม ลูกก็คงมองออกว่าหนูพาฝันน่ะชอบลูก ใช่มั้ยจ๊ะ)

"......"

(เงียบอีกแล้วเจ้าลูกคนนี้)

"แม่ครับ"

(เอาล่ะๆ แม่ไม่พูดก็ได้ แต่หนูพาฝันคนนี้น่ะ แม่อยากได้เป็นลูกสะใภ้นะจ๊ะลูกชาย คิคิคิ"

"......"

(แม่ไม่รบกวนแล้ว เราก็พักผ่อนได้แล้ว....)

หลังจากนั้นแม่เขาก็วางสายไป ทำให้ร่างสูงมองร่างบางอีกครั้ง นี่ขนาดเขาคุยโทรศัพท์นะ ยัยนี่ยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย เขาจึงลุกไปที่นั่งของเธอก่อนที่จะเขย่าเธอเบาๆ เพื่อให้เธอตื่น

"ยัยหื่น!"

"อื้ออออ!"

"ยัยหื่น! กลับไปได้แล้ว!"

พรึ่บ!

"อื้อออ! นี่ฝันหลับไปเหรอคะ" เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับขยี้ตาแล้วมองถามเขา

"กลับได้แล้ว!"

พรึ่บ!

"ทำอะไร"

"ไม่ร้อนแล้ว ^_^"

"กลับไปได้แล้ว!"

"นี่ก็เย็นแล้วนี่ค่ะ งั้นเรามาทำอะไรกินกันมั้ยคะ?"

"......"

"นะคะ"

"ฉันจะออกไปข้างนอก"

"ไปไหนเหรอคะ? แต่พี่ยังไม่หายป่วยเลยนะคะ"

"แค่นี้ไม่ตายหรอก!"

"แต่ว่า...."

"ออก-ไป"

"เฮ้อออ...พี่นี่จริงๆเลยนะคะ ไม่ห่วงสุขภาพของตัวเองเลย ไหนจะเรื่องนั้นอีก เฮ้อออ

"

"......"

"งั้นฝันกลับก่อนก็ได้ค่ะ พี่ก็อย่าลืมกินข้าวแล้วก็ทานยาด้วยนะคะ จะได้หายเร็วๆ"

"ฉันไม่ใช่เด็ก!"

"รู้ค่ะ ฝันกลับก่อนนะคะ"

ปัง!

พาฝันออกไปแล้ว ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมพร้อมกับความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ทำไมเขาถึงยอมให้ยัยหื่นนั่นเข้ามาที่ห้อง ทั้งๆที่ห้องนี้เขาไม่เคยให้ใครได้เข้ามาเลย แม้กระทั่งเพื่อนของเขาก็ยังไม่ให้เข้า แต่ทำไมกับยัยนั่น....

หึ! ยัยเด็กหื่นพาฝัน

สักพักเขาก็เดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ก่อนจะเห็นถังขยะข้างๆที่มีอะไรบางอย่างถูกทิ้งลงไป

"ยัยบ้าเอ๊ย!" ซองบุหรี่ของเขาถูกเธอทิ้งลงในถังขยะ.....

คิม Part End

............................

พรึ่บ!

หลังจากที่กลับมาจากคอนโดพี่คิมเสร็จ ฉันก็นึกอยากออกแบบอะไรสักอย่างขึ้นมา ก็เลยตั้งใจจะทำดู แต่ทว่า...กลับทำให้นึกไปถึงตอนที่ฉันยื่นภาพออกแบบที่ให้พี่คิมดูเมื่อครั้งก่อน ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพี่เขายังไม่ได้ให้คำตอบฉันเลย

"เฮ้อออ..."

ถ้าเราโทรไปหาตอนนี้พี่เขาจะรับมั้ยนะ....

ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!

แต่ก่อนที่ฉันจะได้โทรไปถามแบบจากพี่คิม เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ทำให้ฉันต้องเดินไปประตูทันที

แกร๊ก!

"อ้าว! ไอ้แซม"

"แซมมี่ยะ!"

"แกมาหาฉันถึงที่นี่? มีอะไรหรือเปล่า?" ฉันถามแซมพลางมองเพื่อนอย่างแปลกใจ เพราะเราไม่ได้นัดกันไว้นี่นา ทำไมเพื่อนชายใจหญิงคนนี้ถึงมาหาฉันได้ล่ะ

"แกจะไม่ให้ฉันเข้าไปข้างในก่อนเหรอยะ?"

"เข้ามาสิคะ"

หลังจากนั้นแซมก็เข้าไปนั่งที่โซฟาเสมือนเป็นห้องตัวเองเลยแฮะ

พรึ่บ!

"เฮ้อออ"

"เป็นอะไร"

"เบื่อ"

"อย่าบอกนะที่แกมาหาฉันเพราะแค่เบื่ออ่ะ?"

"อืม"

"ไอ้แซม!"

"แซมมี่ยะ!"

ฉันล่ะงงกับเพื่อนตัวเองจริงๆ แต่มันเบื่อจำเป็นต้องมาหาฉันด้วยเหรอ แล้วนี่มันก็เย็นมากด้วยแล้วเนี่ยนะ

"อย่ามาทำหน้าแบบนั้นเลยนะยัยพาฝัน นี่แกไม่อยากให้ฉันมาเหรอยะ!"

"เปล่าสักหน่อย ขี้น้อยใจจริงๆนะ"

"ใช่สิ! ใครจะไปเหมือนรุ่นพี่ของแกกันยะ เอะอะอะไรก็จะไปหาเขาอยู่นั่นแหละ!"

"คนละเรื่องกันมั้ย?"

"เรื่องเดียวกันยะ! แล้วนี่พี่เขาไม่สบายแกจำเป็นต้องไปหาขนาดนั้นเลย?"

"แกรู้ได้ยัง?"

"แป้งหอมบอกมา"

"ไหนว่าวันนี้แกไม่มีเรียนไม่ใช่?"

"ฉันเอางานไปส่งแล้วบังเอิญเจอแป้งหอมพอดียะ!"

"อ่อ..."

"ทิ้งเพื่อนแล้วไปหาผู้ว่างั้น? เฮ้อออ...สงสารแป้งหอมจริงๆเลย นั่งกินข้าวคนเดียว แถมเพื่อนก็ยัง...อุ๊ปส์!"

หมับ!

"หยุดพูดเลยแซม!" ฉันรีบปิดปากเพื่อนทันทีที่พูดประชดฉัน

"ชิ!"

"เฮ้อออ...แกเหงาแล้วมาหาฉันแบบนี้ อย่าบอกนะว่าแกจะชวนฉันไปไหนน่ะ?"

"รู้แล้วยังจะถามอีกนะ"

"จะไปไหน?"

"ไปหาอะไรบันเทิงๆทำสิยะ!"

"ขี้เกียจอ่ะ"

"ไม่ได้ วันนี้ฉันเบื่อแล้วเพื่อนๆแต่ละคนของฉันก็ไม่มีใครว่างเลย นอกจากแก....พาฝัน ^_^"

"แกรู้ได้ไงว่าฉันว่าง?"

"อย่ามาโกหกหน่อยเลยยัยฝันเฟื่อง! นอกจากพี่คิมแล้วแกก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก!"

"นี่ไอ้แซม! แกดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!"

"ชิ! อย่ามาเถียงค่ะเพื่อน ออกไปเที่ยวกันเถอะ ฉันอยากช๊อปปิ้งอ่ะ"

"แกเลี้ยงฉันนะ ^_^" ฉันยิ้มให้กับแซม เมื่อได้ยินคำว่าช๊อปปิ้ง

"จัดไปค่ะ ^_^"

"คิคิคิ งั้นขอเก็บของก่อนแล้วกัน ^_^" ฉันบอกเท่านั้นล่ะ ก่อนที่จะเดินเข้าไปเก็บภาพที่ตัวเองออกแบบค้างอยู่แล้วหยิบกระเป๋าเพื่อที่จะออกไปข้างนอกกับแซมทันที....

"ยิ้มใหญ่เลยนะยะที่รู้ว่าฉันจะเลี้ยงน่ะ"

"ธรรมดาค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

แกร๊ก!

พอเปิดประตูออกไป ฉันก็ถึงกับต้องหุบยิ้มทันที จากที่กำลังสนุกๆกับแซมอยู่ก็กลับเปลี่ยนเป็นสิ่งขึ้นมาทันที

"สวัสดีค่ะพี่เพลินตา"

"เป็นผู้ชาย? แต่พูดค่ะ! นี่นะ?"

"เอ๊ะ!"

"พี่ไม่ควรพูดแบบนี้กับเพื่อนฉันนะคะพี่เพลินตา"

"หึ! แต่งตัวแบบนี้ด้วย?"

"นี่คุณพี่คะ! ถ้าไม่สนิทก็อย่ามาพูดกับฉันแบบนี้สิคะ!"

"แซม!" ฉันห้ามแซม เพราะกลัวว่าทั้งสองจะมีปัญหากัน

"เหอะ! ทำอย่างกับตัวเองสวยนักแหละ!"

"นี่แก!"

"ขอตัวนะคะ!"

หมับ!

ฉันรีบจับแขนของแซมเดินออกมา ก่อนที่เพื่อนฉันคนนี้จะระเบิดอารมณ์ออกมา

พรึ่บ!

"หน่อย! ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพี่สาวของแกแล้วล่ะก็ ฉันจะจับตบสักสิบทีเลย เหอะ!"

"เอาน่า อย่าไปคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้เลย"

"จะไม่ให้คิดได้ยังไงยะ!"

"เฮ้อออ"

"อยู่ที่สาธารณะล่ะทำเป็นคนดี ทำตัวเงียบ เรียบร้อย แต่พอมาเจอกันแบบนี้สิ กรี๊ดดดด! ยิ่งพูดยิ่งของขึ้น!"

"ฉันไม่คิดว่าพี่เพลินตาจะพูดแบบนี้กับแกเหมือนกัน ขอโทษด้วยนะแซม..." ฉันรีบขอโทษแซมทันที

"ฉันไม่ได้ว่าอะไรแกสักหน่อย"

"......"

"นี่ยัยพาฝัน"

"หือ?"

"ทำไมพี่สาวแกถึงได้เป็นนางมารร้ายขนาดนี้ล่ะ เมื่อก่อนก็ไม่ได้หนักขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่รู้สิ แต่ก็คงไม่ต้องสงสัยอะไรมาก เรื่องมันก็มีอยู่แค่เรื่องเดียว...."

"เหอะ! ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้!"

"เอาน่า ยังไงก็ขอโทษแทนพี่สาวที่ไม่สนิทของฉันก็แล้วกัน แกก็ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ"

"จะพยายามค่ะ! แต่ถ้าเกิดพี่สาวแกร้ายมาอีกล่ะก็...."

"อะไร?"

"หึ! แม่ง! จะจับตบเลือดกลบปากเลยคอยดูสิ!"

พรึ่บ!

"น่ากลัวอ่ะ...." ฉันถอยห่างเพื่อนทันที ก่อนที่จะโดนสายตาอาฆาตส่งมาให้ ฉันจึงรีบเข้าไปกอดแขนเพื่อนรักทันที

"ล้อเล่นน่าาา"

"เหอะ!"

🔷🔷🔷🔷🔷🔷

⚡ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะง๊าบบ

👍กดไลค์ คอมเมนต์💬

กันเข้ามาได้น๊าาา 🥰😍