เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่4
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-20 12:52:28happy birthday to you
เสียงร้องเพลงประจำวันเกิดดังขึ้นในระหว่างที่เสียงเพลงภายในคลับเงียบลง เค้กก้อนใหญ่ในมือของคู่หมั้นหนุ่มทำเอาปัทมาน้ำตาไหลเพราะหลังจากที่เธอเป่าเค้กวันเกิดเสร็จนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างธีระก็ได้ทำการคุกเข่าของหญิงสาวแต่งงานท่ามกลางความยินดีของนักท่องราตรีในค่ำคืนนี้ "ฉันยินดีกับเธอด้วยนะลูกปัด" "ฮึก ขอบคุณนะโรส ขอบคุณมาก ๆ "ว่าที่เจ้าสาวไม่อาจจะหยุดน้ำตาได้ จนเพื่อนรักต้องคอยยื่นมือไปซับน้ำตาให้ ใครจะไปคิดว่าวันนี้ธีระจะจัดการเซอร์ไพรส์ทำเอาปัทมาเพื่อนสาวของเธอร้องไห้น้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจแบบนี้ "นี่คือของขวัญจากฉันนะ"โรสรินล้วงหยิบกล่องของขวัญที่เตรียมมายื่นให้กับเพื่อนสาว และเมื่อปัทมายื่นมือไปรับและเปิดดูมัน เพื่อนสาวถึงกับต้องหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง "โรส" "ชอบไหม ฉันสั่งทำให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ" "ยัยบ้า"โรสรินยิ้มออกมาอ้าแขนโอบกอดเพื่อนสาว สร้อยข้อมือรูปดาวสลักชื่อตัวย่อของทั้งคู่เอาไว้ ซึ่งเป็นสิ่งที่โรสรินตั้งใจทำให้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีราคามากมายแต่สำหรับปัทมาแล้วนี่คือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดสำหรับมิตรภาพของเธอทั้งคู่ "พี่ธีร์คะ ลูกปัดกับโรสขอออกไปเต้นนะคะ" "ครับ แต่ห้ามรับแก้วจากคนแปลกหน้านะครับ" "ค่ะ"สองเพื่อนซื้อจูงมือกันออกไปวาดลวดลายลีลาอันเร่าร้อนกลางฟลอร์โดยมีสายตาของชายทั้งสี่คอยจับจ้องมองอยู่ไม่ห่าง "กูรู้นะว่ามึงกำลังคิดอะไร"ธีระเปิดประเด็นขึ้นหลังจากที่เขาได้สังเกตุเห็นท่าทีของภาคภูมิมาได้สักพักใหญ่ และเขาจะไม่กล้าเอ่ยมันขึ้นมาถ้าหากตรงนี้ยังมีร่างของปานชีวาแฟนสาวของอีกฝ่ายซึ่งตอนนี้ได้แยกตัวไปนั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนของเธอซึ่งอยู่ห่างออกไป แต่ก็ยังคอยสอดส่องมองมาทางนี้อยู่บ่อยครั้ง "กูคิดอะไร" "สายตาของมึง มันหลอกพวกกูสามคนไม่ได้หรอกนะไอ้ภาค"แม้แต่ณดลกับอคินเองก็ล่วงรู้และรับรู้ว่าเพื่อนของตัวเองรู้สึกยังไงในตอนนี้ยามเมื่อได้พบหน้ากับคนรักเก่าอีกครั้ง "กูขอสั่งให้มึงหยุดความคิดนั้นเอาไว้เลยนะไอ้ภาค มึงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร" "กูไม่ได้คิดอะไรเสียหน่อย พวกมึงน่ะคิดมาก"ภาคภูมิยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะหันหน้ามองไปทางอื่นแม้ว่าจะมีบางช่วงที่สายตาของเขาจะเหลือบหันไปมองร่างสวยของโรสรินที่กำลังวาดลวดลายโยกย้ายไปตามเสียงเพลง เธอยังสวย เซ็กซี่ และน่าค้นหาในสายตาของเขาอยู่เสมอ "ขอให้กูสามคนคิดมากอย่างที่ปากมึงว่าก็แล้วกัน อย่าลืมล่ะ ตอนนี้มึงมีคุณปานอยู่แล้ว และมึงกับเธอก็กำลังจะแต่งงานกัน อย่าทำให้มันต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่ มึงกับคุณโรสจบกันแล้วก็ให้จบกันไปต่างคนต่างเริ่มต้นใหม่ มึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหมไอ้ภาค" "อืม กูรู้" "มึงรู้ก็ดี เพราะตอนนี้เรื่องของมึงกับคุณโรสมันก็แค่เรื่องในอดีต"ธีระย้ำเตือนหมายจะต้องการให้คำเตือนพวกนี้ฝังลึกเข้าไปในสมองและหัวใจของอนุภาคภูมิว่าไม่ควรพาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโรสรินอีก "แกเห็นใช่ไหมโรส สายตาคุณภาคที่มองแก" "เห็น"โรสรินตอบกลับไปในระหว่างที่เธอกำลังโยกย้ายไปตามจังหวะเสียงเพลงท่ามกลางผู้คน "ฉันว่ามันไม่น่าไว้วางใจ อยู่ห่าง ๆ จากหมอนั่นเข้าไว้นะ" "ขอบใจนะที่เตือน แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่คิดที่จะเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นอีกต่อไปแล้ว"โรสรินตอบเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ก่อนเธอจะเบนสายตาขึ้นไปมองใครบางคนซึ่งยืนถือแก้วเหล้าอยู่บนชั้นสองของคลับและก็คอยเอาแต่จ้องมองเธอตั้งแต่ที่เธอก้าวขาเข้ามาภายในคลับแห่งนี้ 'หึ รู้ตัวแล้วสินะ' เสียงนี้ดังขึ้นอยู่ในหัวสมองของ'ภัคพงศ์'โดยทันทีเมื่อหญิงสาวที่เขาหมายตาไว้ตั้งแต่เธอข้าวขาเดินเข้ามาภายในคลับแห่งนี้เงยหน้าขึ้นมาสบตา และส่งยิ้มยั่วยวนทักทายกลับมาให้เป็นการเปิดเผยว่าเธอนั้นได้รู้แล้วว่ามีสายตาของเขาจับจ้องอยู่ตลอดเวลา แม้จะอยู่ท่ามกลางแสงไฟที่สลัวและแอร์อัดเต็มไปด้วยผู้คนรอบกาย แต่สายตาดุจดั่งเหยี่ยวร้ายในยามราตรีก็รับรู้ได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เธอส่งยิ้มยั่วยวนทิ้งสายตาชวนมองทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ตลอดเวลา 'มันน่าจับกดให้จมเตียงเสียจริง ๆ ' "เฮ้ย มองอะไรอยู่วะไอ้ภัค"เสียงเข้มดูห้วนดังขึ้นก่อนจะพลังจากท่อนแขนใหญ่พาดลงบนไหล่ ดึงสติของภัคพงศ์ให้หันกลับไปมองผู้มาใหม่ "มองสาวเหรอวะ" "อืม" "คนไหนวะ สวยไหม"ชายหนุ่มผู้ถูกเอ่ยถามไม่ตอบ เขาเลือกที่จะแสดงโดยการกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างคนใจเย็น "ยิ้มแบบนี้ แสดงว่าต้องสวยถูกใจใช่ไหมล่ะ" "ผู้หญิงที่ใส่เสื้อสายเดี่ยวลูกไม้ ที่กำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์"ภัคพงศ์บอกใบ้ให้ศิลาหาเอาเอง ซึ่งเมื่อเพื่อนของเขาได้ทำการกวาดสายตามองหาเป้าหมายจนเจอถึงกับต้องร้องอุทานออกมา "เหี้ย อย่างสวย หุ่นแซ่บด้วย" "ของกู"เสียงเข้มเอ่ยบอกด้วยความจริงจังทำเอาเพื่อนชายที่คบหากันมาหลายปีถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ "กูไม่แย่งของมึงหรอกน่า แค่ชมเธอว่าสวยเท่านั้นเอง อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นสิ"รังสีอันตรายแผ่กระจายออกมาทำเอาศิลาเหงื่อแตกพลั่ก เพราะนี่คือครั้งแรกที่ภัคพงศ์ใช้สายตาดุจดั่งเสือร้ายมองหน้าเขาเพราะเรื่องผู้หญิง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์เพราะคนอย่าง ภัคพงศ์ จุฬาลักษณ์ ไม่เคยเกิดอาการหวงผู้หญิงคนไหนกับเพื่อนสนิทแบบนี้ "มึงคิดว่าคืนนี้มึงจะได้ผู้หญิงคนนี้ไหมวะ ดู ๆ แล้วเธอไม่น่าจะเป็นเหยื่อให้มึงล่าได้ง่าย ๆ "ไม่ใช่แค่ศิลาที่คิด ภัคพงศ์เองก็คิดเช่นเดียวกัน แต่เรื่องแบบนั้นมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา "เอ้า นั้นมึงจะไปไหน" "ไปห้องน้ำ"ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินออกไปพร้อมกับแก้วเหล้าที่ยังเหลืออยู่ในมือ เมื่อเห็นเป้าหมายของตนเองเดินปลีกตัวไปยังทิศทางของห้องน้ำ โดยมีสายตาของศิลาคอยลอบมองตามการกระทำของภัคพงศ์ไม่ห่างไปไหนด้วยความตกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อคนอย่างภัคพงศ์ จุฬาลักษณ์ ผู้ที่ไม่เคยเดินตามผู้หญิงคนไหน กลับต้องเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปราวกับว่าต้องมนต์สะกด
บทล่าสุด
กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย บทที่35
คนไข้ที่หลับไปติดต่อกันหลายชั่วโมงค่อย ๆ รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในยามที่ฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีเข้ม"นะ...น้ำ ขอน้ำหน่อย"น้ำเสียงแหบพร่าจากเตียงของคนไข้ดังขึ้นมาทำให้คุณภูวดลเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์หันมามอง"ภัคลูก"ผู้เป็นพ่อรู้สึกดีใจจนรีบเดินมาหาลูกชายเมื่อเห็นว่าภัคพงศ์ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว"พ่อเหรอครับ""ใช่ นี่พ่อเอง""ผมขอน้ำหน่อยครับพ่อ""ได้ ๆ เดี๋ยวพ่อเอาน้ำให้นะ ลูกรอแป๊บ"ผู้เป็นพ่อรีบไปรินน้ำใส่แก้วเตรียมหลอดให้กับลูกชาย น้ำเย็น ๆ ช่วยดับกระหายและทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันทีเมื่อม่านดวงตาของเขากลับมามองเห็นได้ชัดเป็นปกติ ชายหนุ่มก็รีบถามหาคนรักกับบิดาของคนเองโดยทันที"โรสล่ะครับ โรสอยู่ไหน เธอกลับไปแล้วเหรอครับพ่อ""แหม ไอ้เสือ ตื่นขึ้นมาก็ถามหาเมียเลยนะ"คุณภูวดลอดที่จะแซวลูกชายตัวเองไม่ได้ แต่สุดท้ายก็จำต้องบอกลูกชายอยู่ดี"หนูโรสกับแม่ของลูกออกไปธุระที่ข้างนอก เดี๋ยวก็คงจะกลับเข้ามา"แกรก"นั่นไง คงจะพากลับมากันแล้ว"ทั้งสองหันไปมองยังประตูห้องพักก็เห็นโรสรินเดินยิ้มเคียงคู่เข้ามา ทันทีเมื่อทั้งสองเห็นว่าภัคพงศ์ฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วกำลังนั่งหน้าคิ้วขมวดเข้าหาอยู่บนเตียงก็ส
กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย บทที่34
ร่างสูงใหญ่ในชุดคนไข้นอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียงภายในห้องพักระดับวีไอพีของโรงพยาบาลชื่อดังใจกลางเมืองกรุงโดยมีบิดาและมารดาของเขานั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างด้วยความเป็นห่วงลูกชายจับใจ"ลูกของเราจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะคุณ""ลูกไม่เป็นอะไรหรอก คุณอย่าพึ่งคิดมากนะ"สองสามีภรรยาช่วยกันปลอบใจ เพราะก่อนหน้านี้หมอที่ได้รับรักษาอาการของภัคพงศ์ได้รายงานอาการของชายหนุ่มให้กับทั้งสามคนฟังว่า'ไม่พบความผิดปกติอะไรในร่างกายของคนไข้นะครับ''แล้วทำไมลูกชายของผมถึงได้เป็นลมหมดสติไปแบบนี้ล่ะครับหมอ''หมอก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกันครับว่ามันเป็นเพราะสาเหตุอะไร แต่เท่าจากที่หมอสังเกตดู ที่คนไข้เป็นลมหมดสติไปคงเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่เมื่อครู่หมอได้เจาะเลือดของคนไข้นำไปตรวจดูแล้วทุกอย่างปกติดี เดี๋ยวรอให้คนไข้ฟื้นแล้วหมอจะนำไปสแกนสมองดูอีกทีนะครับ''ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ'"ฉันเป็นกังวลจังเลยค่ะ กลัวว่าลูกจะเป็นอะไร""คุณไม่ต้องเป็นกังวลนะ ผมจะหาวิธีรักษาให้ลูกของเราหาย ภัคพงศ์จะต้องหาย"แกรกเสียงเปิดประตูดังขึ้นดึงสายตาของทั้งสองให้หันไปมองผู้มาใหม่ โรสรินส่งยิ้มให้กับพ่อแม่ของฝ่ายชาย ในมือของเธอตอนนี้นั้นเต็มเ
กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย บทที่33
"เหนื่อยจังเลยครับ ตั้งแต่กลับมาผมก็ยังไม่ได้พักเลย""สู้ ๆ นะคะ คนเก่งของโรส""อยากได้กำลังใจจากเมียจัง ไม่ได้กอดไม่ได้หอมเมียมาเป็นเดือนแล้ว ไม่มีกำลังใจในการทำงานเลย"เสียงโอดครวญของชายหนุ่มดังมาตามสายทำให้โรสรินนึกสงสารและเห็นใจเพราะนับตั้งแต่ภัคพงศ์กลับกรุงเทพไปเวลาก็ผ่านเลยไปจนจะเข้าใกล้เดือนที่สองที่ทั้งคู่ไม่ได้กอดใกล้ชิดกัน ซึ่งได้อาศัยการโทรให้เห็นใบหน้าช่วยบรรเทาพอให้หายคิดถึงได้"แล้ววันนี้ทำงานเสร็จแล้วใช่ไหมคะ กลับถึงห้องแล้วใช่ไหม""ครับ พึ่งจะกลับมาถึงเมื่อกี้ มาถึงห้องผมก็โทรหาคุณเลย"ชายหนุ่มตอบเสียงอ่อนคล้ายกับคนกำลังง่วงนอน ซึ่งมันก็จริงอย่างที่เธอคิดไว้ ภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโทรศัพท์ฉายชัดให้เห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะเคลิ้มหลับไป"ถ้าง่วงก็นอนพักผ่อนก่อนก็ได้ค่ะ""ไม่วางสายได้ไหมครับ""ได้สิคะ เดี๋ยวโรสจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง อ้าว หลับเสียแล้ว"แววตาของเธอยามเมื่อมองเขามันช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก โรสรินมองคนที่โหมทำงานหนัก เคลียร์งานทุกอย่างเพื่อจะได้ขึ้นมาหาเธอที่ไร่ไม่ว่าจะโทรคุยกันยามไหน โรสรินก็มักจะสังเกตเห็นสีหน้าและอาการเหนื่อยล้าจากเขาทุกที รวมถึงวันนี้ เพราะ
กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย บทที่32
"ผมไม่อยากไปเลย"นับเป็นครั้งที่สิบแล้วที่ภัคพงศ์พูดเช่นนี้กับเธอ ซึ่งวันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องเดินทางกลับไปทำงาน "ไม่เอาสิคะอย่างอแง""จะไม่ให้งอแงได้ยังไง ผมต้องห่างกับคุณอีกแล้ว"ใบหน้าหล่อเหลาซบลงบนไหล่บางของหญิงสาว สองแขนของเขาโอบกอดร่างสวยเอาไว้แน่น"เอาไว้ถ้าโรสมีเวลาว่าง โรสจะลงไปหาคุณที่กรุงเทพนะคะ""ไปพร้อมกับผมตอนนี้เลยไม่ได้เหรอครับ เดี๋ยวผมช่วยเก็บกระเป๋าให้"หญิงสาวส่ายหน้าไปมาทำเอาชายหนุ่มหน้าหงิกงอราวกับเด็กน้อยพ่อแม่ไม่ตามใจ"กลับไปทำงานเถอะนะคะ อย่าให้คุณท่านต้องทำงานหนัก ไว้โรสมีเวลาแล้วจะบินไปหา""ก็ได้ครับ แต่สัญญากับผมก่อนได้ไหมว่าจะไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนไหนมาจีบคุณอีก"เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ภัคพงศ์รู้สึกเป็นกังวล เพราะไม่กี่วันก่อนมีแขกผู้ชายกลุ่มใหญ่เข้ามาเที่ยวชมไร่ มาชมไร่เขาไม่ว่า แต่มันดันมาขอเบอร์โทรของเธอเขายอมไม่ได้ แต่เขารู้สึกดีใจอย่างหนึ่งที่โรสรินบอกกับผู้ชายกลุ่มนั้นไปว่า'ขอโทษนะคะ ดิฉันมีคนรักอยู่แล้ว'"โรสไม่มองใครหรอกค่ะ ถึงเขาจะมาจีบแต่โรสก็จะบอกไปว่าโรสมีคนรักอยู่แล้ว""ดีมากเลยครับ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ บอกพวกนั้นไปด้วยเลยว่า ของผมทั้งยาวและใหญ่มาก พ
กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย บทที่31
"อืม คุณภัคขา""อ๊าส์ ว่าไงครับคนดี""ยังไม่พอ อืม อีกเหรอคะ"โรสรินเปล่งน้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยถามชายหนุ่มพลางหรี่ตามองคนด้านบนที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับเต้าอวบของเธอทั้งสองข้างอย่างเมามัน"ยังไม่พอครับ ยังได้มากกว่านี้"เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่าไม่แพ้กัน "ก็ใครใช้ให้คุณเอาแต่ทำงานจนลืมผมกันล่ะ โอ้ว"เขาเติมเต็มความเป็นใหญ่เข้าไปในช่องทางรักทันทีเมื่อพูดจบปึก"โรสไม่เคยลืมคุณเลยนะคะ อ๊าส์ ก็กลางวันโรสต้องทำงาน อึก อย่ารุนแรงนะสิคะ""นี่เป็นบทลงโทษครับคนดี คุณหนีผม อ๊าส์ ไปทำงานตั้งสามชั่วโมงแหนะ"ชายหนุ่มกดสะโพกขยับแก่นกายเข้าออกช่องทางรักของหญิงสาว ความเสียวซ่านทำเอาโรสรินสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกายชายหนุ่มจับขาเรียวของเธอมาเกี่ยวสะโพกสอบของตัวเองเอาไว้ก่อนจะโน้มลำตัวไปด้านหน้าก้มลงฉกชิมความหอมหวานจากยอดทันของเต้าอวบทั้งสองข้าง'ถ้าหากวันไหนไม่ได้ดื่มด่ำความหวานจากเต้าอวบทั้งสองข้างของหญิงสาว เขาก็จะนอนไม่หลับ'ปึก ปึก ปึก"แรงไปแล้วนะคะ อ๊าส์ เดี๋ยวโรสจะต้องออกไปที่รีสอร์ตอีกนะ"แม้ปากจะต่อว่าแต่ก็แอ่นหน้าอกป้อนความหอบหวานใส่อุ้งปากร้อนของชายหนุ่ม"ถ้าคุณไปทำงานจนลืมผมอีก กลับบ้านมาผมก็จ
กุหลาบร้ายของนายมาเฟีย บทที่30
จุดต้นกำเนิดของน้ำตกอยู่ห่างออกไปยังทิศตะวันออกของไร่ ภัคพงศ์สัมผัสได้ถึงความร่มรื่นและความอุดมสมบูรณ์ทันทีเมื่อขับรถมาถึง ลำธารน้อยมีสายน้ำใสเย็นเฉียบไหลผ่านสามารถมองเห็นตัวปลาเล็กปลาน้อยแหวกว่ายไหลไปตามกระแสน้ำ"ที่นี่อุดมสมบูรณ์ดีจังเลยนะครับ ไม่เหมือนกับกรุงเทพ""ชาวบ้านแถวนี้เขาอนุรักษ์ความเป็นธรรมชาติเป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะ เคยมีนายทุนมาขอซื้อที่ไปทำโรงงานนะคะแต่พวกชาวบ้านเขาไม่ขาย"โรสรินตอบชายหนุ่มก่อนเธอจะเดินถือตะกร้าใส่ของทานเล่นนำไปหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ขนาดใหญ่ ก่อนจะนำเสื่อผืนใหญ่ออกมากางเพื่อใช้เป็นที่รองนั่ง"บรรยากาศร่มรื่นอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่ขายนะ"ภัคพงศ์นั่งลงด้านข้างหญิงสาว จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นอายความเป็นธรรมชาติเข้าเต็มปอด"จะทานอาหารเลยหรือว่าจะนั่งพักก่อนดีคะ""ผมยังไงก็ได้ครับ ว่าแต่โรสเถอะหิวหรือยัง ผมเห็นคุณใช้เวลาอยู่ในครัวเตรียมของพวกนี้ตั้งนาน"ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมาก็มารู้จากปากของน้ำฟ้าว่าโรสรินออกไปตลาดเพื่อซื้อของเตรียมจะออกมาปิกนิกกับเขาที่นี่ และเธอยังเป็นคนที่จัดเตรียมทุกอย่างด้วยตัวเองโดยไม่ให้เขาเป็นลูกมือช่วยสักนิด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เ
บางทีคุณอาจจะชอบ
![นเรศวร [มาเฟียร้ายรัก]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
