เฮ่อ เฮ่อ อ้าร์รรรรส สูดดดด อ้าร์ส...อ้าร์ส ณ บ้านใหญ่ พื้นที่รอบนอกเต็มไปด้วยพืชพรรณนานาชนิดทั้งสวนผัก,สวนครัวก็ไม่เว้น ที่เติบโตไปทั่วพื้นที่ตามแต่เจ้าของบ้านจะให้มี
เสียงที่ไม่เข้ากับสถานที่โล่งแจ้งยามบ่าย รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้ยืนต้น พื้นดินสลับกับหญ้าแพรกเต็มอาณาบริเวณ ผิวขาวอร่ามของเนินอวบหยุ่นทั้งสองเต้าสะท้อนต้องแสงแดดยามบ่ายเป็นช่วงๆ ร่างกายส่ายขยับตามแรงจังหวะของผู้ร่วมวิบากทำกรรมผิดศีล อย่างไม่แคร์สายตามดหนูกระรอก สรรพสัตว์มากมายตามแต่ที่อยู่ในบริเวณนั้นไม่เว้นแม้แต่ไส้เดือน
คุณแป้งหญิงสาววัยเพียงสามสิบต้นๆ หาได้สนใจสรรพสัตว์เหล่านั้นไม่ เธอสนใจแต่ไส้เดือนตัวเขื่องที่กระดึ๊บเข้ากระดึ้บออกแหวกแยกกลีบกุหลาบกลางลำตัวของเธออย่างบ้าคลั่ง
พั่บ พั่บ พั่บ พึ่บ พึ่บ ร่างกายที่ไม่ได้กำยำเพราะเจ้าของไส้เดือนตัวเขื่องยังอยู่ในวัยที่เรียกว่าวัยรุ่น แต่เต็มไปด้วยความคึกคะนองไม่ไร้ประสบการณ์ เด้งสะโพกโยกอย่างบ้าคลั่งเรี่ยวแรงเต็มสมวัย
อู้ยยยย ซี๊ดดดดด คุณแป้งสูดปากสลับอ้าปากระบายความกระสันเสียว เสียงดังไปไกลหลายเมตรเป็นวงกว้างอย่างไม่แคร์ หรือเธอจะแคร์แต่อารมณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่อาจเข้าไปควบคุมเสียงที่เปล่งออกมาได้แล้ว
สะโพกผายผิวขาวเป็นสีชมพูอร่ามถูกฝ่ามือสีทองแดงบีบเคล้นลูบไล้ เพี๊ยะ ว้าย! ฝ่ามือนั่นฟาดลงอย่างแรง เสียงร้องดังเพราะความเจ็บ แต่คุณแป้งไม่ยักจะถอยหนีกับโก่งสะโพกให้ทุกการกระแทกเข้าหาสัมผัสกลีบอันฉ่ำเยิ้มแดงบวมเป่งให้โดนกระแทก แรงอีก เสียงร้องขอที่เปล่งออกมาสั่น ขอแรงแรง เป็นคำสั่งมากกว่าคำเว้าวอน
เพี๊ยะ เพี๊ยะ เสียงฟาดครั้งแล้วครั้งเล่า พั่บ พั่บ พั่บ เสียงปะทะ ดังแทรกผ่านสายลม
สวบสาบสวบสาบ เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน สูดดดด อู้ยยยย อาร์สสสสส เสียงนี้เข้าโสตประสาทหูของเจ้าของเท้าที่เดินเหยียบใบไม้แห้งบนพื้น ในมือถือกะละมังที่ในนั้นเต็มไปด้วยผักสวนครัวที่เธอได้รับคำสั่งให้ไปเก็บมาจากริมธารน้ำส่วนลึกของพื้นที่แห่งนี้
เบล กำลังอยู่ในขากลับ แถวนี้ไม่ได้มีทางเดินเฉพาะ ทุกเส้นทางเดินก็แล้วแต่ใครสะดวกก็สามารถเดินกลับได้หมด แต่ท่างนี้เป็นทางผ่านที่เบลอยากจะแวะมาเก็บชะอม เพื่อนำไปทอดกับไข่กินกับน้ำพริกกะปิ เมนูง่ายๆที่คุณใหญ่ชื่นชอบเป็นอย่างมาก
แต่เสียงผิดแผกทำให้เบลสงสัยและมุ่งหน้าไปทิศทางของเสียงนั้น ดวงตาที่มีสีนัยน์ตาบ่งบอกชัดว่าตนผิดแผกไม่ใช่คนเอเชียแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เบิกกว้าง !!!
พื้นตรงนั้นที่ห่างจากเธอไปแต่ไม่เกินระยะสายตาที่จะมองเห็น เสื้อชั้นนอกเสื้อชั้นใน กางเกงชั้นนอกกางเกงชั้นในเกลื่อนกลาดไม่ไกลจากภาพเนื้อแนบเนื้อที่กำลังขยับสั่นคลอนไปข้างหน้าถอยหลังไม่หยุด
เบล อ้าปากค้างชั่วพริบตา นมเป็นนม ก้นเป็นก้น และดุ้นเนื้อยาวๆ ที่ผลุ๊บๆ ขยับหายเข้าหายออกในร่องหลืบระหว่างก้นขาวๆนั้น ทุกอย่างมันชัดเจนในดวงตา ภาพตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายเธอ...
ร่างระหงเพรียวแต่อวบอิ่มยืนจังก้า ตระหง่านชัดเจน คุณแป้งเหลือบมองมาและสบเข้ากับดวงตาเบลอย่างจัง แต่แทนที่คุณแป้งจะประหม่าและหยุดการกระทำอันผิดศีลนั้น ไม่เลย...คุณแป้งหาสนใจพยานคนสำคัญไม่
เป็นเบลเองที่ขยับเมื่อได้สติ เธอขยับไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ ให้มันเป็นผนังรับร่างเธอไว้ก่อนที่จะทรุดลงไปกองกับพื้น เพราะความสั่นไหวอ่อนระทวยมือเท้าอ่อน ร่างกายเกิดประกายแปลกๆ มือข้างที่ว่างแนบกับอกอิ่มที่ดุนดันนูนสูงสร่างตรงตำแหน่งหัวใจ ตึบ ตึบ ตึบ
อึก น้ำลายถูกกลืนลงคอแม้ยากลำบากแต่ตอนนี้เบลทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนตัวแข็งกลืนน้ำลาย แม้ภาพไม่เห็นแต่เสียงยังแจ่มชัด เสียง พั่บ พั่บ และเสียงครางกระเส่าของคุณแป้ง เสียดแทงเข้าไปในหัวใจของเบลกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นในตัวเธอเหลือเกิน
ว่าแล้วเบลก็ค่อยๆขยับโผล่ศีรษะหันไปมอง โอ้ว! คุณแป้งยืนด้วยขาของตัวเองเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างของเธอพาดอยู่บนไหล่ของนายอ้น เธอรู้ชื่อเห็นหน้าตาเด็กหนุ่มรุ่นพี่คนนี้หลายครั้งในบ้านหลังนี้ อ้นเป็นหลานชายของป้าปุ๊แม่ครัวของที่นี่
ตอนนี้ใบหน้าของอ้นซุกปิดส่วนกลางลำตัวของคุณแป้ง สองมือของคุณแป้งกอบกุมขยุ้มเส้นผมของอ้น กดเข้าแนบกับกลีบอร่ามที่แหวกโชว์ลมกับใบหน้าของอ้นที่เบลเดาได้ว่าเขากำลังใช้ลิ้นละเลงทั้งเลียทั้งกวาดทั้งสอด อันไหนจะมาก่อนหลังเบลไม่รู้ แต่ทุกอย่างทำให้คุณแป้งเคลิบเคลิ้มดวงตาปรือ และคุณแป้งก็หันมาทางเธอ
เบล มองภาพนั้น เธออยากมองมันต่อไป และเธอก็รู้สึกว่าร่างกายเธอตอบสนองส่งสัญญาณบางอย่างกับภาพนั้น ควับ! คุณแป้งร้องครางออกมาจากในคอเสียงไม่ดังมาก เพียงช่วงขณะพวกเขาสองคนก็สลับตำแหน่ง คุณแป้งลงไปทรุดลงนั่งคุกเข่าใบหน้าซุกกลางลำตัวอ้น อ้นหันหลังให้เธอ เขาแหงนหน้าขึ้น มือข้างหนึ่งกอบกุมศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเส้นผมสีดำยาวสลวยของคุณแป้ง และขยับสะโพกสอบช้าๆ
โพรงปากของคุณแป้งอ้ากว้าง อ้นกอบกุมดุ้นยาวๆที่ขยายพองโตแหย่เข้าไปในปากของคุณแป้ง หมับ! และคุณแป้งก็ปิดปากลดพื้นที่แก้มตอบ โอ้ววว อ้นร้องครางฝ่ามือสีทองแดงลูบไล้เส้นผมไล้ลงมาที่แก้มและสะโพกสอบก็ขยับช้าๆ พร้อมๆกับศีรษะของคุณแป้งที่ขยับโยก
“เบล...เบล” โฟว์วิ่งเข้ามาในห้องทำงานพร้อมแท็บเล็ต เบลเงยหน้ามองหน้าพี่โฟว์ แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น โฟว์ไม่ได้พูดอะไรยื่นแท็บเล็ตไปตรงหน้าและชี้ให้เบลดูโพส “ฟ้อง!” เบลครางออกมา เธอไม่รู้เรื่องเลย แต่จะว่าไปเธอแทบจะไม่เคยอ่านเรื่องราวว่าร้ายแรงไปถึงไหนแล้ว “สามีเบลใช่มั้ย ต้องใช่แน่ๆ ร้ายกาจมาก ตอนแรกพี่คิดว่าเขาจะไม่สนใจ ที่ไหนได้ร่อนหมายศาลไปหาทุกคนไม่มีตกหล่นเลย ใช่แล้วพวกนี้ต้องเจอแบบนี้” เบลรู้จักคุณกลางดี ที่เธอไม่สนใจตั้งแต่แรกก็เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องถึงขั้นนี้ “เอาน่า...ที่เบลไม่รู้เรื่อง พี่ไม่แปลกใจเลย สามีเบลพี่ว่าเขาเจ๋งมาก ดั่งสุภาษิตที่ว่าอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ เขาไม่ลดตัวลงมาพี่ว่าเขาทำถูกจริงๆ แต่ยังไงคนพวกนี้ต้องได้รับบทเรียน...ฟันธงพี่เห็นด้วย...อ๊ะอ๊ะ อย่าให้เขาไปถอนฟ้องโดยเด็ดขาด พี่รู้นะว่าเบลคิดอะไรอยู่ ปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของผู้นำครอบครัวถูกต้องแล้วน้องร
“ทำไมคุณกลางถึงอยากมีลูกอีกละคะ” “อีก?” แทนที่จะได้คำตอบ กลับมีคำถามที่เขาไม่เข้าใจ “ฉันยังไม่เคยแต่งงานแล้วฉันจะมีลูกได้ยังไง” เบลมองเขานิ่ง คนอย่างคุณกลางไม่เคยโกหก เขายอมรับการกระทำของตัวเองเสมอ “นี่เบลเข้าใจผิดอย่างงั้นเหรอ...ห้าปีที่ผ่านมาทำไมคุณกลางไม่แต่งงานกับคุณช่อคะ” “ก็ฉันไม่ได้รักเขานิ” “แต่คุณคบกับเขามาตั้งหลายปี” “ก็แค่ชอบและคิดว่าเมื่อคบกันรู้จักกันมากขึ้น ด้วยฐานะทางสังคมของเธอ ฉันจะรักเธอได้สักวันและวันนั้นก็จะเป็นวันที่ฉันจะขอเธอแต่งงาน” แม้เบลจะไ
ในเมื่อเขาขอเธอแต่งงานก่อนที่เธอจะท้อง เธอปฎิเสธ และเขาก็ไม่อยากบังคับเธอ แต่เมื่อไหร่ที่เขาทำเธอท้อง เบลจะปฎิเสธเขาไม่ได้อย่างแน่นอน “ยืนไหวมั้ย” เมื่อนิ่งพักหายใจกันไปสักพัก เขาก็เอ่ยขึ้น เบลพยักหน้ารับ และเขาก็ผละค่อยๆห่างเธอออกไป เบลมองเขาที่ว่ายน้ำตีกังเชียงไปยังอีกฝั่งของสระ ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าสระว่ายน้ำมีไว้เพื่ออะไร แต่เบลไม่มีเรี่ยวแรงเหมือนเขา เธอยังยืนอยู่ที่เดิม วางหนุนศีรษะไว้บนแขนที่พาดอยู่ที่ขอบสระ และหลับตา เรี่ยวแรงเธอไม่ได้กลับมาเร็วแบบเขา และเธอก็ยังรู้สึกที่ร่องระหว่างขา กัยอาการปวดระบมที่เนินอกอวบทั้งสอง เธอปล่อยให้น้ำบำบัดร่างกายเธออย่างสงบ เสียงน้ำที่แตกจากการแหวกว่ายยังคงดังอย่างเอื่อยๆต่อเนื่องกันไป และตลอดสามสี่วันทริปฮันนีมูนก่อนแต่งของเบลและคุณกลางก็รวนไปหมด เพราะในตอนกลางวันที่คุณกลางตามใจเบลออกไปท่องเที่ยวสถานที่สำคัญต่างๆของจังหวัด เขาจะพักในเวลาช่วงเย็นสองสามชั่วโมง พอค่ำนิดหน่อยก็เป็นเวลาท
“เชียงใหม่ยังมีอะไรมากมาย ให้เราไปหลายที่มากค่ะ” และกลางก็เริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองแก่แล้วเหรอ นี่แค่ครึ่งวันเท่านั้นที่เบลพาเขาตะลอนๆ ไปยังที่เธอต้องการ เขารู้สึกเหนื่อยจริงๆ แต่เธอไม่มีอาการเหล่านั้นเลยสักนิด “เบล ฉันอยากกลับไปพักแล้ว” เบลกระพริบมองเขาถี่ๆ ชิ! เบลไม่อยากขัดใจจึงยอมกลับที่พักอย่างที่เขาต้องการ พรึ่บ! กลางล้มตัวลงบนโซฟา และแหงนหน้าพิงพนัก เบลวางถุงขนมและอาหารที่เธอซื้อมาบนโต๊ะ และหยิบน้ำเปล่าไม่เย็นออกมาจากถุงในหลายๆถุงที่เธอหิ้วมาด้วย “น้ำค่ะ” เบลเปิดขวดให้เขาและทรุดนั่งลงข้างๆเขา กลางดื่มน้ำหมดไปครึ่งขวด และเขากลับไปแหงนหน้าพิงพนักเหมือนเดิม เขากับเบลอายุห่างกันสิบปี ช่องว่างระหว่างวัยที่เกิดขึ้นทำให้เขากับเธอชอบอะไรที่ไม่เหมือนกัน วันนี้เขาเห็นแล้วว่าเบลสนุกสดใส “พลังเหลือเฟือจริงๆ” กลางยิ้มขันออกมา
“เบลก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นจุดหมายปลายทางชีวิตของเบลหรอกค่ะ เราสองคนแตกต่างกันมาก พี่โฟว์เข้าใจความหมายของดอกกุหลาบสีน้ำเงินมั้ยคะว่ามันคือการรอคอยที่ไม่สิ้นสุด เบลเคยคิดว่าความรู้สึกของเบลที่มีให้กับเขาเปรียบเสมือนดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่ไม่มีทางสมหวัง วันแรกที่เบลเห็นเขา...” เบลนึกถึงเมื่อหกปีก่อนได้ ตอนที่เห็นเขาจากที่ไกลๆในบ้านของคุณใหญ่ เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอเลย “รักเขาใช่มั้ย” โฟว์ถามขึ้นเมื่อจู่ๆเบลก็เงียบไป “ค่ะ แต่เมื่อไหร่นั้น เบลก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่วันที่เขาเนรเทศเบล วันนั้นเบลแย่มากๆ แย่จนไม่เข้าใจว่าตัวเองผ่านช่วงนั้นมาได้อย่างไร” ตอนนั้นเบลพยายามคิดถึงอนาคตของตัวเอง แต่มันไม่ง่ายเลย เธอทรมานเป็นที่สุด แต่เธอก็ภูมิใจในตัวเองที่เธอผ่านมันมาได้ โดยที่ไม่ทำร้ายชีวิตของตัวเองลงไป “งั้นพวกพี่พร้อมแล้วที่จะขอรู้จักกับเขา&r
“ฉันจะออกไปพบกับเขาเอง” เขาพูดพร้อมกับวางโทรศัพท์ของเบลไว้บนเตียงเมื่อเขาเดินไปส่องกระจกเช็คตัวเอง และเขาก็เดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบแหวนของมอสออกมา “ฉันจะเอาไปคืนเขา และอาจกลับดึกหน่อยนะ” เบลยืนมองเขาตกตะลึงอ้าปากค้าง “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเด็กนั่นเอง” ชิ! เบลหมั่นไส้เขาขึ้นมาทันที “เมื่อกี้คุณกลางพูดอะไรกับพี่มอส” เบลกลัวเหลือเกินว่าคุณกลางจอมร้ายกาจคนนี้จะพูดจาทำร้ายจิตใจพี่มอส “รายละเอียดหลักๆ ขี้เกียจเล่า เอาเป็นว่าอดีตแฟนของเบล เขารู้แล้วว่าฉันเป็นผู้ปกครองของเบล” “ผู้ปกครองเหรอคะ” กลางพยักหน้า “ผู้ปกครองที่เป็นเจ้าชีวิตของเบลไปตลอดชีวิตไงเล่า” จุ๊บ เขาเดินมาหอมแก้มเธอ “นอนเลยนะไม่ต้องรอ”