ตอนที่ 7 ความลับ

ตอนที่ 7 ความลับ

‘แต่’

‘แต่อะไรอีก หืม’

‘ต้องไม่มีคนรู้เรื่องนี้’

‘ตกลง จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ของเรา’

            เมื่อกลับมาถึงคอนโดตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวนอนอย่างหมดแรงยกมือขึ้นเกยหน้าผากพยายามคิดทบทวนสิ่งที่เธอพึ่งตกลงกับเขาไป เพราะความเมาอย่างเดียวที่พาเธอมาถึงจุดนี้ได้ บางครั้งก็นึกแปลกใจตัวเองว่ายอมทำไม

            “โอ้ย จะบ้าตาย”

ครืด ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นสะท้านอยู่ข้างตัวทำให้เธอต้องหยิบขึ้นมารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ค่ะแม่”

“แกอยู่ไหนกอบัว เมื่อคืนฉันก็ติดต่อไม่ได้ จนเกือบจะจองตั๋วบินไปหาแกที่กรุงเทพแล้วเนี่ย”

เสียงหวานดังแว่วเข้ามาทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา ไม่ใช่ใครหรอกนอกจากคุณแม่สุดที่รัก เจ๊กอหญ้าเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดจันทบุรี

“คุณแม่ขา คิดถึงจังเลยค่ะ”

“ไม่ต้องมาอ้อน หายไปไหนมาโทรหาเป็นล้านๆครั้งแล้วมั้ง”

“แหะๆ ไปเที่ยวมาค่ะ หนูไม่รู้ว่าแบตมันหมด”

“มันน่าไหมเนี่ย ถ้าแกยังติดต่อไม่ได้แม่คงได้ทิ้งงานแล้วบินไปหาแกแน่นอน”

“ใจเย็นค่ะ คุณนาย ลูกไม่ได้เป็นอะไร ปลอดภัยดีทุกอย่าง”

“คิดว่าถูกใครหิ้วไปปู้ยี่ปู้ยำแล้ว”

แม่ก็พูดขึ้นมาลอยๆแต่ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เหมือนถูกแม่ด่าเสียเอง เพราะไม่ถูกลากก็เหมือนถูกลากแถมยังไปปู้ยี่ปู้ยำเขาก่อนอีก

“ใครจะกล้าลากลูกไปได้ล่ะคะแม่”

“โอเค รู้ว่ายังอยู่ดีก็สบายใจแล้ว แม่วางสายก่อนนะ”

“ค่ะ อย่าทำงานหนักมากนะคะคุณนาย”

“จ้า ตั้งใจเรียนแล้วอย่าเมาให้มากนักนะ”

“รับทราบค่ะ”

หลังจากวางสายของผู้เป็นแม่เธอจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย

ครืด ครืด ครืด

แสงหน้าจอสว่างวาบพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้สั่นสะท้านขึ้นมาก่อนที่สายจะตัดไปแล้วดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้รับความสนใจจากเจ้าของที่นอนหลับสนิทซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

ก๊อกๆ ก๊อก

เสียงประตูที่ดังขึ้นพร้อมเสียงโทรศัพท์ทำให้เธอค่อยๆปรือตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

“อือ ใครมาตอนนี้เนี่ย” เสียงหวานบ่นปากขมุบขมิบพอดวงตาปรับแสงได้จึงเดินไปเปิดประตู

“พี่เกมส์ มาได้ไงคะเนี่ย”

ร่างสูงไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นแววตาอ่อนล้า พร้อมสีหน้าซีดเซียว “พี่โทรหาทำไมไม่รับสาย”

“หนูนอนหลับ พึ่งตื่น”

“พี่ขอเข้าไปในห้องได้ไหม”

ค่ะ” ฉันเบี่ยงตัวเล็กน้อยให้เขาเดินเข้ามาก่อนจะเดินไปเปิดไฟจนทั่วทั้งห้องจนสว่าง “ขึ้นมาได้ไง นิติยอมเหรอคะ”

“พี่บอกมาหาเรา”

“เขาก็ยอมง่ายๆเลยเหรอ”

“เปล่าพี่บอกว่าเป็นแฟนกัน เขาทำหน้างงๆแล้วก็ให้ขึ้นมา”

“ไปพูดแบบนั้นได้ไงพี่เกมส์”

“ก็พี่เป็นห่วง แล้วนี่ไม่สบายหรือเปล่า” ฝ่ามือหนาทาบที่หน้าผากได้รูปจนฉันที่จะอ้าปากด่าเขาถึงกับหุบปากทันทีเมื่อเจอความอ่อนโยน ไหนจะแววตาอบอุ่นที่ทอดมองมาด้วยความห่วงใย พาเอาใจดวงน้อยกระหน่ำเต้นแรง

“แค่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวนิดหน่อยค่ะ แล้วพี่รู้ได้ไงว่าหนูอยู่ที่นี่”

“พี่โทรถามพราวว่าคอนโดเราอยู่ที่ไหน”

“อ้าวไหนบอกว่าเรื่องของเราเป็นความลับไง ป่านนี้พราวไม่สงสัยแล้วเหรอ”

“พี่แค่บอกว่าจะเอาของมาคืนเรา”

“ทำอะไรไม่ปรึกษาเลยนะพี่เกมส์ เดี๋ยวก็โป๊ะแตกกันพอดี”

“ไม่มีใครสงสัยหรอก แล้วนี่กินข้าวกินยาหรือยัง”

“ยังค่ะ”

“งั้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อข้าวกับยาให้”

“นี่เป็นเซอร์วิสให้คู่ขาด้วยหรือเปล่าคะพี่เกมส์”

“พิเศษสำหรับเราคนเดียว ไปอาบน้ำก่อนไป อืม!! หรือจะอยู่ชุดนี้ก็ได้นะ” สายตาคมไล่มองร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินสีดำตัวบางจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนไหนจะหน้าอกอวบที่เห็นปลายยอดดันผ้าออกมา จนลำคอผมแห้งผากจำต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

“พี่เกมส์ พี่จะหื่นกามเกินไปแล้วนะ” ฝ่ามือเล็กๆยกขึ้นปิดหน้าอกอวบก่อนจะชี้นิ้วให้เขาออกจากห้อง “จะไปซื้อข้าวไม่ใช่เหรอคะ ออกไปเลย”

“หึๆ ครับผม” กรภัคยกยิ้มทะเล้นก่อนจะคว้าคีย์การ์ดที่วางอยู่บนชั้นวางรองเท้าติดมือไปด้วย

“หึๆ” กรภัคหัวเราะขำเมื่อเห็นร่างเล็กสวมเสื้อแขนยาว กางเกงขายาวแล้วยังรูดซิปชิดลำคอระหง

“ขำอะไรคะพี่เกมส์”

“หนาวเหรอ”

“เปล่า หนูกลัวพี่มากกว่า”

“พี่ไม่ทำอะไรคนป่วยหรอก นอกเสียจากคนป่วยจะทำพี่

เพียะ!

“กอบัวเราจะตีพี่ทำไมเนี่ย” ใบหน้ายิ้มทะเล้นเมื่อเห็นใบหน้าสวยมุ่ยลงอย่าน่ารัก

“ก็พี่เกมส์ชอบแกล้ง”

“มาๆนั่งก่อน พี่ไม่แกล้งแล้ว” กรภัคเดินเข้าไปหาร่างเล็กแล้วโอบเอวบางให้นั่งลงที่เก้าอี้

การกระทำอ่อนโยนแบบนี้ จะไหวไหมเนี่ยกอบัวเอ้ย แกอย่าไปหลงรักพี่เขานะ ทุกอย่างมันต้องไม่มีความรักมาเกี่ยวข้อง ใจแข็งเข้าไว้ๆ

ฉันใช้ช้อนคนไปมาแล้วตักโจ๊กหมูร้อนๆใส่ปาก ก็ยังเห็นเขานั่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา จึงเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

“แล้วพี่มาหาหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“พี่โทรหาแล้วเราไม่รับ พี่ก็เลยเป็นห่วง”

“ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง”

“พี่ทำแรงไป จนหนูไม่สบายใช่ไหม เมื่อเช้าพี่ก็ไม่ได้เอายาให้หนูกินดักไว้ด้วย”

“ไม่ต้องย้ำก็ได้ค่ะพี่เกมส์”

“ครับ งั้นกินยา จะได้นอน”

“พี่ก็กลับไปได้แล้ว” ฉันเอ่ยบอกเมื่อกินยาตามที่เขาส่งให้ครบทุกเม็ดเรียบร้อย

“ไม่ พี่จะนอนที่นี่”

“พึ่งแยกกันเมื่อเช้า เริ่มคิดถึงหนูแล้วเหรอคะ” รมย์รวินท์เอ่ยถามเสียงทะเล้นพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนเห็นว่าแก้มเขาแดงระเรื่อ

“ใช่ พี่คิดถึง”

เขาบอกหน้าตาเฉยก่อนจะหิ้วกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังเดินเข้าไปในห้อง

“เตรียมพร้อมมาก”

            ฉันยกยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา พอเขาเดินกลับเข้าไปในห้องรอยยิ้มของฉันที่มีก็ค่อยๆหุบลงแล้วยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกด้านซ้าย

            “พี่เขาเจ้าชู้มากนะกอบัว แกอย่าหลงรักเด็ดขาด ถ้าไม่อยากร้องไห้เสียใจ ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากความลับตอนจบมันก็ต้องเป็นความลับตลอดไป”