ตอนที่  6 เข้าเฝ้าฮ่องเต้

 

จวนสกุลว่าน

“เยว่เฟยเจ้าเองก็หายดีแล้วฝ่าบาททรงถามพ่อหลายคราแล้ว ถ้าอย่างไรเจ้าก็หาโอกาสเข้าเฝ้าพระองค์สักหน่อย ฝ่่าบาทจะได้ลดความกังวลลง”

“ฝ่าบาทหรือเจ้าคะท่านพ่อ”

“ใช่ เจ้าแปลกใจอันใด เดิมทีเจ้าก็เป็นหลานรักของฝ่าบาทมีผู้ใดในต้าหยวนนี้จะมิรู้บ้าง”

“เจ้าค่ะ”

ห้องของเยว่เฟย

“เข้าเฝ้างั้นหรือ เช่นนั้นต้องทำอย่างไรบ้างต้องถอนสายบัวหรือไม่”

“คุณหนูจะนำสายบัวไปถวายฝ่าบาทด้วยเหตุใดเจ้าคะ พระองค์คงไม่โปรดนักหรอกเจ้าค่ะ”

“ไม่ใช่เสี่ยวชิง เฮ้อ…ข้า คือว่าเจ้าเคยเข้าเฝ้าหรือไม่ ข้าลืมวิธีถวายบังคมไปสิ้นแล้ว”

""หา อะไรนะเจ้าคะ""

ทั้งเสี่ยวชิงและอี้ฝูต่างก็แปลกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวของคุณหนูที่เอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ราวกับสารภาพผิด

“เสี่ยวชิง สอนข้าหน่อยสิ”

“สะ สอนหรือเจ้าคะ”

“ใช่ สอนข้าทีสิ เวลาเข้าเฝ้าข้าจะได้ไม่ทำผิดพลาดจนถูกสั่งทำโทษ”

“ท่านเป็นถึงท่านหญิงเชียวนะนะเจ้าคะคุณหนู ให้บ่าวสอนเช่นนี้...”

“ตกลงจะไม่สอนใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าจะไปฟ้องแม่นม”

“อ๊ะ!! สอนเจ้าค่ะ สอน…”

เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจและทำให้คนทั้งจวนงุนงงสงสัยกับพฤติกรรมที่แปลกไปของท่านหญิงเพราะก่อนเข้าเฝ้าเพียงสองวันนางไม่ออกไปเที่ยวเล่นดังที่เคยเป็น หอคณิกาชายที่เคยไปบ่อย ๆ ก็ไม่เยื้องกรายเข้าไปใกล้ซึ่งถือเป็นสิ่งผิดปกติยิ่งนัก

 และสิ่งที่ทำให้ซูหลิง อนุซูอยู่ไม่สุขอีกอย่างนั้นก็คือจู่ ๆ ว่านเยว่เฟยก็ลุกขึ้นมาเขียนหนังสืออ่านตำราและขลุกตัวอยู่แต่ในห้องหนังสือของจวนจนมืดทุกวัน

“ท่านแม่ ไหนท่านบอกว่าพี่ใหญ่นางเป็นคนไม่ได้เรื่องอย่างไรเล่าเจ้าคะ สองวันมานี้ข่าวลือของนางร่ำลือทั้งเมืองหลวงว่านางเปลี่ยนไปแล้ว นี่ยังจะสั่งซื้อของที่ทั้งถูกและคุณภาพดีมาให้ห้องเครื่องในจวนอีก ทุกคนต่างเริ่มชื่นชมนางเสียยกใหญ่แล้ว”

“เจ้าใจเย็น ๆ ก่อน นังอสรพิษน้อยนี่เข้าใจยากอยู่แล้วเราต้องใจเย็น ๆ สักหน่อย ตอนนี้นางยังไม่แผลงฤทธิ์กับเราก็ถือว่าดีเท่าใดแล้ว เจ้าก็อย่าพึ่งไปหาเรื่องนางเข้าก็แล้วกัน”

“ข้าน่ะหรือเจ้าคะทำเช่นนั้น นางต่างหากที่…นั่นสิท่านแม่ ตั้งแต่นางหายป่วยข้าเองก็พบปะนางน้อยมากเลยเจ้าค่ะ”

“นั่นแหละที่แม่รู้สึกแปลกใจจนน่ากลัวว่านางคงกำลังคิดแผนการร้ายอันใดอยู่กันแน่ เราต้องระวังเอาไว้เผื่อว่านางนึกอยากจะแก้แค้นขึ้นมา….”

“ท่านแม่!!”

“เอาเถอะ ๆ เจ้าไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ท่านพ่อจะเข้าวังกับนางแต่เช้าแม่จะต้องเตรียมชุดให้พ่อเจ้า”

“เจ้าค่ะ 

วังหลวง 

“ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”

ว่านเยว่เฟยเงยหน้าขึ้นมองโอรสสวรรค์ที่เคยได้อ่านแค่ในนิยายแต่บัดนี้ตรงหน้านางในตอนนี้คือฮ่องเต้แห่งต้าหยวน เยว่เฟยรู้สึกสั่นไปทั้งตัวเพราะความตื่นเต้น

“เยว่เฟยเจ้าลุกขึ้นเถอะ ยังไม่รีบจัดเก้าอี้ให้ท่านหญิงอีกงั้นหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เชิญเก้าอี้”

“เอ่อ…”

“อะไรกันเยว่เฟย นับตั้งแต่เจ้าหายป่วยดูท่าทางเจ้าเหมือนกับยังไม่ค่อยดีขึ้นเลยนะ เฉินกงกงเจ้ารีบไปตามหมอหลวงมาดูอาการท่านหญิงหน่อยเร็วเข้า”

“มะ ไม่ต้องเพคะฝ่าบาท คือว่าหม่อมฉันเพียงแค่รู้สึกเหนื่อยแล้วก็…ตื่นเต้นเล็กน้อยเท่านั้นเพคะ”

“องค์รัชทายาทเสด็จ”

เยว่เฟยถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงประกาศ นางตื่นตระหนกแม้แต่เฉินกงกงเองก็ยังแปลกใจซึ่งปกตินางกับองค์ชายรัชทายาทนั้นสนิทกันมากที่สุด

“ถวายบังคมเสด็จพ่อ”

“รัชทายาท เจ้ารีบร้อนมาที่นี่มีเรื่องด่วนอันใดหรือ”

“เปล่าพ่ะย่ะค่ะ ลูกเพียงได้ยินว่าเยว่เฟยเข้าวังก็เลยรีบมาหานางเห็นน้องแปดบอกว่าวันก่อนอาการนางดีขึ้นมากแล้ว เยว่เฟยเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”

“หมะ หม่อมฉันถวายบังคมองค์รัชทายาทเพคะ”

“หยางลั่ว” องค์รัชทายาทแห่งต้าหยวนถึงกับแปลกใจในท่าทีของเยว่เฟย เขาหันไปมองพระพักตร์ของฝ่าบาทที่แปลกใจไม่แพ้กัน 

“อะไรกันญาติผู้น้องปกติเจ้าก็เพียงทักทายข้า ไม่เห็นจำเป็นต้องคำนับเต็มพิธีการเช่นนี้นี่ รีบลุกขึ้นมาเถอะเฉินกงกงเร็วเข้า”

องค์ชายสั่งให้เฉินกงกงพยุงนางลุกไปนั่งที่เก้าอี้ ท่าทางของเยว่เฟยแปลกไปจนทั้งคู่รู้สึกราวกับนางมิใช่ว่านเยว่เฟยที่มั่นใจและดื้อดึงคนเดิม

“อาการของเจ้าดีขึ้นแล้วงั้นหรือ”

“ทูล…เอ่อ…”

“เยว่เฟย เจ้ามักจะเรียกข้าว่าญาติผู้พี่ เรียกเช่นเดิมน่ะดีแล้วอย่าทำเช่นนี้เลยข้ารู้สึกไม่คุ้นชิน เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าหายดีแล้วจริง ๆ น่ะ”

“ญาติผู้พี่ หม่อมฉันรู้สึกดีขึ้นแล้วเพคะขอบคุณที่ทรงไถ่ถาม”

“เสด็จพ่อ…”

องค์รัชทายาทหันไปขอความเห็นฝ่าบาทเพราะเขาเริ่มแปลกใจกับท่าทีที่แปลกไปของญาติผู้น้องตรงหน้าที่ประหม่าจนเริ่มทำตัวไม่ถูก หากเขามองไม่ผิดนางตัวสั่นนิด ๆ เมื่อคุยกับเขาซึ่งว่านเยว่เฟยไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

“อืม คงต้องใช้เวลาสักพักน่ะ เยว่เฟยเจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ท่านหมอมาดูอาการหน่อย”

“ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่เป็นอะไรจริง ๆ เพคะฝ่าบาท ที่หม่อมฉันมาเข้าเฝ้าในวันนี้นอกจากรายงานเรื่องอาการป่วยแล้วยังมีอีกเรื่องที่อยากทูลพระองค์เพคะ”

“หืม ไหนเจ้าลองว่ามาสิ”

เยว่เฟยใช้เวลาเข้าเฝ้าฝ่าบาทและองค์รัชทายาทอยู่ร่วมครึ่งชั่วยาม สิ่งที่นางพูดและปรึกษาเป็นเรื่องที่แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่คาดคิดว่าจะออกมาจากความคิดของนาง แม้แต่เฉินกงกงยังขยี้ตาบ่อย ๆ เพื่อมองให้ชัด ๆ ว่าผู้ที่กำลังพูดเรื่องสำคัญนี้คือ “ท่านหญิงว่าน” ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าสตรีน่ารังเกียจผู้นั้นจริง ๆ 

“ญาติผู้น้อง คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะใส่ใจรายละเอียดถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังคิดการรอบและป้องกันความวุ่นวายได้รอบด้าน เสด็จพ่อ ลูกเห็นด้วยกับวิธีที่เยว่เฟยเสนอมาพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม นับเป็นแผนการที่ยอดเยี่ยมข้าเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์เช่นนี้ เยว่เฟยเจ้าตกน้ำเกือบเอาชีวิตไม่รอดครั้งนี้คงได้รับพรจากสวรรค์มาสินะ”

“พระองค์ทรงล้อหม่อมฉันเล่นแล้วเพคะ เป็นเพราะบารมีของฝ่าบาทและญาติผู้พี่ต่างหากเยว่เฟยจึงรอดปลอดภัยเพคะ”

“พูดได้ดี ฮ่า ๆ นี่สิถึงจะเหมือนเยว่เฟยของข้าหน่อย ไปเถอะออกไปเดินเล่นกัน รัชทายาทเจ้าก็ไปด้วยสิจะได้หารือเรื่องนี้และเริ่มทำได้เลย”

“พ่ะย่ะค่ะ ลูกรู้สึกตื่นเต้นและแทบจะทนรอไม่ไหวแล้วกับแผนการที่จะได้ลงมือทำพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปเถอะ มาเยว่เฟย”

“เพคะฝ่าบาท”

อุทยานหลวง

“นับว่าสิ่งที่เจ้าร่ำเรียนมาไม่เสียหลาย ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ เหตุใดจึงยอมปล่อยให้ผู้อื่นดูถูกเจ้าอยู่นานเช่นนี้ทั้ง ๆ ที่เจ้ามิได้มีความรู้ที่ด้อยกว่าผู้อื่นเลย คิดว่าแม่ของเจ้าเอง ก็คงจะคิดเช่นเดียวกัน”

“ฝ่าบาททรงประเมินหม่อมฉันสูงเกินไปเพคะ หม่อมฉันก็เพียงแค่นึกออกเท่านั้นมิได้ใช้วิชาใดเลย อีกทั้งญาติผู้พี่เองก็ทรงเก่งกาจและมีความสามารถสูง หม่อมฉันเพียงแค่เลียนแบบพระองค์เท่านั้น”

“ฮ่า ๆ เจ้านี่ยิ่งพูดยิ่งถูกใจข้านัก อ้าวนั่นจื่อหรงนี่!! เขาจะไปที่ใด กงกงเจ้าไปเรียกเขามาดื่มชาด้วยกันก่อนสิ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายแปดที่พึ่งกลับมาจากนอกวังหอบบางอย่างกลับมาพร้อมกับหมอหลวงของในวัง เขายืนสั่งการสักครู่และเดินมาที่ศาลากลางอุทยานหลวง ว่านเยว่เฟยมิใคร่อยากพบเขามากนักจึงรีบยกน้ำชาและดื่มโดยไม่มองหน้าเขา องค์รัชทายาทลอบสังเกตอาการของญาติผู้น้องจึงกระซิบถาม

“เยว่เฟยเจ้าเป็นอันใดไป ปกติเจ้าชอบอยู่ใกล้ ๆ จื่อหรงมิใช่หรือเหตุเอาแต่หลบหน้าเขาเล่า”

“ญาติผู้พี่ ช่วยข้าทีสิเพคะ”

“ช่วยอันใด”

“ฝ่าบาทหม่อมฉันรู้สึกปวดท้อง วันนี้คงต้องขอตัวทูลลาก่อนเอาไว้วันหลังหม่อมฉันจะแวะมาเยี่ยมพระองค์ใหม่นะเพคะ”

“อ้าว ข้าพึ่งจะเรียกจื่อหรงมาดื่มชาด้วยกันเหตุใดเจ้ารีบกลับเล่า นี่โอกาสดีเชียวนะเจ้าจะยอมพลาดหรือเยว่เฟย”

“หม่อมฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายจริง ๆ เพคะ ท่านหมอเองก็เตือนว่าช่วงนี้อย่าต้องลมมากนักเพราะสุขภาพยังไม่ค่อยแข็งแรง”

“เอ่อ ได้สิ รัชทายาทเช่นนั้นเจ้าก็ไปส่งนางเถอะ”

เยว่เฟยพยักหน้าเชิงขอร้องหยางลั่ว เขาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นมาพยุงนางและพาเดินออกไปทันที ฮ่าวจื่อหรงหลังจากสั่งงานหมอหลวงเสร็จแล้วจึงเดินมายังศาลาแต่เขาเห็นว่าว่านเยว่เฟยกับองค์รัชทายาทเดินกลับออกไปเสียแล้วจึงนึกแปลกใจ

“ถวายบังคมเสด็จพ่อ”

“มาสินั่งก่อน อ้อ นั่นเยว่เฟยนางรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงให้ลั่วเอ๋อร์เดินไปส่งน่ะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จื่อหรงยืนมองเยว่เฟยที่รีบเดินกลับไปด้วยความรีบร้อนราวกับหนีบางอย่าง ซึ่งเขาลอบคิดในใจ

“คงมิได้จงใจหลบหน้าข้าหรอกกระมังว่านเยว่เฟย”