การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80)

บทที่ 1คุณหนูลีน่า“ทำไมนางร้ายนิยายเรื่องนี้ถึงได้โง่นักนะ สามีไม่รักก็หาใหม่สิ จะตามตอแยทำไม ไม่เข้าใจจริงๆ” ลีน่าบ่นด่าหลิวชิงเย่วนางร้ายในนิยายที่เธอกำลังจะอ่าน“ใจเย็นค่ะคุณหนู พี่เห็นคุณหนูอ่านเรื่องนี้มาสามรอบก็ด่านางร้ายคนนี้ทั้งสามรอบแล้วนะ คุณหนูไม่เบื่อหรือยังไง” สายสร้อยหรือพี่สร้อย พี่เลี้ยงของลีน่าพูดด้วยเสียงหัวเราะ ขณะจัดอาหารให้เจ้านายสาว“ก็มันจริงนี่คะพี่สร้อย ยิ่งอ่านแล้วยิ่งโมโห ไม่เข้าใจนักเขียนเลยจริงๆ ทำไมถึงเขียนให้หลิวชิงเย่วนางร้ายของเรื่องต้องโง่และมัวเมาในความรักแบบนี้ด้วยนะ ถ้าเป็นลีน่า ลีน่าจะหย่าให้ดู บ้าหรือเปล่าในเมื่อสามีเอาเมียน้อยเข้ามาทำร้ายจิตใจตัวเองก็ยังทนอยู่ได้ เหอะๆ ๆ สำหรับลีน่านะผัวที่ดีคือผัวใหม่ค่ะพี่สร้อย”ลีน่าไม่สบอารมณ์กับนางร้ายในนิยาย พ่อของหลิวชิงเย่วก็ทิ้งเงินไว้ให้มากมาย ทำไมไม่เอาเงินมาทำธุรกิจหรือทำกิจการร้านค้าให้ผัวเสียดายเล่นแล้วสะบัดบ๊อบใส่เสียละ ในเมื่อยุคแปดศูนย์ทางรัฐก็เปิดการค้าเสรีแล้ว แต่ก็นะเพราะมันคือนิยายยังไงล่ะ ส่วนแม่ผัวนั้นก็ร้ายเห็นเมียน้อยลูกชายดีกว่าเมียหลวง และที่สำคัญนางร้ายยังเวอร์จิ้นนี่สิ ทำไมไม่หย่าใ

บทที่ 3 การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุคลีน่าเมื่อได้ยินตามที่ตัวเองขอก็ยิ้มมุมปาก “ข้อแรกขอให้ฉันมีความจำที่ดีเลิศและเอาความสามารถของชาตินี้ติดตัวไปด้วยทั้งหมด”“ข้อสองฉันขอมิติ มิติที่มีทุกอย่างที่ฉันต้องการพร้อมกับคฤหาสน์หนึ่งหลังในนั้น”“ข้อสามขอให้พี่ชายฉันและแก้วดาราหรือแป๋มเพื่อนสนิทมีชีวิตที่ดี ไม่ต้องมาจมกับความเศร้าที่ฉันจากไป ขอให้ทั้งสองคนโชคดีและมีความสุข ไม่มีอุปสรรคใดๆ ในชีวิต”ลีน่าขอพรทั้งสามข้อ สองข้อแรกนั้นขอให้ตัวเอง เธอไม่เชื่อหรอกว่าท่านยมจะส่งเธอไปที่ดีๆ ขนาดตอนไปเอาวิญญาณยังเอาวิญญาณเธอมาผิด แล้วจะไม่ส่งเธอไปผิดอีกเหรอ กันไว้ก่อน อย่างน้อยๆ ก็มีมิติไว้กับตัวเหมือนในนิยายที่เคยอ่านไม่ทำให้อดตายแน่นอนส่วนข้อสุดท้ายขอให้พี่ชายและเพื่อนรักโชคดีหลังจากที่ไม่มีเธอแล้ว หากเป็นไปได้อยากให้ทั้งสองเปิดใจให้กันมากกว่า อย่างน้อยๆ เพื่อนรักของเธอก็รักพี่ชายและหลานสาวของเธอด้วยใจจริง ไม่ได้รักเพราะเงินหรือฐานะเหมือนหญิงสาวคนอื่น“ขอแบบนี้ฉันเสียเปรียบเธอมากนะลีน่า แต่ที่ฉันให้ เพราะสาเหตุที่เธอต้องตายเกิดจากความผิดพลาดของฉันเอง เรื่องมิติเพียงแค่เธอนึกถึงเธอก็จะเห็นและหากเกิดอ

บทที่ 5เพื่อนต่างวัยมู่หยางส่งสารน้องเล็กของตัวเองมาก แม้ว่าเขาจะเป็นเด็กหนุ่มอายุเพียงสิบสี่ปี แต่ความคิดของเขานั้นกลับเป็นผู้ใหญ่กว่า อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยู่กับพี่ใหญ่มาตั้งแต่เล็ก เลยถูกปลูกฝังว่าเป็นลูกผู้ชายนั้นต้องเข้มแข็งต้องคอยปกป้องน้องสาวแทนพี่ ตัวเขาและน้องเล็กอายุห่างจากพี่ใหญ่สิบเอ็ดปีสามคนพี่น้องอยู่กันเองพ่อแม่นั้นตายไปเพราะป่วยด้วยไข้ป่าไปเมื่อสิบปีที่แล้ว เขาและน้องเล็กจึงอยู่กับพี่ใหญ่มาตลอด แต่เมื่อสามสี่ปีก่อนครอบครัวของลุงใหญ่ขออาสาเข้ามาดูแลเขาและน้องสาว จะว่าดูแลไม่น่าจะใช่ เพราะต่อหน้าพี่ใหญ่นั้นดีแสนดี แต่พอลับหลังกลับเอาเปรียบเขาและน้องเล็กทุกอย่างยิ่งเมื่อสามปีก่อนพี่ใหญ่ของเขายอมสมัครไปเป็นทหารเพื่อส่งเขาและน้องเรียนต่อ ครอบครัวลุงใหญ่แทบจะกระโดดตัวลอยเพราะเงินที่พี่ใหญ่ส่งมาให้นั้นไม่เคยถึงมือพวกเขาทั้งสองคนเลย ยังดีที่ได้เรียนหนังสือ แต่ตอนนี้นี่เฮ้อ....“เดี๋ยวพี่ไปจับปลามาให้เราสองคนจะได้ย่างปลากินกัน น้องเล็กรอพี่ก่อนนะ รอไหวไหม” มู่หยางกำลังจะลุกขึ้นเดินไปจับปลาในลำธาร แต่กลับได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาทางด้านหลัง“หิวไหม ฉันมีซาลาเปาไส

บทที่ 7 มาหาเพื่อเข้าหอปัง! มู่ยวี่เฉินใช้เท้าฟาดโดนแคร่หน้าบ้านหักเป็นสองท่อน ชายหนุ่มไม่คิดว่าการที่เขาไว้ใจญาติผู้ใหญ่จะกลายเป็นการทำร้ายน้องๆ ทั้งสองคน “ทำไมทั้งสองคนไม่โทรบอก หรือเขียนจดหมายหาพี่”“ผมกับน้องเล็กไม่อยากเอาปัญหาไปให้พี่ใหญ่ครับ เราทั้งสองคนไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ แค่พี่ต้องรับภารกิจที่เสี่ยงอันตรายเพื่อพวกเราสองคนพี่ก็เหนื่อยมากพอแล้ว พี่เป็นทั้งพี่ชายเป็นทั้งพ่อเป็นทั้งแม่ของผมและน้องเล็กนะ เลยไม่อยากให้พี่ต้องมาไม่สบายใจเพราะเรื่องพวกนี้”มู่หยางบอกทั้งน้ำตา เขารู้ว่าพี่ใหญ่เปรียบเสมือนพ่อของเขา เขารู้ว่าพี่ใหญ่เหนื่อยและเสี่ยงอันตรายแค่ไหน เพื่อหาเงินส่งเสียมาดูแลน้องๆ พวกเขายังพอทนไหว จึงเลือกที่จะเงียบ“อาหยาง เสี่ยวปิง ทั้งสองคนรู้ใช่ไหมว่าพี่รักเราทั้งสองคนมากแค่ไหน และรู้ใช่ไหมว่าทำไมพี่จึงตัดสินใจไปเป็นทหาร หากสิ่งที่พี่ยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อหาเงินส่งมาให้ แต่เราทั้งสองคนยังต้องอดมื้อกินมื้อแบบนี้ พี่ยอมเหนื่อยและทำทั้งหมดเพื่ออะไร ในเมื่อน้องทั้งสองคนของพี่ไม่ได้ในสิ่งที่พี่ส่งกลับมา สิ่งที่พี่เสียใจที่สุดคือเราทั้งสองคนไม่ยอมบอกอะไรพี่เลย ทำเหมือนกับพี

บทที่ 9 เก็บปากเน่าๆ ของคุณไว้เถอะนางจ่างซื่อและสะใภ้คนโปรดได้แต่เงียบและหน้าซีดทันควัน ไม่คิดว่าหลิวชิงเย่วจะย้อนกลับมาแบบนี้ แต่ก่อนที่เรื่องจะลุกลามหลี่เหว่ยเฉียงเดินออกมาห้ามทัพเสียก่อน“ทั้งสามคนพอเถอะ ทะเลาะกันไม่อายชาวบ้านหรือยังไง ชิงเย่วเรามีเรื่องต้องคุยกัน”พูดจบชายหนุ่มเดินกลับเข้าบ้านแบบไม่มองหน้าใครอีก เขาคิดเพียงว่าจะต้องคุยกับภรรยาให้รู้เรื่อง ที่สำคัญเมื่อคืนเธอไปนอนที่ไหน ในเมื่อเขาอยู่ในห้องของภรรยาทั้งคืน“คุณหายไปไหนมาชิงเย่ว รู้หรือเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้หญิงมีสามีแล้ว” เมื่อเข้ามาในห้องหลี่เหว่ยเฉียงเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ“รู้ แต่แล้วยังไงเมื่อคืนฉันบอกคุณแล้วถ้าคุณอยู่ฉันจะไป” หญิงสาวตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน ในเมื่อเธอพูดแล้วเขาไม่ไปเธอไปเอง“แต่คุณเป็นภรรยาผม ไปนอนค้างคืนนอกบ้านหน้าตาผมจะเป็นยังไง หากชาวบ้านรู้เขาจะไม่เห็นว่าผมเป็นตัวตลกเหรอเหรอที่เมียตัวเองคบชู้” เพียะ! หลี่เหว่ยเฉียงยังพูดไม่ทันจบประโยคกลับเจอแรงตบของหลิวชิงเย่วจนหน้าหัน ชายหนุ่มได้แต่ยืนอึ้งไม่คิดว่าหญิงสาวจะตบหน้าเขาสุดแรงแบบนี้“เก็บปากเน่าๆ ของคุณไว้ ฉันไม่เลวพอที่จะคบชู้ในขณะที่ตัวเ