บทที่ 10 รักกันจริงหรือแค่ข่าวลือ (4/4)

           “หนี่ว์เอ๋อร์ เจ้าอย่าได้ลืมสิ ว่าสหายของเจ้าในภายหน้านางจะต้องขึ้นเป็นฮองเฮา นางจะมีข่าวลือเสียหายไม่ได้แม้เจ้าจะเป็นสหายที่สนิทสนมกันก็ตามอย่างไรก็ควรรักษาระยะห่าง”

            “แต่ข้ากับนางบริสุทธิ์ใจต่อกันเหตุใดต้องหวาดกลัวเสียงเล่าลือของผู้อื่นด้วยเจ้าคะ ข้าไม่สนหรอกเจ้าค่ะใครจะเอาข้าไปเล่าลืออย่างไร”

            ‘หนี่ว์เอ๋อร์ เจ้าบริสุทธิ์ใจ แต่สตรีผู้นั้นไม่ได้บริสุทธิ์ใจเช่นที่เจ้าคิดน่ะสิ’ แม้จะอยากกล่าวไปแต่ชินอ๋องซื่อจื่อก็เลือกที่จะเงียบ

            “ข่าวลือก็เป็นแค่ข่าวลือ ไม่ใช่เรื่องจริงเสียหน่อย”

            “แล้วเหตุใดพอเป็นเรื่องพี่ เจ้าถึงเชื่อสนิทใจว่าพี่เป็นคนรักของสตรีผู้นั้น”

            ‘นี่เขากำลังยอกย้อนข้า’

            “เจ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือว่าคำเล่าลือทำให้เจ้ามองพี่ผิดไปมากเช่นไร แล้วคราวนี้เจ้าจะยังดื้อรั้นไม่สนใจข่าวลือเรื่องเจ้ากับสหายเรื่องที่เป็นหมัวจิ้งอยู่หรือไม่”

            ‘ต่อล้อต่อเถียงเก่งเหลือเกินบุรุษผู้นี้’ นางค่อนขอดอยู่ในใจก่อนจะรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

            เมื่อใดกันนะที่นางกับตัวซวยผู้นี้สนทนากันได้อย่างลื่นไหลเช่นนี้ คล้ายกับความอยากหลีกหนีลดลงหลังจากได้พูดคุยรู้จักกันมากขึ้น

            หลังจากจบบทสนทนาไม่นาน รถม้าจวนชินอ๋องก็หยุดวิ่งพร้อมกับเสียงบอกกล่าวว่าถึงจวนจางแล้ว คุณหนูจางจึงลุกขึ้นเพื่อจะลงจากรถม้าแต่กลับถูกฉุดรั้งข้อมือจากบุรุษรูปงาม เนื่องจากไม่ทันตั้งตัวร่างบอบบางจึงเซถลาไปตามแรงดึงเข้าหาอกแกร่งอย่างตั้งใจ

             มุมปากหยักยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นหอมจากกายนุ่มนิ่ม นัยน์ตาดำวาววับเปล่งประกาย ใบหน้าหล่อไร้ที่ติก้มลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากที่ข้างหูสตรีตัวน้อยที่ทำท่าจะดิ้นรนไม่อยู่นิ่ง

              “ท่านคิดจะทำอันใด ปล่อยข้านะเจ้าคะ” ชินอ๋องซื่อจื่อผู้ถ้อยทีถ้อยอาศัยคนเมื่อครู่หายไปไหนเสียแล้ว

             “เจ้าดิ้นเช่นนี้ ทำให้รถม้าโยกไหวไปมาช่างชวนให้คนที่ผ่านไปมาคิดไม่ดีเอาเสียเลย” เขากล่าว ปลายจมูกและริมฝีปากเฉียดผ่านดวงหน้าหวานไปมายามนางดิ้น

             “ท่าน! ก็ปล่อยข้าสิเจ้าคะ” นางหยุดดิ้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยสายตาวาววับด้วยโทสะ

             “สนทนากันนานสองนาน เจ้าเข้าใจแล้วใช่หรือไม่ว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นแค่เรื่องเหลวไหล พี่ไม่ได้พึงใจสตรีคนใดทั้งนั้น”

             “เจ้าค่ะ” อะไรกันอยากพูดเรื่องนี้เองหรอกหรือ

              "เช่นนั้นต่อจากนี้พี่หวังว่าจะไม่ได้ยินหรือเห็นเจ้าทำตัวเป็นผู้เฒ่าจันทราพยายามผูกด้ายแดงให้พี่กับคุณหนูสวี่หรือสตรีอื่น” ใบหน้าไร้ที่ติเคลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้นจนปลายจมูกเขาสัมผัสกับแก้มเนียน เสียงกระซิบและลมหายใจที่เป่ารดหูนางนอกจากจะทำให้นางขนลุกแล้ว ยังทำให้ดวงหน้าหวานแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู

              ‘เขาพึงใจข้าหรืออย่างไร เหตุใดถึงกินเต้าหู้ข้ามากเช่นนี้’ แต่จะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไรในเมื่อนางเพิ่งได้เจอเขาเพียงไม่กี่ครั้ง ก่อนหน้านี้ก็หลบเลี่ยงมาโดยตลอดไม่เคยใกล้ชิด แล้วจะเอาอันใดมาพึงใจนาง

             “ว่าอย่างไร เข้าใจที่พี่บอกหรือไม่”

            “ขะ เข้าใจเจ้าค่ะ”

            “แล้วเรื่องที่พี่เตือนเจ้าว่าต่อจากนี้ให้รักษาระยะห่างจากคุณหนูเจิ้งเล่า”

             “เข้าใจเจ้าค่ะ” เรื่องแรกนั้นเข้าใจชัดเจน แต่เรื่องหลังนางขอรับปากส่งๆ ไปได้หรือไม่ เพราะความสนิทสนมระหว่างสหายมันไม่ได้เสียหายอันใดนี่ หรือว่าแท้จริงแล้วเป็นองค์รัชทายาทหวงแหนคู่หมาย จนแม้แต่สตรีก็ไม่อยากให้ใกล้

             จะเป็นบุรุษคลั่งรักมากเกินไปหรือไม่...

            “ช่วงนี้ใกล้ปักปิ่นแล้วอย่าได้ออกไปเที่ยวเล่นซุกซนที่ไหน”

            “เจ้าค่ะ” สั่งนางยิ่งกว่าพี่ใหญ่

            “เช่นนั้นเอาไว้เจอกัน” กล่าวจบเขาก็คลายอ้อมกอดด้วยความเสียดาย

            “ข้าลาล่ะเจ้าค่ะ” สตรีตัวน้อยรีบร้อนลงจากรถม้าไปทันทีที่เขาปล่อยมือ นางรีบสาวเท้าเดินเข้าจวนอย่างรวดเร็วและไม่คิดหันกลับไปมองตัวซวย ที่ต่อจากนี้นางจะเรียกเขาว่าตัวอันตรายแทน

            อันตรายต่อนางไม่พอยังอันตรายต่อหัวใจนางด้วย หลีกหนีมาตั้งหลายปี จะให้สูญเปล่าภายในวันเดียวไม่ได้

            “แมวป่าดื้อรั้นอย่างเจ้า น่าจับไปวิ่งเล่นในตำหนักอ๋องเสียจริง” รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าไร้ที่ติ บุรุษรูปงามทอดสายตาอ่อนโยนมองตามสตรีตัวน้อยที่รีบวิ่งเข้าจวนอย่างไม่คิดรักษากิริยา หรือเขาอาจจะเปิดเผยมากเกินไปนางถึงได้ดูตื่นตกใจเช่นนั้น