บทที่ 8 เผชิญหน้าว่าที่สามี

บทที่ 8 เผชิญหน้าว่าที่สามี

หลังจากที่ได้ครุ่นคิดหลายวัน เผิงฟู่หลินก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปพบหนี่เส้าจวินด้วยตัวเอง เพื่อขอให้เขายกเลิกการแต่งงานในครั้งนี้

“เจ้าจู ข้าจะลอบออกจากจวนไปพบท่านอ๋องหนี่ เจ้าเตรียมตัวไว้ให้พร้อม” เผิงฟู่หลินออกคำสั่งให้เจ้าจูด้วยเสียงอันหนักแน่น

“คุณหนู...คุณหนูจะก่อเรื่องอีกแล้วเหรอเจ้าคะ” เจ้าจูอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ

“แล้วเจ้าจะให้ข้านิ่งเฉย รอให้ถึงวันแต่งงานหรือไง” เผิงฟู่หลินหันมาตวาดใส่เจ้าจูด้วยความไม่พอใจ เจ้าจูจึงได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมโค้งรับคำสั่ง

ในช่วงรุ่งสางของวันใหม่ เผิงฟู่หลินตัดสินใจออกจากจวนพร้อมกับเจ้าจู พวกนางแต่งกายด้วยชุดสีราบเรียบเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตาของผู้คน

เมื่อมาถึงหน้าจวนของหนี่เส้าจวิน เผิงฟู่หลินยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวน หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก นางมองดูท้องฟ้าที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมรอคอยเวลาเพื่อจะได้พบกับเขา

จนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มปรากฏบนขอบฟ้า หนี่เส้าจวินเดินออกมาจากจวน เผิงฟู่หลินจึงตรงเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีร้อนรน

เผิงฟู่หลินรู้สึกร้อนรนและเป็นกังวลในใจ แต่เธอก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ให้หนี่เส้าจวินเห็น นางเดินตรงเข้าไปหาเขาด้วยท่าทางหยิ่งทะนง

“คารวะท่านอ๋องหนี่ ข้าคือเผิงฟู่หลิน บุตรสาวของราชครูเผิง วันนี้ข้ามีเรื่องต้องคุยกับท่าน ขอเวลาข้าสักครู่ได้หรือไม่” แม้จะพยายามรักษาจังหวะการพูดแต่น้ำเสียงของนางก็ยังคงสั่นเล็กน้อย

หนี่เส้าจวินที่เห็นเผิงฟู่หลินตรงหน้าเขาก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขามองท่าทางหยิ่งยโสของหญิงสาวตรงหน้า แต่ทว่าร่างบางกลับสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่ ทำให้เขาอดสนใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเสียมิได้

หนี่เส้าจวินหันไปส่งสายตาให้เหล่าองครักษ์ที่ยืนอยู่รอบ ๆ ถอยออกไป ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อยและผายมือเชิญนางเข้าไปในจวนของตน “เชิญคุณหนูรองเผิง” น้ำเสียงและท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เผิงฟู่หลินมองดูท่าทางนั้นอย่างรู้สึกหวาดหวั่น แต่ก็ยังบีบมือของตัวเองแน่น ก่อนจะตัดสินใจเดินตามหนี่เส้าจวินเข้าไปในจวน

หนี่เส้าจวินเดินนำทางให้เผิงฟู่หลินตามเขามาจนถึงสวนดอกไม้ภายในจวน พวกเขายืนอยู่ตามลำพังในศาลาโดยมีองครักษ์และเจ้าจูยืนรักษาระยะห่างออกไป

เผิงฟู่หลินรู้สึกถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้น นางมองไปรอบ ๆ สวนที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ดอกไม้นานาพรรณถูกจัดวางอย่างพิถีพิถันจากการดูแลมาเป็นอย่างดี เผิงฟู่หลินถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นางรู้สึกอึดอัดเหมือนกำลังถูกกลืนกินวิญญาณออกไป

เผิงฟู่หลินลอบหายใจหนักก่อนจะกล่าวออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม “ท่านอ๋อง เรื่องงานแต่งงานของพวกเรา ข้าหวังให้ท่านปฏิเสธเสีย” เผิงฟู่หลินโพล่งออกมาอย่างตรงไปตรงมา น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความจริงจัง

หนี่เส้าจวินที่ได้ยินคำพูดของเผิงฟู่หลินก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นแสดงความแปลกใจเล็กน้อย แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความขุ่นข้องและหงุดหงิดอย่างที่เขาก็ไม่แน่ใจตัวเองเช่นกัน

“เหตุใดข้าต้องทำเช่นนั้นกันเล่า” หนี่เส้าจวินถามกลับ น้ำเสียงของเขาที่ออกมาเต็มไปด้วยความยียวนกวนประสาท

เผิงฟู่หลินที่ได้ยินคำตอบของหนี่เส้าจวินก็รู้สึกถึงความโกรธที่เพิ่มขึ้นในใจ นางสูดลมหายใจลึกๆ อย่างอดกลั้นเพื่อไม่ให้ความโกรธนั้นครอบงำนาง นางพยายามสงบใจลงเพื่อเจรจากับหนี่เส้าจวินต่อไป

“ท่านอ๋องกับข้าไม่ได้รักกัน ข้าจึงไม่เห็นประโยชน์อันใดที่พวกเราจะแต่งงานกัน ข้าจึงอยากมาขอร้องท่านอ๋องให้ทูลขอฝ่าบาทยกเลิกราชโองการนั้นเสีย”

ใบหน้าที่เชิดหยิ่งพร้อมน้ำเสียงเข้มที่เปล่งออกมาอย่างไม่เกรงกลัว ทำเอาหนี่เส้าจวินถึงกับหันมาจ้องนางด้วยสายตาท้าทาย “หากคุณหนูเผิงต้องการยกเลิกงานแต่ง เหตุใดเจ้าไม่เป็นผู้ทูลขอฝ่าบาทเองเล่า กลับผลักให้ข้าเป็นผู้ทำเสียเอง”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันและไม่แยแส ทำเอาเผิงฟู่หลินรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที “หากข้าสามารถทำได้ ข้าคงทำไปนานแล้ว” เผิงฟู่หลินตวาดแหวออกมาอย่างไม่เกรงใจ ความอดทนของนางถึงขีดจำกัดเสียแล้ว นางแทบจะเต้นร่าออกมาอย่างรู้สึกขัดเคือง

หนี่เส้าจวินเห็นท่าทางโมโหของเผิงฟู่หลินก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย เขาโน้มหน้าลงไปเผชิญหน้ากับเผิงฟู่หลิน จ้องมองนางด้วยสายตาที่แปลกประหลาดและเต็มไปด้วยความหยาบคาย

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเจ้าก็ควรยอมรับงานแต่งนี้เสีย เพราะข้าจะไม่มีวันทำในสิ่งที่เจ้าต้องการเป็นแน่”

เผิงฟู่หลินถึงกับผงะเมื่อใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้จนเกือบจะสัมผัสใบหน้าของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวหน้าทำเอานางถึงกับขนลุกชัน ยิ่งเมื่อได้ยินคำตอบที่ผิดความคาดหมายก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มมากขึ้นไปอีก

เผิงฟู่หลินถอยหลังออกไปเล็กน้อย จ้องมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความไม่พอใจ นางรู้สึกเหมือนกำลังถูกดูหมิ่นและหยามเกียรติอย่างรุนแรง

“ท่าน...” เผิงฟู่หลินแค่นเสียงออกมา นางโมโหจนพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

หนี่เส้าจวินเห็นท่าทางเช่นนั้นก็ยิ่งนึกสนุก เขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “เช่นนั้นเจอกันในวันพิธีนะ หลินเอ๋อร์” เขาพูดพร้อมสายตาที่โลมเลียและยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินจากไปจนลับสายตา

“ท่านอ๋อง....” เผิงฟู่หลินสบถออกมาอย่างเจ็บแค้น ตั้งแต่เกิดมาเผิงฟู่หลินยังไม่เคยพบเจอใครที่กวนประสาทนางได้มากเท่านี้มาก่อน  นางมองตามหลังหนี่เส้าจวินไปจนลับสายตา ความร้อนรนสุมอกในใจจนแทบล้มทั้งยืน ความไม่พอใจที่รุนแรงจนไม่สามารถห้ามน้ำตาที่ไหลออกมาได้

เผิงฟู่หลินสะบัดหน้าพร้อมเชิดคางขึ้น ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม นางสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ พยายามเก็บความรู้สึกโกรธและความท้อแท้ที่เต็มอยู่ในใจ สองมือของนางจิบกำจนเล็บจิกเข้าไปบนเนื้อนุ่มจนเป็นรอยแดง

“เจ้าจูกลับ” เผิงฟู่หลินเชิดหน้าขึ้นและเดินออกจากจวนแห่งนี้ไปในทันที

เผิงฟู่หลินกลับมายังจวนของตนด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองและขัดใจ ความคิดมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของเผิงฟู่หลินไม่หยุด นางไม่เคยรู้สึกอับจนเช่นนี้มาก่อนในชีวิตเลย