ตอนที่ 60——————————สองสัปดาห์ที่เฮย์เดนพักฟื้นที่โรงพยาบาลโดยมีแอลลี่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง และไม่มีใครกล้ามาเยี่ยมหรือคุยเรื่องงานกันเลยตั้งแต่วันนั้น เหมือนร่างกายและสมองได้พักอย่างเต็มที่จนวันที่ต้องออกจากโรงพยาบาลคามิลจึงได้โอกาสมาเยี่ยมและกลับบ้านพร้อมกัน โดยมีข่าวมาฝากเขาเป็นครั้งแรกในรอบสองอาทิตย์ที่ขาดการติดต่อไปด้วยเคลย์ตันและเซนต์พาลูกกับเมียมารอต้อนรับเพื่อนรักกลับบ้าน สองครอบครัวเดินทางมาด้วยกันและมาถึงก่อนเจ้าของบ้านไม่ถึงชั่วโมง"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน" เซนต์เอ่ยทักทายเพื่อนทันทีที่เห็นหน้า"อืม บ้านกู" เฮย์เดนพยักหน้ากวนๆ กลับ"ดีที่มึงไม่ตายก่อน ไม่งั้นก็กลายเป็นบ้านพวกกูแล้ว โอ๊ย! ที่รักตีทำไมครับ" เคลย์ตันอุ้มลูกชายตัวน้อย พร้อมกับแซวเพื่อนเล่นๆ แต่โดนฝ่ามือเล็กๆ ของอามิเกลตีอย่างจังพร้อมทำหน้าแยกเขี้ยวใส่เขาด้วย"ดีใจที่ปลอดภัยนะคะคุณเฮย์เดน" อามิเกลยิ้มน้อยๆ ทักทายเพื่อนสามีก่อนจะไปหันไปยิ้มตาหยีให้แอลลี่"หายไวๆ นะคะ จะได้มีเจ้าตัวเล็กเพิ่มมาอีกคน"ลันตาเอ่ยแซวไปทางแอลลี่ สองคนนี้อยากมีเบบี๋กันจะตาย แต่เพราะเหตุผลร้อยแปดที่ยังไม่พร้อมแต่เมื่อทุกอย่างเริ่มคลี่คลายออก
ตอนที่ 59——————————"พี่จะไปไหน! พี่จะทิ้งแอลอีกเหรอคะ...ฮึก..." ร่างอรชรรีบวิ่งมาหาเขา แต่เมื่อเห็นเขาหันหลังให้หัวใจดวงน้อยก็หล่นวูบลง เขาบอกว่าจะไปเรียกเธอแต่เขาก็ไม่ไปร่างกำยำหยุดชะงักอีกครั้ง ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าต่อ เขาจะมองหน้าเธอได้ยังไงถ้ายังไม่มีมั่นใจหรือรู้ความจริงทั้งหมด"หยุดนะ! แอลบอกให้หยุด!" แอลลี่ตะโกนเรียกพลางรีบวิ่งมาหา แต่เขายังก้าวไปข้างหน้าต่อไป"แอลบอกให้หยุดไง! ถ้ายังไม่หยุดเราก็ไม่ต้องเจอกันอีก"ตุ้บ!"อ้ะ..."ร่างอรชรล้มฟุบลงพื้นเพราะมัวแต่สนใจคนข้างหน้าไม่ได้มองพื้นว่ามีเศษหินก้องเล็กทำให้เธอสะดุดล้ม เสียงร้องทำให้เฮย์เดนหันกลับมาก่อนจะรีบเข้ามาพยุงคนตัวเล็กล้มพับลงกันพื้น"แอล"แอลลี่ร้องไห้โฮ มองชายหนุ่มผ่านน้ำตาที่คลอเต็มหน่วย ไหลรินลงแก้มใสจนใบหน้าเปียกเปื้อนน้ำตาไปหมดเฮย์เดนจับให้แอลลี่ลุกขึ้นแล้วเขาเป็นคนนั่งคุกเข่าลงตรงหน้า หยดน้ำตาลูกผู้ชายไหลรินลงเมื่อเขากลั้นมันไว้ไม่ไหวอีกแล้ว"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ..."ชายหนุ่มเอาแต่ก้มหน้าและพูดคำว่าขอโทษอยู่อย่างนั้น ไม่กล้ามองหน้าหรือสบตาหญิงสาวเลยร่างอรชรฟุบนั่งลงก่อนจะกอดคนตัวโต
ตอนที่ 58——————————ปัง!กระสุนปืนฝังลงฝ่ามือบรูโนก่อนที่จะยิงชาร์ลซ้ำ"มึง ไอ้เฮย์เดน!!" บริกซ์ตันจ้องตาเขม็ง เหนี่ยวไกใส่ชาร์ลก่อนที่ตัวเองจะโดนกระสุนฝังใส่ร่างกายอีกหนึ่งนัดจากเฮย์เดนปัง! บริกซ์ตันทรุดลงกันพื้นในเวลาเดียวกันนั้นเสียงเครื่องบินอีกเจ็ดลำกำลังลงจอดบนพื้นที่ราบเรียบที่กลุ่มคามิลซุ่มอยู่ รถแข่งแรกที่มาร์คัสเป็นคนขับและคามิลเป็นเชื่อมสัญญาณเพื่อส่งข้อมูลให้เลอร์มิงตัน ซึ่งทางฝ่ายนั้นจะเป็นคนใส่รหัสลับที่ตนเองตั้งเอาไว้ จากนั้นระเบิดก็จะทำงานภายในเวลาสามสิบวินาทีรถแข่งคนที่สองฟีนิกซ์และเคนโซตามประกบหลังคุ้มกันคันแรกเหตุการณ์ลุ้นระทึกของสี่หนุ่มที่ต้องทำเวลาให้ทันตามกำหนด ในที่สุดคามิลสามารถเชื่อมสัญญาณบนเครื่องบินได้ และถูกส่งต่อให้เลอร์มิงตันสายตาคมจดจ้องมองจอสี่เหลี่ยมปรากฏรายการดาวน์โหลดสัญญาณที่เลอร์มิงตันกำลังสั่งการ ในที่สุดก็สำเร็จ หน้าจอเปลี่ยนเป็นเวลาที่กำลังนับถอยหลังมาร์คัสและฟีนิกซ์รีบหมุนพวงมาลัยกลับและเหยียบคันเร่งมิดไมล์ รถแข่งสองคันแล่นคู่กันด้วยความเร็วสูงสุด ก่อนจะแยกคนละทางไปหลบหลังเนินเขาหิมะ ระเบิดก็ทำงานทันทีระเบิดทั้งเจ็ดลูกที่มีสัญญาณเชื่อม
ตอนที่ 57——————————เฮย์เดนรวบคนตัวเล็กเข้าไปกอดแล้วกดจูบหนักหน่วงก่อนจะผละออกเพราะเขามีเรื่องต้องจัดการต่อ แอลลี่นั่งนิ่งๆ แต่หัวใจกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก เธอฟังสิ่งที่ชายหนุ่มสองคนพูดคุยและปรึกษากันในตอนนี้ชิบใต้เครื่องบินทุกลำถูกถอดออกทั้งหมด ทำให้ระเบิดที่อยู่ใต้ท้องเครื่องนั้นไม่สามารถทำงานได้ แต่ก็ยังมีอีกหลายอันที่ปลอมแปลงกับชิปตัวอื่นๆ คนที่สร้างมันมากับมืออย่างเลอร์มิงตันจะไม่รู้ได้ยังไง"มีอีกวิธีที่ทำให้ระเบิดทำงานคือต้องให้เครื่องต่อสัญญาณของเราเข้าไปใกล้กับเครื่องบินลำใดลำหนึ่งให้มากที่สุด" คนในสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม"เลือกพาร์ทเนอร์ไม่ผิดจริงๆ"เฮย์เดนแสยะยิ้ม เลอร์มิงตันทำนอกเหนือจากที่ตกลงกันไว้คือการใส่ชิบอีกตัวที่ปลอมไปกับชิบตัวอื่นใต้ท้องเครื่อง และมันสามารถรับสัญญาณระเบิดได้เหมือนกัน"อยู่ที่คุณนะเฮย์เดน ว่าจะระเบิดกลางอากาศหรือพื้นดิน" เลอร์มิงตันเอ่ยถามความเห็นและให้ตัวเลือก เพราะทางฝ่ายเขามีทางออกให้ทุกทางอยู่ที่ว่าเฮย์เดนจะเลือกทางไหนกลางอากาศต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ขึ้นประกบระหว่างที่พวกมันกำลังเอาเครื่องลง ระหว่างนั้นอาจจะโดนพวกมันโจมตี แล้วในเวลาเพียงส
ตอนที่ 56——————————"หวังให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เชอร์ลีนอยู่พวกไอ้เดกซ์ ผมไม่อยากพาเธอมาที่นี่""กูรู้สึกว่าบรูโนกำลังจะเคลื่อนไหวเร็วๆ นี้" เฮย์เดนเอ่ยพร้อมกับคิดอะไรบางอย่าง การตัดสินใจของคามิลไม่เคยพลาด และเขามั่นใจว่าชาร์จจะส่งข้อมูลมาเร็วๆ นี้เช่นกันคามิลถอนหายใจหนักกับความหน่วงในใจ ผ่านมาห้าวันแล้วหากบรูโนรู้ว่าโดนเขาหักหลังจริงๆ แล้วทำไมยังนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลย เขาไม่รู้ว่าสองพ่อลูกนั่นอาการสาหัสขนาดไหนและกำลังคิดเอาคืนเขาด้วยวิธีไหนกันแน่แอลลี่เข้ามาในห้องที่สองหนุ่มคุยกันอยู่ก็ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปกอดเฮย์เดนแล้วส่งยิ้มบางๆ ให้เพื่อนที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับวางจานแพนเค้กและน้ำชาร้อนๆ ลงบนโต๊ะ เฮย์เดนอมยิ้มกับการพยายามฝึกทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ ของเธอที่วันนี้ดูดีขึ้นมาหน่อย"ยิ้มทำไมคะ กินๆ เข้าไปเลย คนอุตส่าห์ทำให้" หญิงสาวหน้ามุ่ยใส่เล็กน้อย"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย""นายเครียดอะไรนอกจากเรื่องนี้เหรอคามิล" แอลลี่หันไปสนใจเพื่อนสนิทนั่งหน้าเครียดหลับตาอยู่ตรงข้ามกัน"นิดหน่อย ไม่มีอะไรมากหรอก" คามิลพยักหน้าตอบแบบปั
ตอนที่ 55——————————แอลลี่สวมเสื้อโค้ตขนสัตว์ตัวใหญ่ออกมายืนรับลมหนาวตรงระเบียงหน้าบ้าน มือเล็กโอบอุ้มถ้วยชาร้อนๆ ไว้ในมือรับความอบอุ่น ดวงตาสวยมองทิวทัศน์สีขาวเพราะโดนหิมะปกคลุมไกลสุดสายตาหญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก สูดเอากลิ่นอายความหนาวเย็น เธอสัมผัสได้ถึงความเศร้า ความโดดเดี่ยวที่เขาต้องทนปกปิดตัวตนอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายปี ทำไมเธอรู้สึกเจ็บปวดในใจแบบนี้นะในช่วงเวลาเดียวกันที่เขาและเธอต่างมีความรู้สูญเสียเช่นเดียวกัน แต่กลับไม่ได้อยู่ข้างๆ กันในยามนั้น เขาคงเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอ"คิดอะไรอยู่"เสียงทุ้มและลมหายใจร้อนเป่ารดซอกคอ แขนกำยำรวบกอดร่างเล็กจากด้านหลังแล้วซุกใบหน้าจูบลำคอระหง แอลลี่วางแก้วน้ำชาลงโต๊ะข้างๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางเดียวกันเธอตาโตเล็กน้อยเมื่อร่างสูงไม่ได้สวมเสื้อตัวหนาๆ เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น กลับสวมแค่เชิ้ตตัวเดียวออกมายืนท่ามกลางอากาศหนาว"ทำไมไม่ใส่เสื้อโค้ตคะ ไม่หนาวเหรอ""หนาวครับ กอดพี่หน่อยสิคนดี"เฮย์เดนย่อตัวกอดคนตัวเล็ก ซุกตัวเข้ากับเสื้อโค้ตขนสัตว์ที่เธอสวมอยู่ เรียวแขนเล็กกอดลำคอแกร่งและลูบเส้นผมสีดำของชายหนุ่มเบาๆ"เข้าข้างในเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย...อื