ตอนที่ 25 เพลิงแค้นเผาไหม้

เปลวเพลิงแห่งความแค้นโหมกระหน่ำในใจของเกวลิน ราวกับไฟบรรลัยกัลป์ที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่งที่ขวางหน้า การสูญเสียคีรินทร์ได้เปลี่ยนเธอไปอย่างสิ้นเชิง จากหญิงสาวที่เคยอ่อนโยนและหวาดกลัว กลายเป็นผู้นำที่เด็ดเดี่ยวและเลือดเย็น พร้อมที่จะนำพาแก๊งวาเลนซิโอเข้าสู่สงครามเต็มรูปแบบกับตระกูลดิอาโบล

ภายใต้การบัญชาการของเกวลิน การโจมตีของแก๊งวาเลนซิโอทวีความรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง เป้าหมายหลักของเธอคือการสร้างความเสียหายให้กับทรัพย์สินและธุรกิจของตระกูลดิอาโบลอย่างหนักหน่วง ลูกน้องของคีรินทร์ต่างก็ปฏิบัติตามคำสั่งของเธออย่างเคร่งครัด ด้วยความเคารพในตัวคีรินทร์และความมุ่งมั่นที่จะล้างแค้นให้กับเขา

ข่าวการลุกฮือของแก๊งวาเลนซิโอภายใต้การนำของหญิงสาวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วในโลกใต้ดิน หลายคนต่างก็ประหลาดใจและสงสัยในความสามารถของเกวลิน แต่เมื่อได้เห็นความเด็ดขาดและกล้าหาญของเธอ พวกเขาก็เริ่มตระหนักว่าเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ควรประมาท

ตระกูลดิอาโบลเริ่มได้รับผลกระทบอย่างหนักจากการโจมตีอย่างต่อเนื่อง พวกเขาพยายามที่จะตอบโต้ แต่ก็ถูกสกัดกั้นโดยลูกน้องของเกวลินที่ได้รับการวางแผนมาเป็นอย่างดี ความหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในหมู่สมาชิกของตระกูลดิอาโบล เมื่อพวกเขาเห็นความมุ่งมั่นที่แท้จริงของศัตรู

เกวลินใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในการวางแผนและสั่งการ เธอศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลดิอาโบลอย่างละเอียด เพื่อหาจุดอ่อนและช่องโหว่ที่จะใช้ในการโจมตี เธอไม่ต้องการที่จะสูญเสียลูกน้องของคีรินทร์ไปมากกว่านี้ การโจมตีทุกครั้งจึงต้องมีการวางแผนมาเป็นอย่างดีและมีประสิทธิภาพสูงสุด

ในขณะที่สงครามระหว่างสองตระกูลดำเนินไปอย่างดุเดือด เกวลินก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเธอเริ่มแข็งกระด้าง แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและมุ่งมั่น เธอเรียนรู้ที่จะสั่งการ ตัดสินใจ และลงโทษอย่างเฉียบขาด ราวกับเธอได้กลายเป็นเงาของคีรินทร์อีกคน

ริคาร์โด้และลูกน้องคนอื่นๆ เฝ้าสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเกวลินด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย พวกเขาเคารพในความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวของเธอ แต่ในขณะเดียวกันก็อดเป็นห่วงไม่ได้กับความมืดมิดที่เริ่มปกคลุมจิตใจของเธอ

"คุณเกวลินครับ คุณพักผ่อนบ้างเถอะครับ" ริคาร์โด้เตือนด้วยความเป็นห่วง "คุณไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว"

เกวลินเงยหน้าจากแผนที่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ดวงตาของเธอแดงก่ำจากการอดนอน

"ฉันยังนอนไม่ได้ ริคาร์โด้" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "ตราบใดที่พวกมันยังลอยนวลอยู่ ฉันจะไม่มีวันนอนหลับได้อย่างสบายใจ"

"แต่ร่างกายของคุณ..."

"ร่างกายของฉันไม่สำคัญ" เกวลินขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว "สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการล้างแค้นให้กับคีร์"

ริคาร์โด้ถอนหายใจยาว เขาเข้าใจถึงความเจ็บปวดและความโกรธแค้นที่เกาะกินหัวใจของเธอ แต่เขาก็อดเป็นห่วงสุขภาพของเธอไม่ได้

ในขณะที่เกวลินกำลังวางแผนการโจมตีครั้งต่อไป เธอได้รับข่าวสารที่น่าสนใจจากลูกน้องคนหนึ่ง

"คุณเกวลินครับ เราสืบรู้มาว่าหัวหน้าใหญ่ของตระกูลดิอาโบล...กำลังจะเดินทางมายังเมืองของเรา"

ดวงตาของเกวลินเปล่งประกายความมุ่งมั่น "เมื่อไหร่?"

"พรุ่งนี้ครับ"

รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเกวลิน "ในที่สุด...เหยื่อตัวสำคัญก็มาถึงมือฉัน"

เกวลินเริ่มวางแผนการดักซุ่มโจมตีหัวหน้าใหญ่ของตระกูลดิอาโบล เธอต้องการที่จะจบสงครามนี้โดยเร็วที่สุด และทำให้พวกมันต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกมันทำ

เธอเรียกริคาร์โด้และลูกน้องคนสนิทมาประชุม วางแผนการอย่างละเอียดถี่ถ้วน โดยเน้นความรวดเร็ว เด็ดขาด และความปลอดภัยของลูกน้องเธอเป็นอันดับแรก

"นี่คือโอกาสของเรา" เกวลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "เราจะจัดการกับหัวหน้าของพวกมัน และทำให้ตระกูลดิอาโบลต้องล่มสลาย"

ลูกน้องของคีรินทร์มองหน้ากันด้วยความมุ่งมั่น พวกเขาพร้อมที่จะทำตามคำสั่งของเกวลิน และล้างแค้นให้กับหัวหน้าของพวกเขา

ในวันรุ่งขึ้น เกวลินนำทีมลูกน้องของเธอไปยังจุดที่คาดว่าขบวนรถของหัวหน้าใหญ่ตระกูลดิอาโบลจะผ่าน เธอซุ่มรออยู่ในที่ลับ พร้อมอาวุธครบมือ หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความแค้น

เมื่อขบวนรถของศัตรูปรากฏขึ้น เกวลินก็สั่งเริ่มการโจมตี ลูกน้องของเธอออกมาจากที่ซ่อน ระดมยิงใส่ขบวนรถอย่างไม่ทันตั้งตัว

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด หัวหน้าใหญ่ของตระกูลดิอาโบลและลูกน้องของเขาพยายามที่จะตอบโต้ แต่ก็ถูกโจมตีอย่างหนักหน่วงและรวดเร็ว

เกวลินเองก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย เธอใช้ทักษะการยิงปืนที่คีรินทร์เคยสอนมาได้อย่างแม่นยำ สังหารศัตรูไปหลายคน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชาและมุ่งมั่น ราวกับเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมอีกต่อไป

ในที่สุด หัวหน้าใหญ่ของตระกูลดิอาโบลก็ถูกล้อมไว้ เขามองเกวลินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความหวาดกลัว

"แกมันเป็นใคร?" เขาคำราม

เกวลินเดินเข้าไปใกล้เขาอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอไร้ซึ่งความรู้สึก

"ฉันคือคนที่แกฆ่าคนที่ฉันรัก" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ

สิ้นคำพูด เกวลินก็ยกปืนขึ้นจ่อศีรษะของเขา

"ลาก่อน"

เสียงปืนดังสนั่นก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ร่างของหัวหน้าใหญ่ตระกูลดิอาโบลทรุดลงกับพื้นแน่นิ่ง

เมื่อหัวหน้าของพวกมันตาย การต่อต้านของตระกูลดิอาโบลก็อ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว ลูกน้องของเกวลินจัดการกับศัตรูที่เหลือได้อย่างไม่ยากเย็น

สงครามระหว่างแก๊งวาเลนซิโอและตระกูลดิอาโบลสิ้นสุดลงแล้ว ชัยชนะเป็นของเกวลินและลูกน้องของคีรินทร์

เกวลินยืนอยู่เหนือร่างของศัตรูที่ตายแล้ว ดวงตาของเธอว่างเปล่า ความแค้นที่เคยเผาไหม้ในใจเริ่มมอดดับลง เหลือเพียงความรู้สึกเหนื่อยล้าและว่างเปล่า

เธอได้ล้างแค้นให้กับคีรินทร์แล้ว แต่ความสุขที่เธอเคยคาดหวังไว้กลับไม่เคยมาถึง

ในขณะที่ลูกน้องของเธอกำลังเก็บกวาดพื้นที่ เกวลินก็เดินกลับไปยังรถอย่างเงียบๆ เธอรู้ว่าชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอได้ก้าวเข้าสู่วังวนของอันตรายอย่างเต็มตัว และไม่มีวันหวนกลับไปเป็นผู้หญิงคนเดิมได้อีกแล้ว

แต่ในใจลึกๆ ของเธอ ความรักและความทรงจำเกี่ยวกับคีรินทร์ยังคงอยู่เสมอ มันเป็นสิ่งที่ทำให้เธอสามารถก้าวข้ามความเจ็บปวดและความยากลำบากทั้งปวง และเดินหน้าต่อไปบนเส้นทางที่เธอได้เลือกแล้ว...เส้นทางที่เต็มไปด้วยเลือด น้ำตา และความมืดมิด

ภายหลังการล้างแค้นที่สำเร็จลุล่วง ความเงียบสงัดปกคลุมบริเวณที่เคยเต็มไปด้วยเสียงปืนและการต่อสู้ เกวลินยืนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังและร่างของผู้คนที่นอนแน่นิ่ง ความรู้สึกว่างเปล่าและเหนื่อยล้าถาโถมเข้ามา ราวกับพลังทั้งหมดในร่างกายได้ถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น

ชัยชนะที่เธอเคยปรารถนา บัดนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกที่จืดชืดและไร้ความหมาย การล้างแค้นให้กับคีรินทร์ไม่ได้เติมเต็มความสูญเสียในหัวใจของเธอ ตรงกันข้าม มันกลับตอกย้ำให้เธอตระหนักถึงการจากไปของเขาอย่างถาวร

เมื่อลูกน้องของเธอเข้ามาแสดงความยินดี เกวลินเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเย็นชา รอยยิ้มที่เคยสดใสได้เลือนหายไปจากใบหน้าของเธอ ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความรัก บัดนี้กลับฉายแววของความมืดมิดและความเหนื่อยหน่าย

ตลอดการเดินทางกลับคฤหาสน์ เกวลินนั่งเงียบอยู่ในรถ ความทรงจำเกี่ยวกับคีรินทร์ไหลวนอยู่ในความคิดของเธอ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และสัมผัสอบอุ่นของเขายังคงแจ่มชัด ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียยังคงกัดกินหัวใจของเธออย่างต่อเนื่อง

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ที่เคยเต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น บัดนี้กลับดูเงียบเหงาและเย็นชา เกวลินเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอและคีรินทร์ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในสภาพเดิม ราวกับเขายังคงอยู่ตรงนี้

เธอทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ลูบไล้ผ้าปูที่นอนที่ยังคงมีกลิ่นของเขาจางๆ น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง ความเหงาและความคิดถึงถาโถมเข้ามาจนเธอแทบจะทนไม่ไหว

ริคาร์โด้เข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วง เขาเห็นสภาพของเกวลินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร

"คุณเกวลินครับ คุณโอเคไหม?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เกวลินส่ายหน้าทั้งน้ำตา "ฉันคิดถึงเขา...ฉันคิดถึงคีร์"

ริคาร์โด้นั่งลงข้างๆ เธอและโอบไหล่เธออย่างให้กำลังใจ "พวกเราทุกคนก็คิดถึงหัวหน้าครับ แต่คุณต้องเข้มแข็งเพื่อเขา"

เกวลินเงยหน้ามองริคาร์โด้ด้วยแววตาที่ว่างเปล่า "แล้วฉันจะทำยังไงต่อไป? ทุกอย่างมันไม่มีความหมายอีกแล้ว"

"หัวหน้าฝากฝังให้พวกเราดูแลคุณครับ" ริคาร์โด้ตอบ "และพวกเราจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ"

เกวลินมองริคาร์โด้และลูกน้องคนอื่นๆ ที่ยืนรออยู่หน้าประตู เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้ได้ทิ้งรอยแผลลึกไว้ในใจของเธอ

ในขณะที่เกวลินกำลังจมอยู่กับความเศร้าและความสับสน อนาคตของแก๊งวาเลนซิโอก็กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย การล่มสลายของตระกูลดิอาโบลอาจนำมาซึ่งความสงบสุขชั่วคราว แต่ก็อาจเป็นการเปิดโอกาสให้ศัตรูรายอื่นๆ เข้ามาแย่งชิงอำนาจ

เกวลินรู้ว่าเธอไม่สามารถอ่อนแอได้ เธอต้องเข้มแข็งและนำพาแก๊งวาเลนซิโอให้ก้าวต่อไป เธอต้องสานต่อเจตนารมณ์ของคีรินทร์ และปกป้องอาณาเขตของพวกเขาจากภัยคุกคามใหม่ๆ

แต่ในใจของเธอ คำถามยังคงวนเวียนอยู่ เธอจะสามารถเป็นผู้นำที่เข้มแข็งได้หรือไม่? เธอจะสามารถก้าวข้ามความสูญเสียนี้ไปได้อย่างไร? และเธอจะสามารถรักษาความรักและความทรงจำเกี่ยวกับคีรินทร์ไว้ได้ตลอดไปหรือไม่?

อนาคตยังคงมืดมิดและไม่แน่นอน แต่สิ่งหนึ่งที่เกวลินรู้คือ เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอจะต่อสู้ต่อไป เพื่อคีรินทร์ เพื่อแก๊งวาเลนซิโอ และเพื่อตัวเธอเอง เธอจะลุกขึ้นยืนหยัดในโลกที่โหดร้ายนี้ และสร้างตำนานบทใหม่ด้วยมือของเธอเอง