All Chapters of คีรินทร์ วาเลนซิโอ [ ใต้ปีกมาเฟีย ]: Chapter 1 - Chapter 10

สายฝนกระหน่ำซัดสาด ราวกับฟ้ารั่วลงมายังกรุงเทพมหานครในยามค่ำคืน แสงไฟจากอาคารสูงเสียดฟ้าพร่าเลือนภายใต้ม่านน้ำที่บดบังทัศนียภาพ เกวลินศิริธนากุล หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี ขมวดคิ้วมุ่นขณะไขกุญแจห้องพักคอนโดมิเนียมขนาดกลางของตนเอง ความเหนื่อยล้าจากการทำงานในร้านดอกไม้เล็กๆ ย่านชานเมือง ทำให้เธออยากทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มๆ โดยเร็วที่สุด ทว่า...ภาพที่ปรากฏตรงหน้าหลังจากเปิดประตูห้อง กลับทำให้ความเหนื่อยหน่ายมลายหายไปจนหมดสิ้น ร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นพรมสีอ่อนใต้โคมไฟสลัว แสงเงาที่ตกกระทบใบหน้าคมสันทำให้เห็นร่องรอยบาดแผลและคราบเลือดจางๆ เกวลินตกใจจนแทบกรี๊ด แต่สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้เธอรีบเข้าไปดูอาการเขา หัวใจเธอเต้นระรัวเมื่อสัมผัสได้ถึงชีพจรที่แผ่วเบา ท่าทางเขาบาดเจ็บสาหัส เสื้อผ้าเนื้อดีเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนและรอยฉีกขาด บ่งบอกว่าเขาผ่านเรื่องราวเลวร้ายมา เกวลินไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาอยู่ที่หน้าห้องเธอได้อย่างไร แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีสั่งให้เธอต้องช่วยเหลือ ด้วยความช่วยเหลือจากยามรักษาความปลอดภัยของคอนโด ซึ่งเป็นชายร่างกำยำที่คุ้นเคยกันดี พวกเขาช่วยกันประคองร่างหน

ความรู้สึกหวาดกลัวและสับสนถาโถมเข้าใส่เกวลินราวกับคลื่นยักษ์ เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตที่แสนสงบสุขของตนเองจะต้องมาเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ การถูกผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน บุกรุกเข้ามาในห้องและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเผด็จการ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกลดทอนคุณค่าความเป็นมนุษย์ คีรินทร์วางเธอลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล แต่แววตาที่จ้องมองมายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและไม่ยอมใคร เกวลินพยายามลุกขึ้นหนี แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น "อย่าดื้อรั้นเลย เกวลิน" เสียงทุ้มต่ำของเขาแฝงไปด้วยความอดทนที่ใกล้จะหมดลง "เธอไม่มีทางหนีฉันพ้น" "คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน!" เกวลินโต้ตอบเสียงสั่นเครือ "ฉันไม่ใช่สิ่งของของคุณ!" "เธอเป็นของฉัน...ตั้งแต่วินาทีที่เธอตัดสินใจยื่นมือเข้ามาช่วยชีวิตคนที่กำลังจะตาย" คีร์ตอบกลับอย่างหนักแน่น "การกระทำของเธอผูกมัดเธอไว้กับฉันแล้ว" "มันไม่จริง!" เกวลินพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา "ฉันแค่หวังดี ฉันไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน!" "ความหวังดีในโลกของฉัน...มีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ" คีร์ปล่อยมือเธอ แต่ยังคงยืนประจันหน้ากับเธออย่างไม่ลดละ "และราคาที่เธอต้

รถยนต์หรูแล่นออกจากตัวเมืองที่สว่างไสว มุ่งหน้าสู่ความมืดมิดของยามค่ำคืน แสงไฟจากรถยนต์คันอื่นที่สวนทางมาเป็นระยะ สาดส่องใบหน้าของเกวลินที่เต็มไปด้วยความกังวล คีรินทร์ยังคงกุมมือเธอไว้แน่น สัมผัสที่อบอุ่นและมั่นคงของเขาเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคยนี้"เรากำลังจะไปไหน?" เกวลินถามเสียงแผ่ว ทำลายความเงียบที่อึดอัดภายในรถ"เซฟเฮาส์ของฉัน" คีร์ตอบโดยไม่ละสายตาจากถนนเบื้องหน้า "เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่นั่น"เกวลินเงียบไป เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับคำว่า "เซฟเฮาส์" มันฟังดูเหมือนสถานที่ที่ใช้หลบซ่อนตัวของพวกอาชญากร มากกว่าจะเป็นบ้านพักที่ปลอดภัย"แล้ว...ลูกน้องของคุณที่คอนโด?""ฉันสั่งให้พวกเขาระวังตัวและถอนกำลังเมื่อสถานการณ์ไม่ปลอดภัย" คีร์อธิบาย "พวกมันรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร"ตลอดการเดินทาง เกวลินสังเกตว่าคีร์มีการ์ดสูงตลอดเวลา เขามองกระจกหลังเป็นระยะๆ และคอยสังเกตความเคลื่อนไหวรอบข้าง แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบนิ่ง แต่เกวลินสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ออกมาจากตัวเขาเมื่อรถยนต์เลี้ยวเข้าไปในถนนส่วนตัวที่มืดสนิท เกวลินก็เริ่มรู้สึก

หลังจากเหตุการณ์โทรศัพท์ลับครั้งนั้น บรรยากาศระหว่างเกวลินและคีรินทร์ก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างละเอียดอ่อน คีร์ไม่ได้แสดงความโกรธเคืองออกมาอย่างชัดเจน แต่แววตาของเขากลับฉายแววความผิดหวังและความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เกวลินเองก็รู้สึกผิดและเสียใจที่ทำให้เขาไม่สบายใจ แต่ความปรารถนาที่จะกลับไปสู่โลกเดิมของเธอก็ยังคงฝังลึกอยู่ในใจ คีร์ยังคงดูแลเธออย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ความสนิทสนมและเป็นกันเองที่เคยมี กลับเจือไปด้วยความระมัดระวังและระยะห่างที่มองไม่เห็น เกวลินรู้สึกได้ว่าความเชื่อใจที่คีร์มีต่อเธอสั่นคลอน และเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถเรียกคืนความรู้สึกนั้นกลับมาได้หรือไม่ วันหนึ่ง ขณะที่เกวลินกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนตามลำพัง สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นกล่องของขวัญขนาดเล็กวางอยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ กล่องถูกห่อด้วยกระดาษสีดำสนิท ผูกด้วยริบบิ้นสีแดงเข้ม ดูลึกลับและน่าสนใจ เกวลินขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอไม่เห็นว่าใครนำกล่องนี้มาวางไว้ และคีร์ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องของขวัญใดๆ กับเธอ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เกวลินเดินเข้าไปใกล้และหยิบกล่องนั้นขึ้นมา น้ำหนักของมันเบาจนน่าประหลาดใจ ไม่มีชื่อผู้ส่งห

อ้อมกอดของคีรินทร์อบอุ่นและมั่นคง ราวกับเป็นเกราะกำบังให้เกวลินจากความหวาดกลัวและความไม่แน่นอนที่รายล้อมอยู่ภายนอก คืนนั้นในคฤหาสน์ ความใกล้ชิดทางกายภาพได้นำมาซึ่งความรู้สึกผูกพันทางใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้และการช่วยเหลือทำให้นอนหลับกันไปในอ้อมแขนของกันและกันอย่างสงบรุ่งเช้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ้าม่านสีทองอ่อนๆ ปลุกให้เกวลินค่อยๆ ลืมตา เธอพบว่าตัวเองยังคงซบอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของคีรินทร์ ใบหน้าคมสันของเขายังคงหลับใหลอย่างผ่อนคลาย ร่องรอยความเครียดเมื่อคืนจางหายไปจนหมดสิ้น ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของเกวลินอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาดเธอค่อยๆ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว แต่คีร์กลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น และดึงเธอเข้าไปใกล้กว่าเดิม"อรุณสวัสดิ์" เสียงทุ้มต่ำของเขาแหบพร่าเล็กน้อยจากการเพิ่งตื่นนอน"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" เกวลินตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆคีร์ลืมตาขึ้นและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเสน่หา เขายกมือขึ้นลูบแก้มของเธออย่างแผ่วเบา"ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน" เขาพูดเสียงเบา"ฉันเต็มใจค่ะ" เกวลินตอบกลับอย่างจริงใจหลังจากนั้น ทั้งสองก็ลุกขึ้นและ