บทที่ 8

อย่างที่เธอบอก หลังจากมาถึงที่หมู่บ้าน ทุกคนก็จะได้ทำงานทันที ไม่มีข้อยกเว้นให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น หลาย ๆ คนไม่ทันระวังตัว พวกเขาคิดว่าชาวบ้านจะให้ปรับตัวก่อนสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์

ให้คนสิบยี่สิบคนมาอยู่เฉย ๆ เป็นอาทิตย์ แล้วใครจะเป็นคนออกเงินค่าข้าวค่าน้ำให้กันล่ะ หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าให้ไปเอาอาหารที่บ้านของตนเองก็จริง แต่นั่นก็เป็นส่วนแบ่งจากการทำงานของทุกคนตลอดอาทิตย์ต่างหาก

พูดตามตรง หัวหน้าหมู่บ้านของที่นี่ก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร ยิ่งภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านนั้นยิ่งแล้วใหญ่เลย ของหลาย ๆ อย่างที่ดีหน่อยก็ถูกยายแก่นั่นยึดเอาไปกินเองในครอบครัว ชาติที่แล้วเธอเจออะไรแบบนี้มาไม่รู้ตั้งกี่เท่าไหร่ บางอาทิตย์ต้องทนกินแต่แป้งย่างโง่ ๆ เพราะของที่ดีหน่อยถูกริบเอาไปก่อนจะมาถึงพวกเธอจะรู้ตัวเสียอีก

“วันนี้มีการเก็บข้าวโพดและเข้าไปหาของในป่า ทุกคนต้องแบ่งกันว่าจะทำหน้าที่ไหน แต่ต้องบอกก่อนว่าเข้าป่ามีความเสี่ยงที่จะเจอสัตว์ป่า ค่อนข้างอันตราย” ป้าฮุ่ยเข้ามาที่บ้านพักของเหล่าเยาวชนตั้งแต่เช้าตรู่

หลายคนได้ยินว่าอาจจะเจอสัตว์ป่าที่อันตรายก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที ทุกคนพร้อมใจกันแยกไปฝั่งที่จะไปทำไร่ทำสวนทันที จะมีก็แต่เซียนอวี่ที่ยังอยู่ในกลุ่มหาของป่ากับชาวบ้าน

“พี่จะเข้าป่าหรอคะ มันอันตรายนะคะพี่ มาเก็บข้าวโพดด้วยกันเถอะนะคะ” ซ่งหนิงหนิงแม้จะเคยลำบากมาก่อน แต่เธอก็ไม่ได้ถึงขนาดต้องเข้าป่าหาของกินมาก่อน แถมเธอยังเคยเห็นอดีตเพื่อนบ้านถูกสัตว์ป่าทำร้ายจนตายมาก่อน เพราะอย่างนั้นทันทีที่ป้าฮุ่ยบอกให้เลือก เธอจึงไม่ลังเลเลยที่จะมายืนข้างฝั่งทำงานในไร่

เซียนอวี่หันไปมองหนิงหนิงที่เหมือนจะหวังดีกับเธอด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ เธอเพียงแค่ส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเปิดปากพูดคำที่สามารถเรียกความน่าเอ็นดูจากคนในหมู่บ้านออกไปเมื่อได้โอกาส

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันว่าจะลองเข้าไปหาของในป่ากับทุกคนดู ยังไงเราก็ลงงานในไร่อย่างเดียวไปตลอดไม่ได้ เข้าป่าอาจจะได้เนื้อสัตว์มากินบ้าง ถึงจะเล็กน้อยแต่ก็ยังมีโอกาส”

เยาวชนหลายคนอดซึ้งใจในคำพูดของเซียนอวี่ไม่ได้ การลงงานในไร่จะได้ค่าตอบแทนเป็นเหล่าธัญพืชทั้งหลายที่เก็บเกี่ยวได้ในไร่ ดังนั้นถ้าพวกเขาไม่ยอมไปหาเนื้อสัตว์เอง พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะได้ลิ้มรสชาติของเนื้อเลย

“แต่เราก็ไปซื้อมากินได้นี่คะ ทำไมต้องทำให้ยุ่งยากด้วยล่ะคะ” เธอไม่มีทางยอมให้พี่สาวไปในป่ากับพวกชาวบ้านแน่ ๆ ถ้าเกิดว่าได้เข้าป่ากับคนอื่น ๆ พี่ก็จะสนิทสนมกับชาวบ้านมากกว่าเธอ เธอไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่

“อะไรกัน ก็แค่เข้าป่าหาของ เธอนั่นแหละที่กำลังทำให้ยุ่งยาก ทุกคนกำลังเสียเวลาเพราะเธออยู่ ไป ไปกันได้แล้ว มัวแต่พูดพร่ำอะไรเสียเวลา” ชาวบ้านที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ รู้สึกไม่ชอบใจในคำพูดของเด็กสาวนัก

การที่พวกเขาเข้าป่าหาของกินเป็นการกระทำที่ยุ่งยากก็จริง แต่มันก็เพื่อปากท้องไม่ใช่หรือ เด็กนั่นพูดออกมาง่าย ๆ ว่าเอาเงินไปซื้อกิน มันก็ใช่อยู่ แต่เงินน่ะ ชาวบ้านอย่างพวกเธอไม่ได้หาง่าย ๆ เสียหน่อย

“ขอโทษแทนหนิงหนิงด้วยนะคะ เธอพึ่งถูกรับตัวกลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือน คงยังตั้งสติไม่ได้ ถูกรับตัวกลับมาแล้วก็ถูกพรากจากมาอีก ฉันต้องขอโทษแทนเธอจริง ๆ ค่ะที่พูดจาไม่น่าฟัง”

“ไม่เป็นไรหรอก เด็กคนนั้นเคยลำบากมาก่อน เห็นว่าทำงานหนักเลยทีเดียว ถ้าจะคิดว่าเงินที่พ่อแม่ให้ติดตัวมามันจะอยู่ได้ตลอดไปมันก็ไม่แปลก คงเพราะไม่เคยจัดการเงินด้วยตัวเอง คิดว่ามีเงินเท่านั้นแล้วจะอยู่ได้อย่างสุขสบายล่ะสิท่า”

“ฮึ ฉันล่ะไม่ถูกใจเอาเสียเลย ไปเถอะ รีบเดินต่อได้แล้ว วันนี้เราจะเข้าไปลึกหน่อยก็แล้วกัน ส่วนเรื่องสัตว์ป่าอะไรนั่นน่ะเซียนอวี่ จริง ๆ แล้วมันแทบจะไม่มีเลยต่างหาก ที่บอกไปแบบนั้นเพราะมันแค่มีโอกาสเจอเท่านั้น แต่พวกเราเข้าป่านี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ๆ ก็ไม่เคยเห็นใครเจอสัตว์ป่าดุร้ายสักตัว มากสุดก็คงหมูป่ากระมัง”

“จริงหรอคะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเลย” ดีอยู่แล้ว เพราะเธอจำได้ว่าชาติก่อนมีคนไปเจอหมูป่าหลงเข้ามาตัวใหญ่เชียว แต่เพราะว่าเหล่าเยาวชนไม่มีใครเข้าไปในป่ากับคนอื่น ๆ เลยแม้แต่คนเดียว เนื้อหมูป่าที่ล่ามาได้จึงไม่มีชาวบ้านคนไหนยินดีแบ่งปันให้กลุ่มเด็กหน้าใหม่ในหมู่บ้านแม้แต่ชิ้นเดียว

เซียนอวี่สะพายตะกร้าเดินตามชาวบ้าน เธอใส่หมวกปีกกว้างแล้วใช้ผ้าปิดหน้าป้องกันกิ่งไม้ขีดข่วนใบหน้าจนเกิดรอยแผล เสื้อผ้าก็ใส่อย่างมิดชิดจนมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรมาทำให้ร่างกายของเธอเกิดแผลหรือรอยขีดข่วนได้

ในป่าก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย เซียนอวี่เก็บผักที่พอจะจำได้ว่าสามารถกินได้มาใส่ตะกร้าเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอเข้าป่าไม่ได้ต้องการหาอาหารไปเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของคนในบ้านพัก แต่เธอมาเพื่อตีสนิทและเอาหน้ากับคนในหมู่บ้าน ยิ่งกลุ่มสตรีในหมู่บ้านเธอยิ่งต้องเอาใจและเอามาอยู่ฝั่งตัวเองให้ได้ ไม่อย่างนั้นในอนาคตอาจจะมีปัญหาได้

แน่นอนว่าของดี ๆ ที่เก็บได้ เซียนอวี่ตั้งใจจะซ่อนเอาไว้กินเองคนเดียว อย่าคิดว่าเธอจะโง่แบ่งคนอื่นกินเหมือนที่ปากพูด เยาวชนที่มาด้วยกันก็ไม่ใช่ว่าจะดี ใครพลาดก็พร้อมจะเหยียบซ้ำกันทั้งนั้น เธอเองก็เคยโดนหลายคนกระทำมาไม่น้อย

เธอจำได้เลยตอนที่ไปผ่าตัดเปลี่ยนไตตามคำขอของพ่อกับแม่ เธอต้องกลับมาพักร่างกายที่บ้านพัก เพื่อน ๆ ที่อยู่ด้วยกันไม่มีใครเหลียวแลเธอสักคน แต่เธอก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไร เพราะยังไงเรื่องที่เธอป่วยมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเพื่อนที่จะต้องมาดูแลเธอ

เธอไม่โกรธ แต่เหตุการณ์นั้นก็ทำให้เธอเข้าใจได้ทันทีว่าควรวางตัวเองและรักษาระยะห่างของความสัมพันธ์กับทุกคนยังไง เอาเป็นว่าเธอตั้งใจจะอยู่อย่างสันโดษ รอวันที่มีโอกาสได้โยกย้าย เธอจะไม่ลังเลเลยที่จะย้ายออกจากที่นั่น

“นั่นเสียงอะไรน่ะ” ระหว่างที่เดินหาผักป่ากันอยู่ จู่ ๆ ชาวบ้านที่เดินนำหน้าเป็นหัวขบวนก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างตกใจ ชาวบ้านคนอื่น ๆ เองก็มีสีหน้าแตกตื่นไม่แพ้กัน หากคนที่เข้าออกป่าหาของกินมาตั้งแต่ยังเด็กคงจะรู้ดี ว่าเสียงแบบนี้หมายถึงอะไร

เซียนอวี่เม้มปากข่มความกลัว แม้จะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่เธอก็ยังอดที่จะกลัวไม่ได้ ถึงชาติก่อนจะไม่มีคนบาดเจ็บ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง ขนาดซ่งหนิงหนิงยังถูกส่งมาหมู่บ้านเดียวกับเธอเลย เห็นกันชัด ๆ แล้วว่าสวรรค์ไม่ได้รักเธอมากขนาดนั้น! ไม่รู้ว่าให้เธอย้อนกลับมาเพราะยังไม่สาแก่ใจกับสิ่งที่เธอโดน หรือเพราะสงสารในความโง่ของเธอกันแน่

ไม่นานทุกคนก็ได้เห็นว่าเจ้าตัวที่ส่งเสียงมันคืออะไร หมูป่าตัวใหญ่ดูน่ากลัวยืนอยู่ไม่ไกล เขี้ยวของมันใหญ่จนน่ากลัว แถมดวงตายังแดงก่ำ ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา ด้านหลังของมันมีไม้เสียบอยู่ น่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันอาละวาดจนเข้ามาในเขตมนุษย์อย่างแน่นอน

“พวกเราค่อย ๆ ถอยออกมา ขยับช้า ๆ อย่าส่งเสียงดัง ใครใกล้ต้นไม้ให้รีบปีนต้นไม้สูงให้เร็วเลย” หัวหน้ากลุ่มรีบเอ่ยปากบอก เธอเป็นหญิงวัยกลางคนท่าทางคล่องแคล่วแข็งแรง

เซียนอวี่ไม่คิดจะแสดงความสามารถหรือเอาหน้าอะไรทั้งนั้น เธออยากเอาหน้าก็จริง แต่เธอรักชีวิตตัวเองมากกว่า! ใครจะไปสู้กับหมูตัวนั้นก็ไป เธอไม่ยอมไปแน่นอน

เมื่อเห็นมนุษย์เริ่มขยับ เจ้าหมูที่เดิมทีอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่แล้วก็เริ่มวิ่งไล่พวกมนุษย์หน้าหงุดหงิดทันที เซียนอวี่วิ่งหน้าตั้งหนีหมูป่าอย่างไม่คิดชีวิต ตอนนี้กิ่งไม้จะข่วนเธอ เธอก็ไม่รู้สึกตัวแล้วด้วยซ้ำ

กรี้ดดดดดดดดด

เด็กสาวจากเมืองหลวงกรีดร้องออกมาอย่างไม่คิดเขินอาย ตอนนี้หมูป่าตัวนั้นมันวิ่งเข้ามาไล่เธอไม่หยุด เซียนอวี่นึกเสียใจที่เอาตัวเองมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แต่เธอก็เลือกเสนอหน้ามา เธอนี่มันโง่แล้วอวดเก่งดีจริง ๆ

“ช่วยด้วย กรี้ดดดดด”

ปัก!

อี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด