ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้นมองคุณนายใหญ่ฮั่ว “ย่า ผม…”เย่ฮวนเอ่อร์มองฮั่วซือหาน สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง “พี่ซือหาน มีคนพูดอะไรบางอย่างกับพี่ใช่ไหม? หล่อนใช่ไหม?”เธอยื่นมือชี้ไปที่ฉือเจียวทันทีฉือเจียวหน้าเสียทันที “ฉัน…”เย่ฮวนเอ่อร์พูดเสียงเฉียบ “ฉันเข้าใจแล้ว ต้องเป็นฉือเจียวแน่ๆ ที่พูดอะไรบางอย่าง ทำให้พี่ซือหานเข้าใจผิด คิดว่าเด็กในท้องหวานหว่านไม่ใช่ของตัวเอง ใช่ไหม?”คุณนายใหญ่ฮั่วกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็จับแขนเธอไว้แน่น “คุณนายใหญ่ ไปกันเถอะค่ะ”คุณนายใหญ่ฮั่วลังเล “แต่…”“ฟังหนูเถอะค่ะ เราไปกันก่อน!” เย่ฮวนเอ่อร์ไม่รอฟังคำตอบ รีบดึงคุณนายใหญ่ฮั่วออกจากห้องก่อนออกจากห้อง เย่ฮวนเอ่อร์หันหลังกลับมามองฮั่วซือหานด้วยสีหน้าเย็นชา “พี่ซือหาน มีคนลักพาตัวหวานหว่าน พาเธอขึ้นเตียงผ่าตัด แล้วพยายามเอาเด็กในท้องเธอออก!”ร่างสูงของฮั่วซือหานแข็งทื่อทันที “เธอว่าอะไรนะ?”เย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะเย็น “เราก็ยังไม่รู้ว่าใครที่อยากทำให้หวานหว่านแท้ง แต่…”เย่ฮวนเอ่อร์หันไปมองฉือเจียวกับหลี่หลันด้วยสายตาเย็นเฉียบ “พวกเราจับตัวคนร้ายไว้ได้หมดแล้ว อีกไม่นาน เราจะรู้เองว่าใคร
คุณนายใหญ่ฮั่วตวาดใส่หลี่หลันด้วยความโกรธจัด “แล้วเธอล่ะ ยายผู้หญิงชั่ว! ยังกล้ามาเสนอหน้าอีกเหรอ?! แย่งสามีของพี่สามีตัวเอง วางแผนฆ่าลูกแท้ๆ ของตัวเอง! ฉือเจียวมันก็ถอดแบบเธอมาทุกอย่าง! วันนี้ฉันจะลงโทษแกพร้อมลูกเลย!”พูดจบ ไม้เท้าในมือคุณนายใหญ่ฮั่วก็ฟาดใส่หลี่หลันอีกครั้งหลี่หลันกับฉือเจียวโดนซัดราวกับพายุบ้าคลั่ง ทั้งสองคนร้องไห้เสียงดังด้วยความเจ็บปวดเย่ฮวนเอ่อร์มองดูภาพตรงหน้า แทบจะยกมือปรบมือให้แบบสดๆ ร้อนๆ นี่สิถึงจะสมเป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลฮั่ว ลงมือทีเดียวก็รู้เลยว่าใครเป็นใครคุณนายใหญ่ฮั่วตีจนเหนื่อย จึงหยุดลงแล้วหันไปมองฮั่วซือหาน “แกสำนึกผิดหรือยัง?”ฮั่วซือหาน “ถ้าย่าจะตีผม ก็พูดมาตรงๆ เลย ไม่ต้องหาเหตุผลหรอก”คุณนายใหญ่ฮั่ว “...” หมดคำจะพูดเย่ฮวนเอ่อร์มองหน้าฮั่วซือหานแล้วขึ้นเสียงทันที “พี่ซือหาน พี่รู้ไหมว่าหวานหว่านเกิดเรื่อง!”ฉือหว่านเกิดเรื่อง?ร่างสูงของฮั่วซือหานชะงักทันที “หวานหว่านเกิดเรื่องอะไร? เป็นไปไม่ได้ วันนี้เรายังเจอกันอยู่เลย เธอดูสบายดีนี่”ดีมากเลยแหละทั้งตะโกนใส่เขา ตบเขา เตะเขาจะเป็นไปได้ไง แค่เขาหันหลังไป เธอก็เกิดเรื่องเลย?คุณ
“ประธานฮั่ว เจียวเจียวเธอไม่สบายเลยเกาะคุณไม่ปล่อย คุณก็อยู่เป็นเพื่อนเธอสักคืนเถอะนะคะ” หลี่หลันพูดเสียงอ่อนฮั่วซือหานเม้มริมฝีปากบาง ไม่รู้ทำไม พอเขาอยู่ในโรงพยาบาล ความรู้สึกไม่สบายใจกลับยิ่งรุนแรงขึ้นทุกทีความรู้สึกนี้ มันแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีเหตุผลเขายื่นมือจะคว้ามือถือ แต่กระเป๋ากลับว่างเปล่า ทันใดนั้นเขาก็จำได้ ตอนพาฉือเจียวมาโรงพยาบาล เขาลืมเอาโทรศัพท์ติดตัวมาเขาไม่ได้พกมือถือมาด้วยเลยฮั่วซือหานหันไปมองฉือเจียว พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจียวเจียว ให้แม่เธออยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ ฉันยังมีเอกสารที่ต้องอ่าน พรุ่งนี้เช้าฉันจะมาใหม่”“ไม่เอา!” ฉือเจียวรีบพุ่งเข้ามากอดรอบเอวฮั่วซือหานแน่น “ฉันไม่เอาแม่ ฉันจะให้ซือหานอยู่กับฉัน!”ฮั่วซือหานยื่นมือจะดันเธอออกขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดุดังขึ้นจากหน้าประตู “ไอ้ลูกอกตัญญู!”ฮั่วซือหานหันขวับไปมอง เห็นคุณนายใหญ่ฮั่วยืนอยู่ตรงประตูเขาสะดุ้งเฮือก ไม่คิดว่าคุณย่าจะโผล่มาที่นี่ “ย่า มาได้ยังไง?”ฉือเจียวกับหลี่หลันก็ตกใจเช่นกัน “คุณนายใหญ่ฮั่ว…”คุณนายใหญ่ฮั่วยืนอยู่ที่ประตู มองภาพฮั่วซือหานกอดกับฉือเจียวอยู่ตรงเตียง แทบจะระเบิด
คุณนายใหญ่ฮั่วและท่านหลินมาถึงแล้ว!เย่ฮวนเอ่อร์ถึงกับร้องไห้ด้วยความดีใจ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอเพิ่งผ่านอะไรมา ถ้ามาช้าอีกเพียงวินาทีเดียว เด็กในท้องของฉือหว่านคงไม่รอด เย่ฮวนเอ่อร์คิดแล้วยังใจหาย ร่างแทบทรุด“คุณนายใหญ่! คุณพ่อ!”คุณนายใหญ่ฮั่วรีบก้าวเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที เธอจับมือฉือหว่านไว้ด้วยความตื่นเต้น “หวานหว่าน ย่ามาแล้ว ย่าอยู่นี่แล้ว!”สีหน้าของฉือหว่านซีดจนเหมือนกระดาษ ขาดเลือดอย่างเห็นได้ชัด เธออาศัยเพียงความตั้งใจประคองตัวไว้ พอเห็นคุณนายใหญ่ฮั่วมาถึง เธอก็คลายความกังวล ดวงตาแดงเรื่อ ริมฝีปากซีดสั่นเบาๆ “ย่า...”“จ้า!” คุณนายใหญ่ฮั่วจับมือเย็นเฉียบของเธอไว้แน่น “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว มีย่าอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครกล้าแตะต้องหนูหรือเหลนของตระกูลฮั่วแน่นอน!”ฉือหว่านพยักหน้าเบาๆ แล้วค่อยๆ หลับตาลงหมดสติไปท่านหลินจับชีพจรของฉือหว่านไว้ ตรวจอยู่นานสองสามวินาที ก่อนเอ่ยว่า “ยังดี ทุกอย่างยังปลอดภัย เทพ C กับเด็กในท้องยังปลอดภัยดี”คุณนายใหญ่ฮั่วหันไปมองพวกหมอกับชายชุดดำบนพื้น สายตาเฉียบคมราวกับมีด “จับคนพวกนี้ให้หมด! สอบสวนให้หมดทุกคน ฉันต้องรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง ถ้า
เฉินจิ้นไม่มีสีหน้าเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย “ถ้าฉันจะยุ่งล่ะ?”หนึ่งในชายชุดดำพุ่งเข้ามาทันที “หาเรื่องตายหรือไง!”เฉินจิ้นปล่อยมือเล็กของเย่ฮวนเอ่อร์ออกทันที “เธอไปยืนตรงมุมนั้น อย่าเข้ามา!”เย่ฮวนเอ่อร์รู้ว่าตัวเองช่วยอะไรไม่ได้ เธอทำได้แค่ภาวนาให้พ่อกับคุณนายใหญ่ฮั่วมาถึงให้เร็วที่สุด เธอพยักหน้า “ฉันจะอยู่เฉยๆ เฉินจิ้น ระวังตัวด้วย!”ชายชุดดำพุ่งเข้ามา เฉินจิ้นใช้ขาที่ยาวของเขาถีบเข้าใส่ทันที ชายคนนั้นปลิวล้มลงไปกับพื้นคนอื่นๆ เห็นเฉินจิ้นมีฝีมือดีมาก ต่างหันมามองหน้ากันแล้วแววตาแข็งกร้าว ก่อนจะพุ่งเข้ามาพร้อมกันเย่ฮวนเอ่อร์ยืนมองอยู่ข้างๆ เห็นเฉินจิ้นเพียงคนเดียวสู้กับคนห้าคน แต่เขากลับเคลื่อนไหวคล่องแคล่วเยือกเย็น ไม่ตกเป็นรองเลยสักนิดเฉินจิ้นมีฝีมือยอดเยี่ยม กล้ามเนื้อใต้เสื้อแน่นตึงเปี่ยมพลัง ทุกหมัดที่เขาออกไปเส้นเลือดที่แขนก็ปูดขึ้นชัดเจน ใบหน้าคมคายกับทรงผมสั้นของเขายิ่งทำให้ดูเร้าใจจนใจสั่นไม่นานนัก หนึ่งคน สองคน สามคน สี่คน ต่างล้มลงไปกองกับพื้น เหลือเพียงคนสุดท้ายเย่ฮวนเอ่อร์มองไปที่ประตูห้องผ่าตัดที่ปิดสนิท เธอรอไม่ไหวอีกแล้ว เธอรีบวิ่งไป เปิดประตูห้องผ่าตั
เย่ฮวนเอ่อร์มองมอเตอร์ไซค์คันนั้นอยู่ครู่หนึ่งเฉินจิ้นพูดขึ้น “มอเตอร์ไซค์เร็วกว่า รถไม่ติด”เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้มมุมปาก “มอเตอร์ไซค์เท่มากเลย ฉันยังไม่เคยนั่งมาก่อนเลยนะ”เฉินจิ้นนึกว่าเย่ฮวนเอ่อร์ในฐานะคุณหนูตระกูลใหญ่ที่ขึ้นรถหรูมาตลอดจะไม่ยอมนั่งมอเตอร์ไซค์ แต่ดูเหมือนเขาจะคิดมากไปเองเฉินจิ้นสวมหมวกกันน็อกให้ตัวเอง “ขึ้นมาเร็ว”เย่ฮวนเอ่อร์รีบหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาสวมทันที ตอนนี้เวลามีค่าทุกวินาที พวกเขาต้องรีบไปช่วยฉือหว่าน“เรียบร้อยแล้ว!”เฉินจิ้นเหวี่ยงขาขึ้นคร่อมรถอย่างเท่ แล้วโยนเสื้อคลุมสีดำในมือให้เย่ฮวนเอ่อร์ “ใส่ไว้ ขี่มอเตอร์ไซค์กลางคืนมันหนาว”เย่ฮวนเอ่อร์รู้สึกอบอุ่นในใจ เธอสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขา แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังอย่างระมัดระวังเฉินจิ้นเหยียบคันเร่ง มอเตอร์ไซค์ “ฟ้าว” ออกตัวพุ่งทะยานไปบนถนนเย่ฮวนเอ่อร์ไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซค์มาก่อน เธอตกใจจนรีบใช้สองแขนโอบรอบเอวเฉินจิ้นแน่น ร่างนุ่มนิ่มแนบแน่นอยู่ด้านหลังเขาเหมือนลูกหมีโคอาลา “เฉินจิ้น นายเดาได้ยังไงว่าเป็นโรงพยาบาลไหน?”เธอถามอย่างอยากรู้อยากเห็นจากเบาะหลังเฉินจิ้นตอบเรียบๆ “ฉันเห็นไม้ที่พวกนั้นใช
ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของท่านหลินถูกใครบางคนแย่งไป เสียงของคุณนายใหญ่ฮั่วดังขึ้นมา “เสี่ยวเยา เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ? หวานหว่านท้อง?”คุณนายใหญ่ฮั่วอยู่กับท่านหลิน และบังเอิญได้ยินสิ่งที่เย่ฮวนเอ่อร์พูดผ่านสายโทรศัพท์แม้ว่าเย่ฮวนเอ่อร์จะเคยสัญญากับฉือหว่านว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องการตั้งครรภ์ แต่ตอนนี้สถานการณ์ฉุกเฉิน เธอไม่สามารถกังวลเรื่องนั้นได้อีกแล้ว ขอแค่ฉือหว่านกับลูกปลอดภัยก็พอ“ใช่ค่ะคุณนายใหญ่ หวานหว่านท้องแล้ว เธอท้องลูกของพี่ซือหาน เด็กคนนี้คือทายาทสายตรงของตระกูลฮั่ว!”คุณนายใหญ่ฮั่วทั้งตกใจ ทั้งดีใจและหวาดกลัว “หวานหว่านท้องแล้วทำไมไม่บอกฉัน เสี่ยวเยา ไม่ต้องตกใจ ฉันกับพ่อเธอจะรีบไปเดี๋ยวนี้ เธอติดต่อซือหานหรือยัง เขาคือพ่อของเด็กนะ!”“คุณนายใหญ่ หนูติดต่อไม่ได้ค่ะ โทรศัพท์ของพี่ซือหานโทรไม่ติดเลย”คุณนายใหญ่ฮั่วทุบไม้เท้าลงกับพื้นอย่างแรง “ไอ้เด็กเหลือขอ! กล้าทำตัวไม่รับผิดชอบ ทั้งที่ตัวเองเป็นพ่อคนแล้ว ยังกล้าทิ้งผู้หญิงกับลูกไว้ลำพัง เดี๋ยวฉันจะจัดการกับเขาเอง!”สายโทรศัพท์ถูกตัด ไม่มีเวลาเสียไปกับการพูดคุยอีกแล้ว คนของตระกูลฮั่วและหลินต่างก็เริ่มเคลื่อนไหว รีบมุ่งหน
เลขาจ้าวหันกลับมา มองไปที่ฮั่วซือหาน “ประธานครับ มีอะไรจะสั่งเพิ่มเติมหรือเปล่าครับ”ฮั่วซือหานยังรู้สึกกระสับกระส่ายในใจ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ดีเกิดขึ้น เขาเม้มริมฝีปาก “คุณลองไปดูที่ห้องฉือหว่าน…”แต่ยังไม่ทันพูดจบ ฉือเจียวก็ร้องออกมา “โอ๊ย!”ฮั่วซือหานลุกขึ้นทันที “ฉือเจียว เธอเป็นอะไร?”“ซือหาน ฉันเจ็บหัวใจ”ร่างของฉือเจียวอ่อนแรง ทรุดลงไปในอ้อมกอดของฮั่วซือหานทันทีเลขาจ้าวรีบจะก้าวขึ้นมาดู “ประธาน…”แต่ฉือเจียวจับจ้องเลขาจ้าวไว้ พอเห็นเขาจะพูดอะไรขึ้นมาก็รีบยกมือขึ้นโอบรอบคอฮั่วซือหาน “ซือหาน ฉันเจ็บหัวใจมากจริงๆ รีบพาฉันไปโรงพยาบาลเถอะ”เธอยกมือกดหน้าอกตัวเอง “ตรงนี้เจ็บจนหายใจไม่ออกเลย…”ฮั่วซือหานไม่ลังเล อุ้มฉือเจียวขึ้นแนบอก “ฉือเจียว ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”ฮั่วซือหานรีบอุ้มฉือเจียวออกไป...เย่ฮวนเอ่อร์มาถึงอพาร์ตเมนต์ของซูเสี่ยวฝูแล้ว เธอกำลังจะเคาะประตู แต่ประตูกลับเปิดออกเองเธอรีบเดินเข้าไปอย่างร้อนรน “หวานหว่าน พี่เสี่ยวฝู! หวานหว่าน พี่เสี่ยวฝู อยู่ไหนกัน!”ภายในห้องเงียบสงัด ข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของฉือหว่านกับซูเสี
ในห้องทำงาน ฮั่วซือหานกำลังอ่านเอกสารอยู่ แต่ไม่นาน “ปัง” เขาก็ปิดแฟ้มในมือลงทันทีเลขาจ้าวที่อยู่ข้างๆ เอ่ยถาม “ประธาน เป็นอะไรไปครับ”ฮั่วซือหานขมวดคิ้วดกเข้าหากันแน่นเป็นเส้นตรง “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกอึดอัดในอก”ปกติเขาเป็นคนบ้างาน แต่วันนี้กลับไม่มีสมาธิเลย ไม่สามารถจดจ่อกับเอกสารตรงหน้าได้เลยรู้สึกแน่นหน้าอก หายใจไม่สะดวก เขายกมือขึ้นกดตรงบริเวณหัวใจ รู้สึกเจ็บแปลบๆเหมือนมีบางอย่างกำลังเกิดขึ้น ทำให้ใจเขาร้อนรุ่มสับสน“ประธาน จะให้ผมเรียกหมอมาดูให้ไหมครับ?”ฮั่วซือหานส่ายหน้า “ไม่ต้อง”เขาเงียบไปสักพัก “ตอนนี้ฉือหว่านทำอะไรอยู่?”เลขาจ้าว “ประธาน ต้องการเจอคุณฉือหว่านเหรอครับ? เธอพักอยู่ห้องตรงข้ามพอดี จะให้ผมไปเคาะประตูเรียกไหมครับ?”ฮั่วซือหานนิ่งเงียบไป ไม่ตอบในทันทีขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก” แล้วเสียงของฉือเจียวก็ดังขึ้นจากด้านนอก “ซือหาน ฉันชงกาแฟมาให้คุณ”เป็นฉือเจียวฮั่วซือหานเอ่ยขึ้น “เข้ามา”ฉือเจียวถือถ้วยกาแฟเดินเข้ามา วางกาแฟไว้ข้างมือของฮั่วซือหาน “ซือหาน คุณทำงานมานานแล้ว ดื่มกาแฟหน่อยเถอะ ฉันชงเองกับมือเลยนะ”ฮั่วซือหานรู้สึ