บทที่ 4

นางเริ่มเก็บดอกหอมหมื่นลี้ที่อยู่บนต้นเมื่อเห็นว่าได้เยอะแล้วก็นั่งแยกให้เหลือเพียงดอกที่สมบูรณ์เท่านั้น จากนั้นนำไปล้างอยู่หลายน้ำเพื่อให้มั่นใจว่าสะอาดแน่นอน นางต้มน้ำตาลกับน้ำเปล่าจนละลายเข้ากันดีแล้วใส่ดอกหอมหมื่นลี้ลงไปคนจนเข้ากัน นางนำน้ำผึ้งที่เหลือเมื่อครั้งที่ลู่ซานซื้อมาให้นางหมักหมูป่าใส่ลงไปด้วยเพื่อให้น้ำเชื่อมของนางข้นขึ้น เมื่อเย็นแล้วก็เทใส่ไหเก็บไว้ จะได้น้ำตาลเชื่อมจากดอกหอมหมื่นลี้ นางจะนำไว้ชงน้ำชาให้บิดามารดาดื่ม 

นางตักน้ำเชื่อมหนึ่งช้อนเล็กมาชงใส่กาน้ำชานำไปให้ทหารที่มาเฝ้าที่เรือนของนางได้ลองดื่ม นางต้องซื้อใจคนพวกนี้ไว้ด้วยหากจะออกไปข้างนอกก็ต้องหวังพึ่งพาพวกเขา

ความหอมหวานของดอกหอมหมื่นลี้เมื่อพวกเขาได้ลิ้มลองเพียงจอกเดียวย่อมไม่พอแต่น้ำชาที่แม่นางเสวี่ยนำมามีเพียงแค่กาเดียว พวกเขาจำต้องแบ่งกันดื่ม

ทหารที่ไปหาแม่ทัพจ้าววิ่งมาถึงค่ายยังไม่ทันหายเหนื่อยก็รีบเข้าไปรายงานก่อนแล้ว เขาอยากรีบนำของกลับไปส่งให้แม่นางเสวี่ย หากได้เห็นรอยยิ้มของสาวงามเหนื่อยตายก็คงไม่เป็นอันใด

"ท่านแม่ทัพขอรับ นี่คือของที่ยึดมาจากแม่นางเสวี่ยขอรับ"

"อย่าบอกว่าของแค่นี้เจ้าก็ยังยึดมาจากนาง" หลิวเหล่ยกุนซือประจำกองทัพเอ่ยถามขึ้นมา

"แล้วอย่างไร นางเป็นนักโทษ คงไม่แปลกหากข้าจะตรวจสอบก่อน" จ้าวตงหยางกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา

"ไม่แปลกหากจะตรวจสอบก่อน แต่ของที่นำมาเจ้าจะหาข้ออ้างใดเพื่อยึดไว้" หลิวเหล่ยปรายตามองสหายของตนอย่างดูแคลน แม้ทั้งสองตระกูลจะมีเรื่องผิดใจกัน แต่จะหาเรื่องสตรีด้วยเรื่องเล็กน้อยเท่านี้ก็ออกจะเกินไปเสียหน่อย

"เอ่อ ท่านแม่ทัพขอรับ แม่นางเสวี่ยมีข้อความฝากมาแจ้งแก่ท่านขอรับ" ทหารผู้น้อยรีบเอ่ยแทรกเพราะดูท่าแล้วท่านแม่ทัพคงไม่ยอมคืนของให้แน่

"พูดมา" เสียงของเขาดุดันขึ้น

"แม่นางเสวี่ย บอกว่า บอกว่า หากจวนแม่ทัพอดอยากเพียงนั้นก็ขอมอบของเหล่านี้ให้ท่านแม่ทัพขอรับ" ทหารผู้น้อยพูดขาดๆหายๆ เหงื่อเต็มไปทั้งแผ่นหลังของเขา ยิ่งเห็นสายตาของท่านแม่ทัพที่อยากจะสังหารคนเขาก็ยิ่งตัวสั่น มิน่าพูดแทนแม่นางเสวี่ยเลยแต่มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

"ดี ดี ดียิ่ง" จ้าวตงหยางโมโหจนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันไปถีบเก้าอี้อีกตัวจนพังไม่เหลือชิ้นดี

"เป็นสตรีที่น่าสนใจ" หลิวเหล่ยหัวเราะน้อยๆก่อนกล่าวออกมา

จ้าวตงหยางไล่ทหารผู้น้อยให้นำของกลับไปคืนให้จินเยว่ เขาไม่ควรยึดของที่เล็กน้อยเพียงนี้ไว้ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะคิดว่าจวนแม่ทัพของเขาอดอยากอย่างที่นางพูด 

แต่โทสะที่มีเพราะคำพูดของนางทำให้เขาต้องลากทหารในค่ายไปฝึกซ้อมกับตน จะเรียกว่าฝึกซ้อมก็ไม่ถูกต้องเรียกว่าเรียกไปโดนซ้อมเสียมากกว่า 

ทหารผู้น้อยรีบวิ่งนำของกลับมาคืนจินเยว่ก่อนที่ตัวเขาจะโดนลากไปซ้อมด้วย แค่จินตนาการถึงภาพสาวงามยิ้มหวานให้เขาก็มีแรงวิ่งอีกเยอะ

"แม่นางเสวี่ย ข้า ข้า นำของมาคืนให้" เป็นไปตามคาด จินเยว่ยิ้มกว้างขอบคุณเขา

"รบกวนท่านแล้ว ท่านมาเหนื่อยๆ ประเดี๋ยวรอข้าสักครู่" จินเยว่หันหลังกลับเข้าเรือนเพื่อนำของไปเก็บและยังนำกาน้ำชาที่ใส่น้ำเชื่อมดอกหอมหมื่นลี้มาให้เขาด้วย

"ข้า ข้า แซ่กง นามจือ กงจือขอรับ" ชายหนุ่มก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

"คุณชายกง จินเยว่เสียมารยาทแล้ว"

"ไม่ ไม่ ข้ามิใช่คุณชาย เรียกข้าพี่จือก็ได้" นางพยักหน้ารับแต่มิได้เอ่ยอันใด

จินเยว่นำกาน้ำชาที่ถูกดื่มอย่างรวมเร็วกลับเข้าเรือน วันนี้นางทำอาหารง่ายๆให้กับบิดามารดาเท่านั้น เพราะเพิ่งมาถึงแล้วนางก็วุ่นวายกับการทำความสะอาดเรือนมาทั้งวันแล้ว

กลิ่นอาหารโชยออกมาจากเรือนทหารที่ยืนเฝ้ายามอยู่ถึงกับทรมานเพราะความหิว แม้พวกเขาจะถูกฝึกมาอย่างดี ไม่กินอาหารสักสองสามมื้อก็อยู่ได้อย่างสบาย แต่กลิ่นอาหารภายในเรือนช่างทำให้ใจคนอยู่ไม่เป็นสุขยิ่งนัก

"ท่านแม่ หากต้องทำอาหารเผื่อทุกวัน เราจะอยู่ได้อีกกี่วันเจ้าค่ะ ข้าแค่ซื้อไก่ ซื้อเมล็ดผักยังต้องโดนยึดของเพื่อตรวจสอบก่อน หากจะออกไปซื้อของด้านนอกข้าคงได้โดนถลกหนังเป็นแน่" เกาชื่อให้จินเยว่นำอาหารมาแบ่งให้ทหารที่อยู่ด้านนอกเรือน นางจึงเริ่มบ่นออกมา เกาชื่อยังไม่ชินกับนิสัยของบุตรสาวที่เปลี่ยนไป นางเอื้อมมือไปหยิกเอวจินเยว่

"เจ้าเป็นสตรีที่ยังมิออกเรือน จะพูดเช่นนี้มิได้" นางก้มหน้าลง เพราะตอนนี้มารดานึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็เศร้าใจทุกครั้ง 

เมื่อจินเยว่นพอาหารไปแบ่งให้กับทหารแล้ว ทั้งสามก็ลงมือกินอาหารของตนเองเช่นกัน บิดามารดาที่อิ่มเรียบร้อยก็นั่งจิบชาที่จินเยว่ทำไว้ให้ แม้จะโดนคุมตัวมาอยู่ไกลถึงแดนเหนือหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปก็มิได้ลำบากเท่าใดนัก

"ท่านพ่อ พวกเราสามารถทำสิ่งใดได้บ้างเจ้าคะ" ข้าหมายถึงค้าขายหรือออกไปทำงาน" จินเยว่ที่ยกจานไปล้างแล้วกลับเข้ามาพูดคุยกับบิดามารดา

"เห็นทีจะยังไม่ได้ คงต้องรอฟังคำตัดสินเสียก่อน" บิดาของนางเป็นเพียงคุณชายที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอด แล้วยังเป็นขุนนางตงฉินอีกด้วยเรื่องพวกนี้เขาคงยังไม่กล้าตัดสินใจทำอันใดเป็นแน่

"ท่านพ่อมีปัญหาอันใดกับท่านแม่ทัพจ้าวมาก่อนหรือเจ้าคะ" นางเอ่ยถามเรื่องที่สงสัยขึ้น