ไม่เลิกยุ่ง

เป็นผู้ชาย ไม่ซีเรียสกับเรื่องแบบนั้นกันเลยใช่ไหม ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีใคร หรือตัวเองจะมีใครอยู่ถ้ายังพอใจคนอื่นก็จะมีได้อีก ความรู้สึกไม่ต่างกัน ประมาณนั้นใช่ไหม?

ขนมจัดการกับตัวเองและจัดการกับหลายความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเงียบๆ จนกระทั่งเดินทางกลับ ตั้งแต่วันที่รู้เรื่องพ่อในวันนั้น เธอเปิดโทรศัพท์เป็นบางเวลา ทันทีที่มือถือพร้อมใช้งานมักจะมีข้อความของพ่อทุกครั้ง

คำขอโทษอีกกี่ร้อยพันครั้งบอกเลยว่ามันไม่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาจริงๆ ไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนั้น คุณพ่อที่แสนดี คนที่เป็นทุกอย่างของลูก วันที่เธอพร้อมเดี๋ยวได้เจอกัน

“อื้อ~” เสียงท้วงในลำคอดังขึ้นพร้อมกับมือที่ดึงมือหนาออกจากแก้ม คนขับรถขมวดคิ้วยุ่ง เหมือนเขาคุยกับเธอแต่เธอไม่ได้สนใจฟัง

“บีบแก้มอีกแล้ว ช้ำหมด~”

“ก็เหม่อไป เรียกตั้งหลายรอบ”

“ขอโทษค่ะ คิดอะไรเพลินๆ มีอะไรไหม”

“หิวน้ำ”

“ได้ๆ” ขนมหันไปหยิบขวดน้ำ แต่จำต้องชะงักแล้วมองหาขวดใหม่

“มันไม่มีขวดใหม่แล้วอ่ะ พี่จอดซื้อได้ไหม”

“แล้วขวดที่อยู่ในมือ?”

“หนูกินไปแล้ว”

“ไม่ถือ” ตากลมสบตากับคนบอกเล็กน้อย แต่ก็ยอมพยักหน้าส่งๆ เปิดขวดน้ำแล้วจ่อที่ริมฝีปากตามใจเขาเลย

“สรุปเพื่อนพี่สงสัยอะไรไหม”

“ก็ไม่นะ ถ้าแยกกันนอนพวกมันคงสงสัย”

“พอจะบอกได้ไหมว่าอยากควงหนูให้เพื่อนเห็นนานแค่ไหน” เป็นคำถามที่บ่งบอกถึงวันที่ต้องจากกันไหม ฟังดูแปลกดี

“ไม่รู้ดิ เธอรีบเหรอ”

“ก็ไม่ได้รีบ แค่ถาม”

“พอตอนไหนจะบอก เคไหม” คนฟังยิ้มและพยักหน้ารับ จากนี้ก็คงช่วยแค่เขาแหละ เพราะเธอไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว อย่าหวังว่าพ่อจะบังคับอะไรได้อีก ไม่เอาแล้ว ถึงยังไงก็จะไม่ยอม

ใช้เวลาอยู่บนรถราวชั่วโมงกว่าๆ ฉลามจึงแวะปั๊มเพื่อทำธุระส่วนตัว ขนมเองก็ลงจากรถเพื่อจัดการกับตัวเองเช่นกัน แล้วจังหวะที่กำลังจะแยกไปฝั่งห้องน้ำของตัวเองโทรศัพท์กลับมีสายเข้า มองอยู่นานเลยว่าจะรับสายดีไหม แต่คิดไปคิดมามันก็ยังดีกว่าการเจอกันตอนนี้

“ค่ะ”

(ขนม อยู่ไหนลูก พ่อเป็นห่วงมากนะรู้ไหม…) น้ำเสียงบ่งบอกถึงความห่วงใยเป็นที่สุด ใจของคนเป็นพ่อมันจะขาด หากเพื่อนสนิทของบุตรสาวไม่ส่งข่าวว่าขนมมีความสุขดี ตอนนี้แค่ไปเที่ยวคงได้แจ้งความและออกตามหาแล้ว ไม่ทนรอเฉยๆ แบบนี้แน่นอน

“ไม่รู้ค่ะ เพราะไม่นานมานี้เพิ่งรู้เลยว่าคุณคงมีคนอื่นที่ห่วงมากกว่า”

(ทำไมหนูพูดกับพ่อแบบนั้น ฟังพ่ออธิบายได้ไหม พ่อขอโทษนะลูก)

“ถ้าอยากอธิบายคงอธิบายนานแล้ว หนูต้องรู้สึกแบบไหนที่มารู้ทีหลังว่าคุณโกหกมาโดยตลอด เหนื่อยไหมที่แอบทำแบบนี้มาหลายต่อหลายปี ถ้าเหนื่อยก็หยุดค่ะ พอแล้ว ไม่ต้องมาอธิบาย พร้อมวันไหนหนูจะเป็นคนไปหาคุณที่บ้านเอง” ในขณะที่คนพูดกับพ่อใช้น้ำเสียงและสรรพนามที่ห่างเหินและแปลกไป อีกคนยืนฟังเงียบๆ

ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม คนของเธอมีคนอื่น ทำให้เธอเสียใจจนร้องไห้ในวันนั้น อยากเดินไปโอบฉิบหายแล้วกระซิบบอกเธอว่าปล่อยมันไป ส่วนเธออ่ะ เดี๋ยวเขาเก็บตกให้เอง!

“…น้ำผลไม้ปั่น เผื่อทำให้สดชื่น” ฉลามยื่นน้ำให้คนที่ตามมาขึ้นรถในภายหลัง มองสบตานัยน์ตาแดงๆ ที่น้อยกว่าวันนั้นและพยายามปล่อยผ่าน

ปล่อยเด็กมันเสียใจไป เรื่องปลอบเดี๋ยวรับไว้เอง

“ขอบคุณน้า รู้เหรอว่าหนูชอบสตอเบอรี่ปั่น”

“สรุปชอบใช่ไหม”

“ม้าก~” ขนมลากเสียงและคลี่ยิ้ม มือยื่นไปรับน้ำจากมือของคนที่ใจดี ไม่คิดไม่ฝันว่าทันทีที่มือหนาผละออกจากแก้วเขาจะโน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมา

ร่างบอบบางนั่งตรงตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมครามในยามที่ท่อนแขนแกร่งขยับมาโดนยอดอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เอาใจสาวทุกคนแบบนี้ไหมเนี่ย”

“เฉพาะกับบางคน” ขนมหลุดขำ เบือนหน้าหลบเมื่ออยู่ใกล้กันเกินไป

“สรุปให้พี่ไปส่งที่ไหน ไปส่งที่คอนโดได้ไหม”

“จะไปหาเพื่อนก่อน”

“งั้นพาไปหาเพื่อน เสร็จแล้วเดี๋ยวไปส่งที่คอนโด”

“ระบมหมดแล้ว พักก่อน” ขนมดักทางคนที่เหมือนจะยังหวัง ที่ให้ไปมันก็เกินพอแล้ว

“ไม่ได้คิด แค่จะไปส่งเอง”

“จะไม่ทำแบบนั้นแล้ว?”

“ทำ ถ้าเต็มใจ”

“นั่นไง เผลอไม่ได้เลยจริงๆ” ฉลามยิ้มมุมปาก โคตรแปลกที่กับคนนี้เขายอมเสียเวลาและยอมใช้เวลากับเธอนานกว่าคนอื่นๆ แต่นั่นมันอาจจะเป็นเพราะว่าเธอยังใหม่สำหรับเขา ยากกว่าทุกคนที่ผ่านมาในชีวิตเขา ก็อย่างว่าผู้ชายมักพ่ายแพ้ให้กับของที่ได้มายากๆ

“สรุปให้พี่ไปส่งไหม”

“ถ้าอยากเจอก็ไลน์มาได้ ไม่สะดวกให้ไปส่งจริงๆ”

“เค” ฉลามผละตัวกลับ ลิ้นดันเข้ากับกระพุ้งแก้มเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าเธอตั้งใจปิดบัง ผู้หญิงกับผู้ชายมันก็ไม่ต่างกันหรอก อะไรที่ไม่ใช่ก็เป็นได้แค่ของเล่นนั่นแหละ แม้แต่ตัวเธอเขาก็จะมองว่าเป็นแบบนั้นเหมือนกัน

แกร๊ก~

สแกนนิ้วเข้าห้องปุ๊บ หน้าเพื่อนลอยมาทันที ทันทีที่เห็นว่าติณห์นั่งดูดบุหรี่ที่โซฟา ฉลามมองหาหมาอีกตัวที่ไม่รู้ว่ามันมุดหัวอยู่ตรงไหน จนกระทั่งเห็นมันเดินออกมาจากห้องนอน

“อ้าว เหี้ยหลาม กลับมาแล้วเหรอมึง” ลีโอยกมือสางผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ ขายาวๆ เดินลิ่วไปที่ตู้เย็น หยิบเบียร์ออกมาเปิดก่อนจะกระดกดื่ม มิหนำซ้ำยังโยนอีกกระป๋องให้ติณห์ที่นั่งมอง

“อะไรของพวกมึงวะเนี่ย มาทำไม”

“มาแล้วจะทำไม”

“นี่มันห้องกู”

“ก็มึงเป็นเพื่อนกู เพื่อนกูกูจะมาหาตอนไหนก็ได้ มึงมีปัญหาอะไร”

“รำคาญพวกมึงฉิบหาย แล้วเสือกมาดูดบุหรี่อะไรตรงนี้วะ ลุกออกไปข้างนอกเลยนะมึง”

“เกรี้ยวกราดว่ะ มึงมันไม่เหมือนเดิม” ติณห์ชี้หน้าแต่ก็ยอมลุก จัดการเสร็จไปหนึ่งตัวก็ไม่ได้แปลว่าหมาอีกตัวมันจะยอม

“มึงไปแดกไกลๆ”

“กูขอยืมห้อง”

“ไม่ให้”

“ไอ้สัด! มึงขี้หวงว่ะ”

“มึงจะยืมห้องกูเพื่อ?”

“ง่วง”

“ง่วงหรือเงี่ยน อย่าให้เห็นว่าพาใครเข้าห้องกู” ฉลามคาดโทษก่อนจะตรงไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตากลับออกมาก็ยังเห็นว่าลีโอนั่งกระดิกขาที่โซฟา ส่วนติณห์ยังดูดบุหรี่อยู่ที่เดิม

“มึง คนนี้เด็กมึงไหมวะ” ฉลามชะโงกหน้าไปมองตามจอที่ปรากฏรูปของคนที่ลีโอกำลังพูดถึง

“ใคร?”

“ไม่ใช่เด็กมึง?”

“ไม่”

“คิดดีๆ”

“ทำไม มึงสนใจ?” มันก็มีบ้างที่เพื่อนจะกินต่อผู้หญิงที่เขาเคยกิน บางทีเพื่อนกินแล้วเขากินต่อ ก็ไม่ได้ผูกมัด ไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาอยู่แล้ว ในเมื่อผู้หญิงพวกนี้ทั้งเขาและเพื่อนไม่ได้จริงจัง จะเอาเล่นๆ ขำๆ ก็ไม่เห็นเป็นไร

“ก็สวยดี แต่เด็กมันชอบมึง”

“มึงเอาก่อนเลย ช่วงนี้กูอยากอยู่สงบๆ”

“พูดอีกที” ลีโอมองหน้า อยู่สงบๆ ห่าอะไรเมื่อก่อนมันไม่เป็นแบบนี้ อย่ามาเปลี่ยน ขอร้อง

“เดี๋ยวนี้มึงน่ารำคาญ”

“มึงอย่ามาเปลี่ยน สัด! อธิบาย คำว่าสงบของมึงคืออะไร”

“กูกำลังล่อเด็กเสี่ย”

“เด็กเสี่ย? ใครวะ”

“แล้วช่วงนี้มึงเห็นกูยุ่งอยู่กับใคร”

“อย่าบอกนะว่า? บ้าน่า ข่าวมึงกรองหรือเปล่า น้องน่ารักจะตายไม่มีทางเป็นเด็กเสี่ยแน่นอน”

“กูเห็นกับตา พาผู้ชายขึ้นห้องแล้วบอกคนอื่นว่าโสดงี้ แม่คนดีเกือบทำกูโดนลูกปืน”

“งั้นมึงก็เลิกยุ่งดิ แบบนี้ไม่น่าเข้าใกล้ว่ะ เมียชาวบ้านคือของที่ควรห่างเลย”

“กูก็คิดเหมือนมึง แต่กูยังไม่อยากถอย”

“ไอ้เหี้ยหลาม ยุ่งกับเมียชาวบ้านแพทย์สนามก็ช่วยมึงไม่ได้”

“ถ้ากูบอกว่ากูได้คนแรกมึงจะเชื่อกูไหม” ลีโอขมวดคิ้วยุ่ง จากนั้นก็ยีผมตัวเองจนเสียทรง

“พูดบ้าอะไรของมึง ของมึงมันใหญ่ไปจนเข้าใจว่าครั้งแรกไหม ไอ้หลามมึงอย่าโง่ ขอร้อง”

“ก็ใหญ่นะ ใครๆ ก็บอก” ลอยหน้าลอยตาบอกจนลีโอเริ่มหมั่นไส้

“ใช่เรื่องที่ควรขิงไหม ใหญ่แค่ไหนก็ไร้ค่าถ้าเอาไปตอกเมียชาวบ้านเขาอ่ะ ไม่อ่ะ เพื่อนกูมันไม่ใช่คนแบบนี้ อย่าให้กูต้องเอาน้ำมนต์มาเป่าหัวมึงไอ้หลาม กูเตือน”

“เออ รู้น่า”

“แปลว่ามึงจะยอมเลิก ไม่ยุ่งแล้วถูกไหม?”

“ใกล้เบื่อแล้วแหละ แต่มึงไม่ต้องห่วง กูทิ้งแน่นอน”

“มึงกำลังเล่นกับไฟ” ลีโอส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เกิดมามันเคยเป็นแบบนี้ซะที่ไหน สภาพนี้บอกเลยว่าหนัก เกินไปจริงๆ

————————-

เพื่อนเตือนแล้วไม่ฟัง พี่หลาม เกินไปมาก~