๗ ภรรยาสติฟั่นเฟื่อน

พอตื่นนอนอีกครั้งดวงอาทิตย์ก็ลอยขึ้นกลางหัวเสียแล้ว ไฉ่หงยืนบิดตัวไปมาบนระเบียงหน้าบ้านที่ยื่นออกมา อากาศเย็นสบายยามลมโชยมากระทบทำให้รู้สึกสดชื่นยิ่งนัก

ตื่นมาก็ท้องร้องหิวเลยหากแต่ในครัวไม่มีอะไรให้กินแล้ว

อาหารมื้อค่ำนั้นที่ผ่านมานางอิ่มแล้วจึงเป็นฝ่ายผลักป้อนชายหนุ่มคืนจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือ

ยามนี้ไฉ่หงมีเงินติดตัวอยู่ทั้งหมดสามสิบอีแปะกับหน่อไม้สดอีกหนึ่งตะกร้าใหญ่ๆ เช่นนั้นควรนำมาหมักดองไว้กินดีหรือไม่ สมองน้อยๆ เริ่มคิดว่าแผนหนทางอิ่มท้องในวันข้างหน้า

สรุปคือนางต้องไปตลาดดูว่าควรซื้ออะไรมาเก็บไว้บ้าง

แต่นางใช้เงินไม่เป็นนี่สิ

“จะไปที่ใด”

ทันทีที่นางก้าวออกจาประตูบ้าน ไฉ่หงตัวแข็งทื่อเมื่อตรงหน้าคืออาซาน ไฉนกลับมาเล่าหากเป็นเช่นนี้นางจะถูกปรับเงินเป็นสองเท่านะ

“ท่านกลับมาทำไมรึ”

“อยากกลับ” สองคำสั้นๆ ทำเอาไฉ่หงแทบจับลมลงไป เป็นบุรุษเสียเปล่าช่างความอดทนต่ำยิ่งนัก หนักไม่เอาเบาไม่สู้แล้วหรือไรกัน

“มาให้ข้าตีหน่อยเถอะ”

อาซานคลียิ้มยังคงเอามือไพล่หลังท่าทางนิ่งเฉย “จะไม่ให้ข้ากินข้าวหน่อยหรือไร ช่างใจร้ายเกินไปแล้ว”

เช่นนั้นก็แล้วไป แต่ท่านลืมไปแล้วหรือว่าไม่หลงเหลืออะไรให้กินแล้ว ไฉ่หงพลางทำหน้าอดสู ก่อนพ่นลมหายใจยาวออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เรื่องปากท้องเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่ง

“อาซาน”

“…..”

“ที่นี้ไม่เหลืออะไรให้กินอีกแล้ว ไม่มีแล้ว”

อาซานพยักหน้าเข้าใจได้ทันที ก่อนจะลวงมือเข้าไปในสาบเสื้อหยิบถุงๆ หนึ่งออกมาจึงโยนไปให้หญิงสาวที่อยู่ตรงข้าม โชคดีที่นางยังมีไวพริบหากเช่นนั้นคงตกหกกระจายลงพื้น เชาอาจจะต้องมีอันเลือดตกยางออกเป็นแน่

ให้ตายเถอะยื่นให้ดีๆ ไม่เป็นหรือไยกระไรหากนางพลาดรับไม่ได้ขึ้นมาเล่าจะทำอย่างไร “กระไรหรือ” ไฉ่หงเอ่ยทำขณะกำลังแกะถุงถุงๆ หนึ่งอยู่

“นั่งลงคุยกันก่อน” นางเงยหน้าขึ้นเอ่ยปากบอกอีกฝ่าย

อาซานเมื่อเห็นปฏิกิริยาของนางก็อดกลั้นยิ้มหัวหรอกไม่ได้ “เงินค่าจ้างที่ข้าได้ล่วงหน้า วันพรุ่งข้าจะต้องเข้าป่าไปตัดฝืนอาจจะหลายวันหน่อย เขาเห็นว่าข้าเป็นยาจกทั้งยังมีภรรยาสติฟั่นเฟือนผู้หนึ่งด้วยความสงสารจึงให้เงินล่วงหน้ามา”

ภรรยาสติฟั่นเฟือน!?

หากไม่ใช่นางแล้วยังจะเป็นผู้ใดได้อีก เพ่ย! เจ้าคนผู้นั้นคือใครกันมารดาอยากเห็นหน้ายิ่งนัก แต่เขาให้เงินมาเต็มถุงมากมายเช่นนี้ไม่กลัวเจ้าบุรุษมากเล่ห์เพอุบายเช่นเขาชิงหนีหรือไรกัน

“ท่านตัดไม้ทั้งป่าเลยหรือไรกันเหตุใดถึงได้เงินเยอะเช่นนี้”

นางว่ามันเกินไปเสียด้วยซ้ำหรือเถ่แก่ผู้นี้ใช้เงินมือเถิบ อีกเหตุผลหนึ่งคงเพราะบุรุษผู้นี้เกียจคร้านยิ่งนัก “เชื่อได้หรือไม่”

บัดซบ! ชีวิตนี้หากเขาเอ่ยอะไรผู้คนย่อมเชื่อทั้งนั้น

“หรือเจ้าอยากไปทำงานแทนข้า”

ไฉ่หงชะงักคล้ายคนหูดับไปแล้ว จ้องมองอาซานอยู่ครู่หนึ่ง นางพลางสูดลมหายใจลึกๆ ทีหนึ่งก่อนเอ่ยปาก “ไปเสีย”

“กลับไปทำงานประเดี๋ยวนี้!”

“สีหน้าเจ้ายามนี้น่าขันนัก” อาซานอารมณ์ดีถึงขั้นสุด เช่นนี้ค่อยคุ้มค่าไม่ขาดทุนสมกับการบากหน้าไปหยิบยืมเพียงเศษเงินหน่อย เขาระบายยิ้มอย่างเบิกบานใจ

มีอะไรให้ขันรึ

ไฉ่หงขมวดคิ้ว ถลึงตาใส่เขา “ตลกมากเลยรึ”

เขาพยักหน้าสุดชีวิต ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมเดินจากไป แท้จริงแล้วก็ไม่ได้หิวดังเช่นที่ปากบอกทว่าเพียงแค่อยากมาเจอนางเท่านั้น

“หุบปาก!”

อาซานเดินไปได้สองก้าวจึงชะงัก “ภรรยาข้ายามเกรี๊ยวกราดน่าเอ็นดูยิ่งนัก”

น่าเอ็นดูกับผีน่ะสิ!

ไฉ่หงกำลังนั่งอยู่แคร่ลานหน้าบ้านกับป้าเอินและเอินอิ๋น คนทั้งสามกำลังจับกลุ่มเข้าหากันอย่างขมักเขม้นหากแต่พูดคุยกันสนุกสนานยิ่งนัก

ขณะนั้นเองกลับมีน้ำเสียงทุ้มของบุรุษเอ่ยขึ้น

“แม่นางใช่ภรรยาผู้สติฟั่นเฟือนของอาซานหรือไม่”

กระไรนะ?

ป้าเอินและเอินอิ๋นต่างหันมามองผู้ถูกเอ่ยถึงตาปริบๆ

สีหน้าชายหนุ่มลอกแล่กแต่ถึงอย่างนั่นก็วางท่าทีนิ่งเฉยไร้ อารมณ์ใดๆ โม่เหวินเดิมที่เป็นองค์รักษ์ระดับสูงอยู่แล้วการวางตัวนั้นจึงควบคุมได้เป็นอย่างดี

เหอะ ภรรยาผู้สติฟั่นเฟื่อน!

“ภรรยาผู้สติฟั่นเฟื่อนคือข้าเอง มีกระไรหรือ”

โม่เหวินเห็นสีหน้าอีกฝ่ายขมวดคิ้วคล้ายไม่พอใจจึงเริ่มคิดไม่ตกว่าตนพูดขัดหูไปตั้งแต่คำใดรึ เฟยหลงชินอ๋องบอกกล่าวมาเช่นไรเขาก็รับสารมาบอกต่อเช่นนั้นไม่บิดเบือน

“อ่า ข้าเป็นนายจ้างเขา” หากแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับชินอ๋องนั่นคงต้องเป็นความลับมิอาจบอกได้ “อาซานไหว้วานให้ข้าแวะเวียนมาดูเป็นครั้งคราวเขาเกรงว่สภรรยาเขาจะน้อยใจจนถึงขั้นตรอมใจอดข้าวอดน้ำ”

ทุกถ้อยคำที่กล่าวออกมาจนเป็นประโยคชินอ๋องล้วนชี้แนะทั้งสิ้นมิได้ปรุงแต่ง

ไฉ่หงทอดถอนลมหายใจพยักหน้ารับ เอาเถอะอย่างน้อยเขายังเป็นห่วงว่านางจะอยู่อย่างไรแต่ ระหว่างนางและเขามีอะไรมากไปกว่านี้ที่จะต้องถึงขั้นต้องอดข้าวอดน้ำงั้นรึ

แม้ว่าจะมีบางช่วงที่รู้สึกวังเวงเงียบเหงาปากก็เถอะ

“ข้าสบายดี”

“ท่านช่างเป็นนายจ้างที่ดีแท้ แม้แต่ลูกจ้างว่ายวานยังทำตามอย่างว่าง่ายทั้งยังจ่ายค่าจ้างเกินแรงเสียอีก”

โม่เหวินยิ่งฟังยิ่งสะท้านอยู่ในอก ถ้อยคำวาจาของสตรีผู้นี้ช่างไม่เป็นรองใดแม้แต่ชินอ๋องของเขาด้วยซ้ำ หากนางได้เลื่อนขั้นเป็นชินหวางเฟยคงดีไม่น้อยจวนชินอ๋องคงเงียบสงบไร้ผู้คนพลุ่งพล่านดียิ่ง

จริงๆ แล้วเขาเองก็รำคาญเบื่อหน่ายสตรีบำเรอหลังจวนชินอ๋องมากนัก ทั้งมากเล่ห์เพอุบาย แก่นแย่งยิ่งดียิ่งเด่นกันเหลือเกินทั้งที่ชินอ๋องน่ะหรือสตรีก็คือสตรีไยต้องมีผู้ใดเหนื่อยกว่ากันทั้งสิ้น

บางทีครานี้อาจจะมีผู้เหนือกว่าก็เป็นแน่

โม่เหวินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยตอบขึ้นอย่างเบาๆ

“มิใช่เรื่องใหญ่อะไรแม่นาง”

“ขอบใจท่านมากเถ้าแก่”